Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co się dzieje, kiedy facet patrzy w lustro? Nic się nie dzieje. No, może coś w rodzaju mało ekspresyjnego wyrażania aprobaty, może półuśmieszek zgody, satysfakcji lekko zabarwionej chełpliwością. Facet patrzy w lustro i tyle. Facet patrzy w lustro i odchodzi. Facet patrzy w lustro i koniec tematu. Co się jednak dzieje, kiedy kobieta patrzy w lustro? Kobieta patrzy w lustro i zaczyna się horror. Jezu, jaka jestem gruba! Takie zachowanie nie jest sztywną regułą. Właściwie należy przyznać, że przybiera ono różne formy, plastycznie ewoluuje. Nigdy zaś nie traci na dramatyzmie. Próbując więc odwzorować standardową pierwszą reakcję kobiety po spojrzeniu w lustro, należy utrzymywać ton pełen oburzenia i rozpaczy oraz posługiwać się odpowiednimi konfiguracjami fraz, np.: Boże, jaka jestem brzydka! Ludzie, co ja mam z włosami! Znowu pryszcz! Całkiem się rozmazałam! Wyglądam jak miotła! Mam dwa podbródki! Pod oczami wory! Nie mogę na siebie patrzeć! Żaden z powyższych wniosków nie jest bynajmniej przyczynkiem do zaniechania patrzenia w lustro. Przeciwnie! Jest to zwiastun nieustannych obserwacji, nadziei, oczekiwań: Co jeszcze straszliwego w tym lustrze można wypatrzeć? O czym całemu światu ogłosić? Jakich paskudztw na twarzy się doszukać? Gdzie i jak obfite wałki tłuszczu wyśledzić? Lustro jest potężnym wrogiem każdej kobiety. Lustro studzi każdy nad nią zachwyt, odbiera dobry nastrój. Jednocześnie jest absolutnie niezbędnym przedmiotem, rzeczą pierwszej potrzeby. Kobieta jest gotowa dołożyć wszelkich starań, by wstępnie zachwycony nią mężczyzna wreszcie uwierzył w to, co ustami wybranki powie o niej zwierciadło. I by w konsekwencji uciekł, gdzie pieprz rośnie. Nie ma więc wyjścia. Każdy troskliwy facet powinien z miejsca wytłuc wszystkie lustra, na które jego ukochana będzie w przyszłości miała nieszczęście się napatoczyć.

Co się dzieje, kiedy facet patrzy w lustro? Nic się nie dzieje. No, może coś w rodzaju mało ekspresyjnego wyrażania aprobaty, może półuśmies...

Niebo w oddali wyglądało, jakby ktoś przeciągnął po nim kawał surowej wątróbki.

Niebo w oddali wyglądało, jakby ktoś przeciągnął po nim kawał surowej wątróbki.

Bo ja byłam chuda i płaska jeszcze przez długie lata, co się potwornie kłóciło z moimi oczekiwaniami względem okresu dojrzewania. I nie uszło to uwadze koleżanek z sąsiednich łóżek. Nie upiekło mi się parsknięcie, które przez wiele lat jeszcze nosiłam jak bolesną zadrę: „To ty masz jakiś biust?!”. Odwiecznym problemem nastolatek nie są rówieśnicy płci męskiej, niedorastający chwilowo rozwojem do dziewczynek. Największym problemem nastolatek są ich sadystyczne koleżanki, ich pozamykane na trzy spusty matki, ich wyniosłe siostry. Odwiecznym problemem dorosłych kobiet nie są ich koledzy, małpio naśladujący skostniałe stereotypy. Odwiecznym problemem kobiet są inne, bezwzględne, wrogie, oceniające i nieempatyczne kobiety, które własną dorodną piersią tych stereotypów bronią.

Bo ja byłam chuda i płaska jeszcze przez długie lata, co się potwornie kłóciło z moimi oczekiwaniami względem okresu dojrzewania. I nie uszł...

Miłość do Hanziego, choć dramatyczna, jawi mi się jako jedyny jasny punkt na mapie tego nastoletniego labiryntu. Zapisana flamastrem na okładce potężna deklaracja: KOCHAM HANZIEGO I DEPECHE MODE rozbraja tę miłosną „tragedię”, a wielostronicowe dywagacje, w co się ubiorę, kiedy on przyjdzie i czy przyjdzie, zwyczajnie bawią. Podobnie nasze rozmowy, gdy w końcu jednak przez parę chwil byliśmy razem: – Co najbardziej lubisz jeść? – Schabowe. – Ojej, ja nie umiem robić schabowych. Jak muszę, to dzwonię po Olę albo Izkę. Sama nie potrafię. – A co potrafisz? – Makaron z truskawkami. – A zimą, gdy nie ma truskawek? – Sam makaron.

Miłość do Hanziego, choć dramatyczna, jawi mi się jako jedyny jasny punkt na mapie tego nastoletniego labiryntu. Zapisana flamastrem na okła...

Ob-Boże, wymamrotała głosem bełkotliwym od alkoholu, nastała era zabijania i wiesz co, dla mnie to w porzo. Nastał czas rzezi, a ty najwyraźniej chcesz się przyłączyć do zabawy boże jak tam się nazywasz masz więcej fałszywych imion niż ja. Tak ty boże do ciebie mówię. Ty z tym albo innym imieniem w tym albo innym kraju, zawsze miałeś bzika na punkcie zabijania, masz gdzieś, jeśli kogoś zabija się za post na Facebooku albo za to, że nie jest obrzezany, albo za to, że posuwa nie tego gościa, co trzeba. Nie mam z tym problemu bo wiesz co boże ja też zabijam. Mała ja. Ja też się przyłączam do zabawy.

Ob-Boże, wymamrotała głosem bełkotliwym od alkoholu, nastała era zabijania i wiesz co, dla mnie to w porzo. Nastał czas rzezi, a ty najwyraź...

Wierzę w rzeczy prawdziwe i w rzeczy nieprawdziwe. Wierzę też w rzeczy, których prawdziwości nikt nie potrafi określić.

Wierzę w rzeczy prawdziwe i w rzeczy nieprawdziwe. Wierzę też w rzeczy, których prawdziwości nikt nie potrafi określić.

My, spoglądając wstecz na te wydarzenia, widzimy je z perspektywy naszej z trudem wywalczonej wiedzy i rozumiemy, że praktyka skrajnej przemocy, określana uniwersalnym i często nieprecyzyjnym terminem terroryzm, zawsze wydawała się szczególnie pociągająca dla tych osobników płci męskiej, którzy byli albo prawiczkami, albo nie byli w stanie znaleźć partnerki seksualnej. Wpływająca na stan umysłu frustracja oraz towarzyszące jej podkopanie męskiego ego znajdowały ujście w gniewie i agresji. Gdy samotnym, zrozpaczonym młodym mężczyznom podsuwano kochające czy choćby rozpalone pożądaniem, a w najgorszym razie jedynie chętne partnerki seksualne, tracili zainteresowanie samobójczymi pasami, bombami i rajskimi hurysami. Woleli żyć.

My, spoglądając wstecz na te wydarzenia, widzimy je z perspektywy naszej z trudem wywalczonej wiedzy i rozumiemy, że praktyka skrajnej przem...

- Nasze dziecko będzie nosiło imię Racibórz, o ile będzie to chłopiec, dziewczynkę chciałabym nazwać Legnica. - Czemu nie Trzebinia albo na przyklad Radomsko? - Radomsko kojarzy się niefortunnie z dupskiem.

- Nasze dziecko będzie nosiło imię Racibórz, o ile będzie to chłopiec, dziewczynkę chciałabym nazwać Legnica. - Czemu nie Trzebinia albo na ...

- A Bóg Ojciec, Leon? Wczoraj wieczorem spytałem cię, czy nadal w Niego wierzysz. Na przykład ja wierzy)bym raczej w Apollina. Przynajmniej jest piękny. - Kłopot w tym, że straciliśmy możliwość wierzenia w Apollina. We krwi mamy Jehowę. Nic nie możemy na to poradzić. Po upływie wieków Jehowa ciągle żyje w naszym mroku jak robak we wnętrznościach. - Nigdy nie powinieneś zostać księdzem.

- A Bóg Ojciec, Leon? Wczoraj wieczorem spytałem cię, czy nadal w Niego wierzysz. Na przykład ja wierzy)bym raczej w Apollina. Przynajmniej ...