Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem w szoku, że ta książka ma tak wysokie oceny. Historia, która ma potencjał i mogłaby być napisana pięknie. Niestety... koślawy język lub tłumaczenie, nudne dialogi, przewidywalne wydarzenia, powtarzanie wciąż sformułowania. Opisy przeżyć wewnętrznych wcale nie porywające, tylko sztampowe i miejscami śmieszne. Jak dla mnie wisienką na torcie były podziękowania na końcu ksiazki, w których autorka przyznaje, że usłyszała tę historię, ale dotyczyła ona Polki. Autorka doszła do wniosku, że o Polsce i polskiej kulturze nic nie wie, więc osadzi powieść we Włoszech. Stąd ta historia jest jakby sztuczna i pokazuje w wielu miejscach absolutny brak zgłębienia tematu, ujęcie go po łebkach. Opisywanie tego, ze jeden z bohaterow byl w obozie, ale za kazdym razem urywanie rozdzialu, w momencie, kiedy zaczyna o obozie opowiadac. Przestaje to być zabiegiem literackim, a staje się jak dla mnie lenistwem autorki, która boi sie popełnić gafy i nie chce zgłębić tematu. Dodatkowo autorka w podziękowaniach odwołuje się do UWAGA podręcznika uniwersyteckiego, który ją zainspirował. A w przypisie od tłumacza wyjaśnia się, że nie jest to podręcznik, tylko powieść. Nie rozumiem tak niepoważnego podejścia do literatury i nie kupuję absolutnie niczego w tej książce.

Jestem w szoku, że ta książka ma tak wysokie oceny. Historia, która ma potencjał i mogłaby być napisana pięknie. Niestety... koślawy język lub tłumaczenie, nudne dialogi, przewidywalne wydarzenia, powtarzanie wciąż sformułowania. Opisy przeżyć wewnętrznych wcale nie porywające, tylko sztampowe i miejscami śmieszne. Jak dla mnie wisienką na torcie były podziękowania na końcu...

Magiczna. Smutna, chwytajaca za serce, ale nie zalewająca niepokojem. Prawdziwa do bólu. Mam wrażenie, że w pełni zrozumiała dla osób, które wychowały się na wsi, wtedy czuje się ją najlepiej. Także poprzez doświadczenie bliskości z przyrodą, specyficzny sposób obcowania że starością i śmiercią. Książka o naszych babkach i matkach. Niestety także trochę o nas. W moim odczuciu dającą nadzieję na to, że jako młode kobiety mamy w ręku potężna broń, jaką jest wiedza, świadomość i dawanie sobie przyzwolenia na bycie i czucie. Łatwo można było tę książkę zepsuć, ale napisano ją z ogromnym wyczuciem i nie mam jej absolutnie nic do zarzucenia. Piękna.

Magiczna. Smutna, chwytajaca za serce, ale nie zalewająca niepokojem. Prawdziwa do bólu. Mam wrażenie, że w pełni zrozumiała dla osób, które wychowały się na wsi, wtedy czuje się ją najlepiej. Także poprzez doświadczenie bliskości z przyrodą, specyficzny sposób obcowania że starością i śmiercią. Książka o naszych babkach i matkach. Niestety także trochę o nas. W moim...

Rzadko daję 10. Ale dziś tak. Za emocje, za narrację, za ukazanie traumy ciągnącej się przez pokolenia.

Rzadko daję 10. Ale dziś tak. Za emocje, za narrację, za ukazanie traumy ciągnącej się przez pokolenia.