Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem w szoku, że ta książka ma tak wysokie oceny. Historia, która ma potencjał i mogłaby być napisana pięknie. Niestety... koślawy język lub tłumaczenie, nudne dialogi, przewidywalne wydarzenia, powtarzanie wciąż sformułowania. Opisy przeżyć wewnętrznych wcale nie porywające, tylko sztampowe i miejscami śmieszne. Jak dla mnie wisienką na torcie były podziękowania na końcu ksiazki, w których autorka przyznaje, że usłyszała tę historię, ale dotyczyła ona Polki. Autorka doszła do wniosku, że o Polsce i polskiej kulturze nic nie wie, więc osadzi powieść we Włoszech. Stąd ta historia jest jakby sztuczna i pokazuje w wielu miejscach absolutny brak zgłębienia tematu, ujęcie go po łebkach. Opisywanie tego, ze jeden z bohaterow byl w obozie, ale za kazdym razem urywanie rozdzialu, w momencie, kiedy zaczyna o obozie opowiadac. Przestaje to być zabiegiem literackim, a staje się jak dla mnie lenistwem autorki, która boi sie popełnić gafy i nie chce zgłębić tematu. Dodatkowo autorka w podziękowaniach odwołuje się do UWAGA podręcznika uniwersyteckiego, który ją zainspirował. A w przypisie od tłumacza wyjaśnia się, że nie jest to podręcznik, tylko powieść. Nie rozumiem tak niepoważnego podejścia do literatury i nie kupuję absolutnie niczego w tej książce.

Jestem w szoku, że ta książka ma tak wysokie oceny. Historia, która ma potencjał i mogłaby być napisana pięknie. Niestety... koślawy język lub tłumaczenie, nudne dialogi, przewidywalne wydarzenia, powtarzanie wciąż sformułowania. Opisy przeżyć wewnętrznych wcale nie porywające, tylko sztampowe i miejscami śmieszne. Jak dla mnie wisienką na torcie były podziękowania na końcu...

Magiczna. Smutna, chwytajaca za serce, ale nie zalewająca niepokojem. Prawdziwa do bólu. Mam wrażenie, że w pełni zrozumiała dla osób, które wychowały się na wsi, wtedy czuje się ją najlepiej. Także poprzez doświadczenie bliskości z przyrodą, specyficzny sposób obcowania że starością i śmiercią. Książka o naszych babkach i matkach. Niestety także trochę o nas. W moim odczuciu dającą nadzieję na to, że jako młode kobiety mamy w ręku potężna broń, jaką jest wiedza, świadomość i dawanie sobie przyzwolenia na bycie i czucie. Łatwo można było tę książkę zepsuć, ale napisano ją z ogromnym wyczuciem i nie mam jej absolutnie nic do zarzucenia. Piękna.

Magiczna. Smutna, chwytajaca za serce, ale nie zalewająca niepokojem. Prawdziwa do bólu. Mam wrażenie, że w pełni zrozumiała dla osób, które wychowały się na wsi, wtedy czuje się ją najlepiej. Także poprzez doświadczenie bliskości z przyrodą, specyficzny sposób obcowania że starością i śmiercią. Książka o naszych babkach i matkach. Niestety także trochę o nas. W moim...