Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie oczekiwałam za dużo po tej książce, a mimo to zawiodłam się. Pamiętam jak lata świetlne temu czytałam Diabła i byłam pod wrażeniem, nie chciało mi się odrywać od książki, a tu bla bla bla i na koniec bla bla. Historia przedstawiona w książce jest mało interesująca - po prostu najbardziej obyczajowa fabuła jaka może tylko być z Mirandą P. w tle. Stanowczo nie warto wydawać na nią kasy.

Nie oczekiwałam za dużo po tej książce, a mimo to zawiodłam się. Pamiętam jak lata świetlne temu czytałam Diabła i byłam pod wrażeniem, nie chciało mi się odrywać od książki, a tu bla bla bla i na koniec bla bla. Historia przedstawiona w książce jest mało interesująca - po prostu najbardziej obyczajowa fabuła jaka może tylko być z Mirandą P. w tle. Stanowczo nie warto...

Książka jak większość (98%) książek Katarzyny Michalak bardzo mi się podoba. Historia wzruszająca i wielowymiarowa. Porusza ważne, choć często niedostrzegane tematy życia codziennego. Opisuje wydarzenia, które tak naprawdę mogłyby się zdarzyć każdemu z nas. Autorka wzbudza (jak zwykle) wiele emocji: złość na zachowania mężczyzn, niedowierzanie że tak a nie inaczej ludzie są w stanie postępować, zaskoczenie i żal że źli ludzie bywają źli już od dziecka, ale też radość że istnieje coś takiego jak honor, miłość, przebaczenie, bunt że dobrych ludzi często spotykają straszne rzeczy - jednym słowem wiele wiele emocji za co książki Michalak lubię :)

Książka jak większość (98%) książek Katarzyny Michalak bardzo mi się podoba. Historia wzruszająca i wielowymiarowa. Porusza ważne, choć często niedostrzegane tematy życia codziennego. Opisuje wydarzenia, które tak naprawdę mogłyby się zdarzyć każdemu z nas. Autorka wzbudza (jak zwykle) wiele emocji: złość na zachowania mężczyzn, niedowierzanie że tak a nie inaczej ludzie są...

Zacznę od okładki - jest cudowna! Przydymiona, owiana romantyczną mgiełką i ten kwiatowy wianek na głowie modelki, może Kamili? Jak na razie okładka która podoba mi się najbardziej ze wszystkich dotychczasowych.

"Ogród Kamili" to pierwsza część trylogii kwiatowej, która konstrukcyjnie podobna jest do poprzedniej trylogii z kokardką. Pierwsza część poświęcona jest tytułowej Kamili, młodej zagubionej dziewczynie, która na skutek dostania po dupie od życia, nie za dobrze odnajduje się w otaczającej ją rzeczywistości. Ciężko jest napisać o tej książce nie zdradzając pewnych szczegółów, których ja, jako przyszła czytelniczka nie chciałabym znać. Jak zwykle, napiszę po prostu o moich odczuciach.

Zastanawiając się nad tematyką książki, przyszła mi dosyć drastyczna myśl, że książka jest o samotności. Jest to swojego rodzaju katalog różnych samotności, które można zaznać żyjąc wśród ludzi - samotność osoby zranionej, samotność opiekunki wypuszczającej swoją podopieczną z gniazdka rodzinnego, samotność spowodowana chorobą, samotność wynikająca ze specyfiki związku, samotność osoby zaangażowanej bardziej w pracę, niż w siebie ... i pewnie jeszcze wiele innych można by się doszukać. Oczywiście absolutnie nie jest to książka mega smutna, depresyjna czy podobnie. Nie, nie! Autorka w swoim (bardzo mi odpowiadającym stylu) daje do myślenia, pozwala dogrzebywać się do drugiego dna, przedstawiając pewną historię, niezupełnie zwykłą, ale spokojnie mogącą się wydarzyć kilku z nas. Używa przy tym przystępnego, ale nie prymitywnego języka. Czasami mam wrażenie, że opowiadając o czymś, robi to dokładnie tak jak ja bym opowiedziała - używając podobnych zwrotów, tekstów, myśli - to jeszcze bardziej przywiązuje do książki. Poza tym w książce mamy też humor, który tak jak w życiu, często pojawia się w najmniej spodziewanym momencie, po to, aby rozładować atmosferę czy podkreślić coś istotnego. A wszystko to przetykane jest bardzo ładnymi opisami róż, opisami które powodują natychmiastową chęć udania się do kwiaciarni po bukiet róż, bo o ogrodzie różanym można tylko pomarzyć...

Największym minusem książki jest to, że nie została wydana od razu z dwoma pozostałymi częściami. Autorka, wredota jedna :) nie odpowiedziała praktycznie na żadne pytania, które mi się kotłowały w głowie w trakcie lektury, a ja już teraz chciałabym znać te odpowiedzi. Więc czekam z niecierpliwością na następne części ...

Zacznę od okładki - jest cudowna! Przydymiona, owiana romantyczną mgiełką i ten kwiatowy wianek na głowie modelki, może Kamili? Jak na razie okładka która podoba mi się najbardziej ze wszystkich dotychczasowych.

"Ogród Kamili" to pierwsza część trylogii kwiatowej, która konstrukcyjnie podobna jest do poprzedniej trylogii z kokardką. Pierwsza część poświęcona jest tytułowej...

Cała trylogia bardzo mnie urzekła i wywołała bardzo dużo różnych, często skrajnych emocji. Pozwolę sobie tu przy okazji wkleić fragment opisu moich książkowych emocji z tą serią:
Książka była świetną lekturą z kilku powodów. Po pierwsze bohaterką jest nauczycielka - więc od razu jakoś cieplej na sercu. Wprawdzie była to polonistka ale większość moich szkolnych przyjaciółek to polonistki (ja bardziej ścisła jestem stanowczo).
Po drugie książka pokazuje pewien psychiczny proces, który jest swoistą walką o siebie. To też nie jest dla mnie temat odległy, może nie koniecznie w tym samym co bohaterka aspekcie ale wiem jakie to trudne wyleźć ze swojej skorupki. Po trzecie w książce jest równowaga między różnymi uczuciami, różnymi emocjami, różnymi wydarzeniami i choć ja bym szybciej "załatwiła" pewne opisane sprawy to i tak czytało się dobrze. Kolejną zaletą było to że książka ma ponad 600 stron i tekst jest wydrukowany dosyć małymi literkami więc czytania jest dużo - a przy dobrych książkach to sama przyjemność!!
I po ostatnie (co poddało mi pomysł na taki właśnie sposób pisania o książce i wracania do niej) to teksty i język autorki, z którymi się utożsamiałam i które jak czytałam były takie jak moje. Czytając niektóre fragmenty widziałam siebie wypowiadającą ten czy inny tekst. (http://czasrelaksu.blogspot.com/2013/01/wraz-z-nowym-rokiem-pewne-postanowienia.html)

Pierwsza część jak często bywa moim zdaniem jest najlepsza, aczkolwiek dwie pozostałe nie różniły się jakościowo bardzo mocno - na szczęście. W każdym razie cała trylogia stała się jedną z najbardziej ukochanych książek.
Polecam stanowczo!

Cała trylogia bardzo mnie urzekła i wywołała bardzo dużo różnych, często skrajnych emocji. Pozwolę sobie tu przy okazji wkleić fragment opisu moich książkowych emocji z tą serią:
Książka była świetną lekturą z kilku powodów. Po pierwsze bohaterką jest nauczycielka - więc od razu jakoś cieplej na sercu. Wprawdzie była to polonistka ale większość moich szkolnych przyjaciółek...