Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po trzech dniach wracam do świata żywych. Nie spodziewałam się, że spędzę całe dnie zapominając o wszystkim dookoła. Nie spodziewałam się, że ta seria tak mnie pochłonie, biorąc pod uwagę, że podchodziłam do niej bez entuzjazmu. Zabrałam się za nią próbując zapełnić pustkę po "Grze o Tron". I skończyło się tak, że teraz zamiast jednej muszę zapełnić dwie.
Spodziewałam się naiwnej opowiastki dla nastolatek, która miała być stylizowana co coś "cięższego". Na szczęście nie miałam racji. Czytało się ją niewiarygodnie dobrze, wręcz ją "połknęłam". Zero zbędnych opisów, informacji nie za dużo, ale wystarczająco dla fabuły. Mimo takiej oszczędności słów była w stanie wycisnąć za mnie łzy.
Dwie pierwsze części trylogii były świetne, jednak ta ostatnia najgłębiej zakorzeniła się w moich myślach. Tyle rzeczy chodzi mi po głowie, że nie wiem od czego zacząć. Może, że niczego nie można być pewnym na sto procent. Nawet ci, którym ufasz mogą cię zawieść, a nawet stanowić zagrożenie. Utopia nie istnieje. Dla Katniss nie ma ucieczki. Cokolwiek zrobi, gdziekolwiek nie pójdzie i tak jest skazana na cierpienie i śmierć. Im bardziej się stara tym bardziej pogarsza sprawę. Nie może ufać nikomu, zostaje całkowicie sama i nikt tego nie zauważa. Cały świat zostawia ją z własnymi myślami i strasznymi doświadczeniami, co prowadzi ją prosto w objęcia szaleństwa. Wojownicza i twarda Katniss załamuje się. Wrażliwy i kochający Peeta zamienia się śmiercionośne narzędzie. Nic nie jest pewne. Każdego można złamać. Miejsce, które miało być schronieniem staję się więzieniem. I najgorsze jest to, że Katniss, będąca twarzą rewolucji jest jedynie marionetką i nie może nic z tym zrobić. Wszystko co słyszy, to kłamstwa. Jak można pozostać przy zdrowych zmysłach w takim świecie. Zawodzi nawet Gale, który zawsze był dla niej wsparciem, a teraz kieruje się jedynie żądzą zemsty za wszystko, co go w życiu spotkało. Bratnią duszę odnajduje w Finnicku i Joannie, którzy skrywają własne koszmary.
Jednak ze wszystkich postaci najbardziej nurtuje mnie Haymitch. On od początku wiedział o tym, co się dzieje. Doskonale znał reguły tej gry. Mimo to postanowił dać za wygraną. Chciałam dowiedzieć się, co się działo w jego głowie, popatrzyć na świat jego oczami.
Zakończenie nie było przesłodzone. Tego obawiałam się najbardziej. Z drugiej strony bałam się, że wszyscy zginą, ale na szczęście autorem nie jest pan Martin :)
Nie mówię, że seria była idealna i bez skazy, lecz jestem w stanie przymknąć na to oko, biorąc pod uwagę wciągającą fabułę i rozterki emocjonalne jakie wzbudza.

Po trzech dniach wracam do świata żywych. Nie spodziewałam się, że spędzę całe dnie zapominając o wszystkim dookoła. Nie spodziewałam się, że ta seria tak mnie pochłonie, biorąc pod uwagę, że podchodziłam do niej bez entuzjazmu. Zabrałam się za nią próbując zapełnić pustkę po "Grze o Tron". I skończyło się tak, że teraz zamiast jednej muszę zapełnić dwie.
Spodziewałam się...