Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przejmujące wspomnienia Belgijskiego żołnierza frontu I Wojny Światowej, usystematyzowane i spisane przez jego wnuka - Stefana Hertmansa. Język nie emanuje przesadnym patosem, podczas gdy sama historia mogłaby posłużyć przy produkcji niejednego dramatu wojennego. Nienachalnie wzrusza, stopniowo pochłania opowiadając o świecie, który został zmieciony z powierzchni ziemi wraz z jego ideałami i wartościami; o straconym pokoleniu, które nigdy nie otrzymało prawa głosu; o wojnie, po której cywilizacja zachodnia już nigdy nie była taka sama.

Przejmujące wspomnienia Belgijskiego żołnierza frontu I Wojny Światowej, usystematyzowane i spisane przez jego wnuka - Stefana Hertmansa. Język nie emanuje przesadnym patosem, podczas gdy sama historia mogłaby posłużyć przy produkcji niejednego dramatu wojennego. Nienachalnie wzrusza, stopniowo pochłania opowiadając o świecie, który został zmieciony z powierzchni ziemi wraz...

Momentami trudno uwierzyć, że są to autentyczne wspomnienia, aniżeli fikcja literacka. Poruszająca historia opowiedziana językiem pozbawionym ozdobników. Sposób w jaki autorka prowadzi historię pełną niedopowiedzeń, przedstawia czytelnikowi perspektywę dziecka - nieświadomego i bezbronnego, wystawionego na łaskę lub niełaskę swoich „opiekunów”.

Momentami trudno uwierzyć, że są to autentyczne wspomnienia, aniżeli fikcja literacka. Poruszająca historia opowiedziana językiem pozbawionym ozdobników. Sposób w jaki autorka prowadzi historię pełną niedopowiedzeń, przedstawia czytelnikowi perspektywę dziecka - nieświadomego i bezbronnego, wystawionego na łaskę lub niełaskę swoich „opiekunów”.

Pierwszych parę stron zapowiadało intrygującą formę i nienajgorszy język, jednakże szybko wątek relacji Ezry i Alice stał się przesiąknięty schematem; Ezra zdaje się być plastikową i dość niemrawą kliszą postaci kreowanych przez Houellebecqua, a Alice pozbawioną treści i mdłą bohaterką. Z początku zdaje się, że ta przezroczystość była świadomym zabiegiem, jednak z czasem zdałam sobie sprawę, że Halliday ma problem z kreacją charakteru, co potwierdza druga część powieści - historia Amara. Język jest niezwykle przeciętny, opis sytuacji w Iranie przypomina sfabularyzowany wpis na Wikipedii, z utęsknieniem czekałam na przebłyski do czasu teraźniejszego - przesłuchań na Heathrow, które i tak były co najwyżej niezłe. Ogromny zawód

Pierwszych parę stron zapowiadało intrygującą formę i nienajgorszy język, jednakże szybko wątek relacji Ezry i Alice stał się przesiąknięty schematem; Ezra zdaje się być plastikową i dość niemrawą kliszą postaci kreowanych przez Houellebecqua, a Alice pozbawioną treści i mdłą bohaterką. Z początku zdaje się, że ta przezroczystość była świadomym zabiegiem, jednak z czasem...

Fale, to dla mnie definicja prozy modernistycznej. Doceniam konsekwentną formę i niezwykle poetycki język. Jedyne czego mi brakowało, to chwilowych prześwitów ze świata introspekcji do zewnetrznego. Zapewne taki był jednak cel Woolf - wytworzenie intymnego zamknięcia bohaterów w kapsułach ich przemyśleń, lęków, i przede wszystkim wewnętrznej tożsamości.

Fale, to dla mnie definicja prozy modernistycznej. Doceniam konsekwentną formę i niezwykle poetycki język. Jedyne czego mi brakowało, to chwilowych prześwitów ze świata introspekcji do zewnetrznego. Zapewne taki był jednak cel Woolf - wytworzenie intymnego zamknięcia bohaterów w kapsułach ich przemyśleń, lęków, i przede wszystkim wewnętrznej tożsamości.