Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co jest w stanie zrobić kochający rodzic dla swojego dziecka? Wszystko. Byle tylko mu pomóc, byle było zdrowe i szczęśliwe.

Rupert Isaacson jest podróżnikiem i autorem przewodników. Jest mężem Kristin, którą poznał podczas jednej ze swojej podróży, a oboje są rodzicami Rowana. Chłopiec kończy trzy lata, powinien cieszyć się dzieciństwem, bawić z rówieśnikami… a jednak nie. Życie tej rodziny zmienia się diametralnie gdy u Rowana zdiagnozowano autyzm. Od tego momentu wszystko dyktowane jest dobrem syna. Autystyczny chłopiec wraz z wiekiem nie staje się samodzielny, nie można pozostawić go bez kontroli, pomocy i opieki. Ataki złości i furii, niemożność usiedzenia dłużej w jednym miejscu, niechęć wobec obcych i jakichkolwiek kontaktów z dziećmi, nieumiejętność samodzielnego załatwiania potrzeb fizjologicznych, niemożność nawiązania dialogu, często najzwyklejszego porozumienia – z tym na co dzień borykają się Rupert i Kristin. Żadna ze znanych terapii, w przypadku ich synka, nie skutkuje. Przełom następuje podczas spotkania Rowana z Szamanami. Chłopiec nawiązuje kontakt, jego objawy na kilka dni ustępują. Do tego wielki wpływ na poprawę stanu chłopca mają zwierzęta, przede wszystkim konie. Dlatego też wbrew sprzeciwom sceptycznej Kristin Rupert postanawia zabrać synka do Mongolii - krainy szamanów, koni, nietkniętej przyrody i całkowitego oderwania od cywilizacji. Czy to może się udać? Rozpoczynają podróż, trudną i momentami niebezpieczną, podróż w poszukiwaniu cudu. Celem jest zdrowie syna, a kiedy wyprawie przyświeca taki cel, warto poświęcić wszystko.

Ta przepiękna powieść opowiada o sile miłości, o woli walki, o przyjaźni. O rodzicielstwie i tych niesamowitych uczuciach, które mieści serce tych, którzy posiadają dzieci. O ich poświęceniu i cierpieniu, w którym jednoczą się z chorym dzieckiem. O wielkiej sile i odwadze, które w obliczu choroby po prostu się pojawiają znikąd i mają ogromny zasięg.

"Opowieść ojca" ukazuje również więź, jaką człowiek może nawiązać ze zwierzętami. Podkreśla i potwierdza niezwykłość zwierząt, ich rolę w przyrodzie, w świecie. Nigdy nie przestaną mnie zadziwiać i wzruszać…

Powieść jest napisana prostym językiem, bo Rupert nie jest pisarzem ale dzięki swojej prostocie w opisywaniu codziennych zmagań o zdrowie wyobcowanego i zamkniętego w sobie chłopca nabiera jeszcze większej autentyczności, wzrusza jeszcze bardziej. Nie da się opisać, jak wiele emocji wywołują opisywane tu wydarzenia. Niezłomne i uparte dążenie rodziców do osiągnięcia celu; krok za krokiem, krok w przód, dwa w tył, z wątpliwościami, lękiem i obawami ale jednak wciąż do przodu, nie poddając się, z wiarą, miłością i otwartym sercem. Nie wolni od błędów rodzicielskich, a jednak zdeterminowani - ich postawa jest naprawdę godna podziwu. Do tego z humorem i dystansem do siebie i swoich błędów Isaacson daje świadectwo wielkiej miłości i przedstawia piękny obraz nieskażonej przyrody. Mongolia, tajga zachwycają swą surowością, niedostępnością, niezależnością i tym, że wciąż nie ulegają cywilizacji.

"Opowieść ojca" to opowieść snuta przez samo życie: to prawdziwe, brutalne, nie oszczędzające i nie litujące się ale jednak gotowe zawsze zaoferować szczęście i radość w zamian za wysiłek i trud. W poszukiwaniu cudu… zawsze poświęcić ile się da. Piękna przygoda, piękne wrażenie duchowe, kulturowe, emocjonalne.

Co jest w stanie zrobić kochający rodzic dla swojego dziecka? Wszystko. Byle tylko mu pomóc, byle było zdrowe i szczęśliwe.

Rupert Isaacson jest podróżnikiem i autorem przewodników. Jest mężem Kristin, którą poznał podczas jednej ze swojej podróży, a oboje są rodzicami Rowana. Chłopiec kończy trzy lata, powinien cieszyć się dzieciństwem, bawić z rówieśnikami… a jednak nie....

Po przeczytaniu najnowszej powieści, mogę śmiało powiedzieć, że Pan Miłoszewski trafia na listę moich ulubionych pisarzy jak również bez wahania uznaję go za jednego z lepszych autorów kryminałów, w niczym nie ustępującym, a wręcz dorównującym znanym twórcom tego gatunku. A ma on w sobie nawet coś więcej: świeżość, polot, wyobraźnię, intrygującą lekkość pióra i poczucie humoru.

Z niecierpliwością czekałam na kolejne spotkanie z Prokuratorem Teodorem Szackim. Tym razem autor przeniósł go do Sandomierza, miasta zdominowanego przez Ojca Mateusza i jego kryminalne zagadki. Ale gdzie tam sławnemu księdzu do Szackiego. Ten ostatni obejmuje nową posadę i musi się odnaleźć w zupełnie innych warunkach, wśród małomiasteczkowej społeczności, której życie nie jest wolne od przesądów, od zadawnionych ran, nierozwiązanych zagadek, waśni i sporów.

O fabule krótko, bo nawet nie da się więcej. Pełna jest szczegółów, drobiazgów, każdy element ma jakieś znaczenie, każda zasłyszana informacja stanowi jakiś ważny punkt w procesie śledztwa i rozwiązywania zagadki. Dlatego należy też czytać z wielką uwagą, by nie przeoczyć tego, co przesądza o rozwiązaniu sprawy.

Szacki obejmuje śledztwo w sprawie morderstwa znanej i szanowanej działaczki społecznej Elżbiety Budnik. Znaleziono ją martwą, z wielokrotnie poderżniętym gardłem, czego dokonano prawdopodobnie charakterystyczną „brzytwomaczetą” czyli narzędziem o nazwie chalef, używanym do rytualnego uboju zwierząt przez żydowskich rzeźników. Samo narzędzie prowokuje przedziwne spekulacje na temat antysemityzmu i antysemickich przesądów i zbrodni sprzed kilkudziesięciu lat. Legenda krwi, rytualne mordy, niewybaczone rany i zadry z przeszłości zdominują życie w Sandomierzu, a historia relacji polsko-żydowskich na nowo ujrzy światło dzienne. Czy rzeczywiście morderstwo ma coś wspólnego z zemstą za antysemickie mordy sprzed wielu lat? Czy jest dziełem szaleńca opętanego rządzą krwi? Czy uda się wskrzesić dawne demony?

Intryga to prawdziwe mistrzostwo. Akcja toczy się dynamicznie choć nie w zawrotnym tempie. Przyspiesza w kluczowych momentach, będąc wynikiem gonitwy myśli i skojarzeń Szackiego, doskonale budując napięcie. W tej mknącej akcji autor znajduje zarówno czas jak i miejsce w kontekście, by na chwilę wrócić do jakiegoś drobiazgu, zwrócić uwagę na coś pozornie błahego, co jednak idealnie wkomponowuje się w sytuację.

Wielki plus należy się za świetnie skrojonych, realnych bohaterów. Postać prokuratora jest tutaj bardziej rozbudowana. Obserwujemy jego życie po rozstaniu z żoną i kryzys wieku średniego. Doskonale oddana psychika faceta, który tęskni za rodziną i stabilnością, a jednocześnie nie chce się przed nikim, a już najbardziej przed samym sobą, do tego przyznać. Ucieka w wyrafinowane romanse, seks i miłosne uniesienia, co idealnie dopasowane jest do trybu jego życia, do toczącej się akcji. Bohater jest wyrazisty i prawdziwy, człowiek z krwi i kości, z dużym dystansem do samego siebie, do relacji z innymi ludźmi.
Miłoszewski nie wypowiada się o nim inaczej niż „Prokurator Teodor Szacki”, co w kontekście zwykłych przyziemnych czynności często daje komiczny efekt.

Jest Sandomierz – przepiękne mroczne miasto, z którym dokładnie autor się zapoznał mieszkając tam sześć miesięcy. I przygotował się naprawdę dobrze. Realizm, tak charakterystyczny już dla tego autora, jest obecny i tutaj. Można użyć jego powieści jako przewodnika i rozkoszować się opisami i świetnie oddanym klimatem.

Autor wykazał się doskonałą znajomością tematu w zakresie antysemityzmu – czarnej karty w historii Sandomierza. Wiele mówi się o religii, o kościele, o polskim prawie. Nie brakuje krytycznych uwag, czyli jest po prostu prawda. Liczne nawiązania do innych autorów i ich dzieł, inteligentne i wyszukane opisy, dedukcje, wnioski robią wrażenie.

Zygmunt Miłoszewski ma niezwykle świeże i nowoczesne spojrzenie na świat, na realia, co ma odzwierciedlenie również w sposobie pisania. Ogromne poczucie humoru, ironia, sarkazm dopełniają całości. Dialogi obfitują w, kolokwialnie mówiąc, „cięte riposty” i trafne porównania. Czytać tę powieść to prawdziwa przyjemność.

A ziarno prawdy? Mówi się, że kryje się w każdej legendzie, zagadce, historii ale czy na pewno? Kiedy z każdej historii, każdego kąta wyziera kłamstwo a świat pełen jest półprawd?

Sprawdźcie sami.

Po przeczytaniu najnowszej powieści, mogę śmiało powiedzieć, że Pan Miłoszewski trafia na listę moich ulubionych pisarzy jak również bez wahania uznaję go za jednego z lepszych autorów kryminałów, w niczym nie ustępującym, a wręcz dorównującym znanym twórcom tego gatunku. A ma on w sobie nawet coś więcej: świeżość, polot, wyobraźnię, intrygującą lekkość pióra i poczucie...

Murakami za każdym razem potrafi mnie czymś zadziwić.
Tak było i tym razem. Zaintrygował, w pewien sposób zahipnotyzował, nie mogłam się oderwać i kiedy w dość nagły i drastyczny sposób akcja się zatrzymuje, czytelnik przekręca ostatnią stronę… czegoś brakuje, chce się czytać dalej.

Tengo i Aomame to główni bohaterowie tej powieści. Spotkali się w przeszłości, jako dzieci chodzili razem do szkoły. Potem ich drogi się rozeszły. Ale wszystkie wydarzenia wskazują na to, że znowu przyjdzie im się spotkać. Bo właśnie w życiu obojga dzieje się coś dziwnego, coś niespodziewanego, z czym wcześniej nie mieli styczności, pojawia się magia… Oboje przeżywają alternatywną formę roku 1984.
Aomame to instruktorka sztuk walki i jednocześnie płatny zabójca. Większość czasu poświęca pracy a gdy ma ochotę na rozrywkę umila sobie czas przypadkowym seksem ze starannie wyselekcjonowanymi partnerami. Jest samotna ale samotnością, która nie uderza, nie przeraża i nie boli.
Tengo to nauczyciel matematyki i początkujący pisarz. Nie zależy mu na stałym związku, na uczuciach, ogranicza się do jednego spotkania w tygodniu ze swoją kochanką.

Murakami na zmianę poświęca poszczególne rozdziały tej dwójce. W każdym odkrywa jakąś część ich przeszłości i wspomnień jak również wtajemnicza nas w ich teraźniejsze życie i problemy.

Jest jeszcze Fukaeri, dla mnie równie ważna postać. Pojawia się nagle w życiu Tengo, jako autorka powieści, którą Tengo ma lekko poprawić, by mogła wygrać główną nagrodę jako debiut literacki. To jest dość fascynująca postać, niby prosta i zwyczajna a jednak… Siedemnastolatka z talentem pisarskim, za to dyslektyczka, która ma spore problemy z czytaniem i pisaniem. Mówienie również nie jest jej mocną stroną. Posługuje się zdaniami najkrótszymi z możliwych, zupełnie nie stosując intonacji czy znaków. Jest w niej coś niesamowitego i nie z tej ziemi, choć sama w sobie wydaje się być zwykła.

Tak naprawdę mam wrażenie, że cała fabuła nie jest tu najważniejsza. Owszem, jest bardzo spójna i jakby bardziej „zaznaczona” niż w innych powieściach autora, z jakimi się do tej pory zetknęłam. Jest oryginalna, intrygująca i taka, jak u Murakamiego – dziwna i tajemnicza. Zawiera w sobie wiele elementów, jest niezwykle bogata i pełna szczegółów z różnych dziedzin wiedzy, nauki. Ogromny szacunek za taką wszechstronność autora jak również masę przemyśleń i trafnych porównań dotyczących życia.
Świat realny i świat magii istnieją tutaj równorzędnie, obok siebie, współistnieją i są ze sobą perfekcyjnie powiązane poprzez życie bohaterów i to, co im się przydarza. Zacierają się granice między rzeczywistością, a fikcją a wyobraźnia czytelnika zostaje pobudzona w sposób bardzo subtelny i wyważony a zarazem intensywny.

Jednak nie fabuła jest numerem jeden. Bo tutaj na pierwszy plan wybija się forma, kunszt autorski pisarza. Bo ta powieść jest genialnym połączeniem wielu gatunków i wielu stylów. Autor miesza formy, w jednej chwili potrafi przejść od tematów bardzo ważnych do kompletnych błahostek, łączy narrację trzecio i pierwszoosobową, a język zawsze pozostaje jasny i zrozumiały mimo niedopowiedzeń i licznych znaków zapytania.

Czekam na kolejne części trylogii. Tylko! Liczę, że nie pojawi się w nich tyle błędów - literówek co w części pierwszej. Przeszkadzało.

Murakami za każdym razem potrafi mnie czymś zadziwić.
Tak było i tym razem. Zaintrygował, w pewien sposób zahipnotyzował, nie mogłam się oderwać i kiedy w dość nagły i drastyczny sposób akcja się zatrzymuje, czytelnik przekręca ostatnią stronę… czegoś brakuje, chce się czytać dalej.

Tengo i Aomame to główni bohaterowie tej powieści. Spotkali się w przeszłości, jako...

Druga część tej ciekawej baśni dla dorosłych to bezpośrednia kontynuacja pierwszej. Tak jakby odłożyć na chwilkę czytanie, zaraz wrócić do tej samej akcji.
Fabuła jest zdecydowanie rozbudowana, zarówno wątek Aomame i jej pracy płatnej morderczyni, Tengo - jego nowej powieści oraz „Powietrznej poczwarki” jak i dwóch księżyców czyli nowej równoległej rzeczywistości, w której bohaterom przyszło nagle zaistnieć. Czy ich światy rzeczywiście stały się jednym?

To co łączy bohaterów to nie tylko nowa przestrzeń, nowy świat, w jakim oboje żyją ale również miłość i tęsknota, jakimi siebie darzą wzajemnie, nie wiedząc o tym. Wspomnienie z przeszłości nie daje im spokoju więc oboje postanowią się odnaleźć i każdy krok przybliża ich do tego choć los nie daje za wygraną i przygotował dla nich inny scenariusz Czy dane im będzie się spotkać?

Według mnie ta część jest znacznie lepsza od poprzedniej. Silne oddziaływanie na wyobraźnię, wątki szczegółowo i drobiazgowo rozbudowane, więcej odpowiedzi na postawione pytania choć i wiele pozostaje jednak wątpliwości i niejasności. Dzieje się znacznie więcej ciekawych nieoczekiwanych i nadprzyrodzonych zjawisk. Pojawia się niebezpieczeństwo, bohaterowie stają się coraz bardziej osaczeni a to, co ich otacza coraz mniej zrozumiałe i logiczne. Raz wkroczyli do alternatywnego świata 1Q84 to już nie ma drogi powrotnej. Dużą wagę przywiązuje autor do teoria światów równoległych.

Do tego trochę to jakby powieść w powieści. Powietrzna poczwarka wkracza w życie bohaterów, zaczynają żyć wydarzeniami z tej książki. W pewnym momencie zastanawiałam się czy to oni wkroczyli mimowolnie w świat Little people czy to on zaczyna dominować ich życie. Gdzie zaczyna się fikcja a kończy realizm?
Murakami jak zawsze doskonale je ze sobą splótł, pozwalając treści nieść czytelnika. Realizm i fantastyka idealnie odzwierciedlone są w narracji, która z kolei prowadzona jest bardzo umiejętnie i na pewno szybciej niż poprzednio. Łączy w sobie elementy po trosze sensacji, erotyki, thrillera, kryminału, powieści obyczajowej, prowadzi czytelnika po labiryncie wydarzeń, na koniec pozostawiając wciąż z nierozwiązanymi zagadkami i niewielką wiedzą.

Tym razem nie przypadła mi do gustu postać Fukaeri. Każda z postaci jest bardziej rozbudowana, co w jej przypadku mnie drażniło. O ile w 1 tomie jej milczenie lub krótkie urywane zdania intrygowały i dodawały jej tajemniczości tutaj mnie denerwowały, gdyż wyobrażałam sobie prowadzenie z nią dialogu, co wydawało mi się niemal niemożliwe.

Po raz kolejny jednak z wielkim żalem przekręciłam ostatnią stronę wciąż chcąc więcej i więcej. Hipnotyzujący świat, w którym na niebie widnieją dwa księżyce przeniknął i do mojej rzeczywistości. Wszystko to, co miało miejsce w powieści, choć tak baśniowe i niewyobrażalne, wydawało się jakby naturalne i najprawdziwsze. Ten dar przekonywania autora. Murakami czaruje słowem, postrzega świat w niezwykle wrażliwy i subtelny sposób, jednocześnie wypełniając go złem i okrucieństwem, którego wszak wokół nas niemało. Wciąga, zastanawia, porywa… Z wielkim urokiem i talentem skłania do refleksji nad pojęciem i definicją dobra i zła i ich wzajemnego przenikania. Nie wypowiadając ostatniego słowa, pozostawiając czytelnika w niedosycie Murakami otrzymuje ode mnie najwyższą notę. Po raz kolejny.

Druga część tej ciekawej baśni dla dorosłych to bezpośrednia kontynuacja pierwszej. Tak jakby odłożyć na chwilkę czytanie, zaraz wrócić do tej samej akcji.
Fabuła jest zdecydowanie rozbudowana, zarówno wątek Aomame i jej pracy płatnej morderczyni, Tengo - jego nowej powieści oraz „Powietrznej poczwarki” jak i dwóch księżyców czyli nowej równoległej rzeczywistości, w której...

„Miłość nie istnieje po to, by dać nam szczęście, ale po to, byśmy mogli sprawdzić, jak silna jest nasza odporność na ból.”

Patrząc na okładkę i czytając opis wydawało mi się, że akcja powieści będzie rozgrywać się w XIX wieku, na przykład na jakimś dworze. Ależ wielkie było moje zdziwienie gdy weszłam w świat Leo, głównego bohatera, gdzie królują ipody, skutery, jednym słowem współczesność.

Książka od pierwszych stron mnie zauroczyła, nie mogłam się oderwać. Prostota, a zarazem dojrzałość bijąca ze świata młodych ludzi, bohaterów powieści mnie zaintrygowała i oczarowała.

Leo to niezwykle ciekawy i nietuzinkowy szesnastolatek. Powieść ta jest jego pamiętnikiem, w którym opowiada nam o swoim życiu, swojej miłości i emocjach.
To pozornie zwyczajny nastolatek, słucha muzyki, gra w piłkę, bojkotuje naukę, buntuje się przeciw nauczycielom, jeśli ma na to ochotę. Ale jest jeszcze coś. Leo swój świat podzielił i postrzega go poprzez barwy: czerwień i biel. Wszystko: wydarzenia, miejsca, zapachy zdominowane jest właśnie przez te dwa kolory, przy czym czerwień oznacza to, co dobre, miłość, radość, szczęście i marzenia zaś biel to zło, cierpienie, cisza. Te kolory są obecne w każdej myśli bohatera, towarzyszą czytelnikowi od pierwszej do ostatniej strony, do tego stopnia, że sami zaczynamy postrzegać rzeczywistość w tych barwach. Kolory te również ludzie. Ognistoruda Beatrice to czerwień. To właśnie ją pokochał Leo i ją próbuje zdobyć.
Są też inne ważne osoby w życiu Leo. To jego przyjaciółka Silvia – błękit – zawsze obecna, zawsze pomocna, prawdziwy przyjaciel. Jest i nauczyciel okrzyknięty Naiwniakiem za sprawą teorii o życiu, jakie wygłasza wprowadza Leo w świat marzeń.

Bo właśnie do spełnienia marzeń dąży bohater, a jego marzeniem jest miłość.

„Prawdziwe marzenia buduje się na trudnościach i przeszkodach. W przeciwnym razie trudno je zmienić w realne projekty; na zawsze pozostaną marzeniami (…) Marzenia nie czekają na nas gotowe, trzeba je dopiero skonstruować, przy czym na koniec może się okazać, że są całkiem inne, niż sobie to wyobrażaliśmy.”

„Nie wyrzekaj się swoich marzeń! Nawet wtedy, gdy inni śmieją się z ciebie za plecami. Wyrzekłbyś się samego siebie”.

Leo uczy się jak postrzegać świat, uczy się go każdego dnia za sprawą przeszkód, jakie przed nim się pojawiają, za sprawą drogocennych wskazówek udzielanych świadomie lub nie przez bliskich i Przyjaciół.

Bohaterowie są dojrzali ponad swój wiek, na pewno też dlatego, że to, co ich w życiu spotyka wymaga większej odpowiedzialności, dorosłego postrzegania świata.

„Dojrzałość nie wyraża się gotowością na śmierć za słuszną sprawę, ale pokornym życiem dla niej.”

I tak żyje Leo. Stawia czoła przeciwnościom losu, buntuje się, szuka drogi, szuka nadziei, szuka sposobu na zrealizowanie marzenia, a nie jest to łatwe. Jego marzenie czyli miłość zdaje się nierealnym gdy u Beatrice wykryto białaczkę – i znowu biel uosabiająca zło.

Podobno obwołano tę powieść współczesnym Love Story. Może trochę… ale mi bardziej nasuwały się skojarzenia z książką „Oskar i Pani Róża”.

Przepiękna metaforyka, morze emocji, takich ciepłych, prawdziwych. Bo ta książka jest prawdziwa, gdyż traktuje o tym, co każdemu z nas się przytrafia lub przytrafić się może. Lekkim, prostym i odpowiednim dla stylu szesnastolatka językem, traktuje się o sprawach najważniejszych, o życiu i śmierci o nadziei i marzeniach, o które zawsze warto walczyć.
Wnikając w duszę Leo poznajemy zwyczajnego chłopca ale o niespotykanej wrażliwości.
Chłopca, który potrafi się zbuntować bo nie rozumie świata ale jednak stara się marzyć, szukać sensu życia, stara się zrozumieć czym jest miłość, przyjaźń, oddanie.
Walczy o to, co w życiu ważne, stara się zrozumieć, co tak naprawdę się liczy.

„Życie idzie zawsze do przodu, czy tego chcesz, czy nie, muzyka gra, a ty możesz najwyżej przyciszyć ją lub pogłośnić. I musisz do niej tańczyć najlepiej, jak potrafisz.”

Aleksandro D’Avenia porusza, skłania do refleksji. Idealnie się wpisał w mój nastrój, ale to nie tylko to. Ta magiczna i życiowa powieść może poruszyć każdego bez względu na wiek, nie tylko młodzież. Pewne emocje i uczucia się nie zmieniają.
Do tego uświadamiamy sobie po raz kolejny, iż nigdy nie wiadomo co nas spotka, nigdy nie wiemy gdzie i kiedy znajdzie nas szczęście, a to co jest najważniejsze, jest zawsze blisko, choć możemy tego nie dostrzegać. Widzimy jak ważne jest, by umieć przyjąć i dać miłość i nie wycofywać się gdy pojawią się trudności. I co jeszcze przypomina nam autor: by kochać ale nie za cenę własnej tożsamości oraz że w przyjaźni i miłości ważne jest by iść obok, by być silnymi nie każde swoją siłą ale sił, jaką jedno daje drugiemu. Czasem mamy naprawdę znacznie więcej niż nam się wydaje.
Stawia wiele pytań i daje nadzieję.

Wiele pięknych słów, nie mogę nie mogę nie przytoczyć:

„Tylko wtedy, gdy człowiek wierzy w coś, co zdaje się go przerastać – czyli marzy – ludzkość czyni postępy, które pomagają jej nie tracić wiary w siebie.”

„Zauważcie, że kiedy wydaje nam się, że nie myślimy o niczym, w rzeczywistości najczęściej myślimy o tym, co jest bliskie naszemu sercu. Miłość jest jak siła grawitacji, niewidzialna i wszechobecna, ta, którą znamy z fizyki. Nasze serce i oczy, nasze słowa, wszystko nieuchronnie koncentruje się na jednym punkcie, na tym, co kochamy.”

„Miłość nie daje spokoju. Miłość jest bezsenna. Miłość obdarza siłą. Miłość jest szynka. Miłość jest jutrem. Miłość to tsunami. Miłość jest czerwona jak krew.”

„Tylko temu, kto pyta o szczegóły, można uwierzyć, że rzeczywiście chce zrozumieć drugiego człowieka. Ciekawość szczegółów to sposób na okazanie miłości.”

„Życie to przesłuchanie urządzone tak, by wyciągnąć od ciebie prawdę, której nie znasz; udajesz, że jest inaczej, i zeznajesz cokolwiek, żeby przestali cię męczyć, aż w końcu zaczynasz wierzyć w swoje kłamstwa, zapominając, że sam je wymyśliłeś. „

„Miłość ma to do siebie, że potrafi znaleźć miejsce dla dwojga nawet tam, gdzie tego miejsca ledwo starcza dla jednego.”

„Miłość nie istnieje po to, by dać nam szczęście, ale po to, byśmy mogli sprawdzić, jak silna jest nasza odporność na ból.”

Patrząc na okładkę i czytając opis wydawało mi się, że akcja powieści będzie rozgrywać się w XIX wieku, na przykład na jakimś dworze. Ależ wielkie było moje zdziwienie gdy weszłam w świat Leo, głównego bohatera, gdzie królują ipody, skutery, jednym...