Autorka podjęła się trudnego i niewdzięcznego zadania kreśląc obraz starości: samotnej, pełnej bólu, żalu ze strony dzieci i odgłosów z przeszłości. To, jaka będzie nasza starość w dużej mierze zależy jednak od nas i w tym tkwi odrobina optymizmu. Myślę, że życie to ciągła wymiana - ktoś zaprasza nas do swojego "świata" i tylko od nas zależy czy zechcemy go przyjąć i pokazać swój. Być może starość ma mało tych zaproszeń ale jednak bywają.

Autorka podjęła się trudnego i niewdzięcznego zadania kreśląc obraz starości: samotnej, pełnej bólu, żalu ze strony dzieci i odgłosów z przeszłości. To, jaka będzie nasza starość w dużej mierze zależy jednak od nas i w tym tkwi odrobina optymizmu. Myślę, że życie to ciągła wymiana - ktoś zaprasza nas do swojego "świata" i tylko od nas zależy czy zechcemy go przyjąć i...

Krótka japońska powieść o starszej Pani, która prowadzi rozmowę z samą sobą. Używa dialektu, więc pierwsze strony mogą spowalniać tempo, ale później jest z górki. Jest takie powiedzenie starość nie radość. Myślę, że dla niektórych równolatków głównej bohaterki będzie pokrzepieniem, zaś młodzież czy dorośli mogą wyciągać wnioski na przyszłość.

Krótka japońska powieść o starszej Pani, która prowadzi rozmowę z samą sobą. Używa dialektu, więc pierwsze strony mogą spowalniać tempo, ale później jest z górki. Jest takie powiedzenie starość nie radość. Myślę, że dla niektórych równolatków głównej bohaterki będzie pokrzepieniem, zaś młodzież czy dorośli mogą wyciągać wnioski na przyszłość.

Opowieść o starości i związanej z tym samotności. Okazuje się, że starsi ludzie na całym świecie nie różnią się niczym od siebie. Niezależne od strefy czasowej i miejsca na globie borykają się z podobnymi problemami, rozterkami, przemyśleniami które momentami graniczą z obłędem i głosami w głowie, przez co mogą być odbierani przez otoczenie jako zwariowane staruszki gadające same do siebie. A po utracie bliskiej osoby, z którą spędzili całe swoje życie, tęsknią, odwiedzają groby i chcą „dołączyć”.

Opowieść o starości i związanej z tym samotności. Okazuje się, że starsi ludzie na całym świecie nie różnią się niczym od siebie. Niezależne od strefy czasowej i miejsca na globie borykają się z podobnymi problemami, rozterkami, przemyśleniami które momentami graniczą z obłędem i głosami w głowie, przez co mogą być odbierani przez otoczenie jako zwariowane staruszki...

Samotność starszych ludzi to temat trudny dzięki tej książce zagłębimy się w myśli starszej kobiety. Wspomnienia radości i smutki,tęsknoty.

Samotność starszych ludzi to temat trudny dzięki tej książce zagłębimy się w myśli starszej kobiety. Wspomnienia radości i smutki,tęsknoty.

...i faktycznie dobrze się czyta. Mimo, że o starości😉. Momoko rozlicza się ze swoim życiem, matką i córką... Powielamy cechy (matki)czy chcemy czy nie, ile dasz tyle dostaniesz....
Jedna wada tekstu, tłumacz przełożył dosłownie gwarę któregoś z regionów Japonii, którym posługuje się Momoko i przez to trzeba przebrnąć (bo warto🙂).

...i faktycznie dobrze się czyta. Mimo, że o starości😉. Momoko rozlicza się ze swoim życiem, matką i córką... Powielamy cechy (matki)czy chcemy czy nie, ile dasz tyle dostaniesz....
Jedna wada tekstu, tłumacz przełożył dosłownie gwarę któregoś z regionów Japonii, którym posługuje się Momoko i przez to trzeba przebrnąć (bo warto🙂).

Bolesna w tym, jak bardzo jest prawdziwa i szczera. Książka wywołała we mnie wiele wspomnień i emocji. Nie trzeba być w wieku bohaterki, by móc z łatwością się z nią utożsamić. W trakcie powieści, Pani Momoko towarzyszą różne nastroje związane z refleksją nad własnym życiem i starością. To dość gorzko-słodka opowieść, ale niesie ze sobą wiele ukrytych przekazów.
Brawa dla tłumacza za pracę jaką włożył we fragmenty pisane dialektem. Z początku czytanie tych fragmentów może być drobną trudnością, jednak dla osób które posiadają umiejętność czytania 'zniekształconych' słów nie będą stanowiły problemu.

Bolesna w tym, jak bardzo jest prawdziwa i szczera. Książka wywołała we mnie wiele wspomnień i emocji. Nie trzeba być w wieku bohaterki, by móc z łatwością się z nią utożsamić. W trakcie powieści, Pani Momoko towarzyszą różne nastroje związane z refleksją nad własnym życiem i starością. To dość gorzko-słodka opowieść, ale niesie ze sobą wiele ukrytych przekazów.
Brawa dla...

"Jak się nad tym teraz zastanowić, młodość to synonim ignorancji. Żeby się czegokolwiek nauczyć, trzeba najpierw doświadczyć. Czy w takim razie starość jest synonimem doświadczenia? Synonimem wiedzy?" (str. 30)

Ta skromna, niepozorna książka dla mnie miała spory ładunek emocjonalny. To opowieść o życiu i doświadczaniu różnych jego momentów, przeżyć i wydarzeń. Narastające wspomnienia, które towarzyszą bohaterce i gromadzą się w różnych zakamarkach pamięci. To rozważania nad tym co było i nad tym co dzieje się aktualnie. To pogodzenie z samotnością, bycie ze sobą, odkrywanie siebie. "Nawet nie taka zła ta starość, skoro pozwala zaakceptować dzikie i wściekłe takim, jakie jest - pomyślała Pani Momoko, maszerując. Miło tak spotykać swoje różne ja w drodze do męża na cmentarz." (str. 95)

W książce podążamy za rozważaniami bohaterki o jej doświadczeniach z dzieciństwa i ich wpływie na jej dorosłe losy. O wyborach życiowych i zawodowych, o jej związku, w którym była wiele lat, dzieciach, które próbowała wychowywać łagodniej niż sama była wychowywana. O tym jak sobie jej syn i córka poradzili w swoim życiu. "Czas był bezlitosny. Pani Momoko przywykła do własnej starości. Ale nie chciała jej widzieć u swojej córki. Tylgo nie u niej, chociaż córgę proszę oszczędzić - chciała błagać kogoś, coś,..." (str.36)

Teraz kiedy została sama, bo dzieci poszły swoimi ścieżkami, a mąż zmarł ma czas dla siebie, tylko dla siebie, może oglądać siebie godzinami, rozmawiać ze sobą, po prostu być ze sobą. W przeszłości musiała sprostać tak wielu oczekiwaniom, że nie miała dla siebie czasu. Teraz, kiedy się zestarzała znalazła czas tylko i wyłącznie dla siebie, nie chce się nim dzielić, nie chce do swojego świata nikogo dopuścić, nikt nie jest jej już potrzebny. Własna samotność, na jej zasadach jest najważniejsza. "Jo zobie jezdem paniom i władczyniom." (str. 103) Chciała robić tylko to co jej odpowiadało, bez słuchania innych, wypełniania cudzych norm, wpisywania się w sztywne schematy. Przez cały okres małżeństwa była zapatrzona w męża, wszystko robiła dla niego, był najważniejszy, nie dzieci, nie ona, ale on. Zaprzedała samą siebie, teraz jest już tylko dla siebie.

Autorka poprzez swoją bohaterkę prowadzi czytelnika w podróż jego życia, pozwala zastanawiać się nad własnymi przeżyciami, doświadczeniami, wspomnieniami. Prowadzi po meandrach duszy, pozwala na zadumę, daje czas dla siebie. Momoko mimo starości, braku sił, wystarczającej werwy, chce jeszcze doświadczać dopóki ma czas, chce płynąć tym strumieniem życia, i za to ją polubiłam. Polecam.

"Jak się nad tym teraz zastanowić, młodość to synonim ignorancji. Żeby się czegokolwiek nauczyć, trzeba najpierw doświadczyć. Czy w takim razie starość jest synonimem doświadczenia? Synonimem wiedzy?" (str. 30)

Ta skromna, niepozorna książka dla mnie miała spory ładunek emocjonalny. To opowieść o życiu i doświadczaniu różnych jego momentów, przeżyć i wydarzeń. Narastające...

Krótka historia o starszej, samotnej kobiecie, która prowadzi nas przez swoje wspomnienia i przemyślenia. Głęboko pobudza do refleksji nad przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. Pozwala też spojrzeć z innej perspektywy na zachowania osób starszych. “Pójdę sama” obudziła we mnie wiele wspomnień związanych z moją śp. babcią. Jeżeli lubicie takie refleksyjne książki to polecam ♥️ Ostrzegam, że książka może być ciężka w odbiorze ze względu na wplecione wyrażenia w dialekcie bohaterki.

Po więcej zapraszam na: https://www.instagram.com/czytam.z.beza/

Krótka historia o starszej, samotnej kobiecie, która prowadzi nas przez swoje wspomnienia i przemyślenia. Głęboko pobudza do refleksji nad przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. Pozwala też spojrzeć z innej perspektywy na zachowania osób starszych. “Pójdę sama” obudziła we mnie wiele wspomnień związanych z moją śp. babcią. Jeżeli lubicie takie refleksyjne książki to...

Nie trafiła do mnie ta książka. Podprogowego rozumiem jej przekaz i był on interesujący, ale podczas czytania byłam obojętna do tej książki. Na początku podobał mi się pomysł na stosowanie dialektów/gwar ze zwykłą mową by rozróżnić myśli bohaterki, ale z czasem powód dla którego zostało to zastosowane został dla mnie przykryty czystą formą tych wypowiedzi. Czułam się przytłoczona ilością dialektykach, niektórych słów nad którymi musiałam czasem się sporo natrudzić by zrozumieć ich sens

Nie trafiła do mnie ta książka. Podprogowego rozumiem jej przekaz i był on interesujący, ale podczas czytania byłam obojętna do tej książki. Na początku podobał mi się pomysł na stosowanie dialektów/gwar ze zwykłą mową by rozróżnić myśli bohaterki, ale z czasem powód dla którego zostało to zastosowane został dla mnie przykryty czystą formą tych wypowiedzi. Czułam się...

Poległam. Kolejny raz przekonałam się, że nie umiem w emocje po japońsku. Spodobał mi się pomysł na opowieść, bardzo podoba mi się - no a jakże - okładka, ale ta narracja... Brnęłam przez tę historię coraz bardziej sfrustrowana, aż dotarłam do myśli zaporowej, że ta babulinka i jej życie nic mnie nie obchodzą. Książki nie oceniam, bo możliwe, że duży wpływ na ocenę ma moje umysłowe lenistwo, ale z drugiej strony, czy ja już nie zasłużyłam na odrobinę takiego lenistwa?
A ludzie, skądkolwiek są, opowiadają zawsze takie same historie.

Poległam. Kolejny raz przekonałam się, że nie umiem w emocje po japońsku. Spodobał mi się pomysł na opowieść, bardzo podoba mi się - no a jakże - okładka, ale ta narracja... Brnęłam przez tę historię coraz bardziej sfrustrowana, aż dotarłam do myśli zaporowej, że ta babulinka i jej życie nic mnie nie obchodzą. Książki nie oceniam, bo możliwe, że duży wpływ na ocenę ma moje...