„Pisząc tę książkę, zrozumiałem, że nie ma jednej prawdy o Osieckiej. Każdy ma swoją. Ja też”.
Takim wnioskiem zakończył swoją opowieść autor biografii poetki, chociaż ona sama o sobie mówiła – „Jestem przede wszystkim tekściarką, a poetką, niestety, tylko bywam”. We wspomnieniach bliskich i znajomych była tak odmienna i różnorodna, jak ilość osób ją opisujących przez pryzmat osobistych relacji. Ich głosy autor biografii zestawił ze sobą w osobnej, ostatniej części pod sugestywnym tytułem „Powidoki”. Wypowiedziało się w niej jedenaście znanych postaci jak: Daniel Olbrychski, Urszula Dudziak, Ewa Błaszczyk czy Jan Pietrzak. Spośród nich najbardziej zaskoczyły mnie słowa Hanny Bakuły, tak bardzo nieprzystające do mojego wyobrażenia – „to nie był człowiek, to było zjawisko przyrody. Jak tornado, wszak tornada również noszą imiona”. To nie była ta sama osoba, którą poznałam w „Listach na wyczerpanym papierze” w opracowaniu Magdy Umer. Osoby uduchowionej, kruchej, romantycznej, zakochanej i umiejącej ten stan zakląć w słowa. To było z kolei moje widzenie artystki.
Autor postanowił ujednolicić te liczne opinie.
Zaleźć punkty styczne. Stworzyć obiektywną biografię opartą na wielu różnych źródłach. Zajrzał więc do bibliotek, archiwów teatralnych, wertował jej dzienniki, studiował zachowane zapiski, recenzje filmowe i notatki o lekturach oraz przeglądał filmy dokumentalne i wywiady. Jednocześnie dokładnie analizował jej piosenki, wiersze, opowiadania i minipowieści, bo jak sama bohaterka zapewniała – „Wszystko, co piszę, jest o mnie”. Autor z tego, co przestudiował, wyodrębnił, wywnioskował i zauważył, powoli budował wielowymiarowy obraz swojej bohaterki. Na początku z narracją trochę przypominającą szkolną analizę i syntezę utworów literackich oraz tekstów źródłowych, na których się opierał. Jednak potem, w miarę zagłębiania się w życie artystki, powolutku ta „maniera” gdzieś zagubiła się na rzecz płynnej, fascynującej opowieści.
Historii losu osoby wyjątkowej i bardzo ciekawej.
Zgodnie z linią życia ilustrowaną zdjęciami i rolami, jakie odgrywała - córki, nastolatki, kobiety, matki, żony, partnerki, ukochanej, z których najważniejszą była rola wolnego ducha artystki piszącej w wieku czternastu lat – „Ja nigdy nie będę taka jak Mama... Ani taka jak ojciec. Z chwilą, gdy poczuję wstręt i nudę do symbolicznego domu, odważę się powiedzieć „dość” i pożegluję dalej w poszukiwaniu szczęścia i maksimum skoncentrowanego, pędzącego życia”.
I dokładnie tak robiła w późniejszym życiu dorosłym.
To spojrzenie na postać bohaterki z wielu stron i punktów widzenia pozwoliło mi na ujrzenie jej na nowo. Na poszerzenie pola widzenia o zagadnienia mi nieznane, przyczyny jej wyborów i decyzji, czynników warunkujących jej postawy i kształtujących jej osobowość oraz talent, które ostatecznie wpływały na jej los. Osoby wymykającej się narzuconym odgórnie normom społecznym i rolom przypisywanym kobietom. Ta biografia tłumaczyła również nie tylko jej postępowanie, ale także ludzi jej podobnym, niewpisującym się w kulturowe schematy i gorsety. Uczyła zrozumienia, tolerancji, a czasami akceptacji „stylu życia” osób wyrastających ponad przeciętność.
Pozwalało to na unikanie negatywnych czy wręcz potępiających ocen i opinii.
To dlatego, mimo że była to biografia konkretnej osoby, miała potencjał uniwersalnego przesłania – traktować artystów z wyrozumiałością, dając im maksimum swobody. Wolne ptaki więzione w klatkach umierają. Nawet w tych ze złota.
I to jest moja nowa wersja Agnieszki Osieckiej.
naostrzuksiazki.pl

„Pisząc tę książkę, zrozumiałem, że nie ma jednej prawdy o Osieckiej. Każdy ma swoją. Ja też”.
Takim wnioskiem zakończył swoją opowieść autor biografii poetki, chociaż ona sama o sobie mówiła – „Jestem przede wszystkim tekściarką, a poetką, niestety, tylko bywam”. We wspomnieniach bliskich i znajomych była tak odmienna i różnorodna, jak ilość osób ją opisujących przez...

Jedna z lepszych o Osieckiej.

Jedna z lepszych o Osieckiej.

Kawał dobrej reporterskiej roboty. Bez sentymentalizmu, którego sama zainteresowana nie cierpiała. Autor zbiera relacje i wspomnienia o artystce. Załącza też teksty poetyckie, piosenki,grubą dokumentację fotogaficzną. Nie przemilcza róznych grzeszków Osieckiej, jej bulwersujących romansów i seryjnych monogamii. Pisze o burzliwym zwiażku z Jeremim Przyborą, człowiekiem żonatym i dzieciatym, omawia związek z Frykowskim, który zginął potem zamordowany przez bandę Mansona czy przelotny stan zamążpójścia z Jesionką. Dobrze udało mu się sklecić sugestywny i wielowymiarowy portret Osieckiej. Skupił się na licznych znajomościach w kregach kultury, uroku życia jak niebieski ptak, okresach twórczego zamętu np w STS-sie. Poznajemy osobę wyobcowaną, nienawykłą do rodzinnego kieratu i regularnej pracy zawodowej, zagubioną w świecie rodziców i matek- Polek. Ewenementem był jej związek z Danielem Passentem, gdyż intelektualnie byli dobrani, ale jej rogata dusza i liczne kompleksy oraz problem alkoholowy poróżniły ich ze sobą. Jakiś miała taki feler, że dusiła się w szczęśliwym życiu rodzinnym.
Dodatkowym atutem pogłębiona analiza poszczególnych utwórów pisarki pod kątem autobiograficznej zawartości.

Kawał dobrej reporterskiej roboty. Bez sentymentalizmu, którego sama zainteresowana nie cierpiała. Autor zbiera relacje i wspomnienia o artystce. Załącza też teksty poetyckie, piosenki,grubą dokumentację fotogaficzną. Nie przemilcza róznych grzeszków Osieckiej, jej bulwersujących romansów i seryjnych monogamii. Pisze o burzliwym zwiażku z Jeremim Przyborą, człowiekiem...

www.kochamciemojezycie.blogspot.com

Właściwie odkąd miałam przyjemność świadomie poznać twórczość Agnieszki Osieckiej, czułam z nią niesamowitą więź. Nie zmieniło się to do dnia dzisiejszego. Wręcz przeciwnie, im więcej badam teksty i życie artystki, tym mocniej ta więź się we mnie utrwala.

Co najbardziej zachwyca mnie w tej artystce? Jej osobowość pełna talentów. Osiecka była bowiem poetką, tekściarką, pisarką, reżyserką, a nawet recenzentka filmową. Uwielbiała bawić się słowem. Od młodych lat, tego słowa była w dodatku bardzo świadoma i potrafiła to wykorzystać.
Bez Agnieszki Osieckiej, świat piosenki i teatru byłby o wiele uboższy. Kto bowiem nie zna takich przebojów jak „Niech żyje bal”, „Uciekaj moje serce”, „Oczy tej małej”, czy mojej najukochańszej „Na zakręcie”? Któż nie potrafi przytoczyć choćby kilku słów z „Sing, Sing”, czy „Małgośki”?
Jej twórczość skomponowało jej życie. Dlatego nawet w przypadku pozornie bzdurnych i niepoważnych tekstów, kryje się wielka świadomość słów, ogrom uczuć, smutków i radości, a przede wszystkim, wielka życiowa prawda. Niesamowicie fascynuje mnie, jej świadomość otaczającej rzeczywistości, jak i samej siebie.
Wiele osób patrzy na poetkę przez pryzmat jej relacji z mężczyznami, jej alkoholizmu, samotności w tłumie, nieprzystosowania do życia, a przede wszystkim tego, że odeszła od męża i córki (co do tej pory uważane jest za jeden z największych grzechów kobiety). Cóż, to była część jej życia. Jednak to właśnie te wybory i jej natura wolnego ptaka ukształtowały ją i wpłynęły na jej twórczość. To z jej wrażliwości, złamanego serca, samotności i konsekwencji swoich decyzji, które ponosiła do końca życia, płynie moc tekstów. Dzięki autentyczności jej twórczość przetrwała do dziś, jest wciąż aktualna i nadal ma dla artystów tak wielkie znaczenie.

Autor książki Piotr Derlatka, przedstawia nam Agnieszkę Osiecką na nowo, odświeża o niej pamięć. Co prawda informacje zawarte w tej książce, są znane czytelnikom śledzącym wiadomości o artystce. Jednak czyta się tą biografię lekko i z wielką ciekawością. Autor nie wybiela poetki. On z reporterską rzetelnością przedstawia zarówno blaski, jak i cienie życia tej niesamowitej kobiety. Nie ocenia jej, zupełnie jakby wyszedł z założenia, że zarówno otoczenie, jak i samo życie wystarczająco ją oceniły.

Dużo miejsca w książce, zajmuje analiza twórczości i stylu pracy, dla mnie największej polskiej tekściarki. Trzeba bowiem pamiętać, że Osiecka tworzyła również musicale, jak „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, opowiadania „Biała bluzka” czy powieści „Zabiłam ptaka w locie”.

W książce poza tym, poznajemy dzieciństwo poetki, relacje jakie panowały w domu Osieckich. Obraz despotycznego ojca, który zdradzał żonę i często tyranizował rodzinę. Poznajemy obraz matki, niestabilnej kobiety, która próbowała budować i pielęgnować w córce strach do świata i mężczyzn. Dzieciństwo miało duży wpływ na jej relacje z mężczyznami, spojrzenie na świat i brak umiejętności zbudowania trwałej relacji. Mimo to, artystka wdawała się w wiele romansów. Jej wybrankami serca byli między innymi: Marek Hłasko, Jeremi Przybora, Daniel Passent. Z łatwością rozkochiwała w sobie mężczyzn, choć czasem nie wiadomo czy to ona bawiła się nimi, czy oni nią. O tych relacjach dowiemy się oczywiście również podczas lektury.

„Zdradziecka Osiecka” to rzetelna, dobrze napisana i ciekawa biografia jednej z najbarwniejszych postaci powojennej Polski. Dla mnie czas z tą książką, był niezwykle przyjemny. Gorąco polecam. Nie tylko fanom poetki.

www.kochamciemojezycie.blogspot.com

Właściwie odkąd miałam przyjemność świadomie poznać twórczość Agnieszki Osieckiej, czułam z nią niesamowitą więź. Nie zmieniło się to do dnia dzisiejszego. Wręcz przeciwnie, im więcej badam teksty i życie artystki, tym mocniej ta więź się we mnie utrwala.

Co najbardziej zachwyca mnie w tej artystce? Jej osobowość pełna talentów....

Trochę pachnie tanią sensacją i romansidłem. Dochodzenie w sprawie partnerów życiowych jednej z największych polskich poetek napisane pod przykrywką pracy pseudonaukowej, na fali wzmożonego zainteresowania postacią Osieckiej.

Trochę pachnie tanią sensacją i romansidłem. Dochodzenie w sprawie partnerów życiowych jednej z największych polskich poetek napisane pod przykrywką pracy pseudonaukowej, na fali wzmożonego zainteresowania postacią Osieckiej.

Książka napisana trochę jak szkolne wypracowanie.
I zdecydowanie brakuję wypowiedzi osób z najbliższego otoczenia bohaterki.

Książka napisana trochę jak szkolne wypracowanie.
I zdecydowanie brakuję wypowiedzi osób z najbliższego otoczenia bohaterki.

Wspaniała i poruszająca książka. Nie czytam biografii, ale ta książka mnie urzekła. Wycięłabym tylko ostatnią część wspomnień różnych osób o Osieckiej. Polecam wszystkim. Niezwykła podróż w życie Osieckiej

Wspaniała i poruszająca książka. Nie czytam biografii, ale ta książka mnie urzekła. Wycięłabym tylko ostatnią część wspomnień różnych osób o Osieckiej. Polecam wszystkim. Niezwykła podróż w życie Osieckiej

Mnie ta książka nie zachwyciła. Niczego nowego się nie dowiedziałem o Osieckiej czego bym wcześniej nie wiedział- nie przeczytał we wcześniejszych publikacjach. Strata czasu, literacko też bardzo słabo napisana książka...Są lepsze.

Mnie ta książka nie zachwyciła. Niczego nowego się nie dowiedziałem o Osieckiej czego bym wcześniej nie wiedział- nie przeczytał we wcześniejszych publikacjach. Strata czasu, literacko też bardzo słabo napisana książka...Są lepsze.

Dobrze napisana, ciekawa, ale dlaczego "zdradziecka". Czyżby autora skusił rym?

Dobrze napisana, ciekawa, ale dlaczego "zdradziecka". Czyżby autora skusił rym?

Świetnie się czyta, lekkie pióro, to pierwsza książka o Odieckiej, która przeczytałam ale uważam, że jest świetnym wstępem do zgłębiania świata tej wielkiej Artystki

Świetnie się czyta, lekkie pióro, to pierwsza książka o Odieckiej, która przeczytałam ale uważam, że jest świetnym wstępem do zgłębiania świata tej wielkiej Artystki