Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są takie postaci literackie, które można pokochać i znienawidzić jednocześnie - i należy do nich Rex Walls. Pijak, który bez skrupułów okrada własne dzieci. Ekscentryczny wizjoner. Kochający ojciec. Człowiek o wielu twarzach.

"A niech tam! - odezwał się tata. - Są święta. Jeśli chcesz, możesz dostać planetę. I dał mi Wenus".

Niesamowita książka. Wprost trudno uwierzyć, że to autobiografia.

Są takie postaci literackie, które można pokochać i znienawidzić jednocześnie - i należy do nich Rex Walls. Pijak, który bez skrupułów okrada własne dzieci. Ekscentryczny wizjoner. Kochający ojciec. Człowiek o wielu twarzach.

"A niech tam! - odezwał się tata. - Są święta. Jeśli chcesz, możesz dostać planetę. I dał mi Wenus".

Niesamowita książka. Wprost trudno uwierzyć,...

Ostatni raz płakałam tak chyba przy "Germinal" lata temu. Książka niesamowicie poruszająca, zostawia z wieloma przemyśleniami, niekoniecznie przyjemnymi...

Ostatni raz płakałam tak chyba przy "Germinal" lata temu. Książka niesamowicie poruszająca, zostawia z wieloma przemyśleniami, niekoniecznie przyjemnymi...

Doznałam dużego rozczarowania. Przepiękna, mroczna okładka sprawiła, że oczekiwałam czegoś zupełnie innego... Największym minusem książki jest niestety język, niedbały, zupełnie nieliteracki. Już nawet nie chodzi mi o to, jak rozmawiają ze sobą postaci (bo przekleństwa w dialogach raczej mnie nie rażą) - ale o to, że równie niedbałym językiem przemawia trzecioosobowy narrator (co z kolei każe sądzić, że i sam autor z zasobem leksykalnym jest nieco na bakier). Kolejna kwestia to wulgarny erotyzm, wyjęty jakby z kiepskiego romansidła. Sytuacji nie ratują również niesamowicie płaskie postaci (a szczególnie para głównych bohaterów, których życie wewnętrzne stoi na poziomie gimnazjalnym - co nie byłoby samo w sobie zarzutem, gdyby nie fakt, iż autor za wszelką cenę chce nas przekonać, że są oni inteligentnymi i oczytanymi studentami).
Wreszcie fabuła... Przeczytawszy prolog byłam przyjemnie podekscytowana. Niestety fabuła książki wygląda następująco: 1/3 to nic nie wnoszące kłótnie między Karoliną i Tomkiem oraz niemożebnie nudne opisy leśnych wędrówek, kolejna 1/3 to lekki deszczyk emocji, który rozbudza nasze nadzieje, że jednak nie wszystko jeszcze stracone, no i 1/3 faktycznej akcji, rozpisanej tak kiepsko, tak niestrasznie i tak nienastrojowo, że pożałowałam straconego czasu. A ten epilog, o mój Boże. Proces twórczy wyobrażam sobie następująco: Artur Urbanowicz zakończył pisanie, po czym pomyślał: no nie, nie ma dobrej powieści grozy bez zaskakującego zakończenia, a słodkie happy endy to w ogóle są do bani. Dopiszę jeszcze na kolanie parę stron, nie wysilając się zbytnio, bo i po co. Chcą plot twistu, to go będą mieli!
Więc dopisał.
W zasadzie za całą recenzję starczyłaby informacja, że męczyłam się z tym tak zwanym horrorem jakieś dwa i pół tygodnia.

Doznałam dużego rozczarowania. Przepiękna, mroczna okładka sprawiła, że oczekiwałam czegoś zupełnie innego... Największym minusem książki jest niestety język, niedbały, zupełnie nieliteracki. Już nawet nie chodzi mi o to, jak rozmawiają ze sobą postaci (bo przekleństwa w dialogach raczej mnie nie rażą) - ale o to, że równie niedbałym językiem przemawia trzecioosobowy...

Tematów starczyłoby na dwie dobre książki, a wyszła jedna przeciętna. Niestety żaden z wątków nie został należycie rozwinięty ani odpowiednio zakończony, a historię legendarnego filmowca, chociaż pełną potencjału, autor potraktował jako pretekst do napisania oklepanego thrillera o zwyrodniałym seryjnym zabójcy. Postaci ledwo zarysowane, dialogi drętwe... Ot, taki zapychacz czasu na długą i nudną podróż pociągiem.
I wreszcie - chociaż krew i przemoc w literaturze nie robią na mnie większego wrażenia - ten akurat "pomysł" na morderstwa wydał mi się po prostu niesmaczny. Odradzam osobom wrażliwym. I ostrzegam - pojawia się bardzo obrazowa, rozpisana bodaj na cztery strony, scena znęcania się nad zwierzęciem.

Tematów starczyłoby na dwie dobre książki, a wyszła jedna przeciętna. Niestety żaden z wątków nie został należycie rozwinięty ani odpowiednio zakończony, a historię legendarnego filmowca, chociaż pełną potencjału, autor potraktował jako pretekst do napisania oklepanego thrillera o zwyrodniałym seryjnym zabójcy. Postaci ledwo zarysowane, dialogi drętwe... Ot, taki zapychacz...

"Pamiętam cię" to taka grzeszna przyjemność dla miłośników literatury grozy. Grzeszna - bo mnóstwo w tej książce niedoróbek. Polskie wydanie straszy koszmarną okładką, a przekład jest tragiczny (spolszczone anglicyzmy typu "pliz" albo "dżizas", karkołomne zdania pełne "że", "iż" oraz "azaliż", liczne błędy składniowe, literówki).
Ale jest też przyjemność, nawet całkiem sporo przyjemności - bo "Pamiętam cię" potrafi solidnie wystraszyć. Islandzka autorka sięga po oklepane motywy z horrorów, ale robi to naprawdę zręcznie. Chociaż już mi się opatrzyły blade, chude dzieci oraz ich kościste rączki rozpłaszczone na szybie, czytałam z wypiekami na twarzy. Po pewnym czasie już nawet powtarzanie "że" trzy razy w jednym zdaniu nie stanowiło dla mnie problemu. Podobnie jak naciągana fabuła, pełna nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności.
Szkoda, że tak dobra powieść nie doczekała się w Polsce lepszego przekładu...

"Pamiętam cię" to taka grzeszna przyjemność dla miłośników literatury grozy. Grzeszna - bo mnóstwo w tej książce niedoróbek. Polskie wydanie straszy koszmarną okładką, a przekład jest tragiczny (spolszczone anglicyzmy typu "pliz" albo "dżizas", karkołomne zdania pełne "że", "iż" oraz "azaliż", liczne błędy składniowe, literówki).
Ale jest też przyjemność, nawet całkiem...