Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam słabość do wampirów, szczególnie w wydaniu XIX-wiecznym. To właśnie w czasach romantyzmu, za sprawą Goethego, lorda Byrona i Johna Polidoriego, zrodził się tak popularny wizerunek uwodzicielskiego krwiopijcy. "Carmilla" Josepha Sheridana Le Fanu to zaś klasyk literatury wampirycznej, który nareszcie doczekał się godnego polskiego wydania.
Akcja powieści rozgrywa się w gotyckim zamku w Styrii, w którym mieszka dziewiętnastoletnia Laura wraz z ojcem, opiekunką, guwernantką i resztą służby. Pewnego dnia w ich okolicy dochodzi do wypadku z udziałem przejeżdżającego powozu. Jego właścicielka, tajemnicza hrabina, pozostawia swoją córkę pod opieką Laury i jej ojca, a następnie wyjeżdża z powodu sprawy nie cierpiącej zwłoki. Między Laurą a jej towarzyszką, Carmillą, szybko tworzy się silna więź. Tymczasem w okolicy dochodzi do tajemniczych wydarzeń...
Oczywiście zupełnie inaczej czyta się XIX-wieczne powieści grozy dzisiaj, z całym bagażem popkulturowym. Raczej nikt nie sięga po "Draculę", nie wiedząc, kim tak naprawdę jest hrabia, i podobnie sprawa wygląda z "Carmillą". Mylące może się jednak okazać opieranie na współczesnych wampirycznych tropach - tu wampiry mogą chodzić w blasku słońca i nie zmieniają się w nietoperze. Ta powieść stanowi ważny etap w rozwoju motywu wampirycznego w literaturze i sam Bram Stoker czerpał z niej dużo.
"Carmilla" to jeden z pierwszych tekstów ukazujących pożądanie i romantyczne uczucia pomiędzy dwiema kobietami. Oczywiście autorowi zależało na przestrodze - podobnie jak w "Draculi", tak i tu wampiryzm staje się metaforą s*ksualności wychodzącej poza normę i OCZYWIŚCIE jedna z bohaterek zostaje za to ukarana. W wiktoriańskiej rzeczywistości (i to ponad 20 lat przed procesem Oscara Wilde'a) nie można było o tym pisać inaczej.
Po raz pierwszy "Carmilla" została wydana ponad 150 lat temu (w latach 1871-1872), zaś na polski rynek sto lat później - w 1974 roku. Trafiała także do zbiorowych publikacji, ale dopiero teraz mamy godne wydanie, na jakie ta klasyczna powieść zasługuje. Twarda oprawa i piękne ilustracje Aleksandry Czudżak sprawiają, że czyta się ją dziś z wielką radością.

Mam słabość do wampirów, szczególnie w wydaniu XIX-wiecznym. To właśnie w czasach romantyzmu, za sprawą Goethego, lorda Byrona i Johna Polidoriego, zrodził się tak popularny wizerunek uwodzicielskiego krwiopijcy. "Carmilla" Josepha Sheridana Le Fanu to zaś klasyk literatury wampirycznej, który nareszcie doczekał się godnego polskiego wydania.
Akcja powieści rozgrywa się w...

"Czterdzieści i cztery" Krzysztofa Piskorskiego to powieść trudna do jednoznacznego zaklasyfikowania. Mamy tu fantasy, (retro)science fiction, steampunk (a w zasadzie etherpunk), historię alternatywną, a do tego thriller polityczny z licznymi scenami batalistycznymi. Całość podlana zaś została silnie romantycznym sosem.
Rok 1844. Wynalezienie energii próżni (etheru) zmieniło bieg historii i pozwoliło europejskim mocarstwom kolonizować równolegle światy. Eliza Żmijewska, poetka i uczestniczka powstania listopadowego podróżuje do Londynu, by na polecenie Juliusza Słowackiego i Rady Emigracyjnej wykonać wyrok śmierci na przemysłowcu Konradzie Załuskim. W jej zadaniu pomagać jej będą Xa'ru - przedstawiciel nieznanego gatunku z równoległej rzeczywistości, szkocki badacz Thomas Mitchell (a raczej jego głowa) i sam lord Byron, który po wypadkach w Grecji stanął na czele Loży Nowego Świtu...
Wbrew pozorom ten nadmiar konwencji służy tej historii, bowiem autor nie upycha w niej wszystkiego, co wydaje mu się interesujące. Przeciwnie - udaje mu się bardzo różne wątki powiązać siecią wzajemnych zależności. Fabuła tworzy konkretną, spójną całość, a jednocześnie niejednokrotnie zaskakuje fantazją autora. Bohaterowie historyczni zaś - Byron, Ada Lovelace, Słowacki czy Mickiewicz - faktycznie są pełnoprawnymi, wielowymiarowymi postaciami, przy żadnej z nich nie ma wrażenia, że została wrzucona do powieści na siłę.
Sama Eliza Żmijewska również pozostaje w pamięci - to silna, tętniąca życiem postać, w której motywacje można uwierzyć i której przeżycia można poczuć. Zaryzykuję stwierdzenie, że to jedna z najciekawszych kobiecych bohaterek w polskiej fantastyce. Co chwalebne, nie ma tu niepotrzebnych wątków romansowych ani male gaze.
Przyznam szczerze - dawno już nie czytałem tak dobrej powieści! "Czterdzieści i cztery" ujęło mnie od pierwszych stron, a mój zachwyt tylko wzrastał w trakcie czytania. Ogromnie podoba mi się, jak twórczo autor wykorzystał romantyków, by stworzyć niezwykle ciekawą historię. Polecam gorąco!

"Czterdzieści i cztery" Krzysztofa Piskorskiego to powieść trudna do jednoznacznego zaklasyfikowania. Mamy tu fantasy, (retro)science fiction, steampunk (a w zasadzie etherpunk), historię alternatywną, a do tego thriller polityczny z licznymi scenami batalistycznymi. Całość podlana zaś została silnie romantycznym sosem.
Rok 1844. Wynalezienie energii próżni (etheru)...

Nietrudno zauważyć, że autor "Nie-Boskiej komedii" cieszy się najmniejszą popularnością z trzech wieszczów romantycznych. Brakuje na jego temat nowych książek i prac, wychodzących poza wnioski badaczy sprzed kilku dekad. Naprzeciw temu zapotrzebowaniu wychodzi "Tajemnica miłości romantycznej. Zygmunt Krasiński i Delfina Potocka" prof. Danuty Danek.
Jak było, wszyscy (a przynajmniej czytający tę stronę) wiemy - poeta przymuszony przez ojca do ślubu z Eliza z Branickich przez długi czas żył z nią i z Delfiną Potocką w swoistym trójkącie, który unieszczęśliwiał w zasadzie wszystkich zainteresowanych. Tymczasem "Tajemnica miłości romantycznej" odsłania kolejne warstwy tej historii - okoliczności utraty matki przez Zygmunta (i niemożność prawidłowego przeżycia żałoby) oraz jego relacje z przemocowym, stosującym wszelkie odmiany szantażu emocjonalnego ojcem. Poeta poszukiwał w kobietach wszystkiego, czego zabrakło mu w dzieciństwie - wsparcia, opieki i bezwarunkowej miłości, w zamian oferując to samo. I znalazł to w osobie Delfiny. Jego niespotykana wrażliwość i empatia stały się jednak narzędziem rękach ojca, który widział go tylko jako narzędzie spełniania własnych ambicji i nie tolerował żadnych przejawów samodzielności.
To nie jest przyjemna lektura - wykorzystując narzędzia psychoanalityczne, autorka ujawnia głębię traum i krzywd Zygmunta. Trudno nie współczuć dziecku, które zmuszano do nauki niemal ponad jego siły, dziecku, które straciło matkę, co jednak pogłębiło tylko dystans między nim a ojcem. Mając to na uwadze, łatwiej wytłumaczyć, dlaczego poeta nawet w dorosłym życiu nie był w stanie sprzeciwić się rodzicielowi.
We wstępie i nocie końcowej autorka ujawnia także nadużycia i manipulacje rozmaitych badaczy dotyczące osoby Krasińskiego i jego listów. To jednak najsłabsza część książki - słuszne oburzenie zbyt często przeradza się tu w ataki personalne.
Polecam gorąco "Tajemnicę miłości romantycznej" Danuty Danek wszystkim osobom, które jak ja lubią zagłębiać się w psychikę wielkich artystów.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu słowo/obraz terytoria

Nietrudno zauważyć, że autor "Nie-Boskiej komedii" cieszy się najmniejszą popularnością z trzech wieszczów romantycznych. Brakuje na jego temat nowych książek i prac, wychodzących poza wnioski badaczy sprzed kilku dekad. Naprzeciw temu zapotrzebowaniu wychodzi "Tajemnica miłości romantycznej. Zygmunt Krasiński i Delfina Potocka" prof. Danuty Danek.
Jak było, wszyscy (a...

Niewiele książek wywarło tak silny wpływ na literaturę romantyzmu i grozy, co wydane pierwotnie w 1794 roku "Tajemnice zamku Udolpho" Ann Radcliffe. Pisarze i pisarki - od George Sand poprzez Mary Shelley i Charlotte Brontë aż po Edgara Allana Poego i Zygmunta Krasińskiego - obficie czerpali z tego dzieła, tworząc podwaliny powieści gotyckiej. Teraz, dzięki nowemu wydaniu, możemy sami przekonać się, jak wiele klasycznych motywów literackich zrodziło się w wyobraźni Ann Radcliffe.
Akcja rozgrywa się w XVI wieku we Włoszech i Francji. Emilia St. Aubert po śmierci matki wyrusza z ojcem w podróż, w czasie której poznaje ubogiego szlachcica, Valancourta. Ojciec niespodziewanie podupada na zdrowiu i umiera, zaś Emilia trafia pod opiekę jego siostry, wyniosłej pani Cheron. Niebawem jej opiekunka wychodzi za okrutnego pana Montowni, który wywozi obie kobiety do tajemniczego zamku Udolpho...
Wiele w tej powieści nowatorskich (jak na XVIII wiek!) rozwiązań, takich jak opisy wpływu grozy na kruchą psychikę bohaterki (co zainspirowało Poego), pełne namiętności i zbrodni tajemnice rodzinne tudzież miejsca, w których wciąż słychać echa dawnych wydarzeń i dzieją się rzeczy niewytłumaczalne. Z drugiej strony to niełatwa lektura - ogromna szczegółowość i rozwlekłość opisów sprawia, że wielu czytelników może się od niej odbyć. To ponad 800 stron wypełnionych drobnym drukiem i czasami to czuć. Należy też pochwalić tłumacza, Wacława Niepokólczyckiego, który specyficzny język Radcliffe przełożył z niezwykłym wdziękiem.
Z tego też powodu polecam "Tajemnice zamku Udolpho" ostrożnie i z zastrzeżeniem, że styl nie każdemu może przypaść do gustu. Treść jednak, pełna gotycyzmu i grozy, broni się dziś równie mocno, co ponad 200 lat temu.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Państwowemu Instytutowi Wydawniczemu.

Niewiele książek wywarło tak silny wpływ na literaturę romantyzmu i grozy, co wydane pierwotnie w 1794 roku "Tajemnice zamku Udolpho" Ann Radcliffe. Pisarze i pisarki - od George Sand poprzez Mary Shelley i Charlotte Brontë aż po Edgara Allana Poego i Zygmunta Krasińskiego - obficie czerpali z tego dzieła, tworząc podwaliny powieści gotyckiej. Teraz, dzięki nowemu wydaniu,...

Adam Mickiewicz to jeden z największych i najsłynniejszych Polaków, zaś jego barwny życiorys stanowi gotowy materiał na cykl powieściowy albo wielosezonowy serial. Jednak nie każdy rodzic ma wystarczającą wiedzę i zainteresowanie, by opowiedzieć o nim wyczerpująco swoim pociechom. Z pomocą przychodzi więc "Adaś Mickiewicz. Łobuz i mistrz" Jakuba Skworza - powieść dla młodzieży o Eryku, Oli i ich dziadku, którzy za pomocą magicznych książek śledzą ważne wydarzenia z życia poety. Wędrują wraz z nim od Nowogródka i Wilna poprzez Odessę, Moskwę i Petersburg aż po Paryż. Dziadek zaś wciela się w rolę przewodnika, który tłumaczy dzieciom zawiłości polityczne i społeczne, starannie dobiera też sceny, by były odpowiednie dla oczu nieletnich. Moim zdaniem wydarzenia przeskakują nieco zbyt szybko i niektórym wątkom brakuje pogłębienia, przydałby się też nieco większy nacisk na same utwory Adama (np. nie ma ani słowa o trzeciej części "Dziadów"), ale ostatecznie opowieść spełnia swoje zadanie - przybliżenia życiorysu Mickiewicza (do ślubu) w familijnej atmosferze. Dodatkowym atutem jest szata graficzna autorstwa Jagi Słowińskiej.
Polecam każdemu, kto chciałby zapoznać swoje dzieci z Wieszczem. Autor stworzył również kontynuacje opowiadające o Marii Skłodowskiej-Curie i Fryderyku Chopinie.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka oraz autorowi.

Adam Mickiewicz to jeden z największych i najsłynniejszych Polaków, zaś jego barwny życiorys stanowi gotowy materiał na cykl powieściowy albo wielosezonowy serial. Jednak nie każdy rodzic ma wystarczającą wiedzę i zainteresowanie, by opowiedzieć o nim wyczerpująco swoim pociechom. Z pomocą przychodzi więc "Adaś Mickiewicz. Łobuz i mistrz" Jakuba Skworza - powieść dla...

Jestem przekonany, że gdyby powieść "Inspektor i złodziejka" ukazała się oryginalnie w USA lub Wielkiej Brytanii, New York Times ogłosiłby ją bestsellerem, a filmowcy prześcigaliby się w staraniach o prawa do ekranizacji z, powiedzmy, Robertem Pattinsonem i Saoirse Ronan. Autorki, Justyna Andrulewicz i Joanna Truchel (prowadzące stronę @victorian_fiveoclock) stworzyły dzieło wymykające się prostej klasyfikacji. Mamy więc Londyn na przełomie XIX i XX wieku, a w nim - inspektora Valentina Cosgrove'a i Caitlin Brogan - kobietę uwikłaną w środowiska przestępcze i wywrotowe (od irlandzkich konspiratorów po komunistów). Jeśli spodziewacie się prostego, płytkiego romansu, "Inspektor i złodziejka" miło Was rozczarują. Autorki śmiało snują rozbudowaną intrygę i przedstawiają Londyn od najmroczniejszej, najbardziej brudnej strony. Główni bohaterowie to "mężczyzna z przeszłością, kobieta po przejściach" - przeżyte doświadczenia i traumy niemal umożliwiają im otwarcie się na siebie nawzajem i rodzące się uczucie. Całość nie kończy się jednoznacznym, ckliwym happy endem i czuć, że Val i Caitlin napotkają jeszcze wiele przeszkód w planowanych kontynuacjach. Ma to bowiem być pierwsza część trylogii.
Polecam gorąco sprawdzić tę pozycję i zanurzyć się w edwardiańskim Londynie. Czuć, że powieść powstała z miłości do tego miasta i epoki, a wiedza autorek dorównuje ich pasji. Dziękuję im za egzemplarz!

Jestem przekonany, że gdyby powieść "Inspektor i złodziejka" ukazała się oryginalnie w USA lub Wielkiej Brytanii, New York Times ogłosiłby ją bestsellerem, a filmowcy prześcigaliby się w staraniach o prawa do ekranizacji z, powiedzmy, Robertem Pattinsonem i Saoirse Ronan. Autorki, Justyna Andrulewicz i Joanna Truchel (prowadzące stronę @victorian_fiveoclock) stworzyły...

A gdyby istota stworzona przez Frankensteina nie była szkaradnym potworem, tylko piękną, młodą kobietą? Jak potoczyłyby się jej losy? Jak odnalazłaby się w wiktoriańskiej rzeczywistości i jak odebrałoby ją społeczeństwo? Na te pytania odpowiada powieść "Biedne istoty" Alasdaira Graya. I nie tylko - bo to dzieło wielowarstwowe i wieloznaczne.
Ekscentryczny naukowiec Baxter natrafia na zwłoki ciężarnej topielicy i postanawia przeszczepić mózg dziecka do ciała kobiety, a następnie je ożywić. Powstała w ten sposób istota, Bella, mimo dojrzałego wyglądu musi uczyć się na nowo podstawowych czynności i zachowań. Choć zakochuje się w niej McCandless, przyjaciel Baxtera, to Bella ucieka w towarzystwie adoratora w podróż dookoła świata.
Inspiracje "Frankensteinem" są widoczne gołym okiem - ba, Baxter nosi imiona Godwin Bysshe (na cześć ojca Mary Shelley, Williama Godwina, i jej męża, Percy'ego Bysshe Shelleya). Bella nazywa go Bozią, co tylko potęguje aluzje do jego "boskiej" władzy i mocy przywracania życia. Zarysowany (choć niezbyt mocno) jest tu także wątek k*zirodztwa i groomingu - co Mary Shelley ukazała w innej powieści, "Mathilda".
A jednak owa romantyczno-gotycka opowieść to tylko jedna warstwa historii. Całość zaprezentowana jest w konwencji odnalezionego tekstu, z licznymi fragmentami epistolarnymi. W dodatku listy te często ukazują te same wydarzenia z różnych perspektyw i czytelnik musi samodzielnie zdecydować, komu wierzy. O ile w historii Belli to w miarę łatwe, to po jej zakończeniu czeka nas jeszcze konfrontacja z inną wersją fabuły, bliższą powieści pozytywistycznej. Komu zatem wierzyć - McCandlessowi czy Victorii? I czy Bella naprawdę istniała?
Na osobną uwagę zasługuje warstwa graficzna książki - rozmaite portrety i rysunki, które potęgują tylko wrażenie obcowania ze znalezionym maszynopisem. Szkoda tylko, że okładka, choć niezła, jest w zupełnie innym stylu.
"Biedne istoty" Alasdaira Graya pokazują, jak żywe są wciąż inspiracje romantyczne i jak można je twórczo wykorzystać, by stworzyć ciekawą, niebanalną prozę. Polecam gorąco, zwłaszcza że za dwa tygodnie do kin wchodzi ekranizacja Yórgosa Lánthimosa ("Lobster") z Emmą Stone i Willemem Dafoe.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Poradnia K

A gdyby istota stworzona przez Frankensteina nie była szkaradnym potworem, tylko piękną, młodą kobietą? Jak potoczyłyby się jej losy? Jak odnalazłaby się w wiktoriańskiej rzeczywistości i jak odebrałoby ją społeczeństwo? Na te pytania odpowiada powieść "Biedne istoty" Alasdaira Graya. I nie tylko - bo to dzieło wielowarstwowe i wieloznaczne.
Ekscentryczny naukowiec Baxter...

Jak opowiadać dzieciom o wielkich artystach, zwłaszcza tych żyjących dwa stulecia temu, w zupełnie innej rzeczywistości? Dzieciom, które nie pamiętają codzienności bez smartfonów i internetu? Na przykład poprzez książki takie jak "Frycek Chopin" Jakuba Skworza . To powieść o dwójce dzieci, które w biblioteczce dziadka znajdują sposób na przeniesienie się do książkowej rzeczywistości. Wraz z owym dziadkiem śledzą losy Fryderyka Chopina od dzieciństwa aż po pierwszy sukces zagraniczny, zaś opiekunowie (bo z czasem dołącza do nich także babcia) objaśniają im realia epoki i stan psychiczny bohatera. I okazuje się, że choć Frycek nie może napisać do ukochanej Konstancji na Instagramie, to młodzież z XXI wieku nadal może go zrozumieć i utożsamić się z nim.
Jednocześnie nie ma tu niepotrzebnej infantylizacji - dziadkowie cierpliwie tłumaczą pociechom zawiłości ówczesnej polityki i skomplikowaną sytuację społeczną pod zaborami, pojawiają się nawet sceny z powstania listopadowego. Autorowi udało się idealnie wyważyć powieść, sprawiając, że jest świetną lekturą dla dzieci i młodzieży, a i dorośli będą się przy niej dobrze bawić.
Na osobny akapit zasługuje oprawa graficzna - piękne ilustracje Agaty Piwińskiej cieszą oko i jeszcze bardziej zachęcają do zagłębienia się w opowieści o Frycku Chopinie - i starszych, i młodszych.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka

Jak opowiadać dzieciom o wielkich artystach, zwłaszcza tych żyjących dwa stulecia temu, w zupełnie innej rzeczywistości? Dzieciom, które nie pamiętają codzienności bez smartfonów i internetu? Na przykład poprzez książki takie jak "Frycek Chopin" Jakuba Skworza . To powieść o dwójce dzieci, które w biblioteczce dziadka znajdują sposób na przeniesienie się do książkowej...

Większość biografii osadzonych w epoce romantyzmu dotyczy szlachty i arystokracji. Jednym z niewielu sposobów pokonania bariery między klasami była sztuka. Tymczasem Esther Lachmann, córka mieszkających w Moskwie Żydów polskiego pochodzenia oraz rówieśniczka Moniuszki i Narcyzy Żmichowskiej, wybrała inną metodę. Powieść "Jej wysokość kurtyzana" Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk pokazuje jej drogę z moskiewskiej biedy aż po pałace w Paryżu i na Śląsku. Jako Blanka de Paiva stała się jedną z najsłynniejszych i najbogatszych kurtyzan w Europie, utrzymując kontakty z wielkimi artystami i politykami. Autorka z wielką wprawą opisuje metropolie połowy XIX wieku - od Moskwy poprzez Paryż i Londyn aż po Świerklaniec, gdzie ostatecznie osiadła. Ogromna liczba szczegółów i smaczków pozwala poczuć klimat tych miast.
To o tyle istotne, że sama fabuła jest dość prosta, pozbawiona dramaturgii i... momentami monotonna. Niestety La Paiva należy do tej kategorii znanych ludzi, którzy lepiej prezentują się w krótkiej notce biograficznej niż na kartach powieści. Wyrachowana i skupiona wyłącznie na własnym zysku, instrumentalnie traktuje niemal wszystkich znajomych, zaś jedyną jej ambicją jest osiągnięcie splendoru i bogactwa równego arystokracji. Sprawia to jednak, że brak tu głębszych emocji i relacji międzyludzkich. Autorka, co chwalebne, stara się oddać sprawiedliwość swojej bohaterce, nie usprawiedliwia jej, lecz stara się tłumaczyć jej zachowanie i decyzje, zwłaszcza w kontekście epoki, która tak mocno ograniczała możliwości kobiet. "Momenty" są, ale stonowane i nie aż tak liczne, jak mogłoby się wydawać po tytule czy okładce. Momentami całość potrafi się dłużyć - moim zdaniem skrócenie powieści o 1/3 wyszłoby jej zdecydowanie na dobre.
Polecam przede wszystkim osobom, które lubią opowieści o nietuzinkowych kobietach i o życiu w XIX wieku, ale bez wielkich poruszeń, dramatów czy zbrodni. W sam raz na spokojną wieczorną lekturę.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka

Większość biografii osadzonych w epoce romantyzmu dotyczy szlachty i arystokracji. Jednym z niewielu sposobów pokonania bariery między klasami była sztuka. Tymczasem Esther Lachmann, córka mieszkających w Moskwie Żydów polskiego pochodzenia oraz rówieśniczka Moniuszki i Narcyzy Żmichowskiej, wybrała inną metodę. Powieść "Jej wysokość kurtyzana" Małgorzaty...

"Towiańscy" Agnieszki Zielińskiej to beletryzowana biografia Andrzeja Towiańskiego, mistyka i twórcy Koła Sprawy Bożej, i jego najbliższej rodziny. Kim tak naprawdę był Towiański, za którym podążyli najważniejsi poeci romantyzmu - Mickiewicz, Słowacki i Goszczyński? Jak wyglądało jego życie rodzinne? I czy naprawdę był szpiegiem rosyjskim?
Autorka z wprawą i znajomością tematu ukazuje wędrówkę rodziny od Litwy, skąd wywodził się Towiański, poprzez Paryż, gdzie zawiązało się Koło Sprawy Bożej, aż po Szwajcarię, gdzie ostatecznie osiadła niemal cała jego rodzina. Rozczarują się jednak ci, którzy oczekiwać będą dramatycznych wydarzeń, wielkich romansów czy zwrotów akcji. Towiański wiódł dość spokojny żywot, zaś po zamieszkaniu w Szwajcarii przybrał bardziej bierną postawę, raczej reagując na zdarzenia niż je inicjując. Powieść Agnieszki Zielińskiej subtelnie wydobywa z tej historii dramat rodziny, szczególnie żony i dzieci Towiańskiego. Mickiewicza również tu sporo, pojawiają się także inne postaci historyczne, głównie związane z towianizmem.
Polecam tę pozycję przede wszystkim osobom zainteresowanym tematem i tym, które z otwartą głową chcą poznać losy Towiańskiego.

"Towiańscy" Agnieszki Zielińskiej to beletryzowana biografia Andrzeja Towiańskiego, mistyka i twórcy Koła Sprawy Bożej, i jego najbliższej rodziny. Kim tak naprawdę był Towiański, za którym podążyli najważniejsi poeci romantyzmu - Mickiewicz, Słowacki i Goszczyński? Jak wyglądało jego życie rodzinne? I czy naprawdę był szpiegiem rosyjskim?
Autorka z wprawą i znajomością...

Jeżeli romantyk kojarzy się Wam z człowiekiem, który z pogardą i politowaniem patrzy na "szkiełko i oko", a wszelki naukowy postęp to dla niego czarna magia, "Edgar Allan Poe. Ciemna strona Księżyca" Johna Trescha wyprowadzi Was z błędu!
To nietypowa biografia autora "Beczki Amontillando", bowiem oprócz kolejnych faktów z jego życia poznajemy odkrycia naukowe i stan wiedzy ówczesnych badaczy. Drugim bohaterem książki staje się Ameryka pierwszej połowy XIX wieku - świeżo po wywalczeniu niepodległości starająca się zbudować podstawy państwa praktycznie od zera. Jedną z ważniejszych kwestii był brak instytutów naukowych, co przyczyniało się do popularyzacji pseudonaukowych teorii i widowisk. Poe zaś fascynował się nauką od dziecka, później zaś ta pasja wydała wymierne owoce - jego najpopularniejszą książką za życia był... podręcznik naukowy, w tekstach często sięgał po nowoczesne odkrycia, zaś niedługo przed śmiercią napisał "Eurekę" - dzieło, które miało tłumaczyć działanie wszystkich praw we wszechświecie.
"Ciemna strona Księżyca" dokumentuje tę fascynację, jednocześnie ukazując życie i rozwój Edgara jako człowieka i literata. Zabrakło mi jedynie nieco szerszego ukazania jego strony emocjonalnej, szczególnie kontrowersyjnej relacji z kuzynką, którą poślubił, gdy ta miała zaledwie... 13 lat. Dygresje o naukowcach i ich pracy momentami rozwlekają się za bardzo - po kilku stronach rozdziału o badaczu X łatwo zapomnieć, co dokładnie w tym czasie działo się u Poego.
Ale to drobiazgi. Książka Johna Trescha wypełnia ważną lukę na polskim rynku wydawniczym i w fascynujący sposób przybliża nam postać jednego z najważniejszych romantyków, którego dzieła inspirują do dziś (by wskazać choćby niedawny serial Netflixa "Zagłada domu Usherów"). Polecam gorąco wszystkim miłośnikom Edgara, szczególnie tym, którzy lubią zgłębiać historię nauki.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka

Jeżeli romantyk kojarzy się Wam z człowiekiem, który z pogardą i politowaniem patrzy na "szkiełko i oko", a wszelki naukowy postęp to dla niego czarna magia, "Edgar Allan Poe. Ciemna strona Księżyca" Johna Trescha wyprowadzi Was z błędu!
To nietypowa biografia autora "Beczki Amontillando", bowiem oprócz kolejnych faktów z jego życia poznajemy odkrycia naukowe i stan wiedzy...