Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Absolutnie magiczna książka.

Absolutnie magiczna książka.

Nigdy więcej.

Nigdy więcej.

Uwaga! Tylko dla tych, którzy czytali.

Książkę ukończyłem w dwa dni, więc nie można odmówić jej magnetyzmu. Ogólnie rzecz ujmując książka jest dobra. Daleko jej do "magii" Cienia Wiatru jednak mimo miejsca akcji jest to zupełnie inna powieść. Gdyby z książki usunąć cały motyw "nadprzyrodzony" i zakończyć ją happy endem, w którym David rozwiązuje zagadkę szalonego poprzedniego właściciela domu z wieżyczką i nareszcie może być szczęśliwy u boku Cristiny - to książce wystawiłbym 9 gwiazdek. Może się komuś wydać, że takie zakończenie byłoby przewidywalne i sztampowe - nie zgadzam się. Moim zdaniem właśnie przewidywalnym i sztampowym jest uśmiercenie wszystkich kluczowych postaci po osiągnięciu dramaturgicznego apogeum w powieści. Ludzie łakną dramatu, ale najbardziej pragną by postacie, z którymi się związali koniec końców po wszelkich trudach życia były szczęśliwe, ponieważ czytana książka jest odzwierciedleniem nas samych to szukamy w niej nadziei a nie przekonania, że jak już jest źle to będzie jeszcze gorzej.

Sama książka technicznie, podobnie jak Cień Wiatru, jest świetna. Dialogi są napisane wspaniale, charakterystycznym językiem. Przepełnia je charakterystyczna mieszanka ironii, humoru i literackiej uprzejmości. Bohaterowie zarówno Ci pierwszo- jak i drugoplanowi mają swoje niepowtarzalne charaktery (Isabella jest królową charakteru w tej książce i moim zdaniem najciekawszą postacią).

Technika 9/10
-Dialogi 10/10
-Kreacje bohaterów 10/10
-Linia fabularna7/10

Akt 1. 10/10
Pierwszy akt podobał mi się bardzo. Jest wręcz świetny i uważam, że gdyby zakończyć go śmiercią Davida i zamknąć tym samym książkę - otrzymali byśmy bardzo dobry, krótki dramat.

Akt 2. 7/10
Początek aktu był dla mnie wyzwaniem, bardzo trudno było mi to czytać. Natomiast gdzieś tak od połowy zrobił się na prawdę bardzo dobry i wróciła mi werwa, z którą czytałem akt 1.

Akt 3. 5/10
Jak już wspomniałem zakończenie nie podobało mi się wcale. Najgorsza dla mnie była śmierć Cristiny i postawa Davida, który zamiast w rozpaczy próbować rozbić lód co zapewne zrobiłby każdy zakochany - po prostu ucieka. Ponadto nie odczuwa potrzeby wyprawienia swojej ukochanej godnego pochówku. Może to być oczywiście spowodowane silnym poczuciem rozpaczy i przede wszystkim zrezygnowania. Być może surowość mojej oceny wynika z mojej wrodzonej wrażliwości, która sprawia, że na myśl o tragicznej śmierci Cristiny ściska mi serce, żołądek oraz sprawia ten dziwny ból w gardle...

Epilog 4/10
Nie rozumiem w jaki sposób główny bohater mógł żyć mając świadomość, że wszyscy których kochał zginęli, dodatkowo wiedząc, że właściwie zginęli z jego winy. Tylko człowiek wypruty z uczuć lub o bardzo silnej osobowości nie strzeliłby sobie w głowę... Dziwi mnie ponadto fakt, że Cristina miała w albumie zdjęcie z Corellim od samego początku, bo pozwala to bardzo nielogicznie sądzić, że AC przewidywał od początku, że Davidowi nie uda się wypełnić swojego zobowiązania. Sama emocjonalna tortura jaką wygnany przez Boga Anioł poddał Davida jest tylko wisienką na torcie dramaturgii zaserwowanej nam przez tą okrutną książkę.

Na koniec dodam iż lubię myśleć, że David po prostu postradał zmysły i wszystko to co się wydarzyło było wynikiem jego chorej fantazji wywołanej lekami, brakiem snu i problemami ze zdrowiem. Lubię myśleć, że całe to zło nie miało miejsca.

Uwaga! Tylko dla tych, którzy czytali.

Książkę ukończyłem w dwa dni, więc nie można odmówić jej magnetyzmu. Ogólnie rzecz ujmując książka jest dobra. Daleko jej do "magii" Cienia Wiatru jednak mimo miejsca akcji jest to zupełnie inna powieść. Gdyby z książki usunąć cały motyw "nadprzyrodzony" i zakończyć ją happy endem, w którym David rozwiązuje zagadkę szalonego...