Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Pocałunek żelaza” to trzecia książka o przygodach Mercedes Thomson. Wcześniejsze „ Zew księżyca” i „Więzy krwi” zostały wydane ładnych parę lat temu, a następnie zapanowała cisza. Kiedy już myślałam, że przyjdzie mi czytać o dalszych losach Mercedes w języku angielskim, wydawnictwo „Fabryka Słów” opublikowało kolejną cześć powieści i wznowiło poprzednie części.

„Pocałunek żelaza” to typowy urban fantasy ze wszystkimi plusami i minusami tego gatunku. Patricia Briggs powiela bowiem znany już dobrze schemat. Bohaterką powieści jest kobieta -Mercedes Thomson. Mercy ( bo tak nazywają ją przyjaciele) jest Indianką i zmiennokształtną. Mieszka w Tri-Cities wraz z sublokatorem Samuelem (wilkołakiem), który był jej pierwszą miłością. Jej sąsiadem jest Adam – szef miejscowego stada wilkołaków. Nie muszę chyba dodawać, że obaj panowie smalą cholewki do Mercedes. Jest jeszcze Zee, od którego Mercedes kupiła warsztat samochodowy, w którym pracuje. Zee to Pradawny i należy do grupy nieludzi. To właśnie Zee prosi Mercedes o pomoc. W rezerwacie nieludzi dokonano serii zabójstw szczególnych i ważnych członków społeczności. Zadaniem Mercy, jako kojota, jest sprawdzenie tropów i „wywąchanie” sprawcy. Jest to sprawa o tyle trudna, że społeczność nieludzi wyjątkowo ceni sobie prywatność , a decydując się na ujawnienie nie przekazali ludziom wszystkich informacji o swojej naturze. W wyniku niefortunnego zbiegu okoliczności, na który wpływ miała główna bohaterka, Zee zostaje oskarżony o zabicie człowieka. Mercedes wierzy jednak w jego niewinność i zrobi wszystko, by jej mentor i przyjaciel wyszedł na wolność. Z powieści wyłania się raczej smutny obraz człowieka. Ironicznie rzecz ujmując pointa książki brzmi „człowiek człowiekowi wilkiem”

„Pocałunek żelaza” to sprawnie napisana powieść. Akcja toczy się wyjątkowo szybko i aż do ostatniej kartki. Utwór został napisany prostym językiem, a co za tym idzie czyta się go szybko.
Bez dwóch zdań mocną stroną serii o Mercedes Thomson są wykreowane przez Patricię Briggs postacie. Mercy to silna dziewczyna, dobrze wykształcona, rozsądna, ma poukładane w głowie, jej decyzje są logiczne i wynikają ze sposobu wychowania. Mercy szczególnie mocno ceni sobie przyjaźń, a dla przyjaciół jest w stanie się poświęcić. Równie ciekawą postacią jest jej współlokator Samuel – wilkołak. Samuel jest synem „szefa szefów”. Jest lekarzem, choć łaknie krwi. Mimo zdolności przywódczych decyduje się podążać własną drogą i wybiera życie samotnika. Ciekawych postaci w powieści jest znacznie więcej. Wymienię tu chociażby Warrena- wilkołaka geja czy Adama – szefa miejscowej watahy .
Nie oszukujmy się jednak. „ Pocałunek żelaza” to nie wybitne dzieło literatury, a jedynie „czytacz”. Mając jednak do wyboru kilka utrzymanych w podobnych tonie powieści ( np. Charlaine Harris, Ilona Andrews itd.) uważam, że najlepszym wyborem jest Patricia Briggs i jej seria o Mercedes Thomson.

„Pocałunek żelaza” to trzecia książka o przygodach Mercedes Thomson. Wcześniejsze „ Zew księżyca” i „Więzy krwi” zostały wydane ładnych parę lat temu, a następnie zapanowała cisza. Kiedy już myślałam, że przyjdzie mi czytać o dalszych losach Mercedes w języku angielskim, wydawnictwo „Fabryka Słów” opublikowało kolejną cześć powieści i wznowiło poprzednie części.

...

„Żar Oddech Afryki” Dariusza Rosiaka to lektura, którą polecam tym, którzy mają ochotę poszerzyć horyzonty, a przede wszystkim wiedzę na temat współczesnej Afryki. Reportaże powstały w latach 2007-2010 podczas podróży autora w ramach cyklu „Trójka przekracza granice”. Dariusz Rosiak odwiedził Senegal, Zimbawbe, Mali, Ghanę, Etiopię, Rwandę, Demokratyczną Republikę Konga, Ugandę, Angolę Kenię, Południowy Sudan, Tanzanię i Republikę Południowej Afryki. Każdemu z tych krajów poświęcił odrębny rozdział. Lekturę książki można sobie zatem dawkować powoli niczym dobre wino. Mnie zajęło to ponad trzy tygodnie. Po każdym rozdziale musiałam zrobić sobie przerwę. Wygooglować kraj, obejrzeć mapę, poczytać informację z sieci i przemyśleć to, co przeczytałam. Autor odwiedzając poszczególne państwa skupił się na przedstawieniu ich obecnej sytuacji ekonomicznej i politycznej. Ogromnym plusem reportaży jest obszerny acz klarowny rys historyczny pozwalający na uzmysłowienie czytelnikowi trudnej i bolesnej drogi poszczególnych państw od czasów kolonialnych po dzień dzisiejszy. Autor odwiedzając poszczególne kraje spotykał się z ich mieszkańcami i byli to zarówno przedstawiciele obecnie urzędującej władzy jak i opozycji. Dariusz Rosiak rozmawiał również z Polakami mieszkającymi w Afryce. Byli to przeważnie misjonarze i siostry zakonne. Jednocześnie zadawał niewygodne pytania dotyczące przyszłości Afryki. Rozważał konieczność ograniczenia pomocy niesionej Afryce w ramach misji ONZ. Pytał o stosunek Europejczyków i Amerykanów do Afrykanów. Wskazywał na rolę i funkcje, które pełnią na Czarnym Lądzie. Takiej postawie przeciwstawiał podejście Chińczyków, którzy, bez zbędnych pytań, inwestują pieniądze w Afryce przyczyniając się do jej rozwoju gospodarczego, a w zamian czerpią zyski z bogatych zasobów naturalnych kontynentu.
Szczerze polecam tę pozycję, ale być może nie jestem obiektywna, gdyż bardzo cenię sobie reportaże. O Afryce warto czytać zwłaszcza, że okazja do odwiedzenia opisywanych w reportażu państw może się nie nadarzyć. „ ŻAR Oddech Afryki” to lektura wciągająca aczkolwiek, jak już wcześniej zauważyłam, książkę czytałam powoli. Autor zmusza czytelnika do myślenia, jednocześnie nie podsuwa prostych rozwiązań.W świetle aktualnych wydarzeń w Sudanie Południowym warto dowiedzieć się czegoś więcej o tym kraju czytając powyższy reportaż. Przy okazji można dowiedzieć się dużo interesujących faktów o Afryce i jej mieszkańcach.

„Żar Oddech Afryki” Dariusza Rosiaka to lektura, którą polecam tym, którzy mają ochotę poszerzyć horyzonty, a przede wszystkim wiedzę na temat współczesnej Afryki. Reportaże powstały w latach 2007-2010 podczas podróży autora w ramach cyklu „Trójka przekracza granice”. Dariusz Rosiak odwiedził Senegal, Zimbawbe, Mali, Ghanę, Etiopię, Rwandę, Demokratyczną Republikę Konga,...