Chodziła w przebraniu starej kobiety, i (ponoć) nie była wybitną poetką, bo była dobrym człowiekiem, czyli Anna Kamieńska. Nie wiem jaką była poetką, ale jej 'Marianna' jest niezwykle dojrzała jak na książkę dla dzieci. Pierwsza część to opis stopniowego wynurzania się scalonego-utrwalonego-uporządkowanego z otchłani rozproszonego-wodnistego-nieuporządkowanego, czyli tego co prawdopodobnie dzieje się z dzieckiem w miarę upływu czasu. Przypomina mi to też moment na tripie psychodelicznym w którym bezkształtne, zlane z otoczeniem 'coś' zaczyna skupiać się w jednym punkcie, zamarza w nim, i 'postanawia' oddzielić się na dobre. Książka nieco szorstka, i przesiąknięta nastrojem spokojnej rezygnacji właściwym dla starców, i ludzi pozbawionych nadziei, ale zarazem jest to wszystko łagodne. Jedna z najlepszych rzeczy jakie dane mi było spotkać się w literaturze dziecięcej.

Chodziła w przebraniu starej kobiety, i (ponoć) nie była wybitną poetką, bo była dobrym człowiekiem, czyli Anna Kamieńska. Nie wiem jaką była poetką, ale jej 'Marianna' jest niezwykle dojrzała jak na książkę dla dzieci. Pierwsza część to opis stopniowego wynurzania się scalonego-utrwalonego-uporządkowanego z otchłani rozproszonego-wodnistego-nieuporządkowanego, czyli tego...

Opowieść inna niż wszystkie - dorosły świat widziany oczyma dziecka, które chce go zrozumieć i w nim się odnaleźć. Ciekawe spojrzenie, inne... Książka do pomyślenia.

Opowieść inna niż wszystkie - dorosły świat widziany oczyma dziecka, które chce go zrozumieć i w nim się odnaleźć. Ciekawe spojrzenie, inne... Książka do pomyślenia.

Za każdym razem, gdy wystawiam książkom ocenę, przy "10" drga mi palec.

Tym razem nie drgnął. Innej oceny być nie mogło.

Jestem przekonana, że "Marianna" jest beletryzowaną autobiografią i że to, co Anna Kamieńska opisuje, opisuje tak wspaniale, bo to po prostu pamięta, ale jeśli jest inaczej, jeżeli ona umiała do tego stopnia wczuć się w dziecko, wymyślić je, wyobrazić sobie - to jest pisarką tak wybitną, jaka rzadko się zdarza na tym padole łez.

Mała dziewczynka, bohaterka książki, Marianna, jest jak Calineczka - w środku swojego domu, jak w środku kwiatu, ukryta, widzi tylko to, co ją otacza, nazywa to, co ją otacza, dotyka, próbuje zrozumieć. A potem, krok po kroku, wychodzi poza swoją oswojoną już przestrzeń, i, krok po kroku, oswaja jej coraz więcej i więcej, a my, czytając, możemy podziwiać subtelność, z jaką opisane zostało dziecięce rozrastanie się świata.

Czytałam tę książkę dziesiątki razy, znałam ją prawie na pamięć, i tekst, i ilustracje, cudowne ilustracje Leonii Janeckiej, niby kilka kresek przypominających gałązki, twarze bez rysów, wszystko proste i oszczędne - a jak cudownie oddana niezdarność dziecięca, niedbałość, te opadające pończochy, ta uboga sukienka osłonięta fartuszkiem, jak widać, że to biedna dziewczynka w ubraniu po starszej siostrze! Za to (także) uwielbiam tę książkę.

Chociaż straszliwie się bałam tej... niezdarności. Tej biedy. Bo bohaterka jest biedna, chociaż nie jest to z jakimś nadmiernym naciskiem podkreślane, nie, ot, naszkicowane giętkim słowem, pasującym do giętkich linii ilustracji. Mała Marianna jest dzieckiem ubogim, a poza tym - samotnym, "osobnym", nikt jej właściwie nie towarzyszy w odkrywaniu świata, matka - wdowa z trójką dzieci, surowa, nieobecna, zbyt jest zajęta pracą, by mieć na to czas, najstarsza siostra spełniająca rolę matki, ubierająca, karmiąca, pilnująca - nie ma na rozmowy z młodszym dzieckiem ani czasu, ani ochoty, a młodsza siostrzyczka jest jeszcze berbeciem... Więc Marianna sama się dziwi, sama pyta i sama szuka odpowiedzi, sama przetrawia swoje rozczarowania i sama zbiera się na odwagę, by zrobić kolejny krok w świat, a z nią - czytelnik, zanurzony w jej samotności, i w smutku, którym podszyta jest cała ta opowieść, przenikającym jak mróz, do kości, niepostrzeżenie...

Arcydzieło.

Za każdym razem, gdy wystawiam książkom ocenę, przy "10" drga mi palec.

Tym razem nie drgnął. Innej oceny być nie mogło.

Jestem przekonana, że "Marianna" jest beletryzowaną autobiografią i że to, co Anna Kamieńska opisuje, opisuje tak wspaniale, bo to po prostu pamięta, ale jeśli jest inaczej, jeżeli ona umiała do tego stopnia wczuć się w dziecko, wymyślić je, wyobrazić...

Pierwszy raz wpadła mi w ręce przypadkiem. Przeczytałam jednym tchem, zachwycona. Marianna ma coś w sobie, to niezwykła książka o zwykłej dziewczynce. Pożyczyłam przyjaciółce i przepadła. Książka, nie przyjaciółka. Bardzo mi jej brakowało. Znalazłam ją wreszcie na jakiejś aukcji i teraz już z półki nie wypuszczę. Wzruszająca, ciepła opowieść o dziecku, o małym człowieku, o jego uczuciach, o postrzeganiu świata, o miłości. Piękna.

Pierwszy raz wpadła mi w ręce przypadkiem. Przeczytałam jednym tchem, zachwycona. Marianna ma coś w sobie, to niezwykła książka o zwykłej dziewczynce. Pożyczyłam przyjaciółce i przepadła. Książka, nie przyjaciółka. Bardzo mi jej brakowało. Znalazłam ją wreszcie na jakiejś aukcji i teraz już z półki nie wypuszczę. Wzruszająca, ciepła opowieść o dziecku, o małym człowieku, o...

Wspaniałe i zapomniane. Można wypłakać hektolitry łez i nie tylko z tego powodu, że książka jest smutna. Ona jest przejmująco piękna, a autorka miała jakiś niezwykły dar do syntetyzowania obrazów pełnych emocji, znaczeń dosłownie za pomocą paru słów. Uważam, że każdy powinien przeczytać tę książkę, a zwłaszcza osoby pracujące z dziećmi. Choć realia w niej są mocno przeterminowane, znajdą tam cudowną podpowiedź, o czym należy rozmawiać z dzieckiem, z czym nie powinno zostawać samo. Ta dwuczęściowa powieść jest też niesamowitym ukłonem w stronę dzieci, których dzieciństwo nie było dzieciństwem rodem z Bullerbyn. Kamieńska, wspaniała obserwatorka i chyba trochę buntownica, jest bezwzględna i można by ją nawet posądzić o bycie tendencyjną, jednak nie sposób odmówić dziełku autentyczności. Wszystko napisane wspaniałym, prostym a zarazem pełnym znaczeń, przenikliwym językiem.

Wspaniałe i zapomniane. Można wypłakać hektolitry łez i nie tylko z tego powodu, że książka jest smutna. Ona jest przejmująco piękna, a autorka miała jakiś niezwykły dar do syntetyzowania obrazów pełnych emocji, znaczeń dosłownie za pomocą paru słów. Uważam, że każdy powinien przeczytać tę książkę, a zwłaszcza osoby pracujące z dziećmi. Choć realia w niej są mocno...

Najbardziej wzruszajaca ksiazka jaka do tej pory przeczytalam. A przeczytalam i przemyslalam wiele ...

Najbardziej wzruszajaca ksiazka jaka do tej pory przeczytalam. A przeczytalam i przemyslalam wiele ...

Szału nie było - zaczęłam czytać bo jest o mojej imienniczce.
Podobało mi się możliwość przeniesienia się w czasie. Przeniesienia do czasów, o których tylko słyszałam. Dzięki takim książką można docenić to co się ma w danej chwili.

Szału nie było - zaczęłam czytać bo jest o mojej imienniczce.
Podobało mi się możliwość przeniesienia się w czasie. Przeniesienia do czasów, o których tylko słyszałam. Dzięki takim książką można docenić to co się ma w danej chwili.

Fajna książka uspakajająca wręcz..

Fajna książka uspakajająca wręcz..