Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mogą nadejść kolejne rewolucje, nowe systemy, idee, a świat będzie taki sam. Wie pani dlaczego? Bo za najpiękniejszymi, najodważniejszymi ideami stoi tylko człowiek, a on zawsze będzie żałosny i nędzny, zawsze...

Mogą nadejść kolejne rewolucje, nowe systemy, idee, a świat będzie taki sam. Wie pani dlaczego? Bo za najpiękniejszymi, najodważniejszymi id...

Uczciwość i przyzwoitość umarły dawno temu. Powinieneś przeczytać scenariusze, które mi przysyłają. Są pełne plugawego języka. Czy możesz sobie wyobrazić, że Willie Loman mówiłby w ten sposób w Śmierci Komiwojażera w tysiąc dziewięćset czterdziestym dziewiątym roku? Publiczność wyszłaby z sali.

Uczciwość i przyzwoitość umarły dawno temu. Powinieneś przeczytać scenariusze, które mi przysyłają. Są pełne plugawego języka. Czy możesz so...

Było tam bardzo dużo rzeczy mądrych, uczonych, interesujących, ale nie było odpowiedzi na rzecz najważniejszą: jakim prawem jedni karzą drugich? Nie tylko nie było tej odpowiedzi, ale wszystkie rozważania prowadziły do tego, żeby wyjaśnić i usprawiedliwić karę, której konieczność uchodziła za pewniak.

Było tam bardzo dużo rzeczy mądrych, uczonych, interesujących, ale nie było odpowiedzi na rzecz najważniejszą: jakim prawem jedni karzą drug...

Ale właściwie nie rozumiem tej logiki: Hubert, jeszcze nie święty, jest nicponiem i utracjuszem. Uwielbia polować. Zabija. I pewnego razu w czasie polowania widzi na głowie jelenia, którego chce zabić, krzyż z Chrystusem. Pada na kolana i nawraca się. Odtąd przestaje zabijać i staje się świętym. Dlaczego ktoś taki zostaje patronem myśliwych? Uderza w tym wszystkim podstawowy brak logiki. Bo gdyby wyznawcy Huberta chcieli go naśladować, musieliby przestać zabijać. A skoro biorą go na swojego patrona myśliwi, to czynią go patronem tego, co było grzechem Huberta i od czego się wyzwolił. Robią go więc patronem grzechu.

Ale właściwie nie rozumiem tej logiki: Hubert, jeszcze nie święty, jest nicponiem i utracjuszem. Uwielbia polować. Zabija. I pewnego razu w ...

Zrozumiałam, że należymy do tych ludzi, których świat bierze za bezużytecznych. Nie robimy nic istotnego, nie produkujemy ani ważnych myśli, ani potrzebnych przedmiotów, pożywienia, nie uprawiamy ziemi, nie napędzamy żadnej gospodarki. Nie rozmnożyliśmy się specjalnie, oprócz Matogi, który ma syna, nawet jeżeli to Czarny Płaszcz. Nie przysporzyliśmy dotąd światu żadnego pożytku. Nie wpadliśmy na pomysł żadnego wynalazku. Nie mamy władzy, nie dysponujemy niczym oprócz naszych małych włości. Wykonujemy swoje prace, ale one są zupełnie bez znaczenia dla całej reszty. Gdyby nas zabrakło, nic by się właściwie nie zmieniło. Nikt by tego nie zauważył.

Zrozumiałam, że należymy do tych ludzi, których świat bierze za bezużytecznych. Nie robimy nic istotnego, nie produkujemy ani ważnych myśli,...

Odznaka partyjna pasowała do krępych kanalii o szerokich zadach, wbitych w bryczesy i brunatne mundury dostojników SA, których bycze karki i nalane, zdobione w wąsik pyski wyłaniały się w ciągu ostatnich dwudziestu lat mętnych karier, poczętych w slumsach i suterenach, w zaduchu gotowanej kapusty lub w kwaśnym odorze tanich podmiejskich piwiarń. Pasowała do byłych kanciastych robotników w okrągłych granatowych lub czarnych czapkach rybackich szturmanów i skórzanych kurtkach, którzy po latach zapienionej, bezrozumnej wierności wierzyli w niższość i wyższość ras i przeobrazili się w tępych bonzów związkowych z Arbeitsfrontu. Pasowała do szczupłych wysokich oficerów o złych, psich twarzach, którzy zmienili mundury Reichwehry na myśliwskie szalupy i tyrolskie kapelusze po to, aby organizować jaszczurze, mafijne bojówki, fronty ojczyźniane i korpusy ochotnicze, aby uwielbiać Horsta Wessela i Leo Schlagetera. Pasowała wreszcie do ogromnych jasnowłosych chorążych z SS, wyhodowanych w średniowiecznych zamkach Turyngii i Frankonii na imbecylowatych janczarów reżimu, uosabiających maniakalny sen o cofaniu koła historii do ideałów germańskich społeczeństw plemiennych z wczesnego średniowiecza.

Odznaka partyjna pasowała do krępych kanalii o szerokich zadach, wbitych w bryczesy i brunatne mundury dostojników SA, których bycze karki i...

Kontakt z psychiatrą nadal stanowi rodzaj naznaczenia […] Tymczasem wstydzić się powinni ci, którzy zadbali o to, aby nasza dusza się rozleciała.

Kontakt z psychiatrą nadal stanowi rodzaj naznaczenia […] Tymczasem wstydzić się powinni ci, którzy zadbali o to, aby nasza dusza się rozlec...

Może dlatego wzięłam kota, a nie psa albo białego królika, myślała, wyjmując szafki puszkę z karmą. Koty się nie przywiązują. Nie kochają. Nie dbają o nikogo prócz siebie. Z Filipem-Oleńką zawsze przegrywała zabawę o niezależność. Przytulał się, mruczał, lizał jej dłonie i czekał przy drzwiach, jeżeli długo nie wracała do domu. W gruncie rzeczy jednak wszystkie te zabiegi miały na celu zmuszenie jej, żeby zrobiła dokładnie to, o czym na czym mu zależało: dawała jeść, zmieniała żwirek w kuwecie albo podrapała go za uchem. Traktował ją jak wielką i skomplikowaną maszynę do obsługi kociego ciała.

Może dlatego wzięłam kota, a nie psa albo białego królika, myślała, wyjmując szafki puszkę z karmą. Koty się nie przywiązują. Nie kochają. N...

Naszym nacjonalistom, którym wydaje się, że tylko Polska jest odwieczną ofiarą perfidnego Teutona, radzę zwiedzić pogranicze niemiecko-francuskie, choćby przy okazji odwiedzin siedziby Parlamentu Europejskiego w Strasburgu. Oba brzegi Renu są w zasadzie jednym wielkim pasem dawnych umocnień, fortów i pól bitewnych. Przez dwa tysiące lat świat germański i świat łaciński wyrzynały się tutaj nawzajem, poświęcając miliony ofiar. A granica między nimi i tak jest znowu tam, gdzie była w czasach rzymskich. Po II wojnie światowej politycy obu krajów uznali – nie z miłości wzajemnej, ani nie w wyniku zdrady – że połączenie niektórych elementów suwerenności państwowej w konfederacji będzie dla ich narodów bezpieczniejsze niż kontynuowanie cyklu wojen. Ciekawe czy nasi hurrapatrioci kiedykolwiek zdobędą się na taką refleksję.

Naszym nacjonalistom, którym wydaje się, że tylko Polska jest odwieczną ofiarą perfidnego Teutona, radzę zwiedzić pogranicze niemiecko-franc...