Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka nie taka łatwa w ocenie. Jak można się dowiedzieć z materiałów do niej dołączonych (listy od kombatantów, rodziny osób opisanych we wspomnieniach i opinia profesjonalnego historyka) Stefan Dąmbski nie we wszystkim był całkiem dokładny, by eufemistycznie to ująć. Jednak czy może to aż tak dziwić? Spisywał to trzydzieści lat po wojnie, dla samego siebie, by jakoś uwolnić się od koszmarnych czynów, które popełniał. Tego możemy być pewni, że zabijał ludzi z zimną krwią. Ludzi, bez względu czy to Niemiec czy Polak, czy mężczyzna czy kobieta, czy uzbrojony czy bezbronny, czy rzeczywisty zdrajca, czy po prostu niewinny świadek, którego trzeba usunąć. Gdy to robił był młodym chłopakiem, poszedł do partyzantki bo się nudził, nie lubił nauki. Po latach widocznie nie poradził sobie z tym, co robił. Gdy w dzisiejszych czasach ludzie wracający z Afganistanu mają traumę wojenną to nikogo to nie dziwi, jednak AK-owiec z traumą wojenną? Jak to, przecież to bohater narodowy, to co robił to "chwalebne czyny", jak nazywają to kombatanci oskarżający Dąmbskiego, że napisał to dla sławy. Książka warta przeczytania, daje do myślenia.

Książka nie taka łatwa w ocenie. Jak można się dowiedzieć z materiałów do niej dołączonych (listy od kombatantów, rodziny osób opisanych we wspomnieniach i opinia profesjonalnego historyka) Stefan Dąmbski nie we wszystkim był całkiem dokładny, by eufemistycznie to ująć. Jednak czy może to aż tak dziwić? Spisywał to trzydzieści lat po wojnie, dla samego siebie, by jakoś...