Książka wg mojej opinii napisana w sposób mało czytelny. Za dużo "filozofowania".

Książka wg mojej opinii napisana w sposób mało czytelny. Za dużo "filozofowania".

Książka ta pozytywnie mnie zaskoczyła. Poprzednią część czytałam kilka miesięcy temu i niezbyt ją pamiętałam. Jednak nie wpłynęło to na mój odbiór tej pozycji. Wszystko zrozumiałam, ponieważ można ją przeczytać nie znając "Dieta (nie) życia".

Co mnie zaskoczyło to to, że bohaterka pokazała różnicę między odchudzaniem a anoreksją, bo bardzo często osobom, które się odchudzają zarzuca się tę chorobę.

Oczywiście nie jest to powieść idealna. Ma swoje wady. Styl autorki czasem mnie przerastał i zwyczajnie męczyłam się z tą pozycją. Podobnie było w przypadku bohaterki, jednak nie jest to książka bardzo zła i warto zwrócić na nią uwagę.

Książka ta pozytywnie mnie zaskoczyła. Poprzednią część czytałam kilka miesięcy temu i niezbyt ją pamiętałam. Jednak nie wpłynęło to na mój odbiór tej pozycji. Wszystko zrozumiałam, ponieważ można ją przeczytać nie znając "Dieta (nie) życia".

Co mnie zaskoczyło to to, że bohaterka pokazała różnicę między odchudzaniem a anoreksją, bo bardzo często osobom, które się...

Myślę, że sięgnęłam po tę książkę w odpowiednim momencie i bardzo sobie za to dziękuję.

Myślę, że sięgnęłam po tę książkę w odpowiednim momencie i bardzo sobie za to dziękuję.

„Historia mojego (nie)ciała” to kontynuacja pamiętnika anorektyczki. Tym razem Karolina Otwinowska opowiada o swojej chorobie z naukowego, psychologicznego punktu widzenia. Pisze o jej początkach i przebiegu, o nowej „przyjaciółce” - bulimii oraz o walce o to by móc na nowo normalnie żyć. To już nie jest spontaniczny, chaotyczny pamiętnik, w którym można się zagubić w myślach i uczuciach osoby chorującej na anoreksję. W tej książce Karolina wszystko dokładnie porządkuje i opisuje, wyjaśnia każdą emocję, uczucie, reakcję.

Niektóre fragmenty książki czytało się z uwagą i ciekawością, pochłaniało się je, inne z kolei były żmudnym, monotonnym, w zasadzie nic nie wnoszącym wartościowego tekstem. Jednak wreszcie otrzymałam odpowiedzi na moje liczne pytania w sprawie anoreksji.

Ogromnie, z całego serca współczuję każdej osobie, która wpadła w sidła anoreksji czy bulimii. Jestem również pełna podziwu wobec tych, którzy podjęli walkę z chorobą i wyszli z niej zwycięsko.

„Historia mojego (nie)ciała” kolejny raz ukazuje niesamowite piekło, jakim jest anoreksja. Opisuje niewiarygodnie ciężką walkę z chorobą, ale kończy się szczęśliwie – bo anoreksję czy bulimię naprawdę można pokonać, czego dowodzi Karolina.

Książka bardzo pomoże każdemu, kto zmaga się z tymi chorobami i chciałby już żyć bez nich.

„Historia mojego (nie)ciała” to kontynuacja pamiętnika anorektyczki. Tym razem Karolina Otwinowska opowiada o swojej chorobie z naukowego, psychologicznego punktu widzenia. Pisze o jej początkach i przebiegu, o nowej „przyjaciółce” - bulimii oraz o walce o to by móc na nowo normalnie żyć. To już nie jest spontaniczny, chaotyczny pamiętnik, w którym można się zagubić w...

Książka z gatunku tych ciężkich i nie każdy się w niej odnajdzie. Polecam szczególnie osobom z ED pokazuje że proces zdrowienia pomimo, iż długotrwały, kosztowny i trudny jest możliwy. Jedna z ważniejszych ksiązek w moim życiu.

Książka z gatunku tych ciężkich i nie każdy się w niej odnajdzie. Polecam szczególnie osobom z ED pokazuje że proces zdrowienia pomimo, iż długotrwały, kosztowny i trudny jest możliwy. Jedna z ważniejszych ksiązek w moim życiu.

Jak zwykle przeglądając książki w bibliotece na szybko, spojrzałam tylko na okładkę i bez zastanowienia ją wzięłam. Pomyślałam "jest o anoreksji - może wreszcie zrozumiem tą chorobę". To był błąd. Nie mam nic do anorektyczek, bulimiczek i osób, które cierpią na podobne choroby, absolutnie! Jednakże czytając tą książkę miałam przeczucie, że ciągnięte w kółko jest to samo - uważam, że jestem gruba, a tak naprawdę jestem chuda i tak dalej. Listy do Pytona jeszcze bardziej mnie przygnębiły i sprawiły, że miałam ochotę rzucić tą książką daleko w kąt. Przede wszystkim - brak akcji. Nie potrafię czytać o czymś, co jest wciąż wałkowane i do tego nudne. Dodatkowo wszystko wygląda, jakby było pisane na szybko. Miałam przeczucie, że wydawnictwo kazało pani Karolinie napisać książkę na te 240 stron, a ona, nie mogąc już pomóc sobie zdjęciami (które co prawda nie są duże, ale jest ich kilkanaście, a może nawet więcej),pisała wszystko na siłę.

Może mam tylko takie przeczucie, bo w sumie nie wytrzymałam po 30 stronach i nie mam ochoty nadal tej książki czytać. Może jednak jest ona inna, ciekawsza na końcu? Kto wie. Chyba jestem głupia, ale tak się zraziłam do tej lektury, że z pewnością nigdy do niej nie zajrzę.

Rzadko kiedy krytykuję jakąkolwiek książkę, ale z całą pewnością mogę uznać, że to jest najgorsza książka, jakąkolwiek przeczytałam i absolutnie jej nie polecam.

Jak zwykle przeglądając książki w bibliotece na szybko, spojrzałam tylko na okładkę i bez zastanowienia ją wzięłam. Pomyślałam "jest o anoreksji - może wreszcie zrozumiem tą chorobę". To był błąd. Nie mam nic do anorektyczek, bulimiczek i osób, które cierpią na podobne choroby, absolutnie! Jednakże czytając tą książkę miałam przeczucie, że ciągnięte w kółko jest to samo -...

Jest to chyba jedyna książka której nie przeczytałam w całości ! Niestety nie wciągnęła mnie praktycznie wcale :( Jest napisana językiem prostym co wydaje się czasami pozytywem lecz nie w tym przypadku . Nigdy nie oceniłam książki której nie przeczytałam ale co do niej miałam pewność że nie jest zbyt dobra .

Jest to chyba jedyna książka której nie przeczytałam w całości ! Niestety nie wciągnęła mnie praktycznie wcale :( Jest napisana językiem prostym co wydaje się czasami pozytywem lecz nie w tym przypadku . Nigdy nie oceniłam książki której nie przeczytałam ale co do niej miałam pewność że nie jest zbyt dobra .

Trzeba przyznać, że książka robi wrażenie. Jest to chaotyczna (w pozytywnym sensie) relacja z życia anorektyczki. Widzimy burzę w mózgu młodej kobiety, cierpiącej na zaburzenia odżywiania. W jej głowie kotłują się wspomnienia z dzieciństwa, poczucie winy, dążenie do perfekcji i strach. Lubię książki, poruszające trudne i pomijane tematy.

Trzeba przyznać, że książka robi wrażenie. Jest to chaotyczna (w pozytywnym sensie) relacja z życia anorektyczki. Widzimy burzę w mózgu młodej kobiety, cierpiącej na zaburzenia odżywiania. W jej głowie kotłują się wspomnienia z dzieciństwa, poczucie winy, dążenie do perfekcji i strach. Lubię książki, poruszające trudne i pomijane tematy.

Książka jest nużąca i monotonna, pełna zbędnych szczegółów. Sięgnęłam po nią, bo bardzo podobała mi się "Dieta (nie)życia" tej samej autorki, ale rozczarowałam się.

Książka jest nużąca i monotonna, pełna zbędnych szczegółów. Sięgnęłam po nią, bo bardzo podobała mi się "Dieta (nie)życia" tej samej autorki, ale rozczarowałam się.

Myślę, że z autorkami takich książek trzeba się zaprzyjaźnić, że trzeba je rozumieć, że trzeba nadążać za ich emocjami, za ich walką. Ta książka pewnie spodoba się tym, dla których chciałam ją przeczytać, ja jednak krążę poza kręgiem opisanych w niej niebezpieczeństw.

Myślę, że z autorkami takich książek trzeba się zaprzyjaźnić, że trzeba je rozumieć, że trzeba nadążać za ich emocjami, za ich walką. Ta książka pewnie spodoba się tym, dla których chciałam ją przeczytać, ja jednak krążę poza kręgiem opisanych w niej niebezpieczeństw.