Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dałam książce 5/10 trochę "na zachętę" bo widać w tej pozycji ciężką pracę i zaangażowanie autora. Jednak sama historia, o ile można tu mówić o jakiejś historii, jest opowiedziana w sposób bardzo chaotyczny. Widać, że autor czepia się jakichś wątków, próbując je później dokleić do innych na siłę, z czego finalnie wyszedł istny kronenberg. Widać również, kiedy duma rozpiera autora, gdy użył jakiejś figury retorycznej lub prezentuje jakieś pseudobłyskotliwe wywody, podczas gdy ani to błyskotliwe, ani głębokie. Historia dziennikarek miała być chyba szkieletem opowieści, ale coś nie wyszło i wzmianki o dwóch kobietach są rzucane to tu to tam, bez sensu. Autor sili się na pseudopoetycki przegląd dominikańskiej flory w rozdziale o narodowej bohaterce i wolę myśleć, że był to przejaw zacięcia botanicznego, niż próba zastosowania żałosnej przenośni o niewinności protagonistki. Cała narracja obudowana jest na machismo - idei samca alfa i buhaja, raz ciągnącego kobietę do sypialni, a raz posyłającego ją do kuchni. Co w tej historii robi rozbudowany wątek pedofilii w kościele? Wspomnę jeszcze o nieprzemyślanym tytule, który autor stworzył chyba 5 minut przed posłaniem swojego dzieła do druku. Książka mogłaby być niezła, gdyby autor skupił się na jednym wątku i poprawił warsztat reporterski. Trzymam kciuki.

Dałam książce 5/10 trochę "na zachętę" bo widać w tej pozycji ciężką pracę i zaangażowanie autora. Jednak sama historia, o ile można tu mówić o jakiejś historii, jest opowiedziana w sposób bardzo chaotyczny. Widać, że autor czepia się jakichś wątków, próbując je później dokleić do innych na siłę, z czego finalnie wyszedł istny kronenberg. Widać również, kiedy duma rozpiera...