Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za tak słabe pisanie w języku ojczystym i za korektę, która chyba drzemała w pracy zamiast poprawiać gramatyczne, stylistyczne i inne językowe babole popełnione przez autorkę powinny być kary cielesne.
Treść podobna to wszystkich innych hate to love - można znaleźć lepsze książki z tym motywem.

Za tak słabe pisanie w języku ojczystym i za korektę, która chyba drzemała w pracy zamiast poprawiać gramatyczne, stylistyczne i inne językowe babole popełnione przez autorkę powinny być kary cielesne.
Treść podobna to wszystkich innych hate to love - można znaleźć lepsze książki z tym motywem.

Lektura do czytania w podróży, bo i tak nie ma nic innego do roboty.
Zamiast ostatnich trzydziestu stron autorka mogła napisać "żyli długo i szczęśliwie" i wyszłoby na jedno.
Pięć gwiazdek za poczucie humoru.

Lektura do czytania w podróży, bo i tak nie ma nic innego do roboty.
Zamiast ostatnich trzydziestu stron autorka mogła napisać "żyli długo i szczęśliwie" i wyszłoby na jedno.
Pięć gwiazdek za poczucie humoru.

Drugi tom w niczym nie ustepuje pierwszemu - bardzo dobra fantastyka. W tym wyjątkowo udane, uzasadnione i nie pozbawione fantazji sceny erotyczne - dobry balans między pikanterią a erotyką bez taniej pornografii.

Drugi tom w niczym nie ustepuje pierwszemu - bardzo dobra fantastyka. W tym wyjątkowo udane, uzasadnione i nie pozbawione fantazji sceny erotyczne - dobry balans między pikanterią a erotyką bez taniej pornografii.

Bardzo dobra fantastyka. Główna bohaterka to pełnokrwista postać - ma wady, ale potrafi być urocza, czasem wkurza ale można zrozumieć jej motywacje. Pozostali bohaterowie tez mają wyraziste charaktery - nie są tylko tłem dla pierwszoplanowej postaci. Intryga rozwijana powoli i po pierwszym tomie ma się apetyt na dalszy ciąg.

Bardzo dobra fantastyka. Główna bohaterka to pełnokrwista postać - ma wady, ale potrafi być urocza, czasem wkurza ale można zrozumieć jej motywacje. Pozostali bohaterowie tez mają wyraziste charaktery - nie są tylko tłem dla pierwszoplanowej postaci. Intryga rozwijana powoli i po pierwszym tomie ma się apetyt na dalszy ciąg.

Dobre zakończenie dobrej trylogii.
Te książki to dowód na to, że nawet najbardziej zgrane motywy mogą być nadal atrakcyjne dla czytelnika, jeśli ktoś ma pomysł na opowieść i umie to opisać.

Dobre zakończenie dobrej trylogii.
Te książki to dowód na to, że nawet najbardziej zgrane motywy mogą być nadal atrakcyjne dla czytelnika, jeśli ktoś ma pomysł na opowieść i umie to opisać.

Z rozmachem, z fantazją i z dobrym pomysłem.
Fantastyka z górnej półki.

Z rozmachem, z fantazją i z dobrym pomysłem.
Fantastyka z górnej półki.

Cassandra Clare zmęczyła siebie i czytelników światem Nocnych Łowców, ale nie byłam pewna, czy uda jej się wyzwolić z uścisku tego uniwersum.
Udało się - "Strażnik miecza" to historia zupełnie inna i widać, że lepiej przemyślana. Świat w którym ma miejsce akcja jest podobny do wielu światów książek fantasy, które bazują na średniowiecznej estetyce, ale jednocześnie jest od nich na tyle różny, że czyta się z zainteresowaniem.
Historie głównych bohaterów przez pierwsze 200 stron biegną osobno i nie jest to irytujące ani nużące.
Wymyślony świat i jego zasady są do przyjęcie co nie było mocną stroną Darów Anioła i innych serii autorki.
I oczywiście to co jest zawsze atutem Casandy Clare - bohaterowie wchodzą ze sobą w bardzo emocjonujące relacje, w których każde rozwiązanie jest ryzykowne, złe, albo niemożliwe. Aż się chce sprawdzić co autorka wymyśliła dla swoich bohaterów w następnych tomach.

Cassandra Clare zmęczyła siebie i czytelników światem Nocnych Łowców, ale nie byłam pewna, czy uda jej się wyzwolić z uścisku tego uniwersum.
Udało się - "Strażnik miecza" to historia zupełnie inna i widać, że lepiej przemyślana. Świat w którym ma miejsce akcja jest podobny do wielu światów książek fantasy, które bazują na średniowiecznej estetyce, ale jednocześnie jest od...

Ja bym odradzała czytanie tej książki ludziom młodym.
To jest pozycja dla czytelnika 50+
Trzeba wejść w smugę cienia, żeby docenić subtelność przekazu, mądrość tych przemysleń i pozytywny wydźwięk tej opowieści.
Można zrozumieć, ale odczuwać tę literaturę można tylko w pewnym wieku.
To w gruncie rzeczy dosyć zabawne, że w świecie, który odmawia ludziom dojrzałym wielu aktywności, jest literatura, do której trzeba dojrzeć, dorosnąć, zestarzeć się...

Ja bym odradzała czytanie tej książki ludziom młodym.
To jest pozycja dla czytelnika 50+
Trzeba wejść w smugę cienia, żeby docenić subtelność przekazu, mądrość tych przemysleń i pozytywny wydźwięk tej opowieści.
Można zrozumieć, ale odczuwać tę literaturę można tylko w pewnym wieku.
To w gruncie rzeczy dosyć zabawne, że w świecie, który odmawia ludziom dojrzałym wielu...

Co za dużo to niezdrowo.
Leigh Bardugo przesadziła z researchem.
Książka zalewa czytelnika nazwami, imionami, pseudonimami, tytułami, cytatami (tymi szczególnie, jakby posiłkowanie się cudzymi mądrościami miało przydać wartości książce).
Niezbyt odkrywcza, ale zawsze warta przypomnienia prawda, że piekło jest w nas została, zasypana tonami niepotrzebnych informacyjnych gadżetów.
To się po prostu źle czyta.
A jak się w końcu dobrnie do końca, to się człowiek cieszy nie z przeczytanej lektury tylko z tego, że nie padł z wyczerpania w trakcie czytania.
A do tego taki nieelegancki kwiatek - Bardugo opisuje pokój głównej bohaterki:
"..stary stolik pod telewizor, który wypełniła tanimi czytadłami, głównie fantastyką naukową i fantasy, Anne McCaffrey, Heilein, Asimow"
Naprawdę? Asimow jako czytadło?
Bardzo nieładnie. Dopasowując się do klimatu książki aż prosi się o cytat, że "pycha kroczy przed upadkiem"

Co za dużo to niezdrowo.
Leigh Bardugo przesadziła z researchem.
Książka zalewa czytelnika nazwami, imionami, pseudonimami, tytułami, cytatami (tymi szczególnie, jakby posiłkowanie się cudzymi mądrościami miało przydać wartości książce).
Niezbyt odkrywcza, ale zawsze warta przypomnienia prawda, że piekło jest w nas została, zasypana tonami niepotrzebnych informacyjnych...

Na początku trochę nieporadna - takie klimaty High School, przepychanki słowne, bohaterka i bohater - każde z jakimś bagażem i tajemnicą.
Po 50 stronach książka nabiera rumieńców a potem niezłego rozmachu. Dałam się zaskoczyć jeśli chodzi o bohaterów, co jest bardzo orzeźwiające na tle książek, o których wszystko wiadomo, zanim się je zacznie dobrze czytać.
Uniwersum nawiązujące do chińskich wierzeń bardzo dobrze opisane.

Na początku trochę nieporadna - takie klimaty High School, przepychanki słowne, bohaterka i bohater - każde z jakimś bagażem i tajemnicą.
Po 50 stronach książka nabiera rumieńców a potem niezłego rozmachu. Dałam się zaskoczyć jeśli chodzi o bohaterów, co jest bardzo orzeźwiające na tle książek, o których wszystko wiadomo, zanim się je zacznie dobrze czytać.
Uniwersum...

Czy można jeszcze napisać o smokach coś ciekawego?
Okazuje się, że można.
"Fourth Wing" to dynamiczna, dobrze napisana, mięsista opowieść, która ma wszystko, żeby 500 stron łyknąć w dwa dni i nie żałować snu.
Nie przeszkadzają znane z książek fantasy motywy, rozpoznawalne schematy akcji i bohaterowie, których emocje są dla nas czytelne, bo to wszystko jest napisane bardzo sprawnie, bez męczenia czytelnika niepotrzebnymi filozofiami autora, czy przestojami w akcji.
Zakończenie pierwszego tomu tylko zaostrza apetyt na dalszą część historii.

Czy można jeszcze napisać o smokach coś ciekawego?
Okazuje się, że można.
"Fourth Wing" to dynamiczna, dobrze napisana, mięsista opowieść, która ma wszystko, żeby 500 stron łyknąć w dwa dni i nie żałować snu.
Nie przeszkadzają znane z książek fantasy motywy, rozpoznawalne schematy akcji i bohaterowie, których emocje są dla nas czytelne, bo to wszystko jest napisane bardzo...

Dobrze się czyta, ponieważ jak mawiał klasyk - podobają się nam melodie, które już słyszeliśmy.
W Aurorze znajdziecie:
1. Gwiezdne wojny - począwszy od statku kosmicznego i drużyny na nim, która do bólu przypomina Hana Solo i jego kompanów, a skończywszy na scenie w barze, która jest 1:1 repliką kultowej sceny z filmu Lucasa
2. Sagę "Zmierzch" z wątkiem wpojenia tu zwanym przyciąganiem
3. "Obcego" z wątkiem ludzi jako karmicieli kosmicznego pasożyta
Poza tymi oczywistymi kalkami jest to historia według znanego schematu - zagubiona główna bohaterka, wyrasta na gwiazdę programu, walcząc o ocalenie świata.
Forma typowa dla YA - niekończące sie przepychanki słowne, nawet w sytuacjach zagrożenia życia.
I co? I mimo wszystko dobrze się czyta.
Bo Kristoff to fachowiec, który umie pisać, Małgorzata Strzelec to świetny tłumacz i nawet nie ma zbyt wielu błędów edytorskich.
Tylko okładka słaba - tak dosłowna jak konstrukcja cepa, a szkoda bo fantastyka daje nieskończone możliwości dla wyobraźni ilustratorów.

Dobrze się czyta, ponieważ jak mawiał klasyk - podobają się nam melodie, które już słyszeliśmy.
W Aurorze znajdziecie:
1. Gwiezdne wojny - począwszy od statku kosmicznego i drużyny na nim, która do bólu przypomina Hana Solo i jego kompanów, a skończywszy na scenie w barze, która jest 1:1 repliką kultowej sceny z filmu Lucasa
2. Sagę "Zmierzch" z wątkiem wpojenia tu zwanym...

Trochę jak w maglu - plotki, awantury, branie się za czuby, wzajemne animozje, złośliwości, małostkowość i zwykła głupota.
Kamil Dziubka zebrał ten cały bałagan i przepisał.
Mam nadzieję, że przepisał, a nie napisał, bo wypowiadający się w książce występują anonimowo i nie sposób zweryfikować tej treści.
I to jest w tej książce najbardziej przerażające, że poza politykami o których się tam mówi i którzy być może nie przetrwają politycznych zmian, jest cały sztab ludzi anonimowych, którzy na ich plecach weszli na salony i doją państwową kasę bez zahamowań, jednocześnie dając popis nielojalności i podłości.
Można powiedzieć, że takie się ma zaplecze jak front. Mam jednak wrażenie, że gdyby Kamil Dziubka napisał podobną książkę o każdej innej partii dostalibyśmy taki sam stek pomówień i obrzydliwości.
Ktoś powie, że polityka jest brudna. Niezupełnie - to ludzie ją tworzący obniżyli standardy a my się na to zgodziliśmy.

Trochę jak w maglu - plotki, awantury, branie się za czuby, wzajemne animozje, złośliwości, małostkowość i zwykła głupota.
Kamil Dziubka zebrał ten cały bałagan i przepisał.
Mam nadzieję, że przepisał, a nie napisał, bo wypowiadający się w książce występują anonimowo i nie sposób zweryfikować tej treści.
I to jest w tej książce najbardziej przerażające, że poza politykami...

Wszystko czego można chcieć od fantastyki Young Adult - licealne przepychanki, trochę zagubiona główna bohaterka, oszałamiające wampiry, przyjazne wilkołaki, zwariowani czarodzieje. W tle wielkie zło i wielka tajemnica. Autorka zastosowała tu wszelkie możliwe kalki i zgrane motywy - od Harrego Pottera po Zmierzch, ale zrobiła to tak sprawnie i z dużym wdziękiem, że czyta się lekko i bez bólu. Ja osobiście mogłabym się obyć bez obowiązkowych ostatnio feminatyw.

Wszystko czego można chcieć od fantastyki Young Adult - licealne przepychanki, trochę zagubiona główna bohaterka, oszałamiające wampiry, przyjazne wilkołaki, zwariowani czarodzieje. W tle wielkie zło i wielka tajemnica. Autorka zastosowała tu wszelkie możliwe kalki i zgrane motywy - od Harrego Pottera po Zmierzch, ale zrobiła to tak sprawnie i z dużym wdziękiem, że czyta...

Chińczycy ponoć mają taka klątwę: "obyś żył w ciekawych czasach". To właśnie spotkało Ai Weiwei i jego ojca, a także dotyka jego syna. Książka pokazuje losy komunistycznego poety Ai Qinga a następnie jego syna - współczesnego artysty, performera i działacza opozycyjnego.
W tle mamy Chiny z ich historią dwudziestego wieku i początkiem wieku dwudziestego pierwszego. I jest to historia niezgody na niesprawiedliwość w jakiejkolwiek formie, która obu bohaterów książki zaprowadziła do więzienia, sprowadziła na nich cierpienie i szykany.
Ai Weiwei kończy swoją opowieść w 2016 roku i jak nie można się oprzeć refleksji, że nic sie w Państwie Środka nie zmienia od 100 lat (a pewno i 1000)- demokracja jest obcym pojęciem w tym kraju, przemoc jest powszechna, jednostka nie ma żadnego znaczenia a prawa człowieka nie istnieją. Warto, żeby tę książkę przeczytali miłośnicy zakupów na Ali Express

Chińczycy ponoć mają taka klątwę: "obyś żył w ciekawych czasach". To właśnie spotkało Ai Weiwei i jego ojca, a także dotyka jego syna. Książka pokazuje losy komunistycznego poety Ai Qinga a następnie jego syna - współczesnego artysty, performera i działacza opozycyjnego.
W tle mamy Chiny z ich historią dwudziestego wieku i początkiem wieku dwudziestego pierwszego. I jest...

Coś między Indiana Jonesem a Aleksandrem Dumas. Dla lubiących obu. Ja nie dałam rady

Coś między Indiana Jonesem a Aleksandrem Dumas. Dla lubiących obu. Ja nie dałam rady

Autorka wpadła w rutynę.
Dysproporcja między opisem pracy w laboratoriach a romansem jest zbyt duża.
Książka przewidywalna od pierwszej strony, żadnych zaskoczeń. Nuda.

Autorka wpadła w rutynę.
Dysproporcja między opisem pracy w laboratoriach a romansem jest zbyt duża.
Książka przewidywalna od pierwszej strony, żadnych zaskoczeń. Nuda.

Refleksja poza głównym tematem.
Czytając tę książkę próbowałam sobie wyobrazić normalną, nietoksyczną rodzinę - ciepłą, wyrozumiałą, umiejącą się przyznać do błędów, wybaczającą.
Następnie wyobraziłam sobie, że ktoś o takiej rodzinie napisał książkę. I potem już nietrudno sobie wyobrazić, że nikt tego nie przeczyta, ponieważ cała literatura od Antygony począwszy a skończywszy na Herytierze Pizgacz traktuje o traumach związanych z rodziną. Gdyby nie toksyczne rodziny nie byłoby tak naprawdę literatury.
Ale oczywiście autorka ma racje - toksyczna rodzina to obciążenie i trzeba się z tych traum wyzwolić.

Refleksja poza głównym tematem.
Czytając tę książkę próbowałam sobie wyobrazić normalną, nietoksyczną rodzinę - ciepłą, wyrozumiałą, umiejącą się przyznać do błędów, wybaczającą.
Następnie wyobraziłam sobie, że ktoś o takiej rodzinie napisał książkę. I potem już nietrudno sobie wyobrazić, że nikt tego nie przeczyta, ponieważ cała literatura od Antygony począwszy a...

Wstrząsająca historia przemocy seksualnej w sekcie, która z zasady jest pacyfistyczna, czyli przemoc jakakolwiek jest tam największym grzechem.
Książka pisana podobno na podstawie faktycznie zaistniałych zdarzeń, przez autorkę, która wychowała sie wśród mennonitów. Poruszające w tej książce jest pokazanie sposobu myślenia ofiar przemocy w grupie wyznaniowej i proces wyzwalania się z tego niewolniczego myślenia.
No i może warto przeczytać coś o mennonitach, skoro mieliśmy ich w Polsce przez kilkaset lat na Żuławach, skąd wyemigrowali właśnie do Ameryki Północnej tworząc wspólnoty o którrych pisała autorka.

Wstrząsająca historia przemocy seksualnej w sekcie, która z zasady jest pacyfistyczna, czyli przemoc jakakolwiek jest tam największym grzechem.
Książka pisana podobno na podstawie faktycznie zaistniałych zdarzeń, przez autorkę, która wychowała sie wśród mennonitów. Poruszające w tej książce jest pokazanie sposobu myślenia ofiar przemocy w grupie wyznaniowej i proces...

Przegadana i nudna.

Przegadana i nudna.