Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie płakałam na żadnej książce. Aż do teraz. Potrzebowałam dłuższej chwili, żeby się uspokoić, a to nawet nie był koniec opowieści.

Nigdy nie płakałam na żadnej książce. Aż do teraz. Potrzebowałam dłuższej chwili, żeby się uspokoić, a to nawet nie był koniec opowieści.

Wzruszyłam się 😭

Wzruszyłam się 😭

To było dla mnie wyjście ze strefy komfortu. Naprawdę niełatwa lektura, ale bardzo otwierająca oczy na temat, o którym nadal (!) się nie mówi, ale o tym między innymi właśnie pisała Lorde w 1978 (!) roku.

Ponadczasowa książka.

To było dla mnie wyjście ze strefy komfortu. Naprawdę niełatwa lektura, ale bardzo otwierająca oczy na temat, o którym nadal (!) się nie mówi, ale o tym między innymi właśnie pisała Lorde w 1978 (!) roku.

Ponadczasowa książka.

Powrót do Meridianu, a więc Caleb i Elyon 💚 No i nie zapominajmy o Phobosie!

Powrót do Meridianu, a więc Caleb i Elyon 💚 No i nie zapominajmy o Phobosie!

Dlaczego czuję się, jakbym czytała o sobie [2].

Dlaczego czuję się, jakbym czytała o sobie [2].

Wow.

edit 17.09.2022, po napisaniu kilku słów więcej niż "wow":

"Cokolwiek wyciska moje ciało, jest dla niego, bezlitosne w swojej miłości".

Rok 1994, Eily marzy o zostaniu aktorką. Dostaje się do szkoły aktorskiej, przeprowadza się do Londynu i jako młoda Irlandka odkrywa całkiem nowe życie. Zupełnie przypadkiem poznaje ponad dwa razy starszego od siebie Stephena, z którym zaczyna łączyć ją dość skomplikowana relacja.

"Pomniejsi wędrowcy" to nie jest tylko opowieść o miłości, choć między innymi miłość i seks wypełniają sporą jej część. To przede wszystkim opowieść o ludziach, którzy niezależnie od swojego wieku, próbują odnaleźć się w świecie, w którym żyją. Którzy podejmują więcej złych decyzji niż dobrych. Fakap za fakapem. A ty masz ochotę krzyczeć na nich, czytając to wszystko, zmusić ich do rozmowy. Ale rozmowy wcale nie oznaczają niczego kolorowego, tylko więcej cierpienia i bólu. A ty chcesz płakać, czytając to wszystko, przytulić ich, bo choć całość jest mocno pokręcona, jednocześnie wszystko jest zrozumiałe.

Początkowo trudno było mi się wczuć w rytm tej książki. Napisana praktycznie ciągiem jako strumień (pod)świadomości głównej bohaterki, bez zaznaczonych dialogów, niczego, była w pierwszej chwili dla mnie szokiem, no bo jak czytać coś takiego? Ale potem wpadłam. I przepadłam. Wszystko stało się jasne, zero problemów z rozróżnieniem, co jest co i tylko potrzeba więcej i więcej. Aż książka mi się skończyła.

Chyba nigdy nie czytałam czegoś takiego. Ale wiem jedno - chcę więcej!

Wow.

edit 17.09.2022, po napisaniu kilku słów więcej niż "wow":

"Cokolwiek wyciska moje ciało, jest dla niego, bezlitosne w swojej miłości".

Rok 1994, Eily marzy o zostaniu aktorką. Dostaje się do szkoły aktorskiej, przeprowadza się do Londynu i jako młoda Irlandka odkrywa całkiem nowe życie. Zupełnie przypadkiem poznaje ponad dwa razy starszego od siebie Stephena, z...

Muszę przyznać, że do momentu pojawienia się Orube, zapomniałam, że ona się pojawia i jest cała drama z Taranee. No i jeszcze Sylla. Nie pamiętam wielu dalszych przygód WITCH, miło sobie na tak przypominać.

Muszę przyznać, że do momentu pojawienia się Orube, zapomniałam, że ona się pojawia i jest cała drama z Taranee. No i jeszcze Sylla. Nie pamiętam wielu dalszych przygód WITCH, miło sobie na tak przypominać.

Cudowny powrót do dzieciństwa po raz kolejny! To najgrubszy tom z dotychczas wydanych i najwięcej się w nim dzieje. Tyle emocji!

Cudowny powrót do dzieciństwa po raz kolejny! To najgrubszy tom z dotychczas wydanych i najwięcej się w nim dzieje. Tyle emocji!

Jakie to było... melancholijne. Tym bardziej, że Muminki wyparowały, a kilka osób akurat postanowiło je odwiedzić i musieli się sami odnaleźć w Dolinie Muminków i ich domu.

No i nic już nie będzie, jak dawniej. Bo to ostatnia część opowieści o Muminkach. I już nie powrócą.

Pustka i melancholia są na każdym kroku tej książki. Naprawdę jest to idealna lektura na jesień i aż dziwne, że czytałam ją latem. Ale pół dnia padało i czułam się, jakby była jesień (w lipcu), więc może jednak czas jej czytania był odpowiedni.

Jakie to było... melancholijne. Tym bardziej, że Muminki wyparowały, a kilka osób akurat postanowiło je odwiedzić i musieli się sami odnaleźć w Dolinie Muminków i ich domu.

No i nic już nie będzie, jak dawniej. Bo to ostatnia część opowieści o Muminkach. I już nie powrócą.

Pustka i melancholia są na każdym kroku tej książki. Naprawdę jest to idealna lektura na jesień i aż...

No i jak ja mam wytrzymać do stycznia z takim cliffhangerem?!

No i jak ja mam wytrzymać do stycznia z takim cliffhangerem?!

Bywa infantylne, ale co z tego, jak to powrót do dzieciństwa! Do tego pojawia się w końcu Caleb, dziewczyny ratują Inny Świat i jednocześnie dorastają, przy czym można się zdrowo pośmiać ❤️

Bywa infantylne, ale co z tego, jak to powrót do dzieciństwa! Do tego pojawia się w końcu Caleb, dziewczyny ratują Inny Świat i jednocześnie dorastają, przy czym można się zdrowo pośmiać ❤️

Co za nostalgiczna podróż!

Co za nostalgiczna podróż!

Dawno nie czułam tylu emocji podczas czytania książki.

Dawno nie czułam tylu emocji podczas czytania książki.

Ta książka jest dokładnie taka, jaka spodziewałam się, że będzie. Śmiech, łzy, ból, radość, smutek, tęsknota, absurd, wszystko poprzeplatane. BoJack Horseman vibe.

Ta książka jest dokładnie taka, jaka spodziewałam się, że będzie. Śmiech, łzy, ból, radość, smutek, tęsknota, absurd, wszystko poprzeplatane. BoJack Horseman vibe.