Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak zapewne wielu nowych czytelników Martina, serię Pieśni Lodu i Ognia odkryłam za pomocą rosnącego w popularność serialu o tej samej nazwie, co pierwszy tom sagi. Początkowo, nawet nie byłam świadoma, że serial został oparty na bestselerowych książkach. Dlatego też moja przygoda z Grą o Tron rozpoczęła się od jej telewizyjnej ekranizacji. Zazwyczaj jestem jedną z tych osób, które ze stanowczością polecą przeczytanie oryginału przed obejrzeniem filmu (lub serialu), ale muszę przyznać, że w tym wypadku nie uważam tego za absolutną konieczność. I zaraz wyjaśnię dlaczego.
Podchodząc do lektury książek Martina (których dotychczas przeczytałam już na tyle, by mieć na ten temat wyrobioną konkretną opinię) trzeba przygotować się na podróż do rozwiniętego świata, który zaoferuje nam nie tylko swoją rozbudowaną historię, ale także politykę, religię i geografię, a pomiędzy tym wszystkim towarzyszyć będziemy bohaterom, ich rodzinom, wrogom, przyjaciołom i osobom, początkowo wydawać by się mogło, całkiem nieistotnym. Dlatego też gdy obejrzymy najpierw serial, będzie nam dużo łatwiej oswoić się z nazwami poszczególnych miejsc i z licznymi bohaterami, z których punktów widzenia obserwujemy wydarzenia. Będzie nam po prostu łatwiej dopasować odpowiednie imię do domu szlacheckiego, stanu, pochodzenia i relacji do innych postaci.

Nie wiem jak to napisać na tyle dobitnie, żebyście mi wszyscy uwierzyli, ale tę książkę (i całą sagę) po prostu trzeba przeczytać. Jeśli jesteś fanem dobrego fantasy, pewnie dobrze o tym wiesz. Jeśli nie przepadasz za Tolkienem, a magia i smoki to nie rzeczy o których lubisz czytać, powinieneś wiedzieć, że Martin nadał fantastyce nowe oblicze. W jego książkach nie napotkasz się na przerysowanych, banalnych bohaterów, których jedynym celem w życiu jest zagłada świata lub jego ocalenie.
Postaci są wielowymiarowe i szybko się przywiązujemy nawet do tych mniej lubianych. Wątki są pełne symbolizmu i głębi, a zarazem pełne przygód i intryg, których rozwiązania nie możemy się doczekać. Dialogi śmieszą i wzruszają, świat opisany jest tak dokładnie, że natychmiastowo wierzymy w reguły nim rządzące, a sama fabuła jest dopracowana i dopięta na ostatni guzik. Pod koniec lektury myślimy, że w końcu rozgryziemy wszystkie sekrety, a wtedy niespodziewanie dzieje się coś, co nami wstrząsa do głębi i już wiemy, że momentalnie sięgniemy po tom drugi.
Jedną z najbardziej pozytywnych rzeczy, jaką mogę powiedzieć o tej książce to fakt, iż napisana jest inteligentnie i z wieloma niedopowiedzeniami lub momentami, w których czytelnik może dane sytuacje zinterpretować po swojemu. Bo Martin nie podaje nam wszystkiego na tacy, ale traktuje swoich czytelników jak mądre, potrafiące myśleć istoty, przez co w książce brakuje często spotykanych w literaturze (szczególnie grozy lub kryminałach, do których Gra o Tron w pewnym stopniu należy dzięki ilości intryg w jej historii) momentów, gdy autor dokładnie przeliterowuje nam dany wątek w obawie, że potraktowanie nas symbolizmem czy niejednoznacznością sprawi, że nie będziemy w stanie sami wykombinować o co chodzi (czy tylko mnie irytuje, gdy autor traktuje czytelnika, jak totalnego idiotę? George Martin jest autorem, który nigdy tego nie robi, ba! czasem nawet pozwala na zbyt wiele domysłów przez co w sieci istnieje wiele forum i stron internetowych debatujących niektóre z niedopowiedzeń w jego książkach. A nie ma nic lepszego od możliwości pogłówkowania nad ulubioną historią!).
Gra o Tron pisana jest z punktów widzenia kilku głównych bohaterów, których w kolejnych tomach przybywa (i ubywa!). Pierwszy tom przedstawia, między innymi:
Tyriona - karła, pijaczynę i brata królowej. Jest to postać niezwykle lubiana dzięki swej inteligencji i tendencji do sarkazmu.
Daenerys (Dany/Khaleesi) - córkę zamordowanego króla Westerosu. Młoda dziewczyna jest sprzedana dzikiemu plemieniu przez własnego brata, który w zamian miał nadzieję kupić sobie armię, by odbić odebrane jego ojcu ziemie.
Aryę - najmłodszą córkę nowego namiestnika króla. Ta zadziorna dziewczynka jest niezainteresowana wyszywaniem i śpiewaniem. Zamiast tego uczy się "tańczyć" z mieczem.
A to tylko trzy (moje ulubione) z ośmiu postaci przedstawiających swoimi oczami fantastyczny świat Martina w tomie pierwszym. Gwarantuję, że do wielu z nich szybko się przywiążecie, rozpoznacie swoich ulubieńców i zaczniecie im kibicować w tej Grze o Tron. Kto ją wygra? Wie tylko George Martin.

Podsumowując:
Książka jest wymaganą lekturą nie tylko dla fanów fantasy. Warto jednak wspomnieć, że niektóre jej treści nie są stosowne dla dzieci. Martin wiele razy w swoich wywiadach mówił, że jego książki są o życiu i wszystkich jego aspektach (a życie, jak sami o tym wiemy, nie jest łatwe i zazwyczaj kończy się śmiercią. Warto o tym pamiętać w czasie naszej wędrówki po Westerosie i Essos). Pojawiają się w nich każde możliwe sceny od obfitych opisów jadła podawanego na królewskim stole, przez sceny łóżkowe, graficzne opisy mordu i obrazowe przedstawienie otaczającego bohaterów krajobrazu.

Jak zapewne wielu nowych czytelników Martina, serię Pieśni Lodu i Ognia odkryłam za pomocą rosnącego w popularność serialu o tej samej nazwie, co pierwszy tom sagi. Początkowo, nawet nie byłam świadoma, że serial został oparty na bestselerowych książkach. Dlatego też moja przygoda z Grą o Tron rozpoczęła się od jej telewizyjnej ekranizacji. Zazwyczaj jestem jedną z tych...