Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Diunę" zaczęłam czytać z polecenia moich kolegów, którzy pogrążeni byli w fascynacji i zauroczeniu do całej sagi. Jeden z nich był tak życzliwy, że pożyczył mi pierwszą część i powiedział, żebym się nie spieszyła z czytaniem, że ta książka zasługuje na uważne czytanie w skupieniu.
Chyba jeszcze nigdy się tak nie "nie-spieszyłam".
Najtrudniejsze do 'strawienia' w "Diunie" jest chyba to, że świat przedstawiony ma niewiele wspólnego ze światem, w którym żyję. Za dużo w nim wymyślnych nazw, stworzeń, machin itd. Chwilami czułam się, jakbym czytała rozdział w encyklopedii o plemieniu zamieszkującym odległą krainę.
Myślę, że jeszcze kiedyś po nią sięgnę, by sprawdzić czy do niej dojrzałam, czy może już jestem za stara na takie opowieści.

"Diunę" zaczęłam czytać z polecenia moich kolegów, którzy pogrążeni byli w fascynacji i zauroczeniu do całej sagi. Jeden z nich był tak życzliwy, że pożyczył mi pierwszą część i powiedział, żebym się nie spieszyła z czytaniem, że ta książka zasługuje na uważne czytanie w skupieniu.
Chyba jeszcze nigdy się tak nie "nie-spieszyłam".
Najtrudniejsze do 'strawienia' w "Diunie"...

Z każdą przeczytaną stroną tej książki uświadamiam sobie, że moja sympatia do The Beatles i Johna Lennona przed jej posiadaniem, była fikcją. Teraz przekształca się w uwielbienie.

Z każdą przeczytaną stroną tej książki uświadamiam sobie, że moja sympatia do The Beatles i Johna Lennona przed jej posiadaniem, była fikcją. Teraz przekształca się w uwielbienie.

Nie mogę przez nią przebrnąć. Chwilami jest straszliwie nudna

Nie mogę przez nią przebrnąć. Chwilami jest straszliwie nudna