"Dzieci, których nie ma" Renata Piątkowska.
.
Przeczytaj mały fragment w ciszy i skupieniu: „Do obozu jedzie kolejna ciężarówka (…) Wiezie wystraszone dzieci. Niektóre ukradkiem trzymają się za ręce, jakby dwie małe splecione dłonie mogły pokonać strach. Drewniana brama otwiera swe skrzydła. Dzieci nie mają pojęcia, że Niemcy zgotowali tu dla nich prawdziwe piekło (…) stoją na placu w ulewnym deszczu (…) zbite w ciasną gromadkę – czekają ….” Znajdują się w obozie prewencyjnym Kinder-KL Litzmannstadt działającym na obszarze wydzielonym z łódzkiego getta, który to funkcjonował w Łodzi do końca okupacji.
.
Wojna i dzieci to temat, który najtrudniej zaakceptować w świcie literatury. Czytam o faktach, wspomnieniach, słowach, które tak bardzo rozdzierają serce i umysł, że trudno później wrócić na „normalne” tory. Najgorsze są proste słowa, słowa dziecka, które opisuje to co widzi, co czuje, jak reaguje na dane wydarzenia. Emocje, które mu wtedy towarzyszą są tak naturalne tak szczere i tak bardzo rozdzierające umysł, że nawet najbardziej skostniały czytelnik, straci rezonans. Inaczej niestety nie można. Literatura obozowa, faktu i II WŚ, jest mi „bliska” w kręgu moich czytelniczych zainteresowań, i zawsze kiedy czytam o najmłodszych więźniach, to nie potrafię wyłączyć emocji, obrazy jakby same tworzą się w mojej głowie. Mam wrażenie, że głosy dzieci nadal do mnie mówią, proszą PAMIĘTAJ O NAS!!. Dlatego proszę przeczytaj, pamiętaj, nie pozwól aby koszmar wrócił.
Ból, łzy, cierpienie obok tego nie można przejść obojętnie. Usłysz wołanie. Bezimienny apel. Niech numer stanie się da Ciebie człowiekiem. Kimś, komu należy się szacunek. Lata mijają, pamięć, szwankuje, nie pozwól nigdy o tym zapomnieć …
.
„Ten chłopczyk ma najwyżej osiem lat. Jest wystraszony i głodny. Przed nim tęgi esesman w dobrze dopasowanym mundurze z pejczem w ręce. Krzyczy. Jego policzki płoną gniewem. Mały więzień stoi karnie na baczność …” [Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt]

"Dzieci, których nie ma" Renata Piątkowska.
.
Przeczytaj mały fragment w ciszy i skupieniu: „Do obozu jedzie kolejna ciężarówka (…) Wiezie wystraszone dzieci. Niektóre ukradkiem trzymają się za ręce, jakby dwie małe splecione dłonie mogły pokonać strach. Drewniana brama otwiera swe skrzydła. Dzieci nie mają pojęcia, że Niemcy zgotowali tu dla nich prawdziwe piekło (…) stoją...

Sztuka może być dobrym nośnikiem opowiadania o zagładzie i trzeba ją wprowadzać jeszcze zanim zacznie się nauka historii. Mimo to pojawiają się książki, które nokautują emocjonalnie nawet dorosłych, a mam na myśli przeznaczoną dla piętnastoletnich odbiorców książeczkę o obozie dla polskich dzieci w Łodzi, stworzoną przez Renatę Piątkowską „DZIECI, KTÓRYCH NIE MA”. Autorka zrezygnowała z komentowania wydarzeń, opisuje cykl życia dziecka, który trafia do obozu — porównania są brutalne i obrazowe, narracja skrótowa, wymieniane są kolejne tortury stosowane na dzieciach, ale tylko one są tu bezimienne (poza Terenią),esesmani zostali wymienieni z imienia i nazwiska (we wstępie autorka relacjonuje ich losy i pisze o wyrokach). Wstrząsająca lektura przemocy psychicznej i fizycznej stosowanej przez sadystów na dzieciach — nawet tych dwuletnich. Nawet dorośli nie są gotowi na tę historię, chociaż zdarzyła się naprawdę.

Sztuka może być dobrym nośnikiem opowiadania o zagładzie i trzeba ją wprowadzać jeszcze zanim zacznie się nauka historii. Mimo to pojawiają się książki, które nokautują emocjonalnie nawet dorosłych, a mam na myśli przeznaczoną dla piętnastoletnich odbiorców książeczkę o obozie dla polskich dzieci w Łodzi, stworzoną przez Renatę Piątkowską „DZIECI, KTÓRYCH NIE MA”. Autorka...

Przeczytałam już tyle najróżniejszych książek o obozach i wysłuchałam tylu wywiadów z byłymi więźniami, że myślałam, iż już nic mnie w tym temacie nie zaskoczy. O, jakże się myliłam.
Tutaj nie ma nic nowego, nic bardziej lub więcej niż w innych tego typu książkach, ale niepozorna mini-książeczka wręcz nokautuje czytelnika i pozostawia go bez tchu.
W pewnym momencie wręcz zaczęłam odliczać strony do końca i kilkukrotnie chciałam odłożyć tę lekturę. Myślę, że dziś nie byłam gotowa na tak mocną lekturę, ale nie wiem, czy kiedykolwiek bym była. O żadnej krzywdzie, a tym bardziej dzieci, nie da się czytać bez emocji, z dystansem. Cieszę się, że to już za mną. Nie wiem, co mogę jeszcze napisać, bo żaden komentarz nie będzie odpowiedni. Już samo wystawienie gwiazdek przy opinii wydawało mi się nie na miejscu.

Przeczytałam już tyle najróżniejszych książek o obozach i wysłuchałam tylu wywiadów z byłymi więźniami, że myślałam, iż już nic mnie w tym temacie nie zaskoczy. O, jakże się myliłam.
Tutaj nie ma nic nowego, nic bardziej lub więcej niż w innych tego typu książkach, ale niepozorna mini-książeczka wręcz nokautuje czytelnika i pozostawia go bez tchu.
W pewnym momencie wręcz...

Ale to była smutna książka. Bardziej dla młodzieży, bo porusza naprawdę wiele trudnych tematów.

Renata Piątkowska zdecydowanie należy do grona moich ulubionych polskich pisarek dla dzieci i młodzieży. Jej książki są naprawdę wartościowe i niosą ze sobą nie tylko ogrom wiedzy na różne ważne tematy, ale też taką prawdę, która nie zawsze związana jest z nadzieją i pozytywnymi zakończeniami.

Ale to była smutna książka. Bardziej dla młodzieży, bo porusza naprawdę wiele trudnych tematów.

Renata Piątkowska zdecydowanie należy do grona moich ulubionych polskich pisarek dla dzieci i młodzieży. Jej książki są naprawdę wartościowe i niosą ze sobą nie tylko ogrom wiedzy na różne ważne tematy, ale też taką prawdę, która nie zawsze związana jest z nadzieją i pozytywnymi...

jest to cudowna książka w prostu alepiękny i straszny sposób opisujaca los dzieci przebywających w obozach koncentracyjnych i tylko tyle umiem powiedziec na temat tej książki

jest to cudowna książka w prostu alepiękny i straszny sposób opisujaca los dzieci przebywających w obozach koncentracyjnych i tylko tyle umiem powiedziec na temat tej książki

To miejsce, w którym prawo chroniące dzieci umarło z chwilą jego powstania. (…) Jakakolwiek ocena jest zbędna, słowa zbyt słabe, by oddać bestialstwo, bezmiar cierpienia i krzywdy, jakich doznały dzieci w łódzkim obozie przy ulicy Przemysłowej.
Nie wolno nam dopuścić, by to, co się wydarzyło w obozie dla polskich dzieci w Łodzi, poszło w zapomnienie.
Piękna choć trudna lektura. .. Piękna bo uwrażliwia, budzi mnóstwo emocji, wzrusza, daje do myślenia i nie pozostawia czytelnika biernym wobec tragedii tych, którzy właściwie dopiero co zaczęli swoje życie ... Idealna do czytania nie tylko w domu, ale np: w szkole, bibliotece publicznej, instytucjach kultury, na uroczystościach patriotycznych

To miejsce, w którym prawo chroniące dzieci umarło z chwilą jego powstania. (…) Jakakolwiek ocena jest zbędna, słowa zbyt słabe, by oddać bestialstwo, bezmiar cierpienia i krzywdy, jakich doznały dzieci w łódzkim obozie przy ulicy Przemysłowej.
Nie wolno nam dopuścić, by to, co się wydarzyło w obozie dla polskich dzieci w Łodzi, poszło w zapomnienie.
Piękna choć trudna...

Fajna książka. Szybko się czyta.

Fajna książka. Szybko się czyta.

Najkrótsza i najbardziej wstrząsająca książka o nazistowskich obozach jaką przeczytałam. 54 strony bólu, zapartego tchu, łez i niemocy.

Nawet znając historie obozowe ciężko uwierzyć w to, że takie miejsce - właśnie specjalnie dla dzieci powstało, nawet w tym chorym i bezlitosnym świecie "wielkich niemiec". Piekło zgotowane najmłodszym.

Jesteśmy im winni pamięć.

Najkrótsza i najbardziej wstrząsająca książka o nazistowskich obozach jaką przeczytałam. 54 strony bólu, zapartego tchu, łez i niemocy.

Nawet znając historie obozowe ciężko uwierzyć w to, że takie miejsce - właśnie specjalnie dla dzieci powstało, nawet w tym chorym i bezlitosnym świecie "wielkich niemiec". Piekło zgotowane najmłodszym.

Jesteśmy im winni pamięć.

Książka liczy 54 strony. Wybiórczo przeczytałam kilka. Nie dałam rady. Mój mózg i emocje się buntowały. Nie mam komentarza. Zamarłam i zmilczę...

Książka liczy 54 strony. Wybiórczo przeczytałam kilka. Nie dałam rady. Mój mózg i emocje się buntowały. Nie mam komentarza. Zamarłam i zmilczę...

Książka, którą powinien przeczytać każdy. Ważne by wiedza o tym wielkim cierpieniu trafiła do jak największej liczby osób

Książka, którą powinien przeczytać każdy. Ważne by wiedza o tym wielkim cierpieniu trafiła do jak największej liczby osób