Wściekły pies

Opinia dodana w serwisie 17.08.2019r.

Opinia dodana w serwisie 17.08.2019r.

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu takich tekstów staję się fanką literatury faktu.

Po przeczytaniu takich tekstów staję się fanką literatury faktu.

Pokaż mimo to

Trzecie spotkanie z autorem, ale w zupełnie innej formie. Podszedłem do książki z lekkim dystansem, gdyż pierwszy raz czytałem zbiór krótkich reportaży, każdy opowiadający unikalną historię.
Zaskoczenie. Od pierwszych stron dostajemy cios. Autor się nie patyczkuje z czytelnikiem. Nie spodziewałem się że pojedyncza historia przedstawiona na kilkunastu stronach, będzie mogła tak wgryźć się w emocje, niczym tytułowy wściekły pies. Nie mogę napisać czy mi się podoba, czy nie podoba. Taki opis tutaj nie zadziała, bo to co się dzieje u bohaterów książki, zdecydowanie mi się nie podoba. Czy polecam po nią sięgnąć? Zdecydowanie.

Czytając reportaże trafiam w końcu na taki, po którym muszę od nich odpocząć. Na coś lżejszego. Ten jest taki. Potrzebuję przerwy.

Trzecie spotkanie z autorem, ale w zupełnie innej formie. Podszedłem do książki z lekkim dystansem, gdyż pierwszy raz czytałem zbiór krótkich reportaży, każdy opowiadający unikalną historię.
Zaskoczenie. Od pierwszych stron dostajemy cios. Autor się nie patyczkuje z czytelnikiem. Nie spodziewałem się że pojedyncza historia przedstawiona na kilkunastu stronach, będzie mogła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsające, przerażające, prawdziwe, mocne! Zdecydowanie nie powinnam była czytać tych reportaży w przedświątecznym czasie. Zdołowały mnie, do tej pory siedzą mi w głowie i nie dają o sobie zapomnieć. Dziewięć opowieści, każda każe Ci pomyśleć "Co ja bym zrobił/a, jak ja bym zareagował/a, gdybym to ja, moja rodzina znalazła się w takiej sytuacji? Odpowiedź jest jedna - nie wiem! Nie wie nikt, kto tego nie przeżył. Jestem szczęściarą, do tej pory żadne wielkie tragedie nie dotknęły mnie ani mojej rodziny i bardzo, bardzo bym chciała, żeby tak pozostało. Za nic w świecie nie chciałabym się znaleźć w skórze rodziców, których dzieci zginęły w wypadku autokaru wiozącego je na pielgrzymkę, nie chciałabym również być w skórze kobiety odtrąconej przez społeczność, bo odważyła się opowiedzieć głośno swoją historię - historię molestowania przez księdza. Nie chciałabym również znaleźć się w sytuacji, kiedy tracę pamięć, nie wiem nawet, jak się nazywam, nie wiem nic o swojej przeszłości, jestem zdana na łaskę nieznajomych. I tak mogłabym mnożyć te przykłady, ale czuję ból za każdym razem, gdy przypomina mi się kolejny reportaż.

Tę książkę należy przeczytać, takie jest moje zdanie.

Wstrząsające, przerażające, prawdziwe, mocne! Zdecydowanie nie powinnam była czytać tych reportaży w przedświątecznym czasie. Zdołowały mnie, do tej pory siedzą mi w głowie i nie dają o sobie zapomnieć. Dziewięć opowieści, każda każe Ci pomyśleć "Co ja bym zrobił/a, jak ja bym zareagował/a, gdybym to ja, moja rodzina znalazła się w takiej sytuacji? Odpowiedź jest jedna -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Reportaże Wojciecha Tochmana zawsze rozszarpują moje serce. Nie inaczej było tym razem. Dziewięć reportaży, a każdy wstrząsa czytelnika do głębi. To trzeba przeczytać! Koniecznie! Na długo zostają w pamięci.

Reportaże Wojciecha Tochmana zawsze rozszarpują moje serce. Nie inaczej było tym razem. Dziewięć reportaży, a każdy wstrząsa czytelnika do głębi. To trzeba przeczytać! Koniecznie! Na długo zostają w pamięci.

Pokaż mimo to

Odczułam niedosyt. Ogólny.

Odczułam niedosyt. Ogólny.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra, mocna.
Zaczynając czytać nie wiedziałam czego się spodziewać. Nie czytałam do tej pory Tochmana więc już w pierwszym reportażu dostałam " gołą d... W twarz " jak to się mówi w kręgach mniej oczytanych . 😉
Potem było jeszcze lepiej albo gorzej zależy jak spojrzeć 😁
Znokałtował mnie Pan Wojciech.
Jak tylko otworzą biblioteki lecę po kolejne ksiazki 😁
Jako On pięknie demaskuje nasza dwulicowość.

Bardzo dobra, mocna.
Zaczynając czytać nie wiedziałam czego się spodziewać. Nie czytałam do tej pory Tochmana więc już w pierwszym reportażu dostałam " gołą d... W twarz " jak to się mówi w kręgach mniej oczytanych . 😉
Potem było jeszcze lepiej albo gorzej zależy jak spojrzeć 😁
Znokałtował mnie Pan Wojciech.
Jak tylko otworzą biblioteki lecę po kolejne ksiazki 😁
Jako On...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Różne twarze ludzkiego cierpienia. I jedna konkluzja - cierpienie nie ma żadnego, przypisywanego mu przez niektórych, sensu. Zwyczajnie nie ma.

Różne twarze ludzkiego cierpienia. I jedna konkluzja - cierpienie nie ma żadnego, przypisywanego mu przez niektórych, sensu. Zwyczajnie nie ma.

Pokaż mimo to

Jak to u Wojciecha Tochmana - mocne reportaże bez zbędnych emocji i literackich ozdobników. Moim, bardzo skromnym, zdaniem, trochę nierówne - reportaż o wypadku autokaru z młodzieżą - doskonały, mocny, wzruszający. Pozostałe - nieco mniej przejmujące. Może ja mało wrażliwy jestem... Ogólnie - polecam każdemu do refleksji.

Jak to u Wojciecha Tochmana - mocne reportaże bez zbędnych emocji i literackich ozdobników. Moim, bardzo skromnym, zdaniem, trochę nierówne - reportaż o wypadku autokaru z młodzieżą - doskonały, mocny, wzruszający. Pozostałe - nieco mniej przejmujące. Może ja mało wrażliwy jestem... Ogólnie - polecam każdemu do refleksji.

Pokaż mimo to

Zbiór reportaży Wojciecha Tochamana „Wściekły pies” to przegląd demonów nękających współczesnego człowieka – choroba, nienawiści, niezrozumienie, nietolerancja, zawiedzione nadzieje, śmierć. Niezależnie od tego, jak bardzo staramy się o nich nie myśleć, one ciągle są obecne w naszym życiu. Raz mocniej, raz lżej, ale ciągle dotykają nas, ciągle krążą „podskórnie” w warstwie naszych najgłębszych myśli. Czekają tam, aby uderzyć w nas w najmniej spodziewanym momencie. Dziesięć reportaży Wojciecha Tochmana, napisanych dla „Gazety Wyborczej” w latach 2002-2009 (poza tytułowym „Wściekłym psem”), to dziesięć historii o ludziach, którym ich własne demony nieodwracalnie zniszczyły życie.

Autor wciela się tutaj w niewdzięczną rolę anatoma ludzkiego cierpienia. Precyzyjnymi i ostrymi niczym literacki skalpel zdaniami odsłania przed czytelnikiem to, o czym na co dzień wolimy nie pamiętać, co wolimy wypierać ze świadomości. To unikalny styl, który pozostawia miejsce na narodziny własnych emocji. Autor nie dominuje tutaj nad czytelnikiem, nie narzuca własnej interpretacji nastroju, nie próbuje go sztucznie wywołać za pomocą tanich chwytów. Przeciwnie, skupiając się na maksymalnie realistycznym oddaniu opisanego faktu, pozwala czytelnikowi rozwijać się wraz z opowiadaną historią. Konstruuje punkty krytyczne, po których osiągnięciu coś w nas pęka. To właśnie wtedy docieramy do tajemnicy metafizyczności ludzkiego życia. Wojciech Tochman jak mało kto opanował trudną sztukę ukazywania w maksymalnie prostej formie najgłębszej dramaturgii ludzkiego losu.

Reportaże zebrane w tomie „Wściekły pies” są w gruncie rzeczy testem dla wrażliwości odbiorcy. Kto nie ma w sobie społecznej empatii, zapewne nie odkryje ich genialności. Bez wątpienia tę empatię musi mieć w sobie sam autor, albowiem tylko ona umożliwia dostrzeżenie w danej historii pokładów emocji, które koniecznie trzeba przekazać innym. W informacyjnym szumie codzienności wiele z nich obdzieranych jest z tej właśnie warstwy emocjonalnej. Stają się „suchym” faktem, wydarzeniem, informacją. Chłoniemy je beznamiętnie, bezrefleksyjnie, choćbyśmy nawet deklarowali coś innego. To zrozumiałe. Uderzają w nas zbyt szybko i zbyt szybko odchodzą, odbijając się od naszego pancerza emocjonalnego. Wojciech Tochman w swoich reportażach chce się przez ten pancerz przebić. Dotrzeć do nas z prawdziwą historią, z jej czysto ludzkim, osobistym wymiarem. To spojrzenie na dramat człowieka w jego jednostkowości. Tylko takie spojrzenie może do nas dotrzeć naprawdę.

Po tym, co napisałem, nie muszę chyba zaznaczać, że zbiór reportaży Wojciecha Tochmana nie należy do lektur łatwych, prostych i przyjemnych. To książka, która musi budzić emocje, dogłębnie wstrząsać czytelnikiem. Może nawet wywoływać nastroje depresyjne, ale taki też jest jej cel. Pokazać życie takim, jakim może się ono stać dla każdego z nas. W każdej chwili. Na co dzień raczej nie lubimy takich historii. Wolimy stosować utarty schemat, w którym cierpienie i nieszczęście jest zawsze w jakimś stopniu winą tych, których ono dotyka. To wygodne rozwiązanie, które chroni nas przed dyskomfortem psychicznym. W tym aspekcie jesteśmy może jak ten tytułowy wściekły pies. Szczerząc zęby i warcząc na innych, nie chcemy dopuścić do siebie prawdy, którą autor ukazuje w swojej książce: istota ludzkiego nieszczęścia jest o wiele bardziej skomplikowana. Warto pochylić się nad zebranymi we „Wściekłym psie” historiami. Doskonałe w formie, poruszające w treści, do bólu prawdziwe.

Zbiór reportaży Wojciecha Tochamana „Wściekły pies” to przegląd demonów nękających współczesnego człowieka – choroba, nienawiści, niezrozumienie, nietolerancja, zawiedzione nadzieje, śmierć. Niezależnie od tego, jak bardzo staramy się o nich nie myśleć, one ciągle są obecne w naszym życiu. Raz mocniej, raz lżej, ale ciągle dotykają nas, ciągle krążą „podskórnie” w warstwie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to