Anna Landau-Czajka

W Polsce pierwsze zapisy o kotach pojawiły się dopiero! po 1918 roku. W literaturze kot pojawiał się sporadycznie. Pierwszą naszą wieszczką, która o kotach wspomniała mimochodem (ale zrobiła to jako pierwsza),była Konopnicka. Rok 1918 był jednak znaczącym rokiem dla polskości jako takiej, bo w tym czasie zaczęto interesować się kotami w aspekcie państwowym. Próżno jednak szukać kota w literaturze, w zapisach historycznych, czy dokumentach archiwalnych. I tu wkracza nasza autorka, która tak zajęła się tematem owych czworonogów, że czytając pracę końcową odczuwamy wielkie poruszenia. Jakie? Poruszenie, które trudno ująć w słowa. Koty stają się naszym zainteresowaniem. Czytamy bowiem ni to konspekt, ni rozprawę naukową, ni dobrze napisaną powieść przygodową. Powieść obyczajową, której i tło ma też zabarwienie psychologiczno-dramatyczne. Lektura o „Kotach” sprawia, że nabierasz rumieńców i tak, jak wcześniej nie lubiłeś kotów, albo były ci obojętne, tak przy stronach książki uzmysławiasz sobie, że są one wdzięcznym ciepłem i niebywale mądrym stworzeniem. Że historia pokazuje jak długą drogę musiały przejść, by dziś móc być przytulane, chowane w mieszkaniach i należycie traktowane. To dobry kryminał o wspaniale skonstruowanej kociej fabule. Jest tu dobry wątek i dobre pióro, a czytelnik jest wodzony za nos po stronach kociego kryminału, który na taki się nie zapowiadał. A ja, osoba nie mająca w domu żadnego zwierzaka, zostałam przez autorkę kompletnie zauroczona i szłam i szłam do samego końca książki, i co się okazało? Że jest super - dosłownie. Jest i tło historyczne, jest analiza lat, jest temat naszej Polski i nas samych. I są wspaniałe koty, o których myśli tylko niewielu. Bo są, chodzą, miauczą, ale nie każdy jest skory do ujęcia ich w temacie pisarskim. Anna Landau podjęła się trudnego i wymagającego tematu. Wzięła na warsztat koty i poświęciła im ogromną ilość czasu, zapoznała się z tak wielką bibliografią, że jestem pełna uznania. Wydanie „Kotów” było z pewnością poprzedzone skrupulatną i drobiazgową dłubaniną, milionem zapisków pobocznych i dokładnym planem pisania. Autorka, co powiem bez owijania kota ogonem – odwaliła kawał KOCIEJ roboty. dziękuję sztukater za egz. do recenzji