Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słabiutka. Spodziewałam się dużo więcej. Podziwiam kolesia za to, że doskonale sobie radzi, podczas gdy niejeden by się poddał. Nie zmienia to faktu, że książka jest niekonsekwentna, ja facetowi nie ufam i to jest ewangelizacja, a nie motywacja. Czarę goryczy przelał niewybredny komentarz o Marilyn Monroe, o której życiu Vujicic ewidentnie nie ma pojęcia. Nie znam się, ale się wypowiem. No nie.

Słabiutka. Spodziewałam się dużo więcej. Podziwiam kolesia za to, że doskonale sobie radzi, podczas gdy niejeden by się poddał. Nie zmienia to faktu, że książka jest niekonsekwentna, ja facetowi nie ufam i to jest ewangelizacja, a nie motywacja. Czarę goryczy przelał niewybredny komentarz o Marilyn Monroe, o której życiu Vujicic ewidentnie nie ma pojęcia. Nie znam się, ale...

"Bezbarwny Tsukuru Tazaki..." to piękna opowieść o poszukiwaniu odpowiedzi na pytania o wydarzenia z przeszłości, bez których odnalezienia bohater nie mógłby pójść naprzód. Tsukuru to 36-letni mężczyzna, którego we wczesnej młodości, bez żadnego wyjaśnienia, odrzuciła grupa przyjaciół, zaburzają tym samym harmonię panującą do tej pory w jego życiu. W miarę zagłębiania się w powieść poznajemy wiele przemyśleń bohatera (autora?), a także rozmów, w których wybrzmiewają niezwykle głębokie myśli dotyczące wędrówki człowieka przez życie i jej sensu. Ja, czytając książę, wielokrotnie identyfikowałam się w pewien sposób z bohaterami. Myślę, że wiele osób doceni tę książkę i uzna ją za wartościową, a może nawet przełomową w ich życiu. Bardzo serdecznie polecam.

"Bezbarwny Tsukuru Tazaki..." to piękna opowieść o poszukiwaniu odpowiedzi na pytania o wydarzenia z przeszłości, bez których odnalezienia bohater nie mógłby pójść naprzód. Tsukuru to 36-letni mężczyzna, którego we wczesnej młodości, bez żadnego wyjaśnienia, odrzuciła grupa przyjaciół, zaburzają tym samym harmonię panującą do tej pory w jego życiu. W miarę zagłębiania się w...

Jaume Cabré to geniusz. Wysokiej klasy geniusz.
Czytając tę książkę miałam wrażenie, że zawarł w niej cały świat. Była naprawdę obszerna... Ale żeby cały świat i wszystkie możliwe emocje? Sprawił, że pokochałam albo znienawidziłam poszczególnych bohaterów, choć jego postaci nie były czarno-białe. A może właśnie dlatego? To właśnie było piękne w tej książce - miało się wrażenie, że coś takiego mogło się komuś przydarzyć; tak bardzo ludzkie były te postaci.
Piszę te słowa, kiedy ciągle jestem (na świeżo) pod ogromnym wrażeniem. Czasem warto "przebrnąć" przez wiele niezrozumiałych stron - podobnie jak w "Imieniu Róży" - by ostatecznie zostać tak wciągniętym w świat przedstawiony, że ma się wrażenie, że się w tym świecie naprawdę jest, a bohaterów zna się jak najlepszych przyjaciół. Czasami, przy słowach takich jak "tego spojrzenia nie mogłem nigdy zapomnieć, przez całe życie, nigdy ratunek, o który błaga twoja córka, którego ty nie potrafisz, nie możesz jej udzielić, i pójdziesz do piekła, bo nie pomogłeś w potrzebie swojej córeczce. Przyszło mi tylko do głowy, żeby dać jej serwetkę w biało-niebieską kratkę, a ona chwyciła ją obiema rączkami i spojrzała na mnie z wdzięcznością, jakbym jej podarował cenny skarb" albo przy zwykłym "a ja w tym czasie pieprzyłem się z Laurą" nie dało się powstrzymać łez.
Do tego dochodzą też dopracowane historie Oświęcimia, skrzypiec, Inkwizycji. W szczególności jednak mój zachwyt wzbudziła konwencja powieści. Powieści, której narratorem jest chory na Alzheimera człowiek, który chce na kartach uwiecznić swoją ukochaną - ze względu na to, że była tego godna, a także na to, żeby o niej nie zapomnieć.
I ostatecznie wszystko jest jasne.
Piękne.

Jaume Cabré to geniusz. Wysokiej klasy geniusz.
Czytając tę książkę miałam wrażenie, że zawarł w niej cały świat. Była naprawdę obszerna... Ale żeby cały świat i wszystkie możliwe emocje? Sprawił, że pokochałam albo znienawidziłam poszczególnych bohaterów, choć jego postaci nie były czarno-białe. A może właśnie dlatego? To właśnie było piękne w tej książce - miało się...