Absolutnie piękna. Nic więcej nie trzeba tu dodawać. 🌸

Absolutnie piękna. Nic więcej nie trzeba tu dodawać. 🌸

Przepiękna książka.

Przepiękna książka.

Cudowna powieść! Będę do niej często wracała!

Cudowna powieść! Będę do niej często wracała!

Wciągająca i urokliwa historia pomimo tragedii i bolesnych przeżyć głównej bohaterki. Pomyślałam sobie nawet że mogłabym pracować na cmentarzu. Okazuje się że można odczarować takie miejsce. Kocham Valerie Perrin i cieszę się, że miałam okazję spotkać ją na targach książki w Krakowie w 2023.

Wciągająca i urokliwa historia pomimo tragedii i bolesnych przeżyć głównej bohaterki. Pomyślałam sobie nawet że mogłabym pracować na cmentarzu. Okazuje się że można odczarować takie miejsce. Kocham Valerie Perrin i cieszę się, że miałam okazję spotkać ją na targach książki w Krakowie w 2023.

Po drugiej książce tej autorki wiem, że gdy zmęczą mnie te szablonowe thrillery, kryminały, czy wszelkiej maści romanse, to trzeba sięgnąć po Valerie Perrin.

Znowu mamy pełnowymiarową i wielowątkową powieść obyczajową.
Tragiczna (choć nie do końca) historia Violette, dla mnie była wciągająca i wzruszająca; ok, dłużyzny też były, choćby opisy tej samej sytuacji, tylko od innej osoby, z innej perspektywy.
Zaskoczeniem była postać męża Violette, lowelasa, lekkoducha i po części maminsynka, któremu jednak autorka na koniec dała "sumienie".
Jest też sporo tzw. prawd życiowych, o których podskórnie wiemy, czy czujemy, ale nie wypełni je sobie uświadamiamy.
Na przykład o Bogu; - "Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo. A to znaczy, że i On kłamie, daje, kocha, odbiera i zdradza. Jest jak każdy".
Miłej lektury, bo warto.

Po drugiej książce tej autorki wiem, że gdy zmęczą mnie te szablonowe thrillery, kryminały, czy wszelkiej maści romanse, to trzeba sięgnąć po Valerie Perrin.

Znowu mamy pełnowymiarową i wielowątkową powieść obyczajową.
Tragiczna (choć nie do końca) historia Violette, dla mnie była wciągająca i wzruszająca; ok, dłużyzny też były, choćby opisy tej samej sytuacji, tylko od...

Spodziewałam się zupełnie innej powieści i chyba to rozczarowanie, które przeżyłam zbyt mocno rzuciło się na mój odbiór tej książki. Opis z tyłu sugeruje, że to będzie piękna powieść, wręcz sielska o cudownym, prostym życiu. Dostajemy jednak naprawdę trudną historię, która w dużej mierze rozgrywa się na cmentarzu. Ja rozumiem zamysł tej książki jednak... nie, nie przemówił on do mnie. Ta część kompletnie mi nie siadła, nużyła mnie niezmiernie, a romantyczna korespondencja między pewnymi dwiema postaciami to coś co mnie wręcz usypiało. Sama historia z córką Violette, z zamkiem - świetna. Mogłabym całą powieść przeczytać na ten temat. Ale reszta? Nie, po prostu nie. Momentami też bardzo pretensjonalna. Gdybyśmy chociaż dowiedzieli się o jakimś złotym remedium jak Violette poradziła sobie z tymi wszystkimi dramatami to myślę, że dałabym ocenę wyżej. Ale to też pozostawione jest takie trochę samo sobie typu Violette po prostu taka jest. Czy polecam? Nie wiem. Myślę, że niektórych może oczarować ale mnie niestety nie.

Spodziewałam się zupełnie innej powieści i chyba to rozczarowanie, które przeżyłam zbyt mocno rzuciło się na mój odbiór tej książki. Opis z tyłu sugeruje, że to będzie piękna powieść, wręcz sielska o cudownym, prostym życiu. Dostajemy jednak naprawdę trudną historię, która w dużej mierze rozgrywa się na cmentarzu. Ja rozumiem zamysł tej książki jednak... nie, nie przemówił...

Nie powiem, wciągnęła mnie bardzo ta książka. Ciekawa powieść, pełna wzruszeń opowieść o życiu i śmierci.

Nie powiem, wciągnęła mnie bardzo ta książka. Ciekawa powieść, pełna wzruszeń opowieść o życiu i śmierci.

Początkowo książka mnie nie porwała, ale im bardziej się w nią zagłębiałam tym bardziej nie mogłam się od niej oderwać. Polecam

Początkowo książka mnie nie porwała, ale im bardziej się w nią zagłębiałam tym bardziej nie mogłam się od niej oderwać. Polecam

Ile cierpienia może znieść jedna osoba ? Czy mimo ogromu nieszczęść można mieć nadzieję na lepsze jutro, życie bez ciągłego cierpienia, bez poczucia straty i tęsknoty za ukochaną osobą?
Na te pytania można odpowiedzieć po przeczytaniu "Życia Violette".
Bohaterką książki jest kobieta, której los nie oszczędzał. Nie znała swoich rodziców, wychowywała się w rodzinach zastępczych i jeszcze jako nastolatka związała się z mężczyzną której nigdy nie okazał jej serca. Te wszystkie nieszczęścia były niczym w porównaniu z ogromną stratą jakiej doświadczyła. Po latach, gdy udało jej się stłumić cierpienie pracując jako dozorczyni na cmentarzu, los mrugnął do niej okiem i wywrócił cały świat do góry nogami.
Napisana pięknym językiem poetycka opowieść nie jest łatwą lekturą, ale warto po nią sięgnąć.

Ile cierpienia może znieść jedna osoba ? Czy mimo ogromu nieszczęść można mieć nadzieję na lepsze jutro, życie bez ciągłego cierpienia, bez poczucia straty i tęsknoty za ukochaną osobą?
Na te pytania można odpowiedzieć po przeczytaniu "Życia Violette".
Bohaterką książki jest kobieta, której los nie oszczędzał. Nie znała swoich rodziców, wychowywała się w rodzinach...

Czytanie tej książki trochę przypominało układanie puzzli. Wiele elementów, czyli narracje różnych bohaterów, które osobno wyglądały zupełnie inaczej, a dopiero ułożone obok siebie składały się na jeden obraz. Niezwykle ciekawym zabiegiem autorki było przedstawianie wydarzeń z perspektywy dwóch lub nawet więcej osób. To pokazuje, jak wiele może dziać się w głowie drugiej osoby, o czym wcale nie musimy wiedzieć. Do tego wszystkiego pięknie opisany cały wachlarz emocji, od tych łatwych i cudownych jak szczęście i wzruszenie po te trudne i głęboko zakorzenione jak rozpacz i smutek.
Dozorca cmentarny, czy taki zawod w ogóle istnieje? Spotkaliście kiedyś kogoś takiego? Wyobrażam sobie, że gdyby każdy cmentarz miał swoją Violette, wszystkie wyglądałyby zupełnie inaczej. Urzekł mnie pomysł spisywania szczegółów pogrzebów, myślę, że wielu osobom czytanie takiego opisu po latach mogłoby przynieść ukojenie.
Podsumowując bardzo polecam tę książkę, mimo wielu smutnych okoliczności jest również kilka sytuacji napawających spokojem i radością.

Czytanie tej książki trochę przypominało układanie puzzli. Wiele elementów, czyli narracje różnych bohaterów, które osobno wyglądały zupełnie inaczej, a dopiero ułożone obok siebie składały się na jeden obraz. Niezwykle ciekawym zabiegiem autorki było przedstawianie wydarzeń z perspektywy dwóch lub nawet więcej osób. To pokazuje, jak wiele może dziać się w głowie drugiej...