Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Szklane ptaki. Opowieść o miłościach Krzysztofa Kamila Baczyńskiego” . Życiowy spektakl rozpisany na trzy role, z których każda chce więcej, chce mieć pierwszeństwo i status ważności. Trudne i niemożliwe. Dlaczego? No cóż, to zawsze prowadzi do konfliktów i nawet jeśli pojawia się tymczasowe zawieszenie broni, to kiedy opada kurtyna życie pisze swój odrębny scenariusz.
.
Kiedy poeta Baczyński zwraca się do swej przyszłej żony słowami: „Nie mogę dać ci, Basiu, nic oprócz siebie”, to jeszcze nie zdaje sobie sprawy, że oprócz siebie podaruje Basi również ogromną miłość matki do poety. Miłość zaborczą, zachłanną, porywczą i taką, która już na starcie wszystko bardzo mocno komplikuje. A jeśli do tego dołożymy trudne czasy jakim jest wojna, okupacja, zbliżające się powstanie warszawskie, to wystarczy tylko złe słowo, „krzywe” spojrzenie czy odmienny sposób na życie, aby iskra zapalna przerodziła się niszczący ogień.
.
„Ta rodzinna scenka uświadamia mi, że małżeństwo to związek więcej niż dwóch osób. To ekwilibrystyczna układanka, w której nie wszystkie elementy do siebie pasują”.
.
Postawcie się w roli obserwatora i pozwólcie się przenieść na moment do czasów, kiedy to nasz poeta poznaje Basię. Rodzice Basi są przeciwni tak „szybkiego” małżeństwa. Matka poety kompletnie nie przyjmuje tego do wiadomości, uważa Basię za wroga i boi się utraty syna. Wygrywa miłość. I zaczynają się problemy. Trzy głosy! Trzy zranione serca! Trzy historie!. Z tej trójcy nikt nie wyjdzie zwycięsko. Historia jest nam dobrze znana i wiemy jaki los spotkał Basię i Krzysztofa. Nie mniej jednak, w tej zbeletryzowanej powieści można się zakochać. Mimo dużego bólu, miedzy wierszami jest piękny świat. Oprócz wspomnianego trójkąta są również „skomplikowane” relacje poety z Jarosławem Iwaszkiewiczem czy Jerzym Andrzejewskim.
.
Poeta, astmatyk, wrażliwy i zakochany. Walczy o miłość i Polskę. Bierze udział w ruchu oporu, tajnych spotkaniach i powstaniu, a pomiędzy tym pisze wiersze.

„Szklane ptaki. Opowieść o miłościach Krzysztofa Kamila Baczyńskiego” . Życiowy spektakl rozpisany na trzy role, z których każda chce więcej, chce mieć pierwszeństwo i status ważności. Trudne i niemożliwe. Dlaczego? No cóż, to zawsze prowadzi do konfliktów i nawet jeśli pojawia się tymczasowe zawieszenie broni, to kiedy opada kurtyna życie pisze swój odrębny...

„Wyspa na ulicy Ptasiej”. Autor książki Uri Orlev sam doświadczył okrucieństwa wojny. Wraz z rodziną został przesiedlony do getta warszawskiego, w którym przebywał do 1943 roku. Jak również z bratem został przeniesiony do hotelu polskiego a następnie przez dwa lata walczył o życie w obozie Bergen – Belsen. „Wyspa na ulicy Ptasiej” ukazała się w Polsce w 1990 roku w tłumaczeniu Ludwika Jerzego Kerna.
Uri Orlev za swoją twórczość otrzymał m. in. Międzynarodową Nagrodę im. J. Korczaka (w 1990 r.) oraz Międzynarodową Nagrodę im. H. Ch. Andersena (w 1996 r.).
.
Mamy rok 1943 i poznajcie naszego bohatera jedenastoletniego Alka, który wraz z rodziną mieszka w getcie. Od tego momentu jego życie nabiera „dziwnego” tempa. Jako pierwsza w niewyjaśnionych okolicznościach „znika” mama, następnie Niemcy aresztują ojca. W ostatnim momencie chłopcu udaje się uciec z transportu i słyszy tylko od ojca, że ma na niego czekać w umówionym miejscu na ulicy Ptasiej. Bo on po niego wróci! Kreatywność chłopca jest imponująca. W tym trudnym dla niego czasie walczy o życie, o jedzenie, o swoje bezpieczeństwo. Ukrywa się w ruinach i zapomnianych piwnicach. Tworzy w swych myślach inny świat, który pozwala mu przetrwać. Na swej drodze przyjdzie mu spotkać partyzantów, uciekinierów, innych Żydów, czy szmalcowników. Wie, że nikomu nie może ufać. Wie, że musi czekać, bo słowo ojca, WRÓCĘ!, jest silnie zakorzenione w jego umyśle.
.
Wojna widziana oczami dziecka, zawsze jest trudna. Do tego stopnia, że prosta historia na bardzo długo pozostaje w pamięci. To są takie słowa, które nam dorosłym wydają się irracjonalne. Dziecko w swych uczuciach jest szczere i ta szczerość boli najbardziej. Polecam!
.
„Dziwnie wyglądała teraz ulica, która kiedyś była granicą między dwoma różnymi światami. Z muru nic już nic nie zostało. Tramwaje jechały znów po szynach, które niedawno znajdowały się murem. Zdawało się, że getto nigdy nie istniało. Że żadni ludzie nigdy w nim nie żyli”.

„Wyspa na ulicy Ptasiej”. Autor książki Uri Orlev sam doświadczył okrucieństwa wojny. Wraz z rodziną został przesiedlony do getta warszawskiego, w którym przebywał do 1943 roku. Jak również z bratem został przeniesiony do hotelu polskiego a następnie przez dwa lata walczył o życie w obozie Bergen – Belsen. „Wyspa na ulicy Ptasiej” ukazała się w Polsce w 1990 roku w...

"Dzieci, których nie ma" Renata Piątkowska.
.
Przeczytaj mały fragment w ciszy i skupieniu: „Do obozu jedzie kolejna ciężarówka (…) Wiezie wystraszone dzieci. Niektóre ukradkiem trzymają się za ręce, jakby dwie małe splecione dłonie mogły pokonać strach. Drewniana brama otwiera swe skrzydła. Dzieci nie mają pojęcia, że Niemcy zgotowali tu dla nich prawdziwe piekło (…) stoją na placu w ulewnym deszczu (…) zbite w ciasną gromadkę – czekają ….” Znajdują się w obozie prewencyjnym Kinder-KL Litzmannstadt działającym na obszarze wydzielonym z łódzkiego getta, który to funkcjonował w Łodzi do końca okupacji.
.
Wojna i dzieci to temat, który najtrudniej zaakceptować w świcie literatury. Czytam o faktach, wspomnieniach, słowach, które tak bardzo rozdzierają serce i umysł, że trudno później wrócić na „normalne” tory. Najgorsze są proste słowa, słowa dziecka, które opisuje to co widzi, co czuje, jak reaguje na dane wydarzenia. Emocje, które mu wtedy towarzyszą są tak naturalne tak szczere i tak bardzo rozdzierające umysł, że nawet najbardziej skostniały czytelnik, straci rezonans. Inaczej niestety nie można. Literatura obozowa, faktu i II WŚ, jest mi „bliska” w kręgu moich czytelniczych zainteresowań, i zawsze kiedy czytam o najmłodszych więźniach, to nie potrafię wyłączyć emocji, obrazy jakby same tworzą się w mojej głowie. Mam wrażenie, że głosy dzieci nadal do mnie mówią, proszą PAMIĘTAJ O NAS!!. Dlatego proszę przeczytaj, pamiętaj, nie pozwól aby koszmar wrócił.
Ból, łzy, cierpienie obok tego nie można przejść obojętnie. Usłysz wołanie. Bezimienny apel. Niech numer stanie się da Ciebie człowiekiem. Kimś, komu należy się szacunek. Lata mijają, pamięć, szwankuje, nie pozwól nigdy o tym zapomnieć …
.
„Ten chłopczyk ma najwyżej osiem lat. Jest wystraszony i głodny. Przed nim tęgi esesman w dobrze dopasowanym mundurze z pejczem w ręce. Krzyczy. Jego policzki płoną gniewem. Mały więzień stoi karnie na baczność …” [Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt]

"Dzieci, których nie ma" Renata Piątkowska.
.
Przeczytaj mały fragment w ciszy i skupieniu: „Do obozu jedzie kolejna ciężarówka (…) Wiezie wystraszone dzieci. Niektóre ukradkiem trzymają się za ręce, jakby dwie małe splecione dłonie mogły pokonać strach. Drewniana brama otwiera swe skrzydła. Dzieci nie mają pojęcia, że Niemcy zgotowali tu dla nich prawdziwe piekło (…) stoją...