Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla mnie doskonała. Tłumaczenie - cudo! Zbliżam się do trzydziestki, ale prawdziwą przyjemność sprawiało mi czytanie świeżych przygód Madiki. Z jednego powodu jest mi smutno - że ja będąc w jej wieku, podchodziłam do rzeczy z wielkim lękiem i obawą, a nie tak jak ona z ciekawością i dociekliwością. Lindgren porusza bardzo mądre problemy, patrzy na dziecięce emocje, wyciąga z tego kreatywne rozwiązania. Tak sobie pomyślałam, że bardzo dobrze, że są tu zawarte pewne idee równościowe, zwrócenie uwagi na biedę, dzisiejsze książki nie są tak pisane! :)

Dla mnie doskonała. Tłumaczenie - cudo! Zbliżam się do trzydziestki, ale prawdziwą przyjemność sprawiało mi czytanie świeżych przygód Madiki. Z jednego powodu jest mi smutno - że ja będąc w jej wieku, podchodziłam do rzeczy z wielkim lękiem i obawą, a nie tak jak ona z ciekawością i dociekliwością. Lindgren porusza bardzo mądre problemy, patrzy na dziecięce emocje, wyciąga...

Książkę zaczęłam czytać pobieżnie, dokończyłam jak w transie. Mocna lektura.

Książkę zaczęłam czytać pobieżnie, dokończyłam jak w transie. Mocna lektura.

Zachęcona serialem Mrs. America zaczęłam, choć nie dokończyłam. Trzeba przyznać, że problemy poruszone w książce nieco odstają od polskiej rzeczywistości, choć ogólne wzorce zachowania i myślenia są podobne. To biały kruk w Polsce, ale w bibliotece w której pracuję to dzieło było.

Zachęcona serialem Mrs. America zaczęłam, choć nie dokończyłam. Trzeba przyznać, że problemy poruszone w książce nieco odstają od polskiej rzeczywistości, choć ogólne wzorce zachowania i myślenia są podobne. To biały kruk w Polsce, ale w bibliotece w której pracuję to dzieło było.

Wielkie rozczarowanie... Jest parę wartościowych spostrzeżeń, ale większość to pisarski (tłumaczeniowy) koszmarek... Moim zdaniem powoduje więcej spustoszeń w myśleniu osób wysoko wrażliwych.

Wielkie rozczarowanie... Jest parę wartościowych spostrzeżeń, ale większość to pisarski (tłumaczeniowy) koszmarek... Moim zdaniem powoduje więcej spustoszeń w myśleniu osób wysoko wrażliwych.

Karpowicz śmieszek. Balladyny były bardzo męczące i przewrotne, a mimo to ubawiły mnie do łez.

Karpowicz śmieszek. Balladyny były bardzo męczące i przewrotne, a mimo to ubawiły mnie do łez.

Książka napisana przez ciekawą kobietę, ale bez przerwy denerwowała mnie jej snobistyczna postawa. Spodziewałam się czegoś lepszego zamiast steku wyzwisk pod adresem ludzi wokół.

Książka napisana przez ciekawą kobietę, ale bez przerwy denerwowała mnie jej snobistyczna postawa. Spodziewałam się czegoś lepszego zamiast steku wyzwisk pod adresem ludzi wokół.

I to ma być ten WIELKI Bukowski!? Albo beznadziejne tłumaczenie, albo książka pisana po to, aby autor pochwalił się ilością przelecianych kobiet. Nie mogę zrozumieć do czego prowadziła akcja tej powieści... Dla mnie "komedia" schyłku życia pana Chinaskiego. Sorry, przy całej mojej tolerancji, nie trawię tego!

I to ma być ten WIELKI Bukowski!? Albo beznadziejne tłumaczenie, albo książka pisana po to, aby autor pochwalił się ilością przelecianych kobiet. Nie mogę zrozumieć do czego prowadziła akcja tej powieści... Dla mnie "komedia" schyłku życia pana Chinaskiego. Sorry, przy całej mojej tolerancji, nie trawię tego!

Dziwne reguły rządzą ludzkim życiem...
Yanagihara rozpoczyna powieść opisem pokolenia czterech młodych przyjaciół, ludzi zdolnych, ale wciąż nie mogących odnaleźć się w realiach współczesności.
Wgłębiając się w książkę, najdogłębniej poznajemy zachwianie równowagi życiowej Juda.
W pewnym momencie zastanawiałam się: czy można tu jeszcze mówić o przyjaźni!? W obliczu ucisku i niewysłowienia w jakim żył Jude. Ale tylko z własnej winy żył w zamknięciu. Nie zdradzał, bo nie chciał być obnażony.
Pamiętać, to takie ludzkie...

Dziwne reguły rządzą ludzkim życiem...
Yanagihara rozpoczyna powieść opisem pokolenia czterech młodych przyjaciół, ludzi zdolnych, ale wciąż nie mogących odnaleźć się w realiach współczesności.
Wgłębiając się w książkę, najdogłębniej poznajemy zachwianie równowagi życiowej Juda.
W pewnym momencie zastanawiałam się: czy można tu jeszcze mówić o przyjaźni!? W obliczu ucisku i...

Piękna, oniryczna opowieść...

Piękna, oniryczna opowieść...

Intrygująca historia, opowiedziana pięknym, gustownym językiem! Losy panien Kopp i "dziki zachód" Ameryki u schyłku XIX wieku, autorka przedstawia bez patosu. Pozycja obowiązkowa dla każdej silnej kobiety!

Intrygująca historia, opowiedziana pięknym, gustownym językiem! Losy panien Kopp i "dziki zachód" Ameryki u schyłku XIX wieku, autorka przedstawia bez patosu. Pozycja obowiązkowa dla każdej silnej kobiety!

Poprzez fotografie Osiecka ujawnia wszystkie zakamarki swojego życia. Mnóstwo zdjęć, każde opatrzone autorskim komentarzem, Osiecka wspomina: czasem jest melancholijna, gdy pisze o kolegach którzy już odeszli, innym razem szczera i radosna, gdy z dumą prezentuje swoją córkę. Dzieli się z czytelnikami również informacjami o swoich ulubionych aparatach, porach dnia najlepiej nadających się do naciskania spustu migawki, czy zdjęciach nienadających się do pokazywania... Najbardziej intymna książka, dzięki fotografiom pamięć o niej wciąż pozostaje żywa.

Poprzez fotografie Osiecka ujawnia wszystkie zakamarki swojego życia. Mnóstwo zdjęć, każde opatrzone autorskim komentarzem, Osiecka wspomina: czasem jest melancholijna, gdy pisze o kolegach którzy już odeszli, innym razem szczera i radosna, gdy z dumą prezentuje swoją córkę. Dzieli się z czytelnikami również informacjami o swoich ulubionych aparatach, porach dnia najlepiej...

Z przykrością muszę stwierdzić, że wszyscy biografowie Osieckiej chwytają za te same jej wypowiedzi i notatki z dzienników... Podobnie jest opisane jej życie uczuciowe (od Witolda Dąbrowskiego po Andre Ochodlo...). Myślałam że tutaj autor poświęcił więcej kartek jej warsztatowi pisarskiemu, "zawodowi" poetki... Nie jest to moja pierwsza biografia tej artystki i czytanie po raz enty tego samego stało się nużące...

Z przykrością muszę stwierdzić, że wszyscy biografowie Osieckiej chwytają za te same jej wypowiedzi i notatki z dzienników... Podobnie jest opisane jej życie uczuciowe (od Witolda Dąbrowskiego po Andre Ochodlo...). Myślałam że tutaj autor poświęcił więcej kartek jej warsztatowi pisarskiemu, "zawodowi" poetki... Nie jest to moja pierwsza biografia tej artystki i czytanie po...

Doskonała książka. Nie przypuszczałam, że poczucie niedostatku bohatera może tak wciągnąć. Wszystkie odczucia tego nędzarza są bardzo autentyczne. W sytuacjach kryzysowych (i nie tylko) podobnie odczuwam świat.

Doskonała książka. Nie przypuszczałam, że poczucie niedostatku bohatera może tak wciągnąć. Wszystkie odczucia tego nędzarza są bardzo autentyczne. W sytuacjach kryzysowych (i nie tylko) podobnie odczuwam świat.

Czytając tę książkę odczuwałam swoistą przyjemność intelektualną... Poe jest moim mistrzem w opisywaniu makabry! Zgłębiając się w neurotyczne wyznania zabójców i szaleńców, miałam na twarzy subtelny uśmieszek, a myśli zasnute kruczymi piórami... Majstersztyk grozy.

Czytając tę książkę odczuwałam swoistą przyjemność intelektualną... Poe jest moim mistrzem w opisywaniu makabry! Zgłębiając się w neurotyczne wyznania zabójców i szaleńców, miałam na twarzy subtelny uśmieszek, a myśli zasnute kruczymi piórami... Majstersztyk grozy.

Prawdziwie kobieca książka. Historie piątki rodzeństwa, które układa swoje życie. Najdłużej w pamięci zostaną mi chwile, w których Sofia i Emilia wyobrażały sobie swoje relacje społeczne (i to umiłowanie porządku...). Początkowo dość trudno się wdrożyć w sposób pisania autorki, po trzydziestu stronach mijają wszelkie niejasności i możemy się rozkoszować i współczuć postaciom ich najpiękniejszych lat przeżytych w cieniu wojny.

Prawdziwie kobieca książka. Historie piątki rodzeństwa, które układa swoje życie. Najdłużej w pamięci zostaną mi chwile, w których Sofia i Emilia wyobrażały sobie swoje relacje społeczne (i to umiłowanie porządku...). Początkowo dość trudno się wdrożyć w sposób pisania autorki, po trzydziestu stronach mijają wszelkie niejasności i możemy się rozkoszować i współczuć...

Moje wakacje minęły na czytaniu kryminałów Monsa Kallentofta. Myślę,że autor świetnie naszkicował sylwetkę komisarz Malin Fors. To kobieta wyrazista, z krwi i kości, niezależna i pełna paradoksów. Książki czytało się szybko i już nie mogę się doczekać kolejnych. Jedną z zalet jest aktualność tematów (jak w tej książce - skąpstwo i zimne wyrachowanie Szwedów). Co do Malin - jej wysportowane ciało i ciągły głód alkoholowy, dla mnie komisarz idealna. Za wszelką cenę rozwiąże powierzone jej śledztwo. Nawet problemy osobiste do niej pasują. Darzę sympatią kraje skandynawskie, nie tylko ich zimny klimat, ale również chłód emocjonalny tamtych rejonów.

Moje wakacje minęły na czytaniu kryminałów Monsa Kallentofta. Myślę,że autor świetnie naszkicował sylwetkę komisarz Malin Fors. To kobieta wyrazista, z krwi i kości, niezależna i pełna paradoksów. Książki czytało się szybko i już nie mogę się doczekać kolejnych. Jedną z zalet jest aktualność tematów (jak w tej książce - skąpstwo i zimne wyrachowanie Szwedów). Co do Malin -...

Zestawienie ciekawe, choć dość pobieżnie przeprowadzone.

Zestawienie ciekawe, choć dość pobieżnie przeprowadzone.

Ta książka nie jest normalna. Czytając ją, czułam się jak panna Marysia zjeżdżająca windą z 9 piętra na parter, albo i niżej. To dziwne tętno w sercu. To pokręcone podniecenie, co będzie dalej, na następnej stronie, za chwilę, po wyjściu z bloku. Marysia ROZWIJAŁA się niczym motyl z kokonu. Nie, nie motyl, PIĘKNA ćma. Na początku bogobojna, szara, prosta, wciąż niepewna siebie, ale dyskretna, wyjątkowa i mądra. To piękno zabiło SZALEŃSTWO. Na pierwszej stronie książki którą czytałam, była rekomendacja Czesława Miłosza, który stwierdził, że książka powinna zawierać ostrzeżenie "tylko dla dorosłych, a nawet: tylko dla czytelników po czterdziestce". Trudno się nie zgodzić, wrócę do niej za 20 lat.

Ta książka nie jest normalna. Czytając ją, czułam się jak panna Marysia zjeżdżająca windą z 9 piętra na parter, albo i niżej. To dziwne tętno w sercu. To pokręcone podniecenie, co będzie dalej, na następnej stronie, za chwilę, po wyjściu z bloku. Marysia ROZWIJAŁA się niczym motyl z kokonu. Nie, nie motyl, PIĘKNA ćma. Na początku bogobojna, szara, prosta, wciąż niepewna...

Czytając tę książkę moja wyobraźnia była wypełniona obrazami Edwarda Hoppera. Szorstkie światło z obrazu "Lato w mieście" jak w "Przejeździe przez Hiszpanię", czy kobiety z "Chop Suey", a gdzieś obok Capote rozmawiający z Brando. Rewelacyjna książka, ożywi każde listopadowe popołudnie!

Czytając tę książkę moja wyobraźnia była wypełniona obrazami Edwarda Hoppera. Szorstkie światło z obrazu "Lato w mieście" jak w "Przejeździe przez Hiszpanię", czy kobiety z "Chop Suey", a gdzieś obok Capote rozmawiający z Brando. Rewelacyjna książka, ożywi każde listopadowe popołudnie!

Mimo błyskotliwych przemyśleń, ta książka jest unurzana w szambie

Mimo błyskotliwych przemyśleń, ta książka jest unurzana w szambie