Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdecydowanie nie jest to łatwa pozycja i wcale nie chodzi o styl, w jakim jest napisana, ale o jej treść. Max posłużył się ciekawym zabiegiem, który według mnie dodaje tylko dramatyzmu tej historii → główny bohater zwraca się do czytelnika, w tym przypadku nie chcesz tego, masz wrażenie, że zerka na Ciebie ze stron książki, chcesz zniknąć.
Sama historia nie jest łatwa, aż trudno uwierzyć, do czego ludzie są zdolni, do czego prowadzą niepohamowane żądze.
Autor według mnie doskonale oddał postać głównego bohatera, który na pierwszy rzut oka nie wyróżniał się niczym specjalnym, jednakże to jego myśli i pragnienia sprawiły, że był tak mroczną postacią.
W przypadku takich książek zawsze waham się, czy użycie określenia DOBRA KSIĄŻKA, jest odpowiednie, jednakże w tym przypadku nie mogę nie przyznać, ze napisana jest ona dobrze, realizm opisów jest wręcz przerażający, a główny bohater budzi mój niepokój i niechęć --> historia wciąga może czasami w niepokojący sposób. Nie mogłam skończyć jej "na raz", przerwy były wskazane, by nie poddać się temu szaleństwu.

Zdecydowanie nie jest to łatwa pozycja i wcale nie chodzi o styl, w jakim jest napisana, ale o jej treść. Max posłużył się ciekawym zabiegiem, który według mnie dodaje tylko dramatyzmu tej historii → główny bohater zwraca się do czytelnika, w tym przypadku nie chcesz tego, masz wrażenie, że zerka na Ciebie ze stron książki, chcesz zniknąć.
Sama historia nie jest łatwa, aż...

Ciężko jest napisać o czymś, co zmieliło mój mózg na drobne kawałeczki, jednocześnie wprawiając w ogromne osłupienie i konsternację. W dalszym ciągu zastanawiam się,do czego doprowadziła mnie lektura tej książki. Czy była to przygoda, czy może tylko zwykła strata czasu? Początek historii jawi się nam stosunkowo niewinnie, główna bohaterka Marlene postanawia pod osłoną nocy uciec od bogatego, wpływowego męża. Nie zamierza jednak odejść z pustymi rękoma. Wykrada tajne dokumenty oraz warte miliony dolarów szafiry. Niebezpieczna droga w śnieżną noc, niemalże kończy się dla kobiety tragicznie. Jej życie od tej chwili będzie zależało od tajemniczej postaci zamieszkującej zimne, nieprzyjazne górskie szczyty. Strona po stronie odkrywamy tajemnice, których nawet wieczna zmarzlina nie może ukryć, dostrzegamy, że ludzkie szaleństwo przybiera najróżniejsze formy, a samotność i poczucie straty potrafi zniszczyć nawet najmężniejszych. W czasie, gdy Marlene powraca do zdrowia, jej mąż próbuje odzyskać to, co stracił, nie może uwierzyć, że jego piękna żona odważyła się mu sprzeciwić i wystawiła jego dobre imię na pośmiewisko. Czy to oznacza jego koniec? Czy wydarzenia z przeszłości, zemszczą się na nim? Jakby tego było mało, do poszukiwań zostanie powołana tajemnicza postać, nazywana Zaufanym Człowiekiem, podobno nie ma na ziemi osoby, która mogłaby go powstrzymać. Jaki będzie finał tej historii​ , ​ gdy los wszystkich postaci się zwiąże? Jaką przeszłość skrywają?​ ​ Co stanie się, gdy stracą kontakt z rzeczywistością? ​
​ Autor nie powierza narracji jednej postaci, ale w zasadzie każdej, która pojawia się w jego historii. Dzięki temu wiemy, co dzieje się w każdym miejscu i czasie, poznajemy sposób myślenia każdego z bohaterów, jak również ich cel w tej historii. Na docenienie zasługuje fakt, że każdy rozdział łączy się z następnym, nawet jeśli ma on innego narratora, sprawia to, że historia jest spójna i nie musimy się martwić o to, czy zorientujemy się, czyje losy śledzimy w danym momencie. Książka obrazuje nam różne wersje człowieczeństwa, z jednej strony mamy pozornie słabą Marlene, która walczy o swoje miejsce w świecie, o prawo do własnego zdania i życia według własnych zasad, z drugiej mieszankę męskich postaci, których łączy jedynie siła. Pan Wegener to postać z interesującą przeszłością osadzoną w czasie drugiej wojny światowej, cechami, które wykształcił w tamtym czasie, kieruje się w dorosłych życiu, robiąc interesy. Żonę traktował jako wizytówkę, niemalże marionetkę, która będzie się zachowywała tak, jak on tego pragnie. Nigdy nie brał pod uwagę scenariusza, który zgotowała mu ukochana, błądzi, gubi się w swoim postępowaniu, finalnie przyjmując to, co dla niego przygotowano. Nie należy on do moich ulubionych postaci, niemniej jednak, szanuję to jak potrafił pokierować swoim życiem, by wyjść z biedy i poprawić swój los. ​
​ Luca D’Andrea jest albo urodzonym manipulatorem, albo psychopatą, ewentualnie i jednym i drugim. Stworzenie takiej książki musiało wymagać od niego nie lada sprytu, brawury, by wciągnąć czytelnika w tak skomplikowaną fabułę. Pokazuje on zawiły labirynt ludzkich myśli i uczuć, przez co cały czas musimy się mieć na baczności, by nie zatracić się w tym szaleństwie.
Miejscami zastanawiałam się, czy wydarzenia rozgrywające się w książce są prawdziwe, czy też moja wyobraźnia już zapomniała czym jest rzeczywistość i wciągnęła się w grę, którą prowadził z nami autor. Mimo wszystko muszę przyznać, że książka ta jest oryginalna i że wbrew pozorom pochłonęła mnie. Luca doskonale wie, jak wykreować świat tak, by pasował do obłędu, który zagościł w umysłach bohaterów. Oprócz walki z własnymi demonami, przeszłością, muszą sprostać nieprzyjaznym warunkom pogodowym, śnieżycy, stawić czoła górom, rządzącym się swoimi prawami, których nikt nie potrafi okiełznać. ​ ​
​ “Lissy” z całą pewnością nie należy do książek łatwych, typowych dla swojego gatunku. Czuje się tu powiew czegoś nowego, charakterystycznego dla autora. Cieszę się, że miejscami wywołała ona we mnie sprzeczne uczucia, spowodowała mętlik w mojej głowie. Zapewniła mi tym samym nie lada rozrywkę, pozwoliła na przeanalizowanie bohaterów, ich postępowania. Czy wiem teraz dokładnie, co o niej myślę? - NIE, książkę tę można interpretować na wiele sposobów, ile postaci tyle historii, działań, decyzji. Człowiek z gór może być dla niektórych szaleńcem, pielęgnującym w sobie chęć zemsty, która tylko czekała by zebrać żniwa. Może być też samotnym starcem, dbającym o to, co mu pozostało, wykorzystującym przekazywaną z pokolenia na pokolenie wiedzę o leczniczych miksturach, by dbać o każdą istotę,którą los podsunął mu pod nos. Ciężko mi powiedzieć, czy był złą postacią, wiem na pewno, że jego umysł został zawładnięty przez szaleństwo z którym nie potrafił sobie poradzić. Wykształcił w sobie swoją własną mentalność. Mieszkanie wysoko w górach sprawiło, że uważał Głos za coś normalnego, codziennego, nie wiedział, że podporządkował się szaleństwu. Przez całą lekturę towarzyszą nam niemalże makabryczne sceny, które w niejednym czytelniku wzbudzą dyskomfort. Pozwalają one nam na wczucie się w opisywane wydarzenia, na zwizualizowanie scen, które przygotował dla nas autor. Stanowią one swoisty dowód, że szaleństwo bohaterów nie krzywdzi tylko ich samych, ale ma również wpływ na otoczenie. Zapewniam, że kto raz weźmie “Lissy” do ręki, odłoży ją dopiero, gdy pozna finał, tego intrygującego thrillera, nie da się tak po prostu porzucić tej trzymającej w napięciu książki, która zabierze nas wysoko w góry, gdzie każdy zdany jest na siebie, gdzie cywilizacja jeszcze nie dotarła, gdzie liczy się tylko chęć przetrwania, a przede wszystkim, gdzie ​ “Lissy wciąż jest głodna (..)”.

Ciężko jest napisać o czymś, co zmieliło mój mózg na drobne kawałeczki, jednocześnie wprawiając w ogromne osłupienie i konsternację. W dalszym ciągu zastanawiam się,do czego doprowadziła mnie lektura tej książki. Czy była to przygoda, czy może tylko zwykła strata czasu? Początek historii jawi się nam stosunkowo niewinnie, główna bohaterka Marlene postanawia pod osłoną...

Czytając “Wojenną burzę” często zastanawiałam się, co napisze po jej lekturze, jakie będą moje odczucia. Kiedy pierwszy raz zetknęłam się z tą serią, byłam oczarowana, chciałam jak najszybciej dostać w swoje ręce kolejny tom, teraz, gdy już poznałam finał tej historii, czuję pustkę i jakiś lekki niedosyt.
Z bólem muszę przyznać, że lektura tej książki, trochę mnie wymęczyła, miejscami musiałam się zmusić, by brnąć w to dalej. Czego się jednak nie robi dla ukochanego Cala, bardzo mnie ciekawiło jak potoczą się jego losy, czy będzie w końcu z Mare, jak wypląta się z tej trudnej sytuacji, w którą wpędziła go nasza wspaniała autorka.
Od pierwszych stron zostajemy wciągnięci w sieć intryg, kontynuujemy wydarzenia z poprzedniego tomu. Nie ukrywam, że na początku musiałam sobie przypomnieć jak zakończyła się poprzednia część, nie jestem zbyt wielką fanką długich przerw pomiędzy tomami. Mare stojąca na czele Czerwonych stara się walczyć o jak najlepszy los dla swoich poddanych, poświęca miłość do Cala, który nie potrafi porzucić korony. Bardzo cierpiałam z powodu zbyt małej ilości scen tej dwójki, wiedziałam, że oboje siebie pragną, ale dobro innych i ich cele są ważniejsze niż to co czują. Bohaterowie angażowali się w sojusze, które miały niepewną przyszłość, akcja miejscami zmieniała się o 180 stopni. Początkowo narratorami rozdziałów były same kobiety, co uważam za plus, Victoria nie ma w zwyczaju tworzyć słabych postaci, są one wyraziste i z charakterem. Poznajemy lepiej Mare, Evangeline i Iris, jednym słowem kluczowe postaci dla “Wojennej burzy”, każda z nich ma swoje priorytety i swój sposób na ich osiągnięcie. Łączy ich jednak chęć bycia wolną, życia według swoich zasad, a przede wszystkim możliwość kochania tego, kogo wybierze ich serce. Jak w poprzednich częściach Mare mnie trochę irytowała, tutaj stała mi się bliższa, realniejsza, choć czasami w duchu krzyczałam: “Rzuć wszystko, pocałuj Cala”. Moje serce uradowało się, gdy na około 400 stronie zobaczyłam rozdział z punktu widzenia mojego Srebrnego Króla, czekałam na to żeby wkraść się w jego myśli, dowiedzieć się co czuje, trochę miałam już dość snującego się po kątach.
Wojna objęła swym zasięgiem wiele państw, jednak Tyberiusz i Maven, nie są w niej na pierwszym miejscu, są miejscami niemalże pobocznymi postaciami. Pamiętam jak po lekturze pierwszej części miałam nadzieję na ocalenie Mavena, teraz nawet już nie wiem dlaczego go lubiłam. Zrobienie z niego nieobliczalnego potwora, dodaje historii odrobiny mrocznego klimatu, powoduje lekką niepewność o los bohaterów. Na końcu przez ułąmek sekundy miałam wrażenie, żę żałuje tego co zrobił, tego jaki jest, jednak tylko przez ułamek.
Czy finał historii mnie usatysfakcjonował? Hm, ciężko na to pytanie odpowiedzieć jednoznacznie, cieszę się, że autorka postarała się, żeby jak największa ilość bohaterów dostała swój happy end. Rebelia, walka o nowy porządek nie zakończyła się wraz z ostatnimi stronami książki, przed Calem i resztą dowódców jeszcze daleka droga by zapanował spokój, jednak zmierzają w dobrym kierunku. Zaskoczył mnie fakt, że Mare i Cal nie dostali klasycznego zakończenia, myślę jednak, że w końcu będą ze sobą w sposób na jaki zasługują.
Podsumowując, mimo ciężkiej lektury, jestem zadowolona z niej. Wróciłam do historii w której się zakochałam, pożegnałam bohaterów. Liczyłam na odrobinę większą dawkę emocji i więcej mojego shipu Cal x Mare, ale mimo to nie żałuję i cieszę się, że wreszcie poznałam zakończenie serii “Czerwona Królowa”. Na pewno jeszcze długo będę patrzyła z sentymentem na te książki na mojej półce i oczywiście czekam na coś nowego spod pióra Aveyard.

Czytając “Wojenną burzę” często zastanawiałam się, co napisze po jej lekturze, jakie będą moje odczucia. Kiedy pierwszy raz zetknęłam się z tą serią, byłam oczarowana, chciałam jak najszybciej dostać w swoje ręce kolejny tom, teraz, gdy już poznałam finał tej historii, czuję pustkę i jakiś lekki niedosyt.
Z bólem muszę przyznać, że lektura tej książki, trochę mnie...