Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z Ali mam naprawdę ciężką relację. Pierwsze dwie jej książki uwielbiam, choć były momenty, do których się przyczepiłam. „Nienawidzę, że cię kocham” z drugiej strony kompletnie nie przypadło mi do gustu i męczyło mnie to, że każda kolejna nowelka była tak okrutnie podobna do poprzedniej. „Love, theoretically” miało być moim testem, czy raz na zawsze rozejdę się z Ali, czy może znowu wrócę do bycia jej fanką i czekania na kolejne książki? Zdradzę Wam zakończenie tej historii… JESTEM CAŁKOWICIE ZAKOCHANA W LOVE STORY ELSIE I JACKA. I sam Jack to teraz moja nowa książkowa obsesja.

Znowu mamy romans ze świata STEM-u. Z główną bohaterką naukowczynią, która szuka stałej posady, gdyż aktualnie pracuje jako wykładowca kontraktowy oraz dziewczyna wynajmowana do udawanych randek/związków, bo nie stać jej nawet na dobrą pompę insulinową, a co dopiero na czynsz czy godne życie. I znowu mamy wielkiego przystojnego mężczyznę na wysokim szczeblu w hierarchii naukowców, tym razem starszego brata jej klienta, który całkowicie dla niej przepada.

I ja wiem, niektóre rzeczy u Ali pewnie się już nie zmienią i ja też przewracam sobie oczami przy każdym wspomnieniu o wszystkich cech wyglądu głównego bohatera, ale tak poza tym… Ta historia zdecydowanie najbardziej wyróżnia się na tle wszystkich dotychczasowych książek autorki i zgadzam się z każdą opinią, że jest najlepsza ze wszystkich. Ogromnie mi się podobało jak Ali budowała napięcie między Elsie i Jackiem, jak przedstawiła początkową wewnętrzną bitwę Jacka, w której po jednej stronie stały jego uczucia do brata Grega, a po drugiej pojawiające się uczucia Jacka w stosunku do Elsie. Uwielbiam jak Elsie na przestrzeni stron zmieniła się z bohaterki „people pleasure”, w kobietę asertywną, która już się do nikogo nie dostosowuje, nikomu nie ulega i potrafi wyrazić swoje zdanie. Uwielbiam to, jak Jack powolutku zdobywał serce Elsie swoim humorem, jak po wielu latach potrafił przyznać się do błędu, jak liczyła się dla niego szczerość i wydobywał ją z Elsie na każdym możliwym kroku. Uwielbiam ich rozmowy, poznawanie się, otwieranie się na siebie i budowanie wzajemnego komfortu w przestrzeni bez kłamstw. Uwielbiam ukazanie przekrętów i niesprawiedliwości w naukowym świecie, oraz postacie poboczne: Grega i przyjaciółkę Elsie – Cece, a nawet lekko szaloną babcię braci. Pierwszy raz nie mogę się też doczepić do TYCH scenek, bo, o dziwo, nie czułam się niekomfortowo tak, jak zdarzało mi się do tej pory przy czytaniu innych książek autorki. Tutaj wręcz podobało mi się to, jak zaznaczyła, że nie zawsze wszystko jest takie idealne jak we wszystkich znanych nam dobrze romansach. Podobała mi się ta lekka niezdarność, czy nawiązanie do przeszłości bohaterki. I choć wiem, że jest to lektura pełna głupotek w dialogach, to ja wciąż czerpałam z niej maksymalną przyjemność i rozrywkę, a chyba o to chodzi podczas czytania lekkich romantycznych powieści.

Z Ali mam naprawdę ciężką relację. Pierwsze dwie jej książki uwielbiam, choć były momenty, do których się przyczepiłam. „Nienawidzę, że cię kocham” z drugiej strony kompletnie nie przypadło mi do gustu i męczyło mnie to, że każda kolejna nowelka była tak okrutnie podobna do poprzedniej. „Love, theoretically” miało być moim testem, czy raz na zawsze rozejdę się z Ali, czy...

Nikogo chyba nie zdziwię, kiedy powiem, że jestem OGROMNĄ FANKĄ Eleny Armas. Serio. Często marudzę na to, że romanse są za długie, że powinny kończyć się gdzieś przy 350 stronie, a w przypadku jej książek pochłaniam prawie 500 stron przy jednym, no góra dwóm podejściom. I za każdym razem jestem tak samo zakochana.

Tym razem mamy typowo małomiasteczkowy romans. Adalyn, zimna i pragmatyczna córka szefa jednego z większych klubów piłkarskich, trafia na wygnanie do Green Oak, gdzie musi zmierzyć się z czterema problemami: drużyną składającą się z dziewczynek w wieku 7-10 lat, mieszkaniem w mocno sfatygowanej szopie, kozami i kurczakami wpadającymi pod koła samochodu i wyjątkowo nieprzyjemnym sąsiadem Cameronem, który do niedawna był jednym z najlepszych bramkarzy na świecie.

Eleno, jak ty to robisz, że każdy kolejny stworzony przez ciebie mężczyzna jest kolejnym marzeniem kobiet? Pewnie już się domyśliliście, że uwielbiam Cama, jego zgryźliwość i krzywy uśmiech. Ale żeby nie było, że jestem jednostronna – Adalyn również skradła moje serce i po części trochę się z nią utożsamiałam. Pod względem niedostrzegania własnej wartości, czy ogromnym strachem przed byciem niewystarczającą ukrywając to za maską zimna i obojętności. Doceniam fakt, że autorka specjalnie nie przedłużała wątku enemies to lovers, czy na siłę nie rzucała bohaterom kłód pod nogi. Wreszcie nie musiałam przewracać oczami i nawet nie wiecie jak się z tego cieszę! Było miło, zabawnie i polarowo. Dodatkowo wszystkie zajęcia i wydarzenia w Green Oak – przez chwilę sama chciałabym mieszkać w takim miejscu, codziennie chodzić na jogę z kozami (kto wie ten wie), zajęcia z garncarstwa, czy organizować festyny, podczas których musiałbym ukrywać się przed nadgorliwą matką jednej z małych piłkarek. A same piłkarki? Przeurocze! Choć troszkę ubolewam, że nie było więcej opisów ich meczy, bo pierwszy wywołał we mnie naprawdę głośne parsknięcie śmiechem. I postacie poboczne, które również wywoływały uśmiech i rozluźniały każdą atmosferę – matka Adalyn, jej przyjaciel Matthew (fan Camerona, ale kto by nie był jego fanem?) i pani burmistrz Josie.

(Czy dobrze myślę, że kolejna książka Eleny będzie o perypetiach [to może być spojler, choć sama nie wiem] Josie i Matthew? Bo jeśli tak to I’m in!)

Bawiłam się cudownie i potrzebuję więcej książek Eleny.

Nikogo chyba nie zdziwię, kiedy powiem, że jestem OGROMNĄ FANKĄ Eleny Armas. Serio. Często marudzę na to, że romanse są za długie, że powinny kończyć się gdzieś przy 350 stronie, a w przypadku jej książek pochłaniam prawie 500 stron przy jednym, no góra dwóm podejściom. I za każdym razem jestem tak samo zakochana.

Tym razem mamy typowo małomiasteczkowy romans. Adalyn,...

Trzy nowelki – w rolach głównych trzy przyjaciółki. Każda z nich inaczej wygląda, jest w innym miejscu na ziemi, pracuje w innym zawodzie i módlmy się, żeby ich historie również się czymś różniły. No, tutaj Was troszkę rozczaruję, bo każda kolejna jest pod wieloma względami kalką poprzedniej.
I nie zrozumcie mnie źle. Ja serio lubię/lubiłam książki Ali za jej humor i lekkość w pisaniu naprawdę zabawnych dialogów, czy za umiejętność budowania napięcia między bohaterami i wprowadzeniu faktycznej chemii między nimi oraz wątki niesprawiedliwego traktowania kobiet w miejscach pracy. I tutaj również do tych kwestii nie mogłam się przyczepić. Nowelki czyta się przyjemnie i błyskawicznie, często wybuchałam na nich śmiechem i polubiłam bohaterów ALE…

No właśnie „ale”. Zabawmy się więc w zaczarowane lustro prosto ze Shreka, gdyż przedstawiam Wam trzy propozycje Ali w „Nienawidzę, że cię kocham” i moje zażalenia:

Numer 1. Mara i Liam
Dwoje współlokatorów z przymusu. Wrogowie od pierwszego wspólnego dnia pod jednym dachem. On niesamowicie przystojny i wysoki brunet, ona bardzo niska i ładna/przeciętna (?) dziewczyna z burzą rudych loków. Trochę grumpy&sunshine i enemies to lovers.

Numer 2. Sadie i Eryk
Dwie konkurujące ze sobą firmy. Dwoje, wydawałoby się, przypadkowych osób zamkniętych w windzie. Jedno spotkanie zakończone upojną nocą, zauroczenie, które zamieniło się w nienawiść na kilka tygodni. On niesamowicie przystojny i wysoki blondyn, ona bardzo niska i ładna brunetka. Trochę grumpy&sunshine i lovers to enemies i enemies to lovers.

Numer 3. Hannah i Ian
Koło podbiegunowe i desperacka próba ratunku. Dwójka wrogów, których relacja sięga sześciu lat wstecz do pamiętnego spotkania zakończonego zbliżeniem, po którym wszystko się jednak zmieniło, a ich zainteresowanie zmieniło się w nienawiść. On niesamowicie przystojny, nieśmiały i wysoki chłopak z rudymi lokami, ona ładna i już nie taka niska, pewna siebie brunetka. Trochę grumpy&sunshine i lovers to i enemies to lovers.

Już wiecie o co mi chodzi? Widzicie te motywy, które przewijają się przez wszystkie trzy nowelki? To jak podobnie zaczynają się i kończą dwie z nich? Jak przez całą książkę przewijają się tak właściwie te same, charakterystyczne cechy charakteru i wyglądu bohaterów, które finalnie doprowadzają do tego, że miałam wrażenie jakbym jadła w kółko ten sam cukierek, który zmylił mnie innym opakowaniem. Teraz już też wiem, że chodzi o stały motyw fanfików, którymi po części są książki Ali. Ale niestety to i tak nie zmieniło mojego odbioru. I TE sceny, które wywoływały we mnie skrępowanie, ciarki żenady i ogromne zakłopotanie. No i muszę przyznać, że tłumaczenie również nie pomagało (ciupciać się, ubzdryngoliłaś(?)). Niestety tym razem, po części, odbiłam się od książki Ali. Może jej kolejna powieść (która ponoć ma być już inna) znowu do mnie trafi.

Trzy nowelki – w rolach głównych trzy przyjaciółki. Każda z nich inaczej wygląda, jest w innym miejscu na ziemi, pracuje w innym zawodzie i módlmy się, żeby ich historie również się czymś różniły. No, tutaj Was troszkę rozczaruję, bo każda kolejna jest pod wieloma względami kalką poprzedniej.
I nie zrozumcie mnie źle. Ja serio lubię/lubiłam książki Ali za jej humor i...

Wszyscy żyjemy w żółtej łodzi podwodnej.

Mały drewniany domek niedaleko plaży. Szum fal, spokój i poczucie wolności. Codzienne surfowanie rano i wieczorem. Zapach farb do malowania, dźwięki muzyki Beatles’ów sączące się z adaptera. Bezchmurne, niebieskie niebo i ten kawałek morza. Byron Bay, czyli miejsce wspomnień, pełne kolorów, które każde z nich nazywa domem i do którego zawsze pragnie wrócić.

W tej historii zakochałam się już podczas czytania pierwszego tomu. Wtedy urzekło mnie to, jak Axel przywrócił z powrotem Leah do życia, jak obudził ją ze snu, w który wprowadziła ją tragiczna śmierć rodziców. Jak zaczynał uświadamiać sobie, że ją kocha mimo, że wszystko wokół niego krzyczało, iż to nie jest dla nich dobre. Natomiast, kiedy sięgnęłam po „Wszystko, czym jesteśmy razem” moja miłość do tych książek urosła jeszcze bardziej. Z nich aż biją emocje, uczucia, z którymi główni bohaterowie się mierzą i z którymi nie potrafią sobie poradzić. To historia, która angażuje od pierwszych stron, która na zmianę wzrusza, rani, a następnie koi połamane serce.

Nic tu nie jest proste, nie ma łatwych rozwiązań i szybkich odpowiedzi. Axel musi walczyć o wybaczenie Leah, a ona musi zrozumieć, czym dla niej jest miłość – stabilnością i brakiem jakichkolwiek problemów, czy pasją i akceptacją wszystkich zalet i wad drugiej osoby. Uwielbiam to, że autorka nie zatarła różnicy wieku między bohaterami. Podczas, gdy Leah dopiero uczy się tego, co w życiu jest tak naprawdę istotne, czym różni się „potrzeba” bycia z kimś od „chęci”, żeby ta jedna osoba uczestniczyła w naszym życiu, Axel jest już trochę bardziej dojrzały. Widzi ciemne strony decyzji podejmowanych przez Leah, jej zmianę charakteru w otoczeniu innych artystów i próbę dopasowania się i zaimponowania ludziom, którzy tak naprawdę wcale jej nie zauważają, którzy odbierają jej ją samą. Ich relacja jest pełna kłótni, wyrzutów sumienia, złości, krzyków, nieporozumień i przerw. Z drugiej strony żadne z nich nie wyobraża sobie oddania się w całości komuś innemu, bo tylko ze sobą potrafią być tak szczerzy, tak otwarci. Zarówno Leah jak i Axel na przestrzeni tych wszystkich chwil dojrzewają, uczą się miłości i poświęcają się w jej imię. Od pierwszych stron jest intensywnie, mijają miesiące, lata, poznajemy obie perspektywy, wszystkie obawy i przemyślenia. Zaczynamy postrzegać ich uczucia za pomocą kolorów i muzyki. Przeczytałam wiele romansów, wieloma z nich się zachwycałam, ale Alice Kellen stworzyła jeden z moich absolutnych faworytów. Dzięki niej zakochałam się w Byron Bay i The Beatles, a moim największym marzeniem stał się mały domek przy plaży.

Wszyscy żyjemy w żółtej łodzi podwodnej.

Mały drewniany domek niedaleko plaży. Szum fal, spokój i poczucie wolności. Codzienne surfowanie rano i wieczorem. Zapach farb do malowania, dźwięki muzyki Beatles’ów sączące się z adaptera. Bezchmurne, niebieskie niebo i ten kawałek morza. Byron Bay, czyli miejsce wspomnień, pełne kolorów, które każde z nich nazywa domem i do...

Pierwszy raz nie wiem od czego zacząć tak wiele złego zadziało się na tych 505 stronach. Serio, zdałam sobie sprawę, że w tym roku „Icebreaker” to druga najgorsza książka jaką było mi dane przeczytać i nawet nie wiecie jak bardzo jest to frustrujące. Bo to była historia, na którą czekałam odkąd tylko dowiedziałam się o premierze, która miała zostać moim ULUBIEŃCEM wśród romansów i bardzo boli mnie to, że jedyne co mogłam jej wystawić to naciągane dwie gwiazdki.

Postaram się streścić, co może być trudne i wyłuszczyć wszystkie moje zażalenia w jak najbardziej konkretny sposób. Przede wszystkim, o czym jest ta książka? O sportowcach: hokeiście i łyżwiarce figurowej, ale brak w niej jakiegokolwiek sportu (to jest trochę dezorientujące). I tu nie żartuję, na bieżąco dowiadujemy się tylko tyle, że hokeiści wygrywają mecze, a ona wygrywa turnieje. A opis treningów skupiał się na schodzeniu z lodu i wymianie lodowiska. Więc co jest w książce o sporcie, jeśli nie sport? Imprezy i sek$. Dużo imprez i dużo sek$u (tak właściwie, jeśli mam być szczera to nie widziałam jeszcze romansu z taką ilością spicy scen, który nie został oznaczony przynajmniej etykietką 18+). Campus akademicki jest naprawdę wyjątkowym campusem, gdyż nauka i egzaminy schodzą na trzeci plan, w momencie kiedy tym pierwszym jest upijanie się każdej nocy i trenowanie na ogromnym kacu. Swoją drogą, naprawdę zastanawia mnie motyw łyżwiarki, która obsesyjnie boi się utraty wagi, wpada w zaburzenia odżywania, ma ORGANIZER, który ma jej ułatwiać organizowanie czasu (zaznacza tam nawet przerwy na szybki sek$) i wielokrotnie powtarza, że dla niej najważniejsze jest wygranie zawodów i dostanie się  na olimpiadę i to, że praktycznie co chwilę Stassie wlewa w siebie morze alkoholu i imprezuje do białego rana. Czy alkohol w tym momencie nie jest nadprogramowymi kaloriami?

Tutaj pochylmy się również nad dietą i wątkiem zaburzeń odżywania, który znika równie szybko jak się pojawia. Stas bowiem oddała organizowanie swojej diety w ręce swojego partnera od łyżwiarstwa Aarona, który ją notorycznie poniża (z czego ona zdaje sobie sprawę) i nie zna się ani trochę na poprawnie przygotowanych posiłkach i odpowiednim deficycie kalorycznym.

Na szczęście Nathan oferuje, że sam ustali Stas dietę, a ta szybko zapomina, że jeszcze niedawno nie zgadzała się nawet na skonsumowanie jednej frytki. Teraz pomówmy chwilę o relacji Nathan-Anastasia. To miało być enemies to lovers? Ich relacja zaczęła się dosłownie od sek$u w momencie, kiedy Anastasia dowiedziała się, że jej „najlepszy przyjaciel”, z którym sporadycznie spotykała się na TE sprawy zainteresował się inną dziewczyną (wrogiem jej najlepszej przyjaciółki, w której ramiona praktycznie go wrzuca). Stassie stwierdziła, ze potrzebuje znowu takiej osoby a Nathan wydał się dobrą i zaangażowaną opcją i przez pierwsze 200/250 stron ona na zmianę się na niego obraża, za wszystko go karci, a później nagradza niezbyt subtelnymi zbliżeniami (pochylmy się nad sceną w Uberze, która wywołała we mnie niesmak i przewracanie oczami). I podczas tej naprawdę dziwnej sytuacji w pewnym momencie Nathan stwierdza, że musi zrobić absolutnie wszystko, żeby mieć ją na wyłączność, a później Stassie (nazwana przez wszystkich związkofobką) stwierdza, że Nathan to najważniejsza osoba w jej życiu. Zdążyłam mrugnąć, a my przeszliśmy z niezbyt przekonującego bycia enemies do miłości do ostatniego oddechu i mieszkania razem. W momencie też, kiedy Stassie i Nathan odkrywają swoje wzajemne uczucia świat wokół nagle jakby zniknął – już nigdy więcej nie słyszymy o Ryanie, tym wielkim przyjacielu (oprócz jednej wspominki na kolejnej imprezie), Summer i Kitty (obsesji Nathana i dziewczyny, której nie chciał znaleźć w swoim łóżku, ale finalnie i tak ją znalazł), a wątek tego złego partnera-łyżwiarza Aarona pojawia się w dogodnych momentach, czyli na początku, trochę w środku i na końcu. Jeśli chodzi o znikające postacie – to samo mamy z niedokończonymi kwestiami jak trening Stas i Aarona i wykonanie poczwórnego lutza. Czy ona w końcu się go nauczyła? Nigdy się nie dowiemy. Czy Nathan poradził sobie z nawracającymi migrenami? Chyba tylko Nathan to wie. Tak samo ciekawy był ojciec Nathana przedstawiony jako potwór. I dobrze, nie jest on najprzyjemniejszym rodzicem o jakim było mi dane czytać, ale w momencie, kiedy faktycznie mógł pokazać swoją mroczną stronę i namieszać w relacji głównych bohaterów on przyznał Nathanowi, że Stas go kocha i żeby tego nie stracił, bo przypomina mu jego matkę. Halo?

Była też jedna scena, która całkowicie zbiła mnie z tropu. Stassie jeździła po zamrożonym jeziorze, kiedy Nathan był w sklepie. Podczas rozmowy przez telefon, kiedy on wrócił do domu, ona zobaczyła jelenia i momentalnie pękł pod nią lód. Słuchajcie! Nathan zdążył do niej dobiec, znaleźć KOŁO RATUNKOWE, rzucić jej na pomoc i ją wyłowić, a ona później przyznała mu, że jedyne o czym myślała kiedy tonęła to o ich niedokończonym wyznaniu miłości. Słucham? Gdzie instynkt zachowawczy? Gdzie próba przetrwania? Rozumiem romantyzm, ale naprawdę?
I ten feralny epilog, który przelał czarę goryczy. Bo chcecie mi powiedzieć, że dziewczyna, która przeszła na solistkę niecałe dwa lata przed występem, a całe studia imprezowała nagle wygrywa olimpiadę? Najważniejszy turniej na świecie? A potem zachodzi w ciążę i otrzymuje od swojego super hiper najlepszego hokeisty range rovera, ekstrawagancką willę i diament na palec w ramach przeprosin za wpadkę? Błagam, zlitujmy się…

I to tłumaczenie… „pusia”, „krindżowo”, „biba”, „zahipnopenisowana”, „postorgazmiczny”, „Struś Pędziwiatr”, „szarpać jak Reksio szynkę”, „Bara-bara” i wiele wiele innych. Naprawdę, musiałam przerywać czytanie, bo nie wierzyłam, że to czytam.

I jedyne, co mogę powiedzieć pozytywnego o tej książce, to fakt, że czasami zdarzały się urocze sceny (Henry i Nathan to faktycznie nie są bardzo złe postacie), które zaraz były przysłaniane ordynarnymi tekstami i opisami kolejnych imprez. Podobał mi się krótki moment, w którym Stas i Nathan wspólnie trenowali łyżwiarstwo figurowe i podnoszenie (Nathan został zawieszony w hokeju, ale raczej niezbyt się tym przejął). To był jedyny moment wolny od sek$u, podczas którego oni tylko ze sobą rozmawiali. Ale ten moment trwał około 30 stron. No i muszę wspomnieć o terapii i zwróceniu uwagi na konieczność rozmawiania i mówienia o swoich uczuciach, bo to był chyba najważniejszy wątek w tej książce.

Oprócz tego czuję ogromny zawód i rozczarowanie pod każdym względem (wspominałam, że ta książka ma ponad 500 stron?!). I jest mi z tego powodu bardzo przykro.

Pierwszy raz nie wiem od czego zacząć tak wiele złego zadziało się na tych 505 stronach. Serio, zdałam sobie sprawę, że w tym roku „Icebreaker” to druga najgorsza książka jaką było mi dane przeczytać i nawet nie wiecie jak bardzo jest to frustrujące. Bo to była historia, na którą czekałam odkąd tylko dowiedziałam się o premierze, która miała zostać moim ULUBIEŃCEM wśród...

Ostatni wspólny wyjazd. Szóstka przyjaciół, którzy znają się od studiów i przeżyli razem najcudowniejsze chwile. Trzy pary i próba nadrobienia straconego czasu. To miały być niezapomniane wakacje. Szkoda tylko, że Wyn i Harriet od roku nie są już razem i nikomu o tym nie powiedzieli…

Boże. Przysięgam Wam, naprawdę nie wiem co mam powiedzieć o tej książce oprócz tego, że jestem w niej absolutnie ZAKOCHANA. Dzięki „Happy Place” odkryłam, że jestem w stanie w ciągu całego dnia przeczytać na raz 430 stron (tak, to był mój rekord). Ale dla mnie niemożliwa wręcz wydawała się możliwość odłożenia jej i pozostawienia na kolejny dzień.

Spodziewałam się lekkiego i przyjemnego wakacyjnego romansu, a dostałam historię, która była dla mnie bombą emocjonalną i bohaterkę, z którą mogłam się utożsamić. Fabuła podzielona jest na dwie linie czasowe – czas teraźniejszy oraz retrospekcje i wspomnienia Harriet, chwile, w których kształtowała się jej przyjaźń z Cleo i Sabriną, początek znajomości z Wynem, aż w końcu ich długi związek pełen wzlotów i upadków. Jesteśmy świadkami spotkania ludzi, których kiedyś łączyło wszystko, którzy mieli swoje dowcipy, widywali się codziennie, a teraz nie rozmawiali ze sobą przez naprawdę długi czas i powoli zaczynają rozumieć, że coraz więcej ich dzieli, że ukrywają przed sobą swoje problemy i uczucia. Każde z nich jest inne, w inny sposób wszystko przeżywa. Sabrina wybucha, Cleo się nie tłumaczy, Harriet stara się, żeby wszyscy byli szczęśliwi. Nie informuje ich o swoich emocjach i przemyśleniach, żeby nie czuli się z tym źle, nigdy się nie denerwuje i zawsze jest spokojna. Wydaje się bierna, a ja nawet nie wiecie jak bardzo ją rozumiem. Bo odkryłam, że ja i Harriet mamy naprawdę dużo wspólnego, a to pozwoliło mi jeszcze bardziej wciągnąć się w tę historię.

Jej relacja z Wynem jest jednocześnie piękna, smutna i okropnie trudna. Jak można zapomnieć o człowieku, który był dla ciebie wszystkim? Z którym planowało się przyszłość, którego chciało się widzieć każdego dnia? Emily poruszyła wiele istotnych wątków: komunikację w związku, odbudowywanie relacji, depresję i gaśnięcie na oczach ukochanej osoby, ataki stresu, brak satysfakcji z wybranej ścieżki, poszukiwanie swojego miejsca, strach przed zmianami i wyrażeniem siebie, brak poczucia własnej wartości, potrzebę bycia kochanym i przede wszystkim bycia wystarczającym.

To absolutnie jeden z moich ukochanych romansów, który zapadł mi w pamięci i zajął ogromnie ważne miejsce w moim sercu. Mam nadzieję, że tak jak nasi bohaterowie, wszyscy znajdziemy w swoim życiu szczęśliwe miejsce.

Ostatni wspólny wyjazd. Szóstka przyjaciół, którzy znają się od studiów i przeżyli razem najcudowniejsze chwile. Trzy pary i próba nadrobienia straconego czasu. To miały być niezapomniane wakacje. Szkoda tylko, że Wyn i Harriet od roku nie są już razem i nikomu o tym nie powiedzieli…

Boże. Przysięgam Wam, naprawdę nie wiem co mam powiedzieć o tej książce oprócz tego, że...

Archer stracił głos w wyniku wypadku, kiedy był jeszcze małym chłopcem. Oddany w ręce wujka paranoika – dziwaka, który wbrew pozorom kochał go, uczył i wychowywał. Odrzucony przez społeczeństwo. Całkowicie sam, żyjący z traumą. I w końcu pojawia się ona, Bree, która go dostrzega, która próbuje go poznać, która zakochuje się w nim bez pamięci. Dlaczego jednak miłość musi być taka trudna?

Z każdym mijającym dniem odkąd ją skończyłam, myślę o tej książce więcej, przeżywam ją jeszcze bardziej. To niesamowicie emocjonalna historia o wzajemnym poznawaniu siebie, o otwieraniu się na świat, próbie wpasowania się w niego mimo swojej inności. O akceptacji samego siebie oraz ogromnych pokładach empatii i dobroci, pomimo braku jakiejkolwiek pomocy ze strony innych. O wielkiej miłości, która jest za coś i mimo czegoś.

Uwielbiam podwójną narrację. Poznajemy Bree, słoneczko, która mimo, że wiele przeszła i straciła najbliższą jej osobę jest w stanie codziennie się uśmiechać i we wszystko angażować w 100%. Jej oczami widzimy Archera jako cudownego, wartościowego człowieka. Jako kogoś, kto ją uszczęśliwia, przy kim czuje się bezpiecznie (zalałam się łzami, kiedy przybiegł do niej w deszczu, bo bała się burzy, nie żartuję), kto notuje małe szczegóły o niej, takie jak jej ulubiony kształt chipsów (ta scena, kiedy znalazła w misce tylko te w kształcie łódki całkowicie mnie rozkleiła), czy ukochane batoniki. A z drugiej strony poznajemy Archera. Jego strach, zakłopotanie, obawy przed światem i normalnym funkcjonowaniem, poczucie, że nie jest wart tej jedynej osoby, którą kocha, tylko dlatego, że nie potrafi mówić. Jego samotność, brak zrozumienia ze strony innych. Wszystko to rozdziera serce, żeby później stopniowo je sklejać, kiedy Archer nabiera pewności siebie i stara się jak tylko może być jak najlepszym mężczyzną dla Bree.

Mogę zarzucić tej książce, że dzieje się tu mniej więcej tyle, ile w serialowych dramach – jest zniknięcie na kilka miesięcy, postrzelenie i wiele innych scen naprawdę różnego rodzaju, ale w żadnym stopniu mi to nie przeszkadzało. Droga Archera i Bree nie była usłana różami, była trudna, każde z nich musiało walczyć z demonami przeszłości. Ale dzięki temu finał był tak uwalniający. To słowo zostało ze mną po zakończeniu. Wolność od niskiego poczucia własnej wartości, od przerażenia, od samotności. Dla mnie to genialna książka i na pewno wielokrotnie do niej wrócę.

Archer stracił głos w wyniku wypadku, kiedy był jeszcze małym chłopcem. Oddany w ręce wujka paranoika – dziwaka, który wbrew pozorom kochał go, uczył i wychowywał. Odrzucony przez społeczeństwo. Całkowicie sam, żyjący z traumą. I w końcu pojawia się ona, Bree, która go dostrzega, która próbuje go poznać, która zakochuje się w nim bez pamięci. Dlaczego jednak miłość musi być...

6,5/10

Wybuchowa i arogancka barmanka o meksykańskim pochodzeniu. Uczuciowy, bogaty profesor, który jest w stanie rozmiękczyć każde, nawet te skute lodem serce. Stary, nawiedzony przez ducha bar łączący ogromną rodzinę w jednym miejscu. Wyścig i rywalizacja o jego przejęcie z okrutnym deweloperem. Poszukiwanie zaginionego aktu własności i odkrywanie miejscowych tajemnic. A wszystko w najlepszym, latynoskim klimacie.

Do tej pory nie wiem, co czuję po przeczytaniu tej książki. Jestem trochę zmieszana, bo z jednej strony wiem, że bardzo mi się podobała, ale z drugiej zaznaję ogromnej irytacji na dźwięk słowa „Alex”.

Od samego początku wiemy, że Alex jest bardzo kontrowersyjną postacią z trudnym charakterem i ma być przykładem tej niedoskonałej bohaterki. Ale chcąc to przedstawić autorka stworzyła dziewczynę, która miota się między „będę dla niego miła, bo przecież jest taki uroczy”, a „zniszczę go, poniżę i maksymalnie upokorzę, bo jestem o niego taka zazdrosna i wytknął mi, że wykorzystuję rodzinę, co jest trochę prawdą, ale nie do końca”. Finalnie więc wygląda to tak, że Alex na samym początku książki znajduje kompleks Jeremiaha odnośnie jego sek$ualności i na każdym kroku mu o tym przypomina. I tu pojawia się kolejny dziwny dla mnie wątek, gdyż Jeremiah jakby się tym nie przejmuje i ślepo wpatrzony w Alex traktuje ją niczym boginię i okazuje jej swoje całkowite oddanie i uwielbienie, nawet jeśli ona umyślnie go rani i odrzuca jego uczucia. Rozumiem przesłanie – autorka chciała ukazać kontrast między nimi i to, jak ten dobry, cudowny Jeremiah powoli zmieniał Alex na lepsze, ale wielokrotnie miałam ochotę na niego krzyknąć, żeby w końcu ściągnął te klapki z oczu. Mimo tego, momentami Alex nie była taka zła – zwłaszcza, kiedy dowiedziałam się już, jakie wydarzenie z dzieciństwa ukształtowało ją tak, a nie inaczej oraz kiedy chodziło o pomaganie swoim bliskim. Była wybuchowa i często robiła głupie rzeczy w jak najlepszych intencjach.

Najbardziej doceniam jednak fabułę – odkrywanie tajemnic małego miasteczka, poszukiwanie „skarbu”, wątek ducha, który nawiedza mały bar, czy wielką rodzinę, od której aż biło ciepło przez wszystkie strony. Uwielbiam motyw miliona ciotek, wujów, sióstr i kuzynów w książkach. Ich rozmowy, ta wielka miłość i wsparcie jakie sobie okazywali wielokrotnie rozmiękczały mi serce.

Zastanawia mnie jeszcze jedna rzecz, a dokładnie brak informacji o sugerowanym wieku. Jest tu sporo spicy scen, takich powiedziałabym z pogranicza 16 na 18+, więc przy okazji recenzji bardzo na to uczulam.

Finalnie nie mogę powiedzieć, że nie lubię tej książki, czy, że mi się nie podobała, bo przeczytałam ją błyskawicznie i naprawdę dobrze się na niej bawiłam. Gdyby nie Alex wiem, że dostałaby ode mnie naprawdę wysoką ocenę – wyższą niż 3,5 – nawet pomijając lekko cukierkowe zakończenie. Jest to lekka i przyjemna książka, ale jeśli naprawdę chcecie czerpać z niej prawdziwą przyjemność musicie przymknąć oko na wybryki głównej bohaterki i w jak największym stopniu skupić się na słodkim Jeremiahu i sekretu meksykańskiego miasteczka.

6,5/10

Wybuchowa i arogancka barmanka o meksykańskim pochodzeniu. Uczuciowy, bogaty profesor, który jest w stanie rozmiękczyć każde, nawet te skute lodem serce. Stary, nawiedzony przez ducha bar łączący ogromną rodzinę w jednym miejscu. Wyścig i rywalizacja o jego przejęcie z okrutnym deweloperem. Poszukiwanie zaginionego aktu własności i odkrywanie miejscowych tajemnic....

Chyba każdy potrzebuje czasami książki, którą przeczyta w jeden/góra dwa wieczory, będzie się z nią świetnie bawił, a po zakończeniu poczuje się całkowicie zrelaksowany. Ja tak mam właśnie z serią romansów historycznych „Co za para!”.

Tym razem w centrum wydarzeń mamy młodziutką Sarę, która pragnie wyrwać się spod opieki agresywnego kuzyna prosząc o pomoc w nauce samoobrony Marcusa – właściciela klubu bokserskiego, którego każdy w mieście zna jako „Diabła”. Jak możecie się spodziewać… szybko staną się dla siebie ważni mimo, że ich droga do faktycznego związku nie będzie usłana różami.

Z reguły nie jestem fanką motywu instant-love, czy miłosnych dramatów w stylu hiszpańskiej telenoweli, ale w przypadku „Cygańskiego Diabła” ani trochę mi to nie przeszkadzało. Melisa ma niesamowicie lekki styl pisania (przez jej książki wręcz się płynie) oraz wyjątkową umiejętność kreowania słownych potyczek między bohaterami, przez które niejednokrotnie można wybuchnąć śmiechem lub spłonąć rumieńcem. Chemia między postaciami jest widoczna od razu, zwłaszcza, że często pojawiały się przeskoki między ich perspektywami, dzięki czemu poznajemy myśli zarówno Sary jak i Marcusa. Dodatkowo pojawiły się bohaterki z poprzednich tomów w tym panna Foster – wstawki z nią należały do moich ulubionych scen. Na plus zdecydowanie było również ukazanie traktowania kobiet przez mężczyzn – ich przekonanie, że kobieta jest zobowiązana do oddania się mimo stanowczej odmowy, a jej ciało NALEŻY do nich, jeśli tylko wykażą nią zainteresowanie. Zawsze bardzo sobie cenię taki ukryty przekaz w scenach i tutaj nie było inaczej. Jedyne do czego tak naprawdę mogłabym się przyczepić to (uwaga, lekki spojler) scena zniknięcia głównej bohaterki. Liczyłam, że będzie troszkę dłużej opisana, wraz z interwencją naszego diabelskiego dżentelmena. Mimo tego małego minusa, naprawdę dobrze bawiłam się czytając tę książkę i już wyczekuję kolejnego tomu z chłopczycą Hazel w roli głównej.

Chyba każdy potrzebuje czasami książki, którą przeczyta w jeden/góra dwa wieczory, będzie się z nią świetnie bawił, a po zakończeniu poczuje się całkowicie zrelaksowany. Ja tak mam właśnie z serią romansów historycznych „Co za para!”.

Tym razem w centrum wydarzeń mamy młodziutką Sarę, która pragnie wyrwać się spod opieki agresywnego kuzyna prosząc o pomoc w nauce...

Jeden wypadek potrafi tak dużo zmienić. Zabrać szczęście, kolory i pomalować świat na szaro. Odciąć od uczuć, potrzeb, chęci do zrobienia czegokolwiek. Ukryć zawsze uśmiechniętą i pełną życia dziewczynę, zastępując ją jej własnym cieniem.

Ale on nie pozwoli jej tak po prostu zniknąć i pogrążyć się w cierpieniu. Axel żyje tu i teraz. Nie myśli o przyszłości, nie daje przeszłości wejść sobie na głowę. Myśli o tym, jak nie zmarnować ani jednej chwili. Jest słońcem, podczas gdy nad Leah krążą burzowe chmury.

Kiedy myślę o tej książce słyszę piosenki The Beatles. Głos Paula McCartneya i słowa Let it be, czy Here comes the Sun. Zamykam oczy i widzę spienione fale, mały domek niedaleko plaży z tarasem, na którym leżą deski surfingowe i stoją sztalugi z płótnami. Początkowo pustymi, z każdą chwilą zapełniające się coraz bardziej kolorowymi, abstrakcyjnymi pociągnięciami pędzla. Nie muszę chyba więc dodawać jak duże wrażenie wywarła na mnie ta książka i jak bardzo mi się podobała, prawda?

To, co najbardziej mnie urzekło to relacje między każdą z postaci. Więź między Leah, a jej bratem Oliverem. To, jak porzucił proste życie pełne przyjemności w imię pracy, żeby zapewnić jej studia i przyszłość. Relację między Axelem a Justinem, to jak starszy brat potrzebował młodszego i mimo skrajnych różnic między nimi i docinek był dla niego wsparciem w każdej sytuacji. Między rodzicami a dziećmi, to jak ojciec Axela próbował dopasować się do syna używając „młodzieżowych” słów, to jak Douglas motywował Leah i chłopców to podążania za marzeniami. Przyjaźń między Axelem, a Oliverem, którzy w pewnym momencie stali się sobie tak bliscy jak bracia. I w końcu Leah i Axel. Doceniam to, że autorka pozwoliła odczuć, iż między nimi jest dziesięć lat różnicy. Że ich związek nie należy do tych wyśnionych, który wszyscy zaakceptują z uśmiechem na twarzy.

Dodatkowo uwielbiam styl autorki. Bardzo krótkie rozdziały, przeskoki między miesiącami, retrospekcje i powrót do dzieciństwa, wspomnień ze zmarłymi rodzicami Leah i Olivera. Od pewnego czasu jestem fanką lakonicznych wypowiedzi i niezbyt rozbudowanych opisów, więc ten rodzaj narracji trafił do mnie pod każdym możliwym względem. Jestem oczarowaną tą historią, rozbita przez zakończenie i nie mogę doczekać się do drugiego tomu.

Jeden wypadek potrafi tak dużo zmienić. Zabrać szczęście, kolory i pomalować świat na szaro. Odciąć od uczuć, potrzeb, chęci do zrobienia czegokolwiek. Ukryć zawsze uśmiechniętą i pełną życia dziewczynę, zastępując ją jej własnym cieniem.

Ale on nie pozwoli jej tak po prostu zniknąć i pogrążyć się w cierpieniu. Axel żyje tu i teraz. Nie myśli o przyszłości, nie daje...

Wiedzieliście, że od pancernika można zarazić się trądem? Nie? Ja też nie. Dziękujmy Rocio i wystrzegajmy się tych mściwych, okrytych pancerzem ssaków. Chyba, że to niezbyt prawdziwa informacja, a ja dałam się nabrać tak jak Bee, kiedy usłyszała o spin-offie Kubusia Puchatka pisanego przez Kinga.

To by było na tyle ciekawostek. Przejdźmy do konkretów.

Fakt pierwszy. Kocham lekkie romanse z humorem, charakterystycznymi postaciami. A jeśli jeszcze dodatkowo porusza on jakiś naprawdę istotny temat, to jestem kupiona.

Przeanalizujmy więc „Love on the brain”. Lekki romans? Odhaczamy i przy okazji zaznaczamy, że jest to książka zdecydowanie 18+, przez dosyć sporo występującej tu erotyki. Humor? To myślę jest dla każdego bardzo indywidualna kwestia, więc ocenę pozostawiam Wam. Ja śmiałam się wielokrotnie. Charakterystyczne postacie? Pomyślmy… fioletowo-włosa, wykolczykowana neurobiolożka będąca psychofanką Marii Curie prowadząca popularne konto na Twitterze, wysoki na prawie dwa metry naukowiec-weganin żyjący z czarnym siedemnastoletnim kotem, zakochany w jednej dziewczynie niezmiennie od studiów i na koniec młoda, mroczna asystentka naszej Bee marząca tylko o tym, żeby spotkać ducha feministki w siedzibie NASA. Brzmi wystarczająco oryginalnie? Odhaczam. I ważny temat… Niesprawiedliwe traktowanie kobiet wśród naukowców, stereotypowe postrzeganie płci pięknej jako tę „gorszą” i „mniej inteligentną”, podważenie sensowności egzaminów wstępnych umożliwiających rozpoczęcie studiów doktoranckich, nieuwzględnianie czyichś dokonań w pracy nad ważnym projektem, czy ostatecznie strach przed odrzuceniem, samotnością i zranieniem przez najbliższych oraz niespełnione oczekiwania rodziców i poczucie nie bycia wystarczająco dobrym. Odhaczam.

I dobrze, może wielki plot-twist pt. „Kim jest Ćmak?” ani trochę mnie nie zaskoczył (od początku wiedziałam kim jesteś), a dziwne zachowanie Levi’ego nawet na moment mnie nie zmyliło (dziwne, że zmyliło ono Bee, ale chyba na tym polegają romanse, prawda?), ale i tak świetnie bawiłam się podczas czytania, a lekkim szokiem było dla mnie odkrycie intrygi tego „złego bohatera”. Jak dla mnie, było to naprawdę dobre zakończenie, mimo że widziałam, iż nie wszystkim przypadło ono do gustu. Ale o gustach się nie dyskutuje. Utwierdzam się w przekonaniu, że naprawdę lubię książki Ali ze środowiska naukowców i czekam na więcej podobnych tytułów.

Wiedzieliście, że od pancernika można zarazić się trądem? Nie? Ja też nie. Dziękujmy Rocio i wystrzegajmy się tych mściwych, okrytych pancerzem ssaków. Chyba, że to niezbyt prawdziwa informacja, a ja dałam się nabrać tak jak Bee, kiedy usłyszała o spin-offie Kubusia Puchatka pisanego przez Kinga.

To by było na tyle ciekawostek. Przejdźmy do konkretów.

Fakt pierwszy....

Poznali się przypadkiem.

On rozmyślał o czasie. Matematyk. Geniusz. Siedział na podłodze i kreślił sześcioboki, bo przecież wszystko sprowadza się do pszczół.

Ona akurat tam pracowała jako przewodniczka po Instytucie Sztuki. Jeszcze niedawno zastanawiała się nad tym, czy nie zerwać ze swoim chłopakiem. Ale on znał ją na wylot i akceptował wszystkie jej wady. Kto zrobiłby coś takiego, skoro to ona była złym charakterem?

– Proszę pana, tu nie wolno siadać.

I tak to się właśnie zaczęło.

Sześć wyjątkowych rozmów, po których każde z nich miało powiedzieć, czego nauczyło się o drugiej osobie. Początkowo on chciał tylko wiedzieć, kiedy ona kłamie. Ona z kolei była ciekawa, zainteresowana. Potrzebowała czegoś nowego.
On od początku wiedział, że te sześć rozmów mu nie wystarczy, a kiedy do niej dotarło to samo, zdała sobie sprawę, że już go nie wypuści.

Jakie to było wyjątkowe, inne, całkowicie piękne. Początkowo przeczytałam pierwszą część i zastanawiałam się… o co tu chodzi? Niczego nie rozumiem. Dopiero później odnalazłam się w tym chaosie, natłoku myśli, rozgraniczałam rzeczywistość od wyobrażeń. Olivie Blake rewelacyjnie oddała umysły Alda i Regan. Dosłownie. Jego kalkulacje odnośnie niemożliwego do rozwiązania problemu, które pomagały mu zapomnieć o niszczących go myślach. Jej pęd, zmienność, walkę z lekami. Ich uczucia, potrzeby, słabości. To jak postawiła w kontraście jego spokojne postrzeganie świata i jej pośpiech, za którym musiał wciąż nadążać. Byli dziwni, nielubiani, oceniani przez rodzinę Regan (ojciec Alda to zdecydowanie jeden z najlepszych książkowych ojców, o których przyszło mi czytać). Jednocześnie kochali szaleńczo, bezgranicznie, całymi sobą. Zakończenie przysporzyło mi palpitacji serca. Tak to się skończy, myślałam wtedy. Naprawdę? Po tym wszystkim? Ale jedno co mogę wam obiecać to fakt, że będziecie całkowicie usatysfakcjonowani.

Ta książka to istota pszczół – chaotyczna, momentami niezrozumiała i absolutnie piękna i wartościowa.

Poznali się przypadkiem.

On rozmyślał o czasie. Matematyk. Geniusz. Siedział na podłodze i kreślił sześcioboki, bo przecież wszystko sprowadza się do pszczół.

Ona akurat tam pracowała jako przewodniczka po Instytucie Sztuki. Jeszcze niedawno zastanawiała się nad tym, czy nie zerwać ze swoim chłopakiem. Ale on znał ją na wylot i akceptował wszystkie jej wady. Kto zrobiłby...

Nie mogę uwierzyć, że to już koniec historii Rosie i Adama. Najchętniej przeczytałabym jeszcze przynajmniej kilka książek z nimi w roli głównej, bo już dawno aż tak bardzo nie zżyłam się z bohaterami.

Przy serii „Save me” wiedziałam, że autorka umie wywołać w czytelniku ogrom emocji. Przy „Fragile Heart” zafundowała mi dosłownie ich rollercoaster. Czułam się dokładnie tak, jak na kolejce, która najpierw powoli jedzie w górę, żeby uśpić czujność pasażera, a następnie z pełną prędkością zjeżdża w przepaść odbierając dech i podrzucając serce wprost do gardła.

Drogi czytelniku, jeśli nie czytałeś poprzedniej części, przeglądasz tę recenzję na własną odpowiedzialność.

Adam wraca z odwyku, podczas którego walczył z uzależnieniem od alkoholu i zmagał się z demonami przeszłości. Teraz, choć wciąż momentami czuje się słaby i przytłoczony, jest mu lżej, próbuje zacząć na nowo i otworzyć się na innych. Rosie natomiast próbuje o nim zapomnieć i wyleczyć swoje krwawiące serce. Wszystko na nic, kiedy po kilku miesiącach bez kontaktu on znowu się do niej odzywa. Mało tego, znowu chce być częścią jej życia, pomimo tego, że ostatnim razem tak brutalnie z niego zniknął.

Adam i Rosie na przestrzeni stron przechodzili przemianę. Coraz bardziej otwierali się na siebie i swoje problemy, które zamiast w sobie tłumić poruszali głośno. Już od pierwszego tomu zachwycała mnie ich relacja. Budowana na szczerości, prawdzie i rozmowie. W świecie show-biznesu, gdzie każdy uśmiech i słowo są z góry zaaranżowane, to w jaki sposób oni byli ze sobą było tego całkowitym przeciwieństwem. Sam motyw popularności, braku prywatności, wszechobecnego hejtu również został ukazany niezwykle dobrze. W Internecie możemy napisać wszystko o wszystkich, rozliczać z każdego błędu, niesprawiedliwie oceniać, atakować, bo czujemy się bezkarni. Nie widzimy twarzy osoby, którą krzywdzimy, nie widzimy jej reakcji, tego jak każde słowo może odbić się na jej psychice. Tutaj, punktem zapalnym w mediach była Rosie. Rosie, której nikt nie znał, ale każdy nienawidził, bo „coś im się wydawało”. Ataki paniki, bezsilność, wykończenie i poczucie pustki. Całkowita rezygnacja. W pewnym momencie chciałam po prostu przytulić bohaterów i oddzielić od świata, w którym z każdej strony można było dostrzec błysk flesza.

Uwielbiam tę historię. Uwielbiam to wydanie – te książki to jedne z najpiękniejszych na moich półkach. Po prostu cudowne.

Nie mogę uwierzyć, że to już koniec historii Rosie i Adama. Najchętniej przeczytałabym jeszcze przynajmniej kilka książek z nimi w roli głównej, bo już dawno aż tak bardzo nie zżyłam się z bohaterami.

Przy serii „Save me” wiedziałam, że autorka umie wywołać w czytelniku ogrom emocji. Przy „Fragile Heart” zafundowała mi dosłownie ich rollercoaster. Czułam się dokładnie tak,...

Z twórczością Melisy pierwszy raz zetknęłam się przy okazji czytania „Detektywa i złodziejki”, czyli pierwszego tomu serii „Co za para!” i przepadłam. Te książki to takie słoneczko – pełne humoru, ciepła, z cudownymi happy-endami romanse osadzone w epoce długich sukien i wytwornych bali.

Tym razem poznajemy Evana – księcia owianego złą sławą, w towarzystwie oskarżanego o zabójstwo swojej żony, który poszukuje dla swojej córki guwernantki. Jest on jednak tak osobliwy, że każda panna ucieka z jego gabinetu przerażona. Do momentu aż w drzwiach staje Rosalyn – okularnica, w wyjątkowo brzydkiej sukni, która od progu krytykuje swojego przyszłego pracodawcę. Wybuchowa para? A to dopiero początek.

Zawsze żałuję, że te książki są takie krótkie. Czytam je na raz, w jeden wieczór i nie przeszkadzałoby mi gdybym miała o połowę więcej stron. Rosalyn i Evan to duet doskonały. On gburowaty, nerwowy z genialnym poczuciem humoru (scena z grzankami, uwielbiam!) i ona poprawiająca go na każdym kroku, przeświadczona o tym, że miłość i ślub do niczego nie są jej potrzebne. Momentami miałam wrażenie, że miała nawet trudniejszy charakter od naszego dżentelmena. Scysjom, przekomarzaniom i droczeniu się nie ma końca, a bohaterowie w czasami komiczny wręcz sposób radzą sobie ze swoimi nowymi uczuciami. On staje się zazdrosny, ona nagle pragnie się lepiej ubierać, wszyscy wokół zauważają, że coś między nimi jest, za to oni prowadzą tylko im znaną grę i tańczą wokół siebie niczym pary na balu.

Jeśli marzy Wam się lekki historyczny! romans, który oczaruje, rozbawi i wciągnie bez reszty na kilka godzin, to nic lepszego nie znajdziecie

Z twórczością Melisy pierwszy raz zetknęłam się przy okazji czytania „Detektywa i złodziejki”, czyli pierwszego tomu serii „Co za para!” i przepadłam. Te książki to takie słoneczko – pełne humoru, ciepła, z cudownymi happy-endami romanse osadzone w epoce długich sukien i wytwornych bali.

Tym razem poznajemy Evana – księcia owianego złą sławą, w towarzystwie oskarżanego o...

Dlaczego tego nie wydali w Polsce?

Easton Royal od początku „Papierowej Księżniczki” był jednym z moich ulubionych bohaterów. Dlatego kiedy tylko zobaczyłam, że kontynuacja serii o Royalach jest o nim, od razu sięgnęłam po „Fallen Heir”. I szczerze mówiąc w żaden sposób się nie zawiodłam, a nawet ta część podobała mi się bardziej od poprzednich.
Easton Royal nie ma łatwego życia. Jako „środkowe” dziecko nie może znaleźć sobie miejsca wśród pozostałych braci. Toczy walkę z uzależnieniami, obwinia się za śmierć mamy jednocześnie chowając się za maską wyrachowanego luzaka, który nie potrzebuje nikogo i niczego oprócz dobrej zabawy. Aż w końcu poznaje Hartley Wright, która swoją tajemniczością i niedostępnością wcale niczego nie ułatwia, a oboje jedynie sprawiają sobie same problemy. Czy taka relacja ma w ogóle jakiś sens?

Ta książka co chwilę wywoływała we mnie inne emocje – śmiech, łzy, złość. Jak można kończyć coś w takim momencie? Po przeczytaniu ostatniej strony od razu sięgnęłam po następny tom. Relacja Eastona i Hartley rozwijała się bardzo powoli przez co wydawała się bardziej realna. Przewijały się tu również postacie z poprzednich książek – szczególnie polubiłam jeszcze bardziej Ellę, bliźniaków i Pasha.

Jak dla mnie jest to bardzo dobra kontynuacja, jak i ogólnie cała seria. Nie sądziłam, że czytanie jej tak bardzo sprawi mi przyjemność, a bohaterowie utkwią w mojej pamięci. Podsumowując jednym zdaniem – seria o życiu, dla relaksu i refleksji.

Dlaczego tego nie wydali w Polsce?

Easton Royal od początku „Papierowej Księżniczki” był jednym z moich ulubionych bohaterów. Dlatego kiedy tylko zobaczyłam, że kontynuacja serii o Royalach jest o nim, od razu sięgnęłam po „Fallen Heir”. I szczerze mówiąc w żaden sposób się nie zawiodłam, a nawet ta część podobała mi się bardziej od poprzednich.
Easton Royal nie ma...

Czy pieniądze dają szczęście?

I tak i nie. Ella Harper ma zaledwie siedemnaście lat, a już mieszka sama i musi łączyć prace ze szkołą. Tak właściwie całe jej życie sprowadza się po prostu do przetrwania. Jednak w pewnym momencie w jej życie wpada Callum Royal, czyli najlepszy przyjaciel jej ojca, którego nigdy nie poznała, i teraz również jej opiekun prawny. Opiekun, który sam nie radzi sobie z własnymi pięcioma synami, a co dopiero z dziewczyną z trudną przeszłością?

„Papierowa Księżniczka” to książka, która całkowicie mnie zaskoczyła. I w zależności od tego czy czytając skupiacie się i zagłębiacie w prawdziwy sens fabuły czy nie, ta pozycja może być dla Was albo zwykłym banalnym, obleśnym odmóżdżaczem, albo lekturą, która na ma na celu uświadomić to, jak pieniądze i układy niszczą ludzi. Bo tak naprawdę cała historia opiera się na działaniach bardzo toksycznych osób, których, wydawałoby się, idealne, pełne przepychu życie, jest tak naprawdę pełne problemów, kompleksów i zażaleń. Nie ma tu miejsca na prawdziwą miłość, szczerą przyjaźń i zdrowe relacje - wszystko opiera się na tworzeniu pozorów, nakładaniu masek i pilnowania własnej reputacji.

Ella już na początku wie, że trafiła do świata zepsucia, który pomimo tego pragnie poznać i naprawić. Sama do końca nie jest pozytywną bohaterką, bo tutaj takich nie znajdziemy. Każda z postaci ma swoje za uszami. I choć na koniec dziewczyna czuje się jakby spotkał ją cud szybko przekonuje się, że jednak marzenia się nie spełniają.

Czy polecam tą książkę? To zależy dla kogo - jeśli nie odrzucają Cię przekleństwa, ordynarne teksty i lubisz historie, które niosą za sobą głębsze przesłanie choć wydawałoby się, że takowego tu nie ma, to jest to książka dla Ciebie. Ale jeśli nie, to ta część może być strzałem w kolano. Wybór należy do Was. Ja z tego miejsca mogę jednak powiedzieć, że książka mnie w jakiś sposób porwała i zabieram się za kolejne tomy.

Czy pieniądze dają szczęście?

I tak i nie. Ella Harper ma zaledwie siedemnaście lat, a już mieszka sama i musi łączyć prace ze szkołą. Tak właściwie całe jej życie sprowadza się po prostu do przetrwania. Jednak w pewnym momencie w jej życie wpada Callum Royal, czyli najlepszy przyjaciel jej ojca, którego nigdy nie poznała, i teraz również jej opiekun prawny. Opiekun, który...