Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podwójna biografia matki i córki. Jednak moim zdaniem niepotrzebnie ich historie przedstawiono naprzemiennie, o wiele lepszym pomysłem byłby porządek chronologiczny. Poza tym niektóre fragmenty są zbyt rozwlekłe i naszpikowane niepotrzebnymi szczegółami, przez co książka niejednokrotnie potrafi się ciągnąć. Warto jednak przez nią przebrnąć, aby poznać dwie niezwykłe kobiety, które w Polsce pozostają praktycznie nieznane.

Podwójna biografia matki i córki. Jednak moim zdaniem niepotrzebnie ich historie przedstawiono naprzemiennie, o wiele lepszym pomysłem byłby porządek chronologiczny. Poza tym niektóre fragmenty są zbyt rozwlekłe i naszpikowane niepotrzebnymi szczegółami, przez co książka niejednokrotnie potrafi się ciągnąć. Warto jednak przez nią przebrnąć, aby poznać dwie niezwykłe...

Opowieść głównie o życiu wewnętrznym Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Jako poetka jest mi obojętna, jednak dzięki tej pozycji zainteresowała mnie jako nietuzinkowa kobieta, która nie chciała odgrywać ról wyznaczonych przez społeczeństwo. Konwencja książki pozwala poznać Marię od naprawdę ciekawej strony, ale też momentami staje się kulą u nogi całej opowieści. Akcja bowiem szybko płynie (a raczej skacze) od jednego interesującego narratorkę wydarzenia do drugiego, mało tutaj tła, postaci innych niż najbliższa rodzina czy mężowie i kochankowie. Z jednej strony - jest to zrozumiałe, gdy weźmie się pod uwagę, że autorka opierała się na listach i pamiętnikach, ponadto udało się jej bardzo zgrabnie uchwycić pełen sprzeczności charakter poetki. Z drugiej - fragmentaryczność opowieści i jej impresyjność nie każdemu musi odpowiadać. Polecam jako dość lekką lekturę na jeden wieczór.

Opowieść głównie o życiu wewnętrznym Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Jako poetka jest mi obojętna, jednak dzięki tej pozycji zainteresowała mnie jako nietuzinkowa kobieta, która nie chciała odgrywać ról wyznaczonych przez społeczeństwo. Konwencja książki pozwala poznać Marię od naprawdę ciekawej strony, ale też momentami staje się kulą u nogi całej opowieści. Akcja...

Na polskim rynku wydawniczym brakuje powieści osadzonych w epoce romantyzmu. Na szczęście w tym roku oprócz moich "Wieszczów" ukazali się "Romantyczni" Doroty Ponińskiej - i na szczęście są oni zdecydowanie udani.
Akcja powieści rozgrywa się w latach 1815-1825 (z retrospekcją w 1802 i epilogiem w 1830), przede wszystkim w Wilnie, które jest bohaterem tej historii w nie mniejszym stopniu, co liczne postaci. Historia prowadzona jest wielowątkowo - mamy scenę polityczną (z księciem Adamem Czartoryskim i carem Aleksandrem na czele), perypetie uniwersyteckie (filomaci, filareci, promieniści) i - teoretycznie - wątek główny, czyli dzieje fikcyjnego młodego sieroty, który przyjmuje się na Uniwersytet Wileński. Teoretycznie - ponieważ wątki pozostałe zdają się być nieco bardziej rozbudowane, a przez to też ciekawsze. Pojawia się również inny ważny motyw - pogaństwa i badania początków kultury polskiej wśród ludu, tutaj jednak moim zdaniem zabrakło z dwóch lub trzech scen, które pozwoliłyby tej historii wybrzmieć.
Postaci historyczne spotykamy tu praktycznie co rozdział, ale nie czuć z tego powodu przesytu czy znużenia - przeciwnie, tym mocniej angażujemy się w ich losy. Poza tym który miłośnik romantyzmu nie wzruszyłby się, czytając o pierwszym spotkaniu Zana z Mickiewiczem albo o kłótni profesora Śniadeckiego z krnąbrną bratanicą? Autorka kocha tę epokę, i to czuć.
Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko polecić tę powieść wszystkim miłośnikom romantyzmu. Tym bardziej, że w przygotowaniu są kolejne części.

Na polskim rynku wydawniczym brakuje powieści osadzonych w epoce romantyzmu. Na szczęście w tym roku oprócz moich "Wieszczów" ukazali się "Romantyczni" Doroty Ponińskiej - i na szczęście są oni zdecydowanie udani.
Akcja powieści rozgrywa się w latach 1815-1825 (z retrospekcją w 1802 i epilogiem w 1830), przede wszystkim w Wilnie, które jest bohaterem tej historii w nie...

Niezwykle obszerna i szczegółowa biografia jednego z największych artystów romantyzmu, napisana z miłością do tematu. Niestety owa szczegółowość niekiedy staje się piętą achillesową książki - autor bowiem stara się opowiedzieć o niemal każdej osobie, z jaką Buonarotti zetknął się podczas swojego naprawdę długiego życia. Rozwlekłe opowieści o uczniach, wielbicielach czy innych przypadkowych znajomych rzeźbiarza potrafią znudzić i zniecierpliwić, zaś sam Florentczyk zbyt często zostaje odsunięty na dalszy plan. Gdyby nieco odchudzić tę pozycję o owe dygresje, byłoby zdecydowanie lepiej.
Poza tym jednak - polecam.

Niezwykle obszerna i szczegółowa biografia jednego z największych artystów romantyzmu, napisana z miłością do tematu. Niestety owa szczegółowość niekiedy staje się piętą achillesową książki - autor bowiem stara się opowiedzieć o niemal każdej osobie, z jaką Buonarotti zetknął się podczas swojego naprawdę długiego życia. Rozwlekłe opowieści o uczniach, wielbicielach czy...

Historia dramaturżki, córki młodopolskiego pisarza Stanisława Przybyszewskiego i malarki Anieli Pająkówny chwyta za samo serce. Szkoda tylko, że autorce nie do końca udaje się to oddać. Jej styl jest chaotyczny, a zdania niejasne. Narracja zbyt mocno skupia się na pojedynczych szczegółach (jak warunku życia w gdańskim baraku pod koniec życia), a za mało na szerszym kontekście i bardziej ogólnym spojrzeniu na relacje Stanisławy z najbliższymi. Po przeczytaniu nie wiemy choćby tego, dlaczego dziewczyna wyszła za Panieńskiego albo jak zaprzyjaźniła się z przyrodnią siostrą, Iwą Bennet (córką Dagny Przybyszewskiej), skoro widziały się chyba tylko na pogrzebie ich wspólnego ojca. Niektóre fragmenty i akapity kompletnie niepotrzebne.

Historia dramaturżki, córki młodopolskiego pisarza Stanisława Przybyszewskiego i malarki Anieli Pająkówny chwyta za samo serce. Szkoda tylko, że autorce nie do końca udaje się to oddać. Jej styl jest chaotyczny, a zdania niejasne. Narracja zbyt mocno skupia się na pojedynczych szczegółach (jak warunku życia w gdańskim baraku pod koniec życia), a za mało na szerszym...

Pierwsza publikacja o Dagny Przybyszewskiej tak mocno oparta na faktach i źródłach, a nie plotkach i domysłach. Z początku suchość faktów i lakoniczność opisów nieco razi, przynajmniej w porównaniu z barwnym stylem choćby Ewy K. Kossak. Z czasem jednak łatwo pojąć, dlaczego autorka obrała taki kierunek. Książka ta nie miała na celu przedstawiać postaci Przybyszewskiej niedzielnemu czytelnikowi, a sprostować narosłe naokoło Norweżki mity i plotki. I w tej kategorii sprawdza się naprawdę świetnie. Niezwykle ciekawa jest ostatnia część publikacji, dotycząca twórczości Przybyszewskiej. To temat, który tak długo pomijano, a który okazuje się niemal równie ciekawy, co biografia Dagny. Pozostaje tylko czekać, aż któryś polski wydawca pójdzie śladem Niemców i zdecyduje się na wydanie utworów zebranych Dagny Przybyszewskiej. Cóż, nadzieja umiera ostatnia.
PS Fakty dowodzą, że Stachu to ch*j.

Pierwsza publikacja o Dagny Przybyszewskiej tak mocno oparta na faktach i źródłach, a nie plotkach i domysłach. Z początku suchość faktów i lakoniczność opisów nieco razi, przynajmniej w porównaniu z barwnym stylem choćby Ewy K. Kossak. Z czasem jednak łatwo pojąć, dlaczego autorka obrała taki kierunek. Książka ta nie miała na celu przedstawiać postaci Przybyszewskiej...

Niezwykle poruszająca historia genialnej rzeźbiarki to temat fascynujący, ale trudny do przedstawienia. Nie byłem przekonany do formy książki, będącej zwrotem współcześnie żyjącej narratorki do artystki z przełomu XIX i XX wieku, jednak po kilku stronach moje obawy rozwiały się całkowicie. Autorka doskonale wie, co robi, w miarę możliwości trzyma się faktów i chronologii, starając się jednocześnie dotrzeć do życia wewnętrznego Camille Claudel. I to działa mocno, ponieważ pani Stabro opiera się przede wszystkim na zachowanej korespondencji, a liczne luki wypełnia rozsądnie i nie bez oporów. Polecam gorąco.

Niezwykle poruszająca historia genialnej rzeźbiarki to temat fascynujący, ale trudny do przedstawienia. Nie byłem przekonany do formy książki, będącej zwrotem współcześnie żyjącej narratorki do artystki z przełomu XIX i XX wieku, jednak po kilku stronach moje obawy rozwiały się całkowicie. Autorka doskonale wie, co robi, w miarę możliwości trzyma się faktów i chronologii,...

Nie wiem, jakim cudem ktoś to wydał (i to w Stanach, gdzie raczej mało kto zna Dagny Juel i Stacha Przybyszewskiego). Kiepski język (pełen powtórzeń, błędów stylistycznych i zdań zdecydowanie zbyt wielokrotnie złożonych), beznadziejne dialogi, spłycenie całej historii i postaci Dagny, wreszcie uczynienie ze wszystkich bohaterów maniaków seksualnych... Ja wysiadłem przed połową. Polecam trzymać się z daleka, a przy następnych ogniskach próżności - cisnąć prosto w ogień.

Nie wiem, jakim cudem ktoś to wydał (i to w Stanach, gdzie raczej mało kto zna Dagny Juel i Stacha Przybyszewskiego). Kiepski język (pełen powtórzeń, błędów stylistycznych i zdań zdecydowanie zbyt wielokrotnie złożonych), beznadziejne dialogi, spłycenie całej historii i postaci Dagny, wreszcie uczynienie ze wszystkich bohaterów maniaków seksualnych... Ja wysiadłem przed...