Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Murakami z każdej powieści skłania do głębokich refleksji, używa symboli i metafor. Ta powieść również mnie nie zawiodła.

Kończąc czytać tą powieść zostały mi w pamięci przede wszystkim te słowa:

"Gdy trzeba iść w górę, należy znaleźć najwyższą wieżę i wspiąć się na sam szczyt. A gdy ktoś ma iść w dół, powinien znaleźć najgłębszą studnię i zejść na samo dno."

Życie niejednokrotnie potrafi zaskoczyć, czy to zniknięciem kota, żony, czy dziwnymi, jednoznacznymi telefonami. Toru Okada, główny bohater książki poddał się życiu i przyjmował je takim jakie jest. Takie jak odczuwał i jakie poznał (uczuciami i rozumem). Umiał docenić chwile spędzone z żoną, odczuwał silnie jej brak. Na swej drodze spotykał różnych ludzi i przyjmował ich, bądź czuł do nich odrazę tak jak do Noboru Wataya.

Toru Okada usilnie próbował dotrzeć do prawdy. Znaleźć sposób, żeby odzyskać to co utracił czy odsłonić prawdziwą twarz Noburu Wataya. I nie bał się przy tym zejść na dno (studni). Czasem by coś osiągnąć, odkryć trzeba na to spojrzeć z innej strony, co może wymagać różnego rodzaju poświęceń.

Zachęcam do czytania Murakamiego i poszukiwania własnych refleksji. :)

Murakami z każdej powieści skłania do głębokich refleksji, używa symboli i metafor. Ta powieść również mnie nie zawiodła.

Kończąc czytać tą powieść zostały mi w pamięci przede wszystkim te słowa:

"Gdy trzeba iść w górę, należy znaleźć najwyższą wieżę i wspiąć się na sam szczyt. A gdy ktoś ma iść w dół, powinien znaleźć najgłębszą studnię i zejść na samo dno."

Życie...

Świat przedstawiony w powieści Huxleya stał się na czas czytania moim światem i długo po przeczytaniu pozostawił w moim życiu sporo refleksji.

Przedstawiony świat zdaje się być idealną krainą, gdzie każdy jest szczęśliwy, zdrowy, młody, piękny do śmierci.
Ludzie powstają z inkubatorów, nie ma więc cierpienia kobiety podczas narodzin. Następnie są społecznie warunkowani do odpowiednich grup, tak że każdy jest zadowolony ze spełnianej przez siebie roli w społeczeństwie. Nie ma problemów z wychowaniem, nie ma rodziców. Wszyscy mogą zająć się sobą i swoim szczęściem. Każdy ma czas na pracę i na zabawę, na wszystko jest odpowiedni czas. W tym świecie brakuje już tylko wolności do wypowiadania własnego zdania, decydowania o sobie, myślenia..

Panuje tutaj przekonanie, że negatywne emocje są ludziom niepotrzebne. Na złość, smutek, czy nawet zakochanie podawany jest narkotyk - soma. Przywiązanie do jednego człowieka jest uznawane za nieetyczne. Wspierane są idee wyzwolonego życia seksualnego. Tak, żeby nikt nie czuł się zazdrosny. Kiedy ktoś jest niezadowolony z jednej osoby, może spróbować z inną."Każdy należy do każdego"

Jeżeli ktoś chce postępować inaczej, jest traktowany jako dziwaka, odmieńca, pozostali zaczynają od niego stroić, bądź przekonywać go do zmiany zdania.

Świat Huxleya był dla mnie tak rzeczywisty, gdyż w świecie prawdziwym nie są obce takie idee. Musimy się zastanowić czy nie zmierzamy w tę stronę, jak chcemy żyć dalej i przede wszystkim czy wolność człowieka nie jest zagrożona.

Polecam tą książkę, na długo zapada w pamięć.
I zachęcam do refleksji po przeczytaniu.

Świat przedstawiony w powieści Huxleya stał się na czas czytania moim światem i długo po przeczytaniu pozostawił w moim życiu sporo refleksji.

Przedstawiony świat zdaje się być idealną krainą, gdzie każdy jest szczęśliwy, zdrowy, młody, piękny do śmierci.
Ludzie powstają z inkubatorów, nie ma więc cierpienia kobiety podczas narodzin. Następnie są społecznie warunkowani...

Rachel, Megan, Anna, trzy różne z charakteru kobiety łączy jedno uczucie, pożadanie do jednego mężczyzny, władza nad nim, poczucie bliskości z osobnikiem innej płci. Rachel to kobieta niepewna siebie, wierzy i ufa mężowi nawet gdy się rozstają. Wciąż ma nadzieje na powrót męża, popada w nałóg. Megan,jej przeciwieństwo, kobieta silna, pewna siebie i niezależna, chce władać decydować o swoim życiu, wybierać, doznawać. Anna chociaż sprawia wrażenie najmniej barwnej osoby, można dostrzeć w niej siłę i równie wielkie pragnienia bycia pożądaną, za wszelką cenę chce bronić wybudowany na zdradzie związek, swoją nową rodzinę i swoje poczucie bezpieczeństwa. Jeden mężczyzna, a kieruje 3 kobietami, stosując manipulacje i ich słabości. Niepewność Rachel, silną chęć nowych doznań Megan, pragnienie bezpieczeństwa i ochrony Anny. Historia tych kobiet i ich dalsze losy wciąż otoczone są tajemnicą, na światło dzienne stopniowo wychodzą coraz to nowe fakty. Kobiety wychodzą ze swojego zakłamania i odkrywają prawdziwe oblicze Toma. Doskonały thriller psychologiczny obrazujący problemy z jakimi spotykają się współczesne kobiety, pozwala zrozumieć jakie emocje kierują kobietami.

Rachel, Megan, Anna, trzy różne z charakteru kobiety łączy jedno uczucie, pożadanie do jednego mężczyzny, władza nad nim, poczucie bliskości z osobnikiem innej płci. Rachel to kobieta niepewna siebie, wierzy i ufa mężowi nawet gdy się rozstają. Wciąż ma nadzieje na powrót męża, popada w nałóg. Megan,jej przeciwieństwo, kobieta silna, pewna siebie i niezależna, chce władać...

Jestem zafascynowana muzyką The Beatles oraz Japońską kulturą. Po książkę sięgnęłam po usłyszeniu piosenki "Norvegian wood" brytyjskiego bandu. Jest to piosenka krótka, spokojna, o prostym przekazie. Jak większość piosenek The Beatles dzięki tej kombinacji zapada głęboko w pamięć. Słuchając tej piosenki zaczynam się rozluźniać, mogę odpocząć. Zasiądź przy kominku i dostrzegać szczegóły, które nas otaczają na codzień. Ulotne szczegóły.. jak rodzaj drewna, palącego się w kominku.. Te norweskie drewno nie długo się wypali.. zniknie.. chwila ta już nie powróci. I tak samo nie mamy pewności co do miłości. Będąc z kimś pragniemy delektować się tą chwilą, która trwa. Ta dziewczyna właśnie poznana, może odejść. Jej głos, śmiech ucichną..

Szczególnie ulotna jest młodzieńcza miłość i o niej opowiada opowieść Murakamiego, Pokazuje ludzi młodych i ich nie zawsze proste, często zawiłe życie. Ukazuje ich głębokie uczucia, ich wewnętrznie skrywane tragedie. Pierwsze poznawanie, pierwsze pragnienia, przyjaźń, miłość, pożądanie. Pierwsze rozczarownia, pierwsze utraty, cierpienia. Samotność bywa naprawę ciężka. Jednak losu nie da się zatrzymać, trzeba umieć wychwytywać to co trwa. "Umarli pozostaną umarłymi, ale my musimy żyć dalej." Ta książka uczy nas, by akceptować to co nas otacza.

Życie jest proste,krótkie, ulotne jak dźwięczny i spokojny jest ton tytułowej piosenki. Nic dziwnego, że czytając tą książkę słychać coraz głośniej ten utwór i można czytać i czytać, wciąż bez końca, zatracać się w czytaniu...

Polecam również japoński film, nakręcony na podstawie książki, o tym samym tytule.

Jestem zafascynowana muzyką The Beatles oraz Japońską kulturą. Po książkę sięgnęłam po usłyszeniu piosenki "Norvegian wood" brytyjskiego bandu. Jest to piosenka krótka, spokojna, o prostym przekazie. Jak większość piosenek The Beatles dzięki tej kombinacji zapada głęboko w pamięć. Słuchając tej piosenki zaczynam się rozluźniać, mogę odpocząć. Zasiądź przy kominku i...