Justyna Mazur

Książka, którą mógłby napisać dosłownie każdy - co jest jej największą wadą i zaletą. Z każdym z tych końców świata - stratą rodzica, starego przyjaciela, chłopaka, pracy, niskim poczuciu własnej wartości - można się utożsamić i współczuć w sensie dosłownym (chociaż Justyna miała niesamowitego pecha do jakichś beznadziejnych typków). Ale jednocześnie taka koncepcja szybko staje się po prostu nudna. Na początku wjeżdżają grube działa, czyli przede wszystkim śmierć taty, bardzo wzruszająco przedstawiona (scena z ranami na klatce piersiowej, którą ojciec zakrywa koszulką ze wstydu); ale potem po każdym rozdziale te końce świata coraz bardziej się rozmywają, przestają być wyraziste. Mimo wszystko, może płynąć z tych historii jakieś poczucie nadziei i wsparcia, a chyba o to głównie chodziło.