Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oko Pustyni miało premierę kilka dni temu, 24 maja. Ukazała się nakładem Wydawnictwa Initium. Pozycja ma 416 stron, a okładki z tomu na tom podobają mi się bardziej.

Akcja jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń z poprzedniego tomu,więc aby uniknąć jakichkolwiek spoilerów wspomnę o niej naprawdę niewiele.

Drużyna Havalda znajduje się w Besarajnie. Poprzez pewne wydarzenia wplątani zostają w polityczne intrygi w stolicy kraju, Gasabaldzie.

Książka zaczyna się krótkim i zwięzłym przypomnieniem poprzednich wydarzeń, co jest ogromnym plusem, a gdy czytamy powieści bez dłuższej przerwy możemy po prostu ominąć tę stronę.

Już od samego początku autor rzuca nas w wir wydarzeń, jednocześnie powoli przypominając nam relacje pomiędzy boheterami i część wydarzeń. Choć miałam wrażenie, że czasem jest to zrobione w zbyt oczywisty sposób.
Narracja jest prowadzona z punktu widzenia Havalda, więc wszystko jest przedstawione z jednej perspektywy. Schwartz jest konsekwentny w tej decyzji i nie serwuje nam przeskoków między różnymi bohaterami. Korzystnie wpływa to na akcję i płynność czytania.

Przy tak rozbudowanej pod względem bohaterów i wydarzeń akcji natknęłam się na jedną rzecz, która, zwłaszcza w drugiej części książki, zaczęła bardzo mi przeszkadzać. Mówię tutaj o opisach. Szczegółowych, można by powiedzieć drobiazgowych. Jako przykład mogę podać spotkanie Havalda i reszty z ambasadorem Askiru. Oprócz dokładnego opisu pomieszczenia i wystroju, które jeszcze mogę zrozumieć i zaakceptować, pojawił się opis dziewczyny, która pojawia się tylko na chwilę. Po prostu jakąś zwykła służąca, przynosząca tacę z napojami, bez znaczenia dla akcji. A poświęcony jest jej cały akapit na pół strony, w którym szczegółowo dowiadujemy się jak jest ubrana.
Od tego momentu zwracałam szczególną uwagę na wszystkie opisy. I kurczę, niby wszystko gra, ale zaczęły mnie niektóre z nich naprawdę wytrącać z rytmu. Za każdym razem, gdy bohaterowie się przebierają, gdy wchodzą do nowego pomieszczenia, dostajemy każdy najdrobniejszy szczegół. Nie mogę powiedzieć Wam, czy tak było w poprzednich tomach, bo nie pamiętam, ale podejrzewam, że to po prostu styl autora.

W książce nie brakuje humoru, a to głównie za sprawą jednego, niezwykłego bohatera, który koniec końców okazuje się być kimś więcej niż twierdzi. Gadulstwo Armina co chwilę sprawiało, że się usmiechałam. Zwłaszcza w zestawieniu z reakcjami innych.

A teraz niezwykle subtelnie przejdźmy do zakończenia. Które, oczywiście, jest takie, że daje nam wskazówki, jak zacznie się kolejny tom. Ale... Chodzi mi teraz o samo rozwiązanie sytuacji w Gasabaldzie.

Odbywa się wielka uroczystość, na którą zostaje zaproszona cała nasza drużyna. I dzieje się. Pewne rzeczy zaczynają układać się w całość i nabierać sensu. Pewne osoby okazują się nie być tym, kim byśmy się spodziewali. Do ostatnich zdań jesteśmy trzymani w napięciu i choć może przewidzenie, że wszystko skończy się pomyślnie jest proste, to jednak kilka rzeczy było zaskakujących.

Zastanawiam się, czy mam coś szczególnego do powiedzenia o samych bohaterach. Ale w sumie niby ich znam, ale tak do końca ich nie znam. Tylko Havalda można poznać naprawdę dobrze, bo to w jego głowie ciągle siedzimy.

Czy polecam tę książkę? Osobom, którym się podobały poprzednie dwa tomy napewno. A sądzę, że ci, którzy nie są do końca pewni, mogą dać autorowi jednak szansę. Nudzić się napewno nie będziecie..

Oko Pustyni miało premierę kilka dni temu, 24 maja. Ukazała się nakładem Wydawnictwa Initium. Pozycja ma 416 stron, a okładki z tomu na tom podobają mi się bardziej.

Akcja jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń z poprzedniego tomu,więc aby uniknąć jakichkolwiek spoilerów wspomnę o niej naprawdę niewiele.

Drużyna Havalda znajduje się w Besarajnie. Poprzez pewne wydarzenia...