Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię Schmitta i tyle, co jakiś czas wracam więc do jego twórczości i nie jestem rozczarowana.
Niektórzy zarzucają mu, że pisze banalnie − cóż może czasem to wystarczy, a to, co dla jednych wydaje się banalne, innych porusza. Doceniam, że autor nie potrzebuje opasłych tomów, aby przedstawić czytelnikowi jakąś historię.
W tej książce autor pokazuje spojrzenie na miłość, bliskość, związki i seks z dwóch perspektyw, poprzez korespondencje między Luizą i Adamem.
Czy powiela stereotypy dotyczące odmienności tych dwóch płci? Może tak, a może nie. Nie ulega wątpliwości, że się różnimy nie tylko jako kobieta i mężczyzna, ale po prostu jako ludzie. Patrzymy na świat inaczej, mamy różne postrzeganie idealnego związku a sztuką i ogromnym szczęściem jest znaleźć kogoś, kto patrzy na świat w podobny sposób.
Czy podobają mi się wybory bohaterów? Raczej nie. Choć zdecydowanie identyfikuje się z bohaterką w kwestii tego, jak podchodzi ona do miłości, to nie zawsze pochwalam jej wybory, staram się też wysłuchać męskiego punktu widzenia wyrażanego przez Adama. Ta możliwość spojrzenia na daną sytuację z tych dwóch perspektyw stanowi o sile tego utworu. Historia napisana w przyjemny sposób, świetnie się czyta.

Lubię Schmitta i tyle, co jakiś czas wracam więc do jego twórczości i nie jestem rozczarowana.
Niektórzy zarzucają mu, że pisze banalnie − cóż może czasem to wystarczy, a to, co dla jednych wydaje się banalne, innych porusza. Doceniam, że autor nie potrzebuje opasłych tomów, aby przedstawić czytelnikowi jakąś historię.
W tej książce autor pokazuje spojrzenie na miłość,...