Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mogłabym napisać, że ta część trylogii jest rozczarowująca, ale tak naprawdę, to wszystkie trzy książki nie są na jakimś bardzo wysokim poziomie. Sięgnęłam po nie, bo skojarzyły mi się z "Igrzyskami" i generalnie lubię od czasu do czasu sięgnąć po bardziej młodzieżową lekturę - co z tego, że bohaterowie mają prawie dziesięć lat mniej ode mnie. Publikację dla młodzieży często mają bardzo dobre historie, w których wiele się dzieje, ale styl jest na tyle prosty i dostępny, że czytanie ich relaksuje i człowiek nawet nie orientuje się, kiedy połyka połowę książki. Oczywiście czasem trafiają się nieziemskie gnioty, ale to akurat cechuje każdy gatunek.

"Więzień" nie jest gniotem, ale nie jest też pozycją, nad którą rozpisywałabym się w zachwytach. Jest po prostu... przeciętny. Autor ani nie miał genialnego pomysłu na fabułę, ani nie opisał jej w jakiś wybitny sposób, ani nie stworzył intrygujących charakterów, do których jakoś szczególnie dałoby się przywiązać. Wszystko było takie średnie i to określenie niestety definiuje całą trylogię.

Tak więc nie jest źle, ale chciałoby się lepiej. Skoro Dashner raczy nas swoim dość topornym stylem pisania i lekko irytującym językiem (chociaż pomysł wytworzenia się specyficznego języka w zamkniętych, odizolowanych grupach jest dosyć ciekawy i generalnie odbieram go na plus, to zwroty stosowane przez bohaterów niestety czasem mnie denerwowały), to wypadałoby przynajmniej, żeby umiejętnie poprowadził napięcie i zaskoczył nas jakimiś niespodziewanymi się zwrotami fabularnymi. Czy w całym "Więźniu" można w ogóle mówić o efekcie zaskoczenia? Moim zdaniem jak i o całej reszcie - średnio. Może coś zaskoczyło, może gdzieś coś zbudowało napięcie, ale bez kolokwialnych fajerwerków. Bez spektakularnych rozwiązań i bez trzymającego w napięcia końca.

Ta część jest bardzo schematyczna pod wieloma względami do ostatnich części trylogii. Zazwyczaj dwie pierwsze opierają się na podobnych schematach, w których bohaterowie rozwiązują jakieś posiadające wyraźny początek i koniec zadanie, a w trzeciej mierzą się z otwartym światem. I to jest moim zdaniem prawdziwy test dla autora, bo taką pół otwartą historię napisać jest trudniej. Tutaj nie poszło Dashnerowi zbyt dobrze - dzieciaki głównie się miotają, nie popychając historii zbytnio do przodu. Dużo miejsca zajmuje opisanie świata, mało sam koniec i niezbyt udane rozwiązanie największej zagadki, czyli o co w ogóle chodzi z DRESZCZem (chociaż, czy tak naprawdę dostajemy jakąś spektakularną odpowiedź? Czy DRESZCZ był aż taką tajemnicą, która trzymała kogoś w napięciu? Czy autor nie wyjaśnił zbyt dużo w drugim tomie, ażeby teraz grać dalej praktycznie tylko na tym?).

Dla mnie osobiście wielkim minusem jest to, że w połowie książki żegnamy się właściwie z jedyną interesującą postacią, a do końca znosimy inną, która tak po prawdzie nic nie wnosi. Dodatkowo jeszcze inną osobę autor traktuje bardzo po macoszemu, chociaż zupełnie nie rozumiem dlaczego, skoro miała taki potencjał i przez dwie części wydawała się ważna, a teraz została praktycznie wyłączona z fabuły.

Same rozwiązania fabularne są często lekko naiwne, postacie wprowadzane na szybko, czuje się pośpiech i jednocześnie odnosi wrażenie, jakby autor nie specjalnie miał pomysł, jak to wszystko ostatecznie rozwiązać. Sam koniec nawet miły, odrobinę przewidywalny i pewnie mogłabym się doczepić bardziej, ale niech już będzie. Był jak cała reszta - po prostu okej.

Mogłabym napisać, że ta część trylogii jest rozczarowująca, ale tak naprawdę, to wszystkie trzy książki nie są na jakimś bardzo wysokim poziomie. Sięgnęłam po nie, bo skojarzyły mi się z "Igrzyskami" i generalnie lubię od czasu do czasu sięgnąć po bardziej młodzieżową lekturę - co z tego, że bohaterowie mają prawie dziesięć lat mniej ode mnie. Publikację dla młodzieży...