Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niesamowita powieść o niezwyciężonej potędze wyobraźni. Rzeczywistość głównego bohatera - samotnego jąkały, dla którego jedynym powodem do dumy było to, "że ludzie go nie rozumieją" - nigdy nie mogłaby się równać z bogactwem jego świata wewnętrznego. Mizoguchiego zawiodły relacje z ludźmi - zakłamaną matką, podłymi kolegami, grzesznym opatem i kobietami, nie odnalazł również satysfakcji w filozofii zen (przynajmniej nie tej wykładanej w świątyni, czy na uniwersytecie), ani w mnogości japońskiej sztuki i kultury, która go otaczała. Był wciąż głodny, nienasycony - nie wystarczało mu spokojne morze - szukał sztormu, zniszczenia, czegoś szczerego i życiodajnego. Nawet Złota Pagoda, która była dla młodzieńca wzorem wszelkiego piękna, błyszczała najjaśniej jedynie w jego własnym umyśle. Powieść Mishimy to wielowymiarowa metafora ludzkiego buntu przeciw zakłamaniu i bezmyślnym przyjmowaniu rzeczywistości, to także hołd dla wielu japońskich tradycji i według mnie, piękna lekcja prawdziwego buddyzmu zen - ukrytego w kontakcie z naturą i w niezasłużonym cierpieniu, które należy w sobie zniszczyć, by poczuć się naprawdę wolnym.

Niesamowita powieść o niezwyciężonej potędze wyobraźni. Rzeczywistość głównego bohatera - samotnego jąkały, dla którego jedynym powodem do dumy było to, "że ludzie go nie rozumieją" - nigdy nie mogłaby się równać z bogactwem jego świata wewnętrznego. Mizoguchiego zawiodły relacje z ludźmi - zakłamaną matką, podłymi kolegami, grzesznym opatem i kobietami, nie odnalazł...