Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po stokroć uwielbiam. Baudelaire niszczy, miażdży, strąca nas do piekieł, po chwili wnosi w przestworza niebios, by na koniec... (wybaczcie, ale nie dokończę).

Po stokroć uwielbiam. Baudelaire niszczy, miażdży, strąca nas do piekieł, po chwili wnosi w przestworza niebios, by na koniec... (wybaczcie, ale nie dokończę).

Jest to jedna z tych książek obok których nie w sposób przejść obojętnie. Przyznaję - przyciągnęła mnie do niej kontrowersyjna treść, ale w lekturze nie to okazało się najważniejsze. Kolejne strony powieści przewracałam bardzo leniwie, niepośpiesznie, gdyż każda strona, każdy akapit i każde słowo były dla mnie prawdziwą estetyczną rozkoszą. Styl pisarski Nabokova zawładnął mną do reszty, w wielu momentach czułam się wzruszona i obawiałam się, że tego nie udźwignę. Całkiem możliwe, że gdyby pisarz opisywał obsesję (tak, obsesja to lepsze słowo niż miłość) Humberta Humberta do zakupionego w sklepie spożywczym ziemniaka, zamiast do Lolity, byłabym tak samo zachwycona. I nic na to nie poradzę.

Jest to jedna z tych książek obok których nie w sposób przejść obojętnie. Przyznaję - przyciągnęła mnie do niej kontrowersyjna treść, ale w lekturze nie to okazało się najważniejsze. Kolejne strony powieści przewracałam bardzo leniwie, niepośpiesznie, gdyż każda strona, każdy akapit i każde słowo były dla mnie prawdziwą estetyczną rozkoszą. Styl pisarski Nabokova zawładnął...

Milan Kundera doskonale połączył swoje przemyślenia z fabułą książki i do tego podał to wszystko - miałoby się wrażenie - na srebrnej tacy. W szczególności spodobała mi się kompozycja książki. :)

Milan Kundera doskonale połączył swoje przemyślenia z fabułą książki i do tego podał to wszystko - miałoby się wrażenie - na srebrnej tacy. W szczególności spodobała mi się kompozycja książki. :)

To moje drugie spotkanie z prozą Myśliwskiego, a jedno z najlepszych - jeśli chodzi o literaturę - w moim życiu. Spodobało mi się to, że w tej powieści zabiera głos tak naprawdę jeden bohater, inni bohaterowie mówią przez jego usta. A uwierzcie mi, że mogłoby się go słuchać w nieskończoność, nie tylko podczas łuskania fasoli.

To moje drugie spotkanie z prozą Myśliwskiego, a jedno z najlepszych - jeśli chodzi o literaturę - w moim życiu. Spodobało mi się to, że w tej powieści zabiera głos tak naprawdę jeden bohater, inni bohaterowie mówią przez jego usta. A uwierzcie mi, że mogłoby się go słuchać w nieskończoność, nie tylko podczas łuskania fasoli.