Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta stosunkowo niewielkich rozmiarów książka pozostawia po lekturze uczucie pewnej konsternacji, bo nie ma w niej łatwych do ocenienia postaci i tak naprawdę nie do końca wiadomo, co się wydarzyło naprawdę i kto z bohaterów ma rację. Głównym bohaterem powieści jest Seppo Siren, zwykły fiński urzędnik skarbowy, który próbuje wieść zwykłe, nudne uporządkowane życie w Helsinkach. Za namową żony decyduje się na rodzinny wyjazd na urlop do Izraela. Podróż ta wywraca do góry nogami jego życie. Bohater początkowo nie wyróżnia się niczym szczególnym, no może poza swoiście bierną postawą życiową. Wydaje się, że jego życie jest chłodne, racjonalne, dobrze skalkulowane. Jest grzeczny, pomocny, dobrze wypełnia swoje obowiązki i nie ma potrzeby ścigania się z innymi ludźmi i walki o wyższą pozycję w hierarchii społecznej (np. w pracy). Ma żonę Elisabet i córkę Ursulę, ale jego relacje rodzinne wydają się w zasadzie nie istnieć. Córka jest pod silnym wpływem matki, Seppo w zasadzie nie ma z nią żadnego kontaktu. Relacja z żoną też pełna jest tajemnic i niedomówień. W zachowaniu głównego bohatera przeważa coś zwierzęcego. Początkowo wydaje się, że mimo tego emocjonalnego chłodu i pewnej racjonalności wspólnego życia, rodzina Sirenów jest normalną rodziną. Elisabet poświęca swój czas wychowywaniu niepełnosprawnej córki, Seppo chodzi do pracy, by utrzymać rodzinę. Okazuje się, że to tylko pozory normalności. On nie jest takim dobrym i idealnym mężem, ona ma swoje wariactwa, a opieka nad córką nie jest spełnieniem jej marzeń. Wydaje się, że oboje mają jakiś problem z psychiką, co odbija się na życiu ich dziecka. Książka nie daje jednoznacznej odpowiedzi po czyjej stronie jest racja. Mam wrażenie, że oboje rodzice bardzo skrzywdzili Ursulę i to chyba najbardziej drażni, bo czytelnik w trakcie lektury trochę sympatyzuje z Seppo, staje po jego stronie i wierzy w opowieści o szaleństwach córki i żony, a na koniec okazuje się, iż i główny bohater nie jest tylko ofiarą. Nie ma w tej książce łatwego podsumowania i to chyba największa jej zaleta.