Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nudy na pudy. O, przepraszam, wiem, nie powinno się tak zaczynać. Najpierw należałoby walnąć jakiś ładny wstęp do opinii. Tak więc - wracając ze szkoły wstąpiłem do biblioteki publicznej, aby oddać kilka książek, czy tam komiksów - normalna sprawa. Pani bibliotekarka jak zwykle sympatyczna, zachęciła mnie do rozejrzenia się po oddziale. Po wstępnym przejrzeniu wszystkich regałów w "pokoju dla dorosłych", udałem się w kierunku strefy dziecka, świadom, że tam również wiele dobra można między okładkami znaleźć. Więc wchodzę, patrzę, patrzę, patrzę. Nic. To znaczy - dużo książek, ale nie dla mnie, nie na dziś, nie ten kolor, nie wiem - rozmiar książki czy inne bzdury? Wreszcie najgorszy regał - literatura ni to edukacyjna dla dzieci. A tam kilka książek ze znanej mi serii o strasznej historii, wśród nich ta. Pamiętałem ją ze szkoły, ze cztery zabawne książeczki o rzymianach, Szekspirze, celtach czytałem, a i nieźle były, siedem na dziesięć te sześć lat temu. Myślę: XX wiek - kawał czasu, a ile wtedy dokonano! Będzie się dobrze czytać, będzie śmiesznie. No i wziąłem. OK. Wstęp mamy z głowy, a tak na dobrą sprawę jeszcze nic nie napisałem. No i ciężko jest mi cokolwiek pisać, gdyż ta książka jest po prostu słaba. Nudna że hej, góra jedna ciekawa historia, kalendarium gigantyczne - jedna trzecia (nudna!) cześć książki. Obrazki no - w porządku. Ilustrator starał się jak mógł zabawnie zobrazować kolejne śmiszne kawały autora (niektóre były dobre, nie można się przyczepić). Ale te tematy! No ja nie mogę! Najciekawszy wiek w historii świata, a ten chwyta się jakiś bzdur. Nawet o muzyce lat siedemdziesiątych - osobną książkę można by napisać (ba - całą bibliotekę dobrych książek), a facet zamyka to w czterech, sześciu stronach i to jeszcze opisaną jako żarty ze słabych tytułów i jakiejś tam pierwszej płyty mniej znanego zespołu. To był tak słaby fragment, że nogi się podemną ugięły. A już od lat trzydziestych Terry Dearry rozpoczął definiowanie swojej wizji nastolatka. Myślę sobie - będzie opisywał konkretne grupy młodzieży w ich środowisku. Bardzo dobrze - robił to już wielokrotnie, zawsze to było ciekawe. No i rzeczywiście, na początku książki opisuje on życie dzieci zarówno z elit, jak i z totalnego, bezdomnego plebsu i jest fajnie. Ale od lat pięćdziesiątych najwyraźniej wizja młodego człowieka staje się w oczach autora zupełnie jednolita. Każdy nastolatek to zapatrzony w telewizję nudziarz, dreczony przez nauczycieli i słuchający głupiej muzyki. Jedynie epizod o młodocianym złodzieju samochodów trzymał jakiś tam poziom, chociaż dwie strony to trochę za mało jak na taki fajny temat - przestępstwa w latach powojennych. Ale przy telewizji to już limit nie obowiązuje - dalejże dwadzieścia stron o jakichś pierdołowatych kreskówkach i wypadkach prezenterów telewizyjnych przy pracy to nic. Po prostu - najważniejszy element historii XX wieku. A o Hitlerze tylko wzmianka w kalendarium! No - oczywiście rozumiem, że o obydwu wojnach światowych napisano osobną "Straszną Historię" (przy okazji - najlepszą ze wszystkich), ale na litość - opisywanie wojny pod kątem materiałów propagandowych puszczanych w szkolnych rozgłośniach radiowych, oraz drukowanych w młodzieżowych czasopismach to zbrodnia. I to jeszcze jaka nudna. Żebym nie zapomniał - całość książki jest przybliżeniem jedynie historii Anglii. Nawet powstań Irlandzkich tu nie ma. Jedynie nudne życie codzienne Anglików. Nie poczytasz o wojnie mandżurskiej, ani o jesieni ludów, czy chociaż o rewolucji październikowej. Punkt widzenia brytoli skupia się jedynie na ich własnym, ciasnym ogródku i ich własnej, nudnej telewizji. I żeby mi się nie odezwały głosy oburzenia - że o przepraszam. Ta książka to jest o Anglii i tylko o Anglii, a ty to nie wiadomo czego wymagasz. No sorry, ale wymagam. Chociaż może sprostowania, że oto nie trzymam w dłoniach książki o dwudziestym wieku, ale zbiorek anegdot o mass mediach Wielkiej Brytanii. Poczułem się literacko oszukany. Zakończenie nie będzie zbyt optymistyczne. Nie będę pisał o zaletach książeczki, bo po prostu ich nie pamiętam. "Straszna Historia" jaka jest każdy widzi, a jak nie wie, to po to ma bibliotekę żeby się samemu przekonać. Zalety tejże serii są jak puzzle - jest ich wiele i najbardziej widać je w szczegółach, o których nie mam serca pisać, bo i chyba godzina by nie wystarczyła, aby wszystkie wymienić. Ta część zawiodła po całości. I I tym ponurym akcentem kończę.

Nudy na pudy. O, przepraszam, wiem, nie powinno się tak zaczynać. Najpierw należałoby walnąć jakiś ładny wstęp do opinii. Tak więc - wracając ze szkoły wstąpiłem do biblioteki publicznej, aby oddać kilka książek, czy tam komiksów - normalna sprawa. Pani bibliotekarka jak zwykle sympatyczna, zachęciła mnie do rozejrzenia się po oddziale. Po wstępnym przejrzeniu wszystkich...

Bladego pojęcia nie mam, co napisać o książce, którą przeczytałem w 10 minut w empiku. Brak możliwości przysiąścia nad tym dziełem i zgłębiania jego zawartości (bardzo kolorowej) sprawiła, że praktycznie zapomniałem o niej na chwilę po opuszczeniu sklepu. Autor ma szczęście, że zdobył reputację jako osobowość internetowa, gdyż jego książka nie doczeka się miana wizjonerskiej. Możliwe jest, że większość ludzi poprzestanie na określeniu "Ta książka Cię kocha" mianem zabawnej. I będą to głównie fani Felixa Kjellberga lub ci, którzy przeczytali ją na szybko w księgarni - jak ja. Żeby nie było - oglądam czasami Pewdiepie'a, lubię to ale (głównie z powodów językowych) nie jest to dużo i chyba nie mam prawa nazywać się prawdziwym fanem. Treść tego albumu z abstrakcyjnymi obrazkami wraz z najdłuższym tekstem - czyli wstępem, oraz pewnego typu przedmową (która jest dziwną parafrazą pierwszego rozdziału Ewangelii według św. Jana, oraz Księgi Rodzaju, stawiającą oczywiście dla beki pewdiepie'a jako Boga) zmieściłby się na jednej stronie A4, no może dwóch. Nie żeby to był od razu jakiś minus, ale zawartość tych bajecznie kolorowych 256 stron to antycytaty. Pewdiepie zupełnie słusznie drwi z gigantycznej popularności internetowych cytatów motywacyjnych typu: "Zaakceptuj samego siebie - to pierwszy krok do zaakceptowania świata", "Jutro też jest dzień", "Nawet mała świeca potrafi pokonać ciemność" itp. Cała książka wypełniona jest więc lustrzanymi odbiciami takich cytatów, co sprowadza się do ciągłego przypominania o beznadziei w życiu, pracy, uczuciach i tak dalej. Jest to dokładne spisanie obaw ludzi, którzy szukają ulgi i rady w cytatach motywacyjnych. Cześć z nich stworzona jest w pewnym specyficznym slangu "Bros Army" (społeczności fanów autora), osoby nie obeznane mogą mieć problemy z pełnym ich zrozumieniem. Tak czy owak, ja nie poczułem się w żaden sposób ubogacony sentencjami typu: "Jutro nie będzie lepiej", "Niektórzy potrzebują uwolnić się od balastu, aby polecieć. Nie dziw się więc, że wszyscy przyjaciele którzy odnieśli sukces uwolnili się od ciebie", "Zwierzątka kochają Cię bo ich karmisz", czy "jeśli jesteś okrągły to nie jesteś w formie, ale jesteś formą". Jestem jednak świadomy, że nie o ubogacenie kogokolwiek tu chodzi, ale o wspólne pośmianie się i pokazanie czegoś. Czego? Nie jestem pewien. Proszę samemu przeczytać książkę i zwłaszcza wstęp. Ja sam jestem zdania, że są lepsze sposoby spędzania wolnego czasu, nawet 10 minut.

Bladego pojęcia nie mam, co napisać o książce, którą przeczytałem w 10 minut w empiku. Brak możliwości przysiąścia nad tym dziełem i zgłębiania jego zawartości (bardzo kolorowej) sprawiła, że praktycznie zapomniałem o niej na chwilę po opuszczeniu sklepu. Autor ma szczęście, że zdobył reputację jako osobowość internetowa, gdyż jego książka nie doczeka się miana...

148 stron. Garść wywiadów. Z kim? Swą historią dzielą się z autorem ludzie doświadczeni cierpieniem - rodzice kalekich lub zmarłych dzieci, niepełnosprawni, oraz druga strona barykady - lekarze specjaliści, od pediatrii, neurologii czy ratownictwa medycznego. Są cztery wywiady z naukowcami, cztery ze "zwykłymi" ludźmi, których, czasami dotknęła, a czasami uderzyła po pysku śmierć. Jest też jeden wywiad pośredni - z lekarzem, który doświadczył na własnej skórze tragedii choroby, wypadku i śmierci w rodzinie. Każdy wywiad to osobna historia pojedynczego człowieka (tylko jeden wywiad jest podwójny), ale wszystkie mają ten sam wspólny motyw przewodni - cierpienie, szpitale, choroba, śmierć. Zwłaszcza zagadnienie tej ostatniej jest ciekawie podejmowane w "ludziach na walizkach", najwięcej do powiedzenia w tej kwestii miał neurochirurg Tomasz Trojanowski w rozmowie o wymownym tytule "człowiek umiera dwa razy" - polecam, arcyciekawa rzecz. Oczywiście mogłoby się wydawać, że podobne rozmowy na podobne tematy będą prowadzone w nie wiadomo jakim specjalistycznym języku, ale nie - całość czyta się lekko, choć nie jest to (oczywiście z racji tematu) najlżejsza lektura na niedzielę. Na każdym kroku wyczuwalny jest styl dziennikarski Szymona Hołowni, który widać mało co się nie zmienia, gdyż w jego (skądinąd świetnym) "Last minute..." wywiady opierały się na tych samych zagraniach: prowokowanie rozmówcy poprzez przedstawianie mu argumentacji stron o przeciwnych poglądach. Oczywiście - w rozmowach z rodzinami ton rozmowy stawał się łagodniejszy. We wszystkich tych rozmowach widać zarówno nadzieję jak i pewną rezygnację - ludzie nie godzą się ze swoim losem i wciąż szukają ratunku, który da im uzdrowienie, ale nie rozpaczają. Przyjęli swój krzyż z godnością - i lekarze i chorzy.

148 stron. Garść wywiadów. Z kim? Swą historią dzielą się z autorem ludzie doświadczeni cierpieniem - rodzice kalekich lub zmarłych dzieci, niepełnosprawni, oraz druga strona barykady - lekarze specjaliści, od pediatrii, neurologii czy ratownictwa medycznego. Są cztery wywiady z naukowcami, cztery ze "zwykłymi" ludźmi, których, czasami dotknęła, a czasami uderzyła po pysku...