Przeczytałam 8 książek autora i więcej już nie mam zamiaru. W każdej książce te same fakty, kopiuj wklej. Do znudzenia. Niestety poważne tematy przegrały z podejściem autora do czytelnika.

Przeczytałam 8 książek autora i więcej już nie mam zamiaru. W każdej książce te same fakty, kopiuj wklej. Do znudzenia. Niestety poważne tematy przegrały z podejściem autora do czytelnika.

Smutna książka ale polecam

Smutna książka ale polecam

Moim zdaniem autor włożył nie tylko dużo pracy w napisanie tej książki, ale przede wszystkim serca i prywatnych przemyśleń. Ogólnie temat ocenilabym wyżej, forma przekazu dla czytelnika prosta. Nic dodać, nic ująć. Jedyne co bym zarzuciła to powtarzanie się cytatów i przemyśleń autora. Ale cóż Kapuściński też lubił wracać do swoich myśli i wcale nie ujmowalo to jego fenomenalnym reportażom 🤔

Moim zdaniem autor włożył nie tylko dużo pracy w napisanie tej książki, ale przede wszystkim serca i prywatnych przemyśleń. Ogólnie temat ocenilabym wyżej, forma przekazu dla czytelnika prosta. Nic dodać, nic ująć. Jedyne co bym zarzuciła to powtarzanie się cytatów i przemyśleń autora. Ale cóż Kapuściński też lubił wracać do swoich myśli i wcale nie ujmowalo to jego...

Zdecydowanie odradzam lekturę. Niczego się raczej z tej książki nie dowiecie. Nawet trudno powiedzieć, o czym ona jest. Na pewno nie jest to żaden thriller, jak sugeruje to autor w podtytule.
Wątki są zagmatwane, a autor przeskakuje między nimi, nie pokazując żadnego celu, do którego by dążył. A to jakieś wspomnienia, a to rozliczne użalania się nad swoim losem, głównie na tle konfliktu ze służbami (niby dziennikarz śledczy, a psychika taka słabiutka, chyba, że to może gierka taka, żeby się czytelnik powzruszał z nim?),potem pojawia się jakiś wątek trochę śledczy. Są opisy jakichś spotkań i rozmów z różnymi ludźmi w powiązaniu z tematem WSI i Komisji Weryfikacyjnej ds. WSI, ale faktów tu niewiele, albo wcale. Jakiś informator, jeden, drugi się przewija, z którymi prowadzone są zagmatwane rozmowy, w innym miejscu czytamy o zeznaniach „Masy” i ich znaczeniu kryminalno-politycznym, w kontekście ich przekazania przez autora prasie. Pojawia się, ni z tego, ni z owego, rozdział z opowieścią o znajomym księdzu, potem znowu wspominki i użalanki nad sobą. Jest też spory fragment na temat nieudanego samobójstwa autora, podjętego za sprawą zarzutów prokuratorskich postawionych mu po zeznaniach byłego oficera WSW i WSI, ppłk. Tobisza, który to zresztą oficer pojawia się na wielu stronach książki - pewnie stał się swego rodzaju fobią autora. Co i rusz znajdziemy wyrzekania na III RP i na osuwanie się kraju w przepaść (do którego zresztą kraju podejście ma takie: kilka lat później nastała „wolna Polska”),przeplatane to jest czasem fragmentami na temat wiary, Boga, religii – takie osobiste przemyślenia, ideologiczne. Są plotkarskie doniesienia ze świata reporterskiego (jak np. wątek o Tomaszu Wołku),jakieś wymysły, domysły, no i w dwóch-trzech rozdziałach sprawa zabójstwa księdza Jerzego Popiełuszki, też pełna różnych teorii spiskowych i hipotez, przedstawiona jednak bardzo chaotycznie. Przy tym dwuwymiarowo, bo także ze sfabularyzowanego punktu widzenia prokuratora IPN, któremu śledztwo w tej sprawie nie wychodzi, bo mu wciąż ktoś przeszkadza i przerywa.
Cóż, postanowiłem dotrwać do końca książki, dzięki czemu powyższe mogłem napisać – może ktoś skorzysta i nie straci na nią czasu.

Zdecydowanie odradzam lekturę. Niczego się raczej z tej książki nie dowiecie. Nawet trudno powiedzieć, o czym ona jest. Na pewno nie jest to żaden thriller, jak sugeruje to autor w podtytule.
Wątki są zagmatwane, a autor przeskakuje między nimi, nie pokazując żadnego celu, do którego by dążył. A to jakieś wspomnienia, a to rozliczne użalania się nad swoim losem, głównie na...

Z książkami Pana Wojciecha jest tak jak z stereotypowym pijanym wójkiem, który co rok na Twoich imieninach opowiada te same historie/żarty. Tylko że różnica jest taka, że tu te "historie/żarty" to ciężkie tematy ukazujące w jak smutnym kraju żyjemy i jak jesteśmy dzień w dzień oszukiwani, okradani i omamiani. A to że pozwalam sobie żartować o tym, że już to lub tamto czytałem u Sumlińskiego w jego innej książce wynika z tego że to tak bardzo zapadło mi w pamięć, zdruzgotało i pozostawiło innym.

Z książkami Pana Wojciecha jest tak jak z stereotypowym pijanym wójkiem, który co rok na Twoich imieninach opowiada te same historie/żarty. Tylko że różnica jest taka, że tu te "historie/żarty" to ciężkie tematy ukazujące w jak smutnym kraju żyjemy i jak jesteśmy dzień w dzień oszukiwani, okradani i omamiani. A to że pozwalam sobie żartować o tym, że już to lub tamto...

Książka o tym jak działają służby kiedy ktoś ośmieli się zdemaskować ich poczynania. A może nie tyle co ośmiela się, a jedynie próbuje. Próbuje dojść do prawdy, odkryć prawdziwe intencje, siły i osoby odpowiedzialne. Przysłowie mówi: po nitce do kłębka. Niestety, w wielu przypadkach nić plącze się, zrywa lub kołtuni. A może ktoś jej w tym pomaga...
Po przeczytaniu książki zostałam sama z mnóstwem pytań, domysłów i podejrzeń.
Warto.

Książka o tym jak działają służby kiedy ktoś ośmieli się zdemaskować ich poczynania. A może nie tyle co ośmiela się, a jedynie próbuje. Próbuje dojść do prawdy, odkryć prawdziwe intencje, siły i osoby odpowiedzialne. Przysłowie mówi: po nitce do kłębka. Niestety, w wielu przypadkach nić plącze się, zrywa lub kołtuni. A może ktoś jej w tym pomaga...
Po przeczytaniu książki...

„z mocy nadziei” jest jeszcze gorszą książką niż „z mocy bezprawia”, która sama w sobie była tragiczna (odsyłam do mojej opinii nt.wspomnianej ksiazki). Dlaczego? Głównie dlatego, że jakies 60-70% zawartości to copy-paste całych zdań z poprzedniej pozycji. Serio, to tak się traktuje czytelnika? Można przytoczyć całe zdania, które są przepisane 1 do 1 i tylko gdzieniegdzie poprzedzają je jakieś dodatkowe wstawki. Poza tym Sumliński jest jeszcze bardziej upolityczniony, nierzetelny i nieobiektywny. Jak takich mamy ‘’dziennikarzy śledczych” w tym kraju to ja się wcale nie dziwie, że afery kręcone są jedna po drugiej. Jesli to jeszcze was nie zniechecilo, to dodam, ze te fragmenty, ktore nie zostaly przekopiowane, to pseudofilozoficzne rozmyslania autora, podlane znaczna dawka religii. nie polecam, bardzo...

„z mocy nadziei” jest jeszcze gorszą książką niż „z mocy bezprawia”, która sama w sobie była tragiczna (odsyłam do mojej opinii nt.wspomnianej ksiazki). Dlaczego? Głównie dlatego, że jakies 60-70% zawartości to copy-paste całych zdań z poprzedniej pozycji. Serio, to tak się traktuje czytelnika? Można przytoczyć całe zdania, które są przepisane 1 do 1 i tylko gdzieniegdzie...

Kolejna dobra książka Sumlińskiego. Przedstawione historie są ciekawe i rzec by można, że w naszym kraju niemożliwe, aby się wydarzyły. Ale niestety moim zdaniem są prawdziwe i to jest najgorsze. Dla kogoś, kto czytał poprzednie książki autora jakichś nowości tu pewnie nie odnajdzie, ale warto przeczytać. Polecam.

Kolejna dobra książka Sumlińskiego. Przedstawione historie są ciekawe i rzec by można, że w naszym kraju niemożliwe, aby się wydarzyły. Ale niestety moim zdaniem są prawdziwe i to jest najgorsze. Dla kogoś, kto czytał poprzednie książki autora jakichś nowości tu pewnie nie odnajdzie, ale warto przeczytać. Polecam.

Za mało treści, zbyt dużo moralizowania i obyczajowości.

Za mało treści, zbyt dużo moralizowania i obyczajowości.

To kontynuacja 'Z mocy bezprawia" Trzeba przeczytać, aby ogarnąć całość, zadając sobie jednocześnie pytanie: Jak to było możliwe ??

To kontynuacja 'Z mocy bezprawia" Trzeba przeczytać, aby ogarnąć całość, zadając sobie jednocześnie pytanie: Jak to było możliwe ??