Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam tylko pierwszy rozdział, więcej nie mogłam. To było takie ciężkie, nudne...

Przeczytałam tylko pierwszy rozdział, więcej nie mogłam. To było takie ciężkie, nudne...

Większość twierdzi, że „Zmierzch” nie jest horrorem. A ja będę oryginalna i powiem, że jest. Przecież mamy tu mnóstwo strasznych - mało powiedziane - elementów: grafomania, nijaka bohaterka, „wampiry”, banalne dialogi.

Bella jest tak irytującą postacią, że książka przez nią była w poważnym niebezpieczeństwie - groziło jej wylądowanie za oknem. Te jej ciągłe narzekania, powtarzanie, że nie dorasta Edwardowi do pięt... Jest to chyba najgorsza główna bohaterka, z jaką się spotkałam. Miałam wrażenie, że jej w ogóle nie ma. Jest odludkiem, nie ma żadnych przyjaciół, zainteresowań, cały jej świat kręci się wokół Edwarda. Tak na marginesie - podobno jest to romans - w książkach Lucy Maud Montgomery znalazłoby się więcej romantyzmu.

Kiedy dowiedziałam się, że Edward jest wampirem straciłam cierpliwość. Co to za wampir, który błyszczy się w słońcu, nie śpi i nie ma kłów?! Dracula się w grobie przewraca! Nie, nie, nie! Pani Meyer przesadziła. Upokorzyła całą instytucję p r a w d z i w y c h wampirów. Zaraz wsiadam w samolot jadący do Phoenix - czy gdzie tam ta pseudo-pisarka mieszka - i wygarnę jej, co o tym sądzę.

Jeśli chodzi o akcję, to niemal w ogóle jej tu nie ma. Przyjazd do Forks, biologia, zakupy - to wszystko to kropelki w morzu „rozmyślań” Belli. Trochę się rozkręca pod koniec, podczas ucieczki przed Jamesem. Przy okazji, bohaterka znów udowadnia swoją głupotę i naiwność.

Czuję się oszukana. Takie coś znalazło się na szczycie listy bestsellerów New York Timesa? To straszne. Jednak ostatecznie polecam, bo jest to całkiem niezła komedia - kłótnie o to, czy Edward jest niebezpieczny czy nie, sprawiały, ze wybuchałam histerycznym śmiechem. W ogóle cała ta książka doprowadziła mnie do histerii.

Większość twierdzi, że „Zmierzch” nie jest horrorem. A ja będę oryginalna i powiem, że jest. Przecież mamy tu mnóstwo strasznych - mało powiedziane - elementów: grafomania, nijaka bohaterka, „wampiry”, banalne dialogi.

Bella jest tak irytującą postacią, że książka przez nią była w poważnym niebezpieczeństwie - groziło jej wylądowanie za oknem. Te jej ciągłe narzekania,...

„Cień wiatru” przeczytałam dość dawno, lecz mimo tego zażyczyłam jej sobie pod choinkę. Pragnęłam jeszcze raz odwiedzić Cmentarz Zapomnianych Książek i Mglistego Anioła, jeszcze raz poczuć niezwykły klimat Barcelony. I warto było.

Na początku odczułam taką eteryczną atmosferę, emanującą kurzem, bielą, arystokracją. To właśnie wtedy poznajemy Daniela i obserwujemy jego uczucie do Klary, która przypominała mi kruchą, porcelanową laleczkę. A potem rozpoczyna się poszukiwanie Caraxa i akcja zaczyna nabierać tempa. Oprócz tego pojawia się wątek miłości Beatriz i Daniela. Siostra Tomasa z niewyjaśnionych powodów kojarzyła mi się z dziwką, może ze względu na jej pończochy i makijaż.

Momentami - dobra, niemal na każdej stronie - zaskakiwała mnie wyobraźnia autora. Czytałam historię Mariseli i omal mi gały z orbit nie wyskoczyły, ale szybko, jak na mój świetny refleks przystało, wsadziłam je z powrotem do oczodołów. No i miłość Juliana i Penelope, tak tragiczna, a zarazem piękna. Wiele rzeczy w tej książce skłoniło mnie do refleksji. Najwięcej czasu poświęciłam na rozmyślanie o inspektorze Fumero (przypominał mi nieco kapitana z filmu „Labirynt fauna”), zgłębiałam jego zachowanie i jego pełne upokorzeń dzieciństwo.

A właśnie, skoro już mowa o bohaterach, to z całego serca pokochałam Nurię Monfort. W mojej wyobraźni jawiła się jako piękna aktorka z czarno-białych filmów (bardzo podobna do Audrey Hepburn), z papierosem w dłoni i smutnym uśmiechem. Łzy spływały mi po policzkach podczas lektury ostatniej strony jej zapisków. Bo czyż ona swojego życia nie przegrała...?

Kocham tę powieść, za emocje, jakie u mnie wyzwoliła. Za atmosferę, za chwile dreszczyku, za łzy, za genialnych bohaterów, za wszystko. I chciałabym podziękować autorowi za tę przepiękną książkę.

„Cień wiatru” przeczytałam dość dawno, lecz mimo tego zażyczyłam jej sobie pod choinkę. Pragnęłam jeszcze raz odwiedzić Cmentarz Zapomnianych Książek i Mglistego Anioła, jeszcze raz poczuć niezwykły klimat Barcelony. I warto było.

Na początku odczułam taką eteryczną atmosferę, emanującą kurzem, bielą, arystokracją. To właśnie wtedy poznajemy Daniela i obserwujemy jego...