Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po raz pierwszy opiniuję książkę jeszcze w trakcie czytania, bo jedna myśl nie daje mi spokoju. Już od pierwszych rozdziałów, co chwilę uderza mnie podobieństwo do sagi o Fjällbace. Motylek ma tak wysokie noty... nie wierzę, że tylko ja widzę tu ten sam schemat. Mały, spokojny posterunek w równie małej miejscowości wczasowej. Policjanci przyzwyczajeni do nudnych, rutynowych interwencji nagle stają w obliczu morderstw. Na czele główny bohater "do wzięcia" Daniel (Patrick?) i grupka jego współpracowników; młody ambitny Marek (Martin?), bezwględny i kłopotliwy Paweł (Ernst?), małomówny Janusz (Gosta?) oraz w roli sekretarki ciepła Maria o maminym sercu (Annika?). Pokój socjalny vel jadalnia pełni funkcję sali konferencyjnej.
Obok Daniela pojawia się druga główna postać - nowa mieszkanka Lipowa; piękna, długonoga i oczywiście również "do wzięcia". Czy zostaną parą, a ona jako kobieta policjanta będzie wtykać nos we wszystkie dochodzenia i w dodatku będzie w tym świetna? Przekonam się wkrótce.

Poza obsadą również forma jest znajoma. Czytelnik jest prowadzony przez fabułę identycznie jak u Camilli Läckberg, na zasadzie przeskoków scen od jednego bohatera do drugiego, akcja przeplatana epizodami z dalekiej przeszłości oraz tajemniczym monolgiem, które powoli naprowadzają nas na rozwiązanie tajemnic. Hm... Przy tylu zbieżnościach nasz mózg automatycznie zaczyna robić porównania...

Doskonale rozumiem zachwyt szwedzką sagą, ale mam nadzieję, że te wszystkie podobieństwa są czystym przypadkiem. Bo odwzorowywanie cudzego pomysłu średnio zasługuje na peany czy stawianie autorek obok siebie. Dla mnie byłby to sygnał, że Katarzyna Puzyńska nie docenia swojego czytelnika - jego smaku, inteligencji, znajomości literatury. Że serwuje nam powtórkę z rozrywki ślizgając się na popularności skandynawskiej serii i nie biorąc pod uwagę, że możemy oczekiwać czegoś więcej. Chociażby autentyzmu. Oczywiście wspaniale mieć naszą własną polską Camillę, czy raczej Catarzynnę, byle oryginalną.

Na porównania do Läckberg również nieco za wcześnie. Bohaterowie są dość teatralni, podobnie jak ich przesadne reakcje i przerysowane sytuacje. Ciągłe tytułowanie bohaterów, których zdążyliśmy już poznać, w pewnym momencie staje się irytujące. Autorka lubi przypominać i tłumaczyć kontekst, jakby nie wierzyła, że czytelnik potrafi zapamiętywać i wnioskować. Mimo zagmatwania, jest wystarczająco przewidywalne, żeby uniemożliwić dłuższą zabawę w detektywa - w przeciwieństwie do Läckberg, która trzyma w napięciu i niepewności prawie do ostatnich stron.

No dobrze. To pierwsza powieść naszej Pisarki, może na początek potrzebowała rozbiegu z dobrym poślizgiem, by dalej samodzielnie rozwinąć skrzydła... Motyw zbrodni jest świeży i ciekawy, sielankowa sceneria przyjemna, bohaterowie (choć jeszcze nieoszlifowani) dają się lubić, a ich losy wciągają na tyle, by chcieć przeżywać z nimi więcej. Sam pomysł stworzenia sagi kryminalnej i zatrzymania czytelnika na dłużej to duży plus. Na pewno w kolejnych tomach jest coraz lepiej.

Po raz pierwszy opiniuję książkę jeszcze w trakcie czytania, bo jedna myśl nie daje mi spokoju. Już od pierwszych rozdziałów, co chwilę uderza mnie podobieństwo do sagi o Fjällbace. Motylek ma tak wysokie noty... nie wierzę, że tylko ja widzę tu ten sam schemat. Mały, spokojny posterunek w równie małej miejscowości wczasowej. Policjanci przyzwyczajeni do nudnych, rutynowych...