Jesteśmy społecznością, która kocha książki

opowiadanie gorzkie i ironiczne. mówi o tym, że rodzice przepraszają przynosząc talerze z jedzeniem — czy to instynkty pierwotne? ciekawe, czy dobór okładki całego zbioru do tej ironii nawiązuje

opowiadanie gorzkie i ironiczne. mówi o tym, że rodzice przepraszają przynosząc talerze z jedzeniem — czy to instynkty pierwotne? ciekawe, czy dobór okładki całego zbioru do tej ironii nawiązuje

heroikomiczna historia autorowi myszeidos dedykowana. węgierski mógłby tworzyć pisma krytyczne w stylu swoich przypisów <3

heroikomiczna historia autorowi myszeidos dedykowana. węgierski mógłby tworzyć pisma krytyczne w stylu swoich przypisów <3

w dzienniku iwaszkiewicz napisał, że uczucia inaczej wyglądają w człowieku, inaczej na papierze. jednak chyba nikt nie umie tak trafnie, prosto, pięknie i dosadnie opisywać uczuć właśnie — niemocy, utraty, tęsknoty do nieosiągalnego. jaruś mistrz skromności. zaczynam lubić go bardziej niż trochę. jego proza pociesza, choć to słowo jest niewłaściwe, patrząc na niemożności, o jakich mówi. powiem więc, że uczy.

w dzienniku iwaszkiewicz napisał, że uczucia inaczej wyglądają w człowieku, inaczej na papierze. jednak chyba nikt nie umie tak trafnie, prosto, pięknie i dosadnie opisywać uczuć właśnie — niemocy, utraty, tęsknoty do nieosiągalnego. jaruś mistrz skromności. zaczynam lubić go bardziej niż trochę. jego proza pociesza, choć to słowo jest niewłaściwe, patrząc na niemożności, o...

ostatni rozdział genialny

ostatni rozdział genialny

brak punktu kulminacyjnego, długie opisy rzeczy dziwnych, szybko opowiadane napomknięcia o rzeczach ważnych, a to wszystko w duchu Gombra. czyli same zalety. jednakże Dygat pozwolił mi krytycznie spojrzeć na tematy gombrowiczowskie, bo on tu też przecież się rozpisuje o gębach i o Formie, ale nie porywa to tak bardzo jak poczciwy W.G. i tak jak główny bohater, nie wiem, o co chodzi Jance. niemniej — było śmiesznie (smutno też).

brak punktu kulminacyjnego, długie opisy rzeczy dziwnych, szybko opowiadane napomknięcia o rzeczach ważnych, a to wszystko w duchu Gombra. czyli same zalety. jednakże Dygat pozwolił mi krytycznie spojrzeć na tematy gombrowiczowskie, bo on tu też przecież się rozpisuje o gębach i o Formie, ale nie porywa to tak bardzo jak poczciwy W.G. i tak jak główny bohater, nie wiem, o...