Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rasizm i seksizm wylewające się z każdej strony, bez większego uzasadnienia fabularnego. Może i klasyk, ale zestarzał się tragicznie. Czytanie seksualnych fantazji autora było drogą przez mękę.

Rasizm i seksizm wylewające się z każdej strony, bez większego uzasadnienia fabularnego. Może i klasyk, ale zestarzał się tragicznie. Czytanie seksualnych fantazji autora było drogą przez mękę.

Książka stylizowana na reportaż, jednak w środku nie ma prawie wcale faktów, jakiejkolwiek bibliografii czy danych statystycznych. Większość to przemyślenia i ogólnienia autorki, niby to obalające stereotypy, a jednak je utrwalające. Wtrącanie nawiązań kulturowych tak nachalnie, żeby wywołać w czytelniku poczucie, że autorka jest osobą inteligentną i obytą, a jednak nazywa drag queens transwestytami czy traktuje tematy nieheteronormatywne tak, że lepiej by było, gdyby nie pisała o nich wcale.

Książka stylizowana na reportaż, jednak w środku nie ma prawie wcale faktów, jakiejkolwiek bibliografii czy danych statystycznych. Większość to przemyślenia i ogólnienia autorki, niby to obalające stereotypy, a jednak je utrwalające. Wtrącanie nawiązań kulturowych tak nachalnie, żeby wywołać w czytelniku poczucie, że autorka jest osobą inteligentną i obytą, a jednak nazywa...

Temat ciekawy, książka nudna.

Temat ciekawy, książka nudna.

Książka mądra i przeurocza, szkoda tylko, że tłumaczenie trochę niezgrabne.

Książka mądra i przeurocza, szkoda tylko, że tłumaczenie trochę niezgrabne.

Tysiąc stron niezbyt spójnej fabuły, żeby zakończyć na tym, że kobiety to są jednak nieogarnięte i niestabilne emocjonalne. Po poprzednich doświadczeniach z Prusem spodziewałam się czegoś lepszego, a już na pewno nie tak denerwującego.

Tysiąc stron niezbyt spójnej fabuły, żeby zakończyć na tym, że kobiety to są jednak nieogarnięte i niestabilne emocjonalne. Po poprzednich doświadczeniach z Prusem spodziewałam się czegoś lepszego, a już na pewno nie tak denerwującego.

Przedziwaczna i niebanalna... szkoda że trąci homofobią.

Przedziwaczna i niebanalna... szkoda że trąci homofobią.

Przez powieść Ahavy płynie się powoli, ale z lekkością, jakby we mgle, ale bez obaw; jak z Le Guin czy Tokarczuk, trochę jak z Szymborską. Z drugiej strony jest w "Rzeczach, które spadają z nieba" ten strach i ten smutek, to niezrozumienie, jakby napisać "Siedem minut po północy" Nessa od nowa, ale starszymi, bardziej rozczarowanymi i pogodzonymi z chaosem życia oczami. Tylko zamiast przekornej vonnegutowskiej mantry "I tak dalej", ironicznie wychwalającej ciągłą losowość zdarzeń, bohaterowie Ahavy powtarzają: "I to by było na tyle".

Pełna recenzja na: https://grupapohjola.wordpress.com/2021/03/09/basnie-owce-i-niefortunne-zdarzenia-selja-ahava-rzeczy-ktore-spadaja-z-nieba/

Przez powieść Ahavy płynie się powoli, ale z lekkością, jakby we mgle, ale bez obaw; jak z Le Guin czy Tokarczuk, trochę jak z Szymborską. Z drugiej strony jest w "Rzeczach, które spadają z nieba" ten strach i ten smutek, to niezrozumienie, jakby napisać "Siedem minut po północy" Nessa od nowa, ale starszymi, bardziej rozczarowanymi i pogodzonymi z chaosem życia oczami....

Dużo trafnych spostrzeżeń, ale trochę zabrakło spójnej narracji.

Dużo trafnych spostrzeżeń, ale trochę zabrakło spójnej narracji.

Parę kwestii się mocno zestarzało, ale mimo wszystko trzeba docenić społeczną przenikliwość autora i dobry styl.

Parę kwestii się mocno zestarzało, ale mimo wszystko trzeba docenić społeczną przenikliwość autora i dobry styl.

Jest potencjał, ciekawe uniwersum, ale jakby zabrakło czasu na dopracowanie pomysłów.

Pełna recenzja: https://whosome.pl/inne-planety/fajna-polska-fantastyka/iluzja-marty-malinowskiej/

Jest potencjał, ciekawe uniwersum, ale jakby zabrakło czasu na dopracowanie pomysłów.

Pełna recenzja: https://whosome.pl/inne-planety/fajna-polska-fantastyka/iluzja-marty-malinowskiej/

Może i klasyk, ale bardzo się zestarzał.

Może i klasyk, ale bardzo się zestarzał.

O ile pierwsze dwie części trylogii były ciekawie zbudowane i wciągające, ale fabularnie czegoś im brakowało (to niedopowiedzeń, to niespodzianek), to trzecia część bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Widać, jak bardzo rozwinął się warsztat Canavan od czasu "Gildii Magów" - w "Wielkim Mistrzu" wątki prowadzone są lżej, dialogi są bardziej naturalne, a nawet doczekujemy się kilku kompozycyjnych klamer, które ładnie domykają cykl mimo otwartego zakończenia (i kontynuacji w postaci następnego cyklu).

Muszę też przyznać, że jestem pod wrażeniem tego, jak zostały tu poprowadzone wątki romantyczne - dawno nie spotkałam się z taką subtelnością, która z jednej strony graniczy z dziecinnością (główna bohaterka wciąż jest jeszcze przecież bardzo młoda i grupa docelowa czytelników też), a z drugiej - jest racjonalna, postacie często przedkładają logikę i względy praktyczne nad uczucia. To zupełnie inne podejście, niż standardowe młode bohaterki, które albo od razu ulegają wielkim uczuciom (względnie: po jakimś czasie dochodzą do wniosku, że tak powinny były zrobić), albo w ogóle nie mają uczuć, bo są silne i niezależne.

W tym wypadku (jak i w wielu innych) mamy więc do czynienia z naprawdę świetnym wzorem dla młodych czytelniczek i czytelników, którzy przecież rzadko widują takie właśnie silne postacie kobiece, które mimo swojej niezależności i sytuacji, w jakiej się znajdują, nie pozostają cyborgami bez uczuć, jakby je chcieli widzieć niektórzy. Oczywiście, wiele z tego było widać już w poprzednich częściach trylogii, ale naprawdę dobrze jest obserwować, że to podejście nie tylko się utrzymało, ale też rozwinęło - i to w tak dobrym kierunku.

O ile pierwsze dwie części trylogii były ciekawie zbudowane i wciągające, ale fabularnie czegoś im brakowało (to niedopowiedzeń, to niespodzianek), to trzecia część bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Widać, jak bardzo rozwinął się warsztat Canavan od czasu "Gildii Magów" - w "Wielkim Mistrzu" wątki prowadzone są lżej, dialogi są bardziej naturalne, a nawet doczekujemy się...

To z pewnością gratka dla wielbicieli Szymborskiej, świetne źródło dla badaczy jej twórczości i zupełnie przyzwoita ciekawostka historyczna - chociaż jako poezja sama w sobie niezbyt się broni. Widać, że w momencie pisania tych wierszy Szymborska dopiero zaczynała swoją poetycką drogę, musiała jeszcze sporo przemyśleć i dojrzeć do wielu spraw - ale przeczytać warto, choćby dla przypomnienia, że nawet najwięksi_sze tego świata też musieli od czegoś zacząć.

To z pewnością gratka dla wielbicieli Szymborskiej, świetne źródło dla badaczy jej twórczości i zupełnie przyzwoita ciekawostka historyczna - chociaż jako poezja sama w sobie niezbyt się broni. Widać, że w momencie pisania tych wierszy Szymborska dopiero zaczynała swoją poetycką drogę, musiała jeszcze sporo przemyśleć i dojrzeć do wielu spraw - ale przeczytać warto, choćby...

Znalazłam ją przypadkiem w oryginale, przyciągnęła mnie urocza okładka i dopiero po czasie zorientowałam się, że to książka dla młodzieży. Trzeba jednak przyznać, że w tym przypadku to cecha jak najbardziej pozytywna, bo oznacza brak przeładowania wątkami pobocznymi i przemocą, której często w kryminałach jest aż do przesady - byle tylko podnieść napięcie. Pod tym względem "Herbatka z arszenikiem" jest naprawdę dobrze wyważona. Co więcej - i to mogło się zgubić w tłumaczeniu, więc za polską wersję nie ręczę - jest napisana w naprawdę fajny sposób, stylem i słownictwem przypominając dialogi z "Downton Abbey". Cechuje ją przy tym podobny rodzaj humoru, subtelnego i eleganckiego, z tym że cała narracja jest oparta na perspektywie dziecka (czy też raczej nastolatki), przez co "Herbatka z arszenikiem" nie jest mało zrozumiałą poza Wielką Brytanią gratką dla fanów pięknych wnętrz i kostiumów, ale otwiera się na szersze kręgi i skutecznie przyciąga czytelnika z każdej strony świata.

Znalazłam ją przypadkiem w oryginale, przyciągnęła mnie urocza okładka i dopiero po czasie zorientowałam się, że to książka dla młodzieży. Trzeba jednak przyznać, że w tym przypadku to cecha jak najbardziej pozytywna, bo oznacza brak przeładowania wątkami pobocznymi i przemocą, której często w kryminałach jest aż do przesady - byle tylko podnieść napięcie. Pod tym względem...

Nienajprzyjemniejsza, ale i nienajgorsza książka z listy obowiązkowych klasyków literatury fińskiej. Czasem się człowiek podenerwuje, czasem pośmieje - ale przeczyta całkiem szybko.

Nienajprzyjemniejsza, ale i nienajgorsza książka z listy obowiązkowych klasyków literatury fińskiej. Czasem się człowiek podenerwuje, czasem pośmieje - ale przeczyta całkiem szybko.

Niby ważna, rewolucyjna rzecz dla literatury fińskiej, a jednak ból przy czytaniu przeogromny.

Niby ważna, rewolucyjna rzecz dla literatury fińskiej, a jednak ból przy czytaniu przeogromny.

Adaptacja, która z jednej strony wymusza nieco inne spojrzenie na serial i głębsze jego zrozumienie - a z drugiej: nie dorównuje oryginałowi pod naprawdę wieloma względami. A szkoda, to taka dobra historia.

Adaptacja, która z jednej strony wymusza nieco inne spojrzenie na serial i głębsze jego zrozumienie - a z drugiej: nie dorównuje oryginałowi pod naprawdę wieloma względami. A szkoda, to taka dobra historia.

Wiersze proste i w swej prostocie urocze, chociaż nie przemawiają do mnie za bardzo. Za to przepiękna jest oprawa graficzna wydania i ilustracje - przynajmniej dla nich warto sięgnąć po ten tomik.

Wiersze proste i w swej prostocie urocze, chociaż nie przemawiają do mnie za bardzo. Za to przepiękna jest oprawa graficzna wydania i ilustracje - przynajmniej dla nich warto sięgnąć po ten tomik.

Niby klasyk fińskiej literatury modernistycznej, ale najchętniej określiłabym ją jako najgorszą książkę, jaką w życiu czytałam. Ma jednak coś w sobie - tym, czym odpycha, jednocześnie w jakiś dziwaczny sposób przyciąga, intryguje (szokuje), jakby udowadniając teorię Idström, że każdy człowiek ma w sobie przede wszystkim zło.

Niby klasyk fińskiej literatury modernistycznej, ale najchętniej określiłabym ją jako najgorszą książkę, jaką w życiu czytałam. Ma jednak coś w sobie - tym, czym odpycha, jednocześnie w jakiś dziwaczny sposób przyciąga, intryguje (szokuje), jakby udowadniając teorię Idström, że każdy człowiek ma w sobie przede wszystkim zło.

Trudno było wystawić ocenę. To książka, o której trudno powiedzieć, że człowiek się łapał za głowę, bo w praktyce trzymał tę głowę cały czas. "Lata" to niezawodne źródło najgorszych cytatów fińskich modernistów, z historią o bułce na czele. Czasem chce się tą książką rzucić o ścianę, czasem się prawie płacze ze złości i bezsilności naraz. Ale nie sądzę, żeby dało się ją przeczytać obojętnie. I taki, jak sądzę, był zamysł autora, zwłaszcza, jeśli przypomnimy sobie, że pierwotnie ją wydano w 1962 roku.

Trudno było wystawić ocenę. To książka, o której trudno powiedzieć, że człowiek się łapał za głowę, bo w praktyce trzymał tę głowę cały czas. "Lata" to niezawodne źródło najgorszych cytatów fińskich modernistów, z historią o bułce na czele. Czasem chce się tą książką rzucić o ścianę, czasem się prawie płacze ze złości i bezsilności naraz. Ale nie sądzę, żeby dało się ją...