Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam szczerze, zachęcona dobrymi opiniami zaczęłam czytać tę książkę kilka miesięcy temu i... niby nie była taka zła, aczkolwiek - niech nikt nie zrozumie mnie źle - ciekawy świat, sensowni bohaterowie, ale no - trochę nudnawo było, nie zachwyciła mnie. Po jakimś czasie znowu po nią sięgnęłam i tym razem przepadłam. Właściwie wszystko czego mi brakowało było w dalszej części tej powieści.
Być może to moja wina, może w złym momencie sięgnęłam po "Szóstkę wron". W każdym razie cieszę się, że zdecydowałam się kontynuować, bo tej książki długo nie zapomnę (albo nawet nigdy).
Na temat samej historii rozwodzić się nie będę - najlepiej samemu to przeczytać i przeżyć tę przygodę razem z Kazem i jego przyjaciółmi.
"Szóstka wron" to mój ulubiony typ powieści - ciekawa i oryginalna przygoda, sporo akcji, a między tym przeplecione życiowe mądrości, no i odrobina romansu się znajdzie (ale takiego z sensem i jakimś uczuciem, a nie jak w większości książek dziś).
Podsumowując tę moją (nie)recenzję, chciałam tylko powtórzyć, że warto sięgnąć po tę pozycję, bo nawet jeśli nie pokochacie tego świata i bohaterów jak ja, to i tak spędzicie kilka miłych godzin przy tej lekturze.

Przyznam szczerze, zachęcona dobrymi opiniami zaczęłam czytać tę książkę kilka miesięcy temu i... niby nie była taka zła, aczkolwiek - niech nikt nie zrozumie mnie źle - ciekawy świat, sensowni bohaterowie, ale no - trochę nudnawo było, nie zachwyciła mnie. Po jakimś czasie znowu po nią sięgnęłam i tym razem przepadłam. Właściwie wszystko czego mi brakowało było w dalszej...

Z książkami Johna Greena zawsze miałam problem. Z jednej strony czytałam i naprawdę miałam wrażenie, że to co czytam jest dobre i sensowne, i przemyślane, i mądre. Z drugiej, nie wiem jak to określić, ale irytowały mnie? Niby piękne, ale albo przerysowane, albo niedopowiedziane. Na siłę uwznioślone? Pojęcia nie mam, jak to prawidłowo określić, w każdym razie jest to autor, do którego mam najbardziej ambiwalentne uczucia. (czy w ogóle może być coś n a j b a r d z i e j ambiwalentne?)
Ta powieść natomiast jest inna. Dojrzalsza. Prawdziwsza. Gdy coś czytam, lubię wierzyć w to, co czytam.
Recenzji pisać nie umiem, albo raczej nie chce mi się pisać ich poprawnie. Ale bardzo podobali mi się bohaterowie (wreszcie syn miliardera, który nie trzęsie swoją szkołą, tylko jest normalnym chłopakiem). Ponadto nawiązania do astronomii czy wpisy Davisa na blogu... cóż, bardzo mnie to urzekło.
Cała ta powieść mnie urzekła i chwyciła za serce. Poprzednie wypadają bardzo sztucznie w jej świetle. To tylko moje zdanie.

"Ale grawitacja różni się od sympatii:
Tylko jedna z nich jest stała, nigdy obie."

Z książkami Johna Greena zawsze miałam problem. Z jednej strony czytałam i naprawdę miałam wrażenie, że to co czytam jest dobre i sensowne, i przemyślane, i mądre. Z drugiej, nie wiem jak to określić, ale irytowały mnie? Niby piękne, ale albo przerysowane, albo niedopowiedziane. Na siłę uwznioślone? Pojęcia nie mam, jak to prawidłowo określić, w każdym razie jest to autor,...

Nie mam zupełnie pojęcia jak powinnam ocenić tę książkę. Byłam do niej negatywnie nastawiona, ale okazało się, że jednak coś sensownego ukazuje, przynajmniej w jakiejś części. Smutne jest tylko to że większość ludzi, którzy ją przeczytało, nic nie rozumie i uważa, że "zły system" to wina lekarzy.
Lekarze są zmęczeni i przepracowani. Bo ktoś musi leczyć.
Wiecie co? Zajmijcie się sobą. Nie macie wystarczająco determinacji, żeby iść na takie ciężkie studia, nie macie wystarczająco odwagi, żeby wziąć odpowiedzialność za ludzkie życie. Nie macie prawa się odzywać.
Spodobała mi się jedna wypowiedź - lekarze zarabiają teraz mało, więc nie są doceniani, bo tak działa kapitalizm. To prawda. Bardzo smutna prawda.
Nie dość, że lekarz siedzi 24h w szpitalu, żeby leczyć, to jeszcze musi żyć ze świadomością, że według pacjentów jest praktycznie nikim, jakimś przeciętniakiem. W takim razie ciekawe dlaczego nie wszyscy się dostają na te studia i je kończą. Bo są łatwe? Raczej nie.
Uważam, że warto przeczytać tę książkę, ale rownież uważam, że trzeba mieć trochę wiedzy o tym jak wygląda polska rzeczywistość, żeby właściwie zrozumieć niektóre wypowiedzi.
Przy okazji - jeden fragment dziennika sanitariusza jest totalnie bez sensu i nie na miejscu - lekarz zakłada rękawiczki, bo się brzydzi pacjenta? Co za idiotyzm. Czy ten człowiek chciałby, żeby ktoś go macał rękami pełnymi zarazków? Rękawiczki zakłada się zarówno w przypadku pachnących dziewczyn-osiemnastek jak i starszych panów, więc jakoś nie rozumiem idei tamtej wypowiedzi.
Nie jest to jakaś lektura obowiązkowa, aczkolwiek jeśli ktoś siedzi w tym środowisku to być może lepiej, żeby się zapoznał z tymi opiniami. Ot tak, żeby wiedzieć, co w trawie piszczy.

Nie mam zupełnie pojęcia jak powinnam ocenić tę książkę. Byłam do niej negatywnie nastawiona, ale okazało się, że jednak coś sensownego ukazuje, przynajmniej w jakiejś części. Smutne jest tylko to że większość ludzi, którzy ją przeczytało, nic nie rozumie i uważa, że "zły system" to wina lekarzy.
Lekarze są zmęczeni i przepracowani. Bo ktoś musi leczyć.
Wiecie co?...