Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak zwykle przeglądając książki w bibliotece na szybko, spojrzałam tylko na okładkę i bez zastanowienia ją wzięłam. Pomyślałam "jest o anoreksji - może wreszcie zrozumiem tą chorobę". To był błąd. Nie mam nic do anorektyczek, bulimiczek i osób, które cierpią na podobne choroby, absolutnie! Jednakże czytając tą książkę miałam przeczucie, że ciągnięte w kółko jest to samo - uważam, że jestem gruba, a tak naprawdę jestem chuda i tak dalej. Listy do Pytona jeszcze bardziej mnie przygnębiły i sprawiły, że miałam ochotę rzucić tą książką daleko w kąt. Przede wszystkim - brak akcji. Nie potrafię czytać o czymś, co jest wciąż wałkowane i do tego nudne. Dodatkowo wszystko wygląda, jakby było pisane na szybko. Miałam przeczucie, że wydawnictwo kazało pani Karolinie napisać książkę na te 240 stron, a ona, nie mogąc już pomóc sobie zdjęciami (które co prawda nie są duże, ale jest ich kilkanaście, a może nawet więcej), pisała wszystko na siłę.

Może mam tylko takie przeczucie, bo w sumie nie wytrzymałam po 30 stronach i nie mam ochoty nadal tej książki czytać. Może jednak jest ona inna, ciekawsza na końcu? Kto wie. Chyba jestem głupia, ale tak się zraziłam do tej lektury, że z pewnością nigdy do niej nie zajrzę.

Rzadko kiedy krytykuję jakąkolwiek książkę, ale z całą pewnością mogę uznać, że to jest najgorsza książka, jakąkolwiek przeczytałam i absolutnie jej nie polecam.

Jak zwykle przeglądając książki w bibliotece na szybko, spojrzałam tylko na okładkę i bez zastanowienia ją wzięłam. Pomyślałam "jest o anoreksji - może wreszcie zrozumiem tą chorobę". To był błąd. Nie mam nic do anorektyczek, bulimiczek i osób, które cierpią na podobne choroby, absolutnie! Jednakże czytając tą książkę miałam przeczucie, że ciągnięte w kółko jest to samo -...