Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakoś do mnie nie dotarła, może to nie był dobry czas na podobną lekturę. Cały czas męczyło mnie przekonanie, że ta książka po prostu doskonale udaje to, czym wcale nie jest: głęboką i mądrą opowieść o życiu. Autor spryciarz domieszał do tego sporo starych słowiańskich legend i zabobonów, żeby miłośnicy horrorów uwierzyli, że i oni znajdą tu coś dla siebie, całość okrasił niezbyt odkrywczą filozofią i paroma obrzydliwie okrutnymi momentami (np. scena zabicia koguta). I tak się to wszystko kołacze w tej opowieści - te dusze, ten niesympatyczny Piotr, cała ta mądrość... Nie chwyciło. Może jakaś głupia jestem.

Jakoś do mnie nie dotarła, może to nie był dobry czas na podobną lekturę. Cały czas męczyło mnie przekonanie, że ta książka po prostu doskonale udaje to, czym wcale nie jest: głęboką i mądrą opowieść o życiu. Autor spryciarz domieszał do tego sporo starych słowiańskich legend i zabobonów, żeby miłośnicy horrorów uwierzyli, że i oni znajdą tu coś dla siebie, całość okrasił...

Normalnie tak się nie czuję. Podoba mi się to, co mi się podoba i nie mam problemów z wyrażaniem swoich opinii. A teraz, przez tego Kunderę - zakłopotanie. Widzę te wszystkie achy i ochy. Wiem, nie widzi się dźwięków, ale tu są wyraźnie dostrzegalne w Waszych opiniach. Wielu z Was chwali, jak mądrze Kundera napisał o życiu. A ja... No, nie acham. Może nie zrozumiałam. Może nie trafiłam w czas z tą lekturą. Nieznośnie ciąży mi ta jego nieznośna lekkość. Tak mi się to czytało, jakby było o rzyci raczej niż o życiu. Najlżejsze wydały mi się wzajemne związki, odpowiedzialność przed druga osobą, wierność nawet i zwyczajna przyzwoitość w traktowaniu drugiej połówki. Dla mnie, tak prywatnie, te sprawy lekkie nie są. Mają ciężar gatunkowy i znaczeniowy, ale w tym ciężarze tkwi wielka radość, ważność i znośność właśnie.
Promiň, Milane, nelíbilo se mi to.

Normalnie tak się nie czuję. Podoba mi się to, co mi się podoba i nie mam problemów z wyrażaniem swoich opinii. A teraz, przez tego Kunderę - zakłopotanie. Widzę te wszystkie achy i ochy. Wiem, nie widzi się dźwięków, ale tu są wyraźnie dostrzegalne w Waszych opiniach. Wielu z Was chwali, jak mądrze Kundera napisał o życiu. A ja... No, nie acham. Może nie zrozumiałam. Może...

Klasą sam dla siebie w zestawieniu scenarzystów tych komiksów jest Tomasz Niewiadomski. Pokochałam Ratmana przed wielu laty, gdy sporadycznie jego podróże i przygody zamieszczane były w Fantastyce (wtedy jeszcze nie Nowej, jeśli mnie pamięć nie myli), a niektóre krótkie rysowane opowiastki pamiętałam cały czas, tak były zabawne i zapadły w pamięć. I teraz widzę, że inne są równie świetne, nawet jeśli nie zawsze tak samo śmieszne, to pomysłowe. Scenariusze Grzegorza Janusza też są w porządku, natomiast te Macieja Parowskiego tak nudne, że przerwałam lekturę po dwóch lub trzech historyjkach. Mam wrażenie, że są one w pełni zrozumiałe (i być może zabawne) głównie dla przyjaciół - innych pisarzy i członków redakcji NF, bo chyba odnoszą się do jakichś ich prywatnych spraw, wspomnień itd. Dla mnie, czytelnika "spoza układu", okazały się wręcz niestrawne. Nie powinny były znaleźć się w tej księdze, mocno zaniżają poziom całości.

Klasą sam dla siebie w zestawieniu scenarzystów tych komiksów jest Tomasz Niewiadomski. Pokochałam Ratmana przed wielu laty, gdy sporadycznie jego podróże i przygody zamieszczane były w Fantastyce (wtedy jeszcze nie Nowej, jeśli mnie pamięć nie myli), a niektóre krótkie rysowane opowiastki pamiętałam cały czas, tak były zabawne i zapadły w pamięć. I teraz widzę, że inne są...

Cieszę się, że swoją przygodę z prozą Jakuba Małeckiego rozpoczęłam od rewelacyjnego "Dygotu", a nie od tej książki, bo gdyby tak było, chyba nie miałabym wielkiej ochoty na poznanie innych tytułów jego autorstwa. Nie, żeby "Święto ognia" było pozycją słabą. Jest... no, niezła, ale do "Dygotu" w ogóle się nie umywa. Owszem, jest ciekawie i mądrze o uczuciach, o nadziejach, pragnieniach i ich spełnianiu, o walce o swoje marzenia i umiejętności godzenia się z tym, co niemożliwe, o akceptowaniu swoich ograniczeń i czerpaniu radości z życia pomimo ich istnienia, o przebaczaniu. Ale w "Dygocie" był taki... taki jakiś ogromny, przebogaty pejzaż ludzkiego żywota, taka historia z długiego czasu i różnych istnień, że czyniło to powieść bardzo głęboką i w jakiś sposób obfitą. Przy nim "Święto ognia" jawi mi się jako historia bardzo kameralna i pomimo wspomnianych wartości i tematów dosyć nieskomplikowana. Nadmienię, że obejrzałam też film nakręcony według tej książki - wydał mi się jeszcze prostszy, jakiś taki spłycony wobec literackiego pierwowzoru, a jego największą zaletą była rozbudowana w porównaniu z książką postać pani Józefiny.
Będę kontynuować "znajomość" z Małeckim i mam nadzieję, że czekają na mnie powieści, które poruszą mnie tak jak "Dygot", nie nastąpią zaś żadne więcej święta ognia.

Cieszę się, że swoją przygodę z prozą Jakuba Małeckiego rozpoczęłam od rewelacyjnego "Dygotu", a nie od tej książki, bo gdyby tak było, chyba nie miałabym wielkiej ochoty na poznanie innych tytułów jego autorstwa. Nie, żeby "Święto ognia" było pozycją słabą. Jest... no, niezła, ale do "Dygotu" w ogóle się nie umywa. Owszem, jest ciekawie i mądrze o uczuciach, o nadziejach,...