Tomik króciutki, ale jakże sugestywny, treściwy i po prostu piękny! Literatura cygańska jest niszowa - czy to przez trzymanie się Romów w zamkniętych społecznościach, czy to przez brak ogólnego zainteresowania twórczością tej polskiej mniejszości etnicznej.

Po "Lesie, ojcze mój" sięgnąłem po obejrzeniu filmu "Papusza", który opowiada o losach autorki tomiku. Chwyta mnie za serce tęsknota za naturą - lasem, krzewami, grzybami, podróżą, którą autorka wyraża w swoich utworach. To genialne w swojej prostocie. Podobna tęsknota wybrzmiewa z romskiego hymnu, który dla mnie - zwykłego laika nie rozumiejącego języka, jest przejmująco piękny.

Chyba na twórczość Papuszy trafiłem w dobrym okresie życia. Mam wrażenie, że w pełni rozumiem jej tęsknotę i żal. Trafia to do mnie niezwykle mocno.

Tomik króciutki, ale jakże sugestywny, treściwy i po prostu piękny! Literatura cygańska jest niszowa - czy to przez trzymanie się Romów w zamkniętych społecznościach, czy to przez brak ogólnego zainteresowania twórczością tej polskiej mniejszości etnicznej.

Po "Lesie, ojcze mój" sięgnąłem po obejrzeniu filmu "Papusza", który opowiada o losach autorki tomiku. Chwyta mnie za...

Ciekawy, bo rzadki i odosobniony w literaturze, ślad poezji cygańskiej. Tomik przybliża postać poetki, ale też jej życie pełne trosk i zmiany, jakie spotkały Cyganów w 2. połowie XX wieku, kiedy przymusowo musieli porzucić koczownicze życie i ukochane lasy i rzeki.
Pokazuje też, że poezja, ten najwyższy przejaw wrażliwej duszy, może być niezrozumiana i stać się powodem wykluczenia ze społeczności, w jej przypadku społeczności cygańskiej.
Wiersze ciekawe jako świadectwo, ale bardzo pierwotne, proste, pisane jak przez dziecko. Mimo to są pełne tęsknoty za byciem blisko natury, po przeczytaniu pozostaje się z nimi chwilę, jak po wybrzmieniu pięknej pieśni.

Ciekawy, bo rzadki i odosobniony w literaturze, ślad poezji cygańskiej. Tomik przybliża postać poetki, ale też jej życie pełne trosk i zmiany, jakie spotkały Cyganów w 2. połowie XX wieku, kiedy przymusowo musieli porzucić koczownicze życie i ukochane lasy i rzeki.
Pokazuje też, że poezja, ten najwyższy przejaw wrażliwej duszy, może być niezrozumiana i stać się powodem...

Po przeczytaniu wierszy Papuszy, chciałoby się iść w las w poszukiwaniu spódnicy ze wszystkich kwiatów świata(podarta na strzępy),tam gdzie wiatr i śpiew ptaków. Można nazwać to poezją efemeryczną- zerwałam kwiaty, ale nie wyrosły nowe.

Po przeczytaniu wierszy Papuszy, chciałoby się iść w las w poszukiwaniu spódnicy ze wszystkich kwiatów świata(podarta na strzępy),tam gdzie wiatr i śpiew ptaków. Można nazwać to poezją efemeryczną- zerwałam kwiaty, ale nie wyrosły nowe.

Na tomik składają się dość obszerny wstęp Jerzego Ficowskiego, wiersze Papuszy z lat 1950. i kilka z 1970. oraz dłuższy poemat będący wspomnieniami Autorki z Wołynia z czasów II wojny światowej.

Poetycko i intelektualnie, moim zdaniem, wybijają się zdecydowanie poezje z 1970 r. i żałować jedynie wypada, że w wyniku powikłań życiowych i społecznych, Autorka jedynie na krótko wróciła wtedy do pisania, wcześniej zaś na kilkanaście lat zamilkła. Do mnie jednak, jako poganina, najbardziej bodaj trafiły te „chtoniczne” i „ekologiczne” utwory – szczególnie „Ziemio moja, jestem córką twoją”. Stosownie do sugestii zawartej już w brzmieniu tytułu, większość wierszy – poza tymi pisanymi z powodów koniunkturalnych i tymi będącymi komentarzem historycznym i społecznym - przesyconych jest, moim zdaniem, światopoglądem w którym człowiek i jego życie oraz przyroda stanowią pewną ciągłość i jedność; stąd śladami po Cyganach mogą być leśne grzyby, życie może płynąć w strumieniu rzecznym, a sowa zwiastować może śmierć. Tkwi w tym światopoglądzie głęboka mądrość i ontologiczna oraz egzystencjalna prawda, stąd też wiersze Papuszy są bardzo poruszające. Dodać też warto, że w jej wspomnieniu wojennym pojawiają się odniesienia do ukraińskiego ludobójstwa na Polakach na Wołyniu – w okresie powstawania utworu a chyba też i dziś zdecydowanie „niepoprawne politycznie”.

Na tomik składają się dość obszerny wstęp Jerzego Ficowskiego, wiersze Papuszy z lat 1950. i kilka z 1970. oraz dłuższy poemat będący wspomnieniami Autorki z Wołynia z czasów II wojny światowej.

Poetycko i intelektualnie, moim zdaniem, wybijają się zdecydowanie poezje z 1970 r. i żałować jedynie wypada, że w wyniku powikłań życiowych i społecznych, Autorka jedynie na...

Po przeczytaniu książki "Papusza" Angeliki Kuźniak tak zaintrygowała mnie ta postać, że postanowiłam sięgnąć po coś jeszcze. Wybrałam tomik jej wierszy i znów dałam się oczarować. Szczerze mówiąc, jest w tych utworach coś, co porywa. Nie wszystkie do mnie trafiły, nie wszystkie zachwyciły mnie w całości, ale i tak bije od nich takie wewnętrzne ciepło. Taka tęsknota za życiem w taborze, celebracja chwili i cieszenie się z tego, co jest. Niektóre utwory są pełne bólu, inne przepełnia radość. Uważam, że ta romska autorka to postać warta uwagi. Nie spodziewałam się, że będę taka zadowolona z lektury tej pozycji.

Po przeczytaniu książki "Papusza" Angeliki Kuźniak tak zaintrygowała mnie ta postać, że postanowiłam sięgnąć po coś jeszcze. Wybrałam tomik jej wierszy i znów dałam się oczarować. Szczerze mówiąc, jest w tych utworach coś, co porywa. Nie wszystkie do mnie trafiły, nie wszystkie zachwyciły mnie w całości, ale i tak bije od nich takie wewnętrzne ciepło. Taka tęsknota za...

Piękne wiersze. Sięgnęłam po nie po obejrzeniu filmu i nie spodziewałam się, że będą tak dobre. Mają w sobie jakąś niesamowitą świeżość i ciekawy sposób patrzenia na świat, tęsknotę za przyrodą i przeszłością... Tuwim nazwał wiersze Papuszy "bijącym źródłem czystej poezji" i jest to bardzo trafne określenie.

Piękne wiersze. Sięgnęłam po nie po obejrzeniu filmu i nie spodziewałam się, że będą tak dobre. Mają w sobie jakąś niesamowitą świeżość i ciekawy sposób patrzenia na świat, tęsknotę za przyrodą i przeszłością... Tuwim nazwał wiersze Papuszy "bijącym źródłem czystej poezji" i jest to bardzo trafne określenie.

Wiersze Papuszy, nieco wygładzone przez tłumacza, wciąż mają swój niepowtarzalny rys. Widać, że jest to głos płynący z całkiem unikalnych doświadczeń, z innej kultury słowa (język cygański i cygańskie pieśni są niezapisywane, więc pozostają efemeryczne). Jednocześnie jest w tych prostych, bardzo bliskich życiu i naturze wierszach mnóstwo motywów bliskich literaturze “klasycznej”, choć nie inspirowanej nimi – takich jak imperatyw pisania, zachwyt przyrodą, potrzeba zostawiania świadectwa, dramatyczne doświadczenie wojny. To połączenie bliskich nam motywów z niepowtarzalną poetyką składa się na wrażenie autentyczności i oryginalnej wrażliwości autorki. Papusza z melancholią wspomina czasy wędrówki, pisze sugestywnie o bliskości z naturą, lasem, nocą, o poczuciu wspólnoty, a także o wykluczeniu, poczuciu osamotnienia i odrzucenia (zarówno przez wspólnotę polską jak i cygańską). Dla mnie najbardziej poruszający był najdłuższy poemat o wojnie, stanowiący jednocześnie rzadkie świadectwo prześladowań i eksterminacji Cyganów.
Tomik poleciłabym szczególnie osobom, które są niechętnie nastawione do Cyganów...
Tomik poleciłabym szczególnie osobom, które są niechętnie nastawione do Cyganów. Kiedyś słyszałam opowieść o “miasteczku”, które zostało wybudowane całkiem niedawno dla czeskich Cyganów. Okazało się, że ci wcale nie chcieli w tym “sztucznym raju” zamieszkać, czemu dali wyraz dokonując dość spektakularnych zniszczeń. Warto poczytać poezję Papuszy, żeby zrozumieć jak może czuć się Cygan zamknięty w czterech ścianach i uwiązany adresem (poetka opisuje przymusowe osiedlanie Cyganów rozpoczęte w latach 60.) W tym sensie wiersze Papuszy mają też istotną wartość społeczną.

Za ładnie wydany i świetnie opracowany (wstęp i słowniczek autorstwa Jerzego Ficowskiego) tomik brawa dla wydawnictwa Nisza.

Wiersze Papuszy, nieco wygładzone przez tłumacza, wciąż mają swój niepowtarzalny rys. Widać, że jest to głos płynący z całkiem unikalnych doświadczeń, z innej kultury słowa (język cygański i cygańskie pieśni są niezapisywane, więc pozostają efemeryczne). Jednocześnie jest w tych prostych, bardzo bliskich życiu i naturze wierszach mnóstwo motywów bliskich literaturze...